Οι χριστιανοί παρουσιάζουν το θεό τους ως θεό της αγάπης και τη διδασκαλία του επίσης ως θρησκεία αγάπης. Ο υπερτονισμός αυτός ίσως θέλει να δείξει οτι οι μή χριστιανοί και οι προχριστιανικοί άνθρωποι εστερούντο της αγάπης, ή είχαν σαν κοινωνική αρχή το μίσος και την κακία, ενώ η έλευση του Ιησού έφερε τη φώτιση της αγάπης στον κόσμο. Πόσο όμως παραπλανητικό είναι κάτι τέτοιο στους αμαθείς και αφελείς. Διότι άν μια κοινωνία όπως η προχριστιανική Ελληνική στηριζόταν στο μίσος και την κακία, και γενικότερα στα κατώτερα βαρβαρικά ένστικτα, τότε δε θα μπορούσε να επιτύχει οποιοδήποτε είδος πολιτισμού, διότι πολιτισμός που βασίζεται στην αγάπη, είναι αυτός που δίνει κίνητρα στον άνθρωπο να δημιουργήσει, να σκεφτεί λογικά και να φτιάξει θεσμούς που θα τον βοηθήσουν να εξελιχθεί(κράτους πρόνοιας, παιδείας και τεχνών, ελευθερίας λόγου, ανέσεων κλπ.). Γι’ αυτό και στην Ελληνική κοσμοθεωρία, ο πυρήνας του σύμπαντος κόσμου και η πρώτιστη αιτία είναι ο ΕΡΩΣ, ο οποίος είναι διάχυτος μέσα στη φύση. Είναι πολυσυλλεκτική και καθολική αγάπη, είναι αγάπη προς το σύνολο του εκδηλωμένου κόσμου, τον άνθρωπο, το φυτό, το ζώο, προς μια ιδέα και μια έννοια. Είναι η ελκτική και συνεκτική δύναμη, που συγκρατεί την ύλη και δημιουργεί τα πάντα, απο την πρωτογενή ύλη μέχρι τους θεούς. Γι’ αυτό και ο ύψιστος των θεών, ο Ζευς, έχει το επίθετο «Φίλιος» (φιλώ=αγαπώ). Παρακάτω θα αναλύσουμε το είδος και τη σκοπιμότητα της χριστιανικής αγάπης, καθώς και τη σχέση της με την Ελληνική.
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Η ρήση «Αγάπα τον πλησίον ωσάν τον εαυτό σου» δεν ήταν του Ιησού, αλλά προϋπήρχε στην εβραϊκή Τορά (Λευιτικό,κεφ 19.18). Οι Εβραίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους εικόνα και ομοίωση του Γιαχβέ και, το να μισήσουν τον πλησίον τους, ήταν σαν να μισούσαν το θεό τον ίδιο. Τα περισσότερα από τα ρητά του Ευαγγέλιου ήταν επαναλήψεις παλαιών αληθειών. Κατά συνέπεια οι ψαλμοί λένε ότι ο πράος θα κληρονομήσει τη γή και ο Ιερεμίας λέει, να στρέψουμε το μάγουλο σ’αυτόν, που μας χτύπησε. Ακόμα και στην παλαιά διαθήκη διαπιστώνουμε ότι ο Ιερεμίας απορρίπτει τις θυσίες αίματος και κηρύσσει την μη-αντίσταση στους εχθρούς, και τον Ησαϊα να προτιμά τις έννοιες της δικαιοσύνης, της αλήθειας και της αγάπης. Ο βιβλικός Ιησούς εισήγαγε λίγα, ή τίποτα σε αυτές τις απόψεις. Οι Φαρισσαίοι προσπάθησαν να υπακούσουν σ ΄ αυτές τις εντολές -αν και συνειδητοποίησαν ότι δε θα μπορούσαν να επιτευχθούν έξω από τον ουρανό -ακριβώς όπως εμφανίζεται ο Ιησούς.
Οι Εσσαίοι πίστευαν στην αδελφική αγάπη. Άλλωστε, το έγγραφο της Δαμασκού το καθιστά σαφές. Αλλά η αδελφική αγάπη δε θα μπορούσε να επεκταθεί πέρα από τα παιδιά του Ισραήλ, και ακόμα και τότε πιθανώς μόνο στις ημέρες του τέλους. Δεν επεκτείνονταν στους αλλοδαπούς. Ο Ιησούς απευθύνεται μόνο στους Εβραίους, επειδή τους λέει ότι αυτός ήρθε να εκπληρώσει το νόμο και τους προφήτες-οι εθνικοί δεν είχαν καμία γνώση αυτών των θεμάτων και δεν υπόκειντο σε αυτά. Έτσι, όταν διδάσκει την αγάπη για τους εχθρούς, εννοούσε την αγάπη για τους Εβραϊους εχθρούς επειδή είναι Εβραίοι και ήλπιζαν να σωθούν. Δεν εννoούσε την αγάπη για τους εθνικούς εχθρούς επειδή απλά δεν τους αγαπάει. Λέει στη Συροφοινίκισσα γυναίκα ότι δεν θα έριχνε το ψωμί των παιδιών (σωτηρία) στα σκυλιά (Εθνικούς). Αυτή η προοπτική είναι ακριβώς αυτή των Εσσαίων στις τελευταίες ημέρες. Μίσησαν τον κακό και κρατήθηκαν για καιρό χωρισμένοι από τους άλλους, αλλά δέχτηκαν ότι ο Θεός είχε επιλέξει τους Εβραίους και είχαν την υπόσχεση του Θεού για τη σωτηρία, όταν ήρθαν αυτοί.
Στο Ματθαίο 5:46, ο Ιησούς λέει ότι “αν αγαπήσετε μόνο εκείνους, που σας αγαπούν, δεν είστε καλύτεροι από τους τελώνες (εβραϊκοί συνεργάτες), οι οποίοι κάνουν το ίδιο πράγμα”. Δεν λέει όχι καλύτεροι από τους εθνικούς, που κάνουν το ίδιο πράγμα, δείχνοντας ότι μιλά μόνο για τους Εβραίους. Στον επόμενο στίχο αναφέρει τους εθνικούς αλλά αρκετά υποτιμητικά. Ακόμα και αυτοί, χαιρετούν στο δρόμο! Ο Ιησούς δεν είχε καμία σκέψη αγάπης για τους εθνικούς, παρά μόνο στις χριστιανικές διαστρεβλώσεις. Κανένας Εβραίος δεν θα το είχε θεωρήσει λανθασμένο να μισήσει τους εθνικούς. Το Λευτικό (19:18) είχε τον κανόνα, αγάπα τον πλησίον, αλλά οι εθνικοί δεν ήταν ο πλησίον των Ισραηλιτών. Στο Λευτικό ο Θεός είχε μισήσει τους Χαναναίους γιατί θεωρούνταν ειδωλολάτρες. Εάν ο Θεός τους μίσησε, γιατί να μην το κάνουν και οι άνθρωποί του; Επίσης, στο Λουκά 14:26, ο Ιησούς δίνει την εντολή στους οπαδούς “να μισήσουν” τον πατέρα και τη μητέρα τους, δέχτηκε όμως το νόμο του Μωυσή, για τον οποίο η τιμή στους γονείς ήταν μια κεντρική έννοια. Αυτό είναι ένα δύσκολο χωρίο για τους Χριστιανούς, αλλά, εάν δεν είναι μια απλή παρεμβολή, υπάρχει μια πιθανή εξήγηση. Οι περισσότεροι από τους οπαδούς του Ιησού ήταν εξελληνισμένοι Εβραίοι και συνεργάτες των αμαρτωλών. Μεταξύ τους θα πρέπει να ήταν Εβραίοι των οποίων οι γονείς ήταν επίσης εξελληνισμένοι, αφού οι Έλληνες είχαν ασκήσει επιρροή στην Ιουδαία για περισσότερους απο τέσσερις αιώνες. Αν δεν ακολουθούσαν τα παιδιά τους και δεν δέχονταν τους Ναζαρηνούς, επρόκειτο να μισηθούν επειδή ήταν αμετανόητοι αποστάτες, που δεν θα εισέρχονταν ποτέ στο βασίλειο του Θεού. Οι Εσσαίοι επρόκειτο να μισήσουν τους εχθρούς τους, ακόμα κι αν ήταν γονείς τους!
Η άλλη στιγμή, στην οποία ο Ιησούς μίλησε για αγάπη, ήταν στο περίφημο μυστικό δείπνο. Εκεί, απευθυνόμενος στους μαθητές του, είπε αυτή τη ρήση, ακριβώς όπως ένας αρχηγός κόμματος συμβουλεύει τους οπαδούς του ή ένας πατέρας τα παιδιά του. Οι καιροί ήταν δύσκολοι και τα παιδιά του Ισραήλ έπρεπε να είναι ενωμένα, ακόμα και εν΄οψει μιας επανάστασης. Αξιοσημείωτο είναι οτι ακόμα και ο Παύλος, στις πάμπολλες νύξεις του για την αγάπη, δεν αποδίδει κανέναν τέτοιο λόγο στον Ιησού, παρα μόνο στις εβραϊκές γραφές και σε δικά του αυθαίρετα ρητά, ως συνήθως!.
Στην πορεία όμως οι χριστιανοί ωραιοποίησαν το θέμα και το απέδωσαν σταδιακά στον κατασκευασθέντα θεάνθρωπο, τον Ιησού. Για να δούμε την σκοπιμότητα της χριστιανική αγάπης, θα πρέπει βεβαίως να ανατρέξουμε στις συνθήκες της εποχής, αλλά και να την συνδυάσουμε και με άλλα χριστιανικά κηρύγματα όπως την “αμαρτωλοποίηση” και την οργή του Θεού. Στους χρόνους του εκφυλισμού της Ρώμης ο άνθρωπος είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Η ταξική ανισότητα έτεινε να συντρίψει τους ενδεείς και τους καταφρονεμένους της κοινωνίας. Τότε παρουσιάστηκαν οι χριστιανοί σπέρνοντας την θεοκρατία τους στον κόσμο, υποσχόμενοι την αγάπη και την εσχατολογία τους σχετικά με την ανάσταση των νεκρών (η πρόοδος του Εσσαιανικού μηνύματος απο την Ιουδαία στον εθνικό κόσμο). Οι δύστυχοι πίστεψαν ότι η χριστιανική αγάπη ήταν αυτή που έσωζε τον κόσμο, γι΄αυτό και άφησαν τις οικογένειές τους προσφεύγοντας στο χριστιανικό κίνημα, το οποίο σχημάτισε τα πρώτα κοινόβια. Τελικά τα κοινόβια δεν επικράτησαν για δύο λόγους. Αν πιστέψουμε τις πρόωρες ρωμαϊκές κατηγορίες, η χριστιανική αγάπη μεταφράστηκε σε σεξουαλική-οργιαστική απόλαυση με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μέγα κοινωνικό ζήτημα με νόθα παιδιά. Η δεύτερη αιτία ήταν σημαντικότερη της πρώτης. Η πολιτική άνοδος του χριστιανισμού διημιούργησε την ανάγκη για σχηματισμό ποιμαντορίας, η οποία είχε κάθε συμφέρον να δημιουργήσει ποίμνιο. Γι΄αυτό και κατήργησε τον κοινοβιακό χριστιανισμό, αν και υπολείμματά του επεβίωσαν μέχρι τον 7ο αιώνα με το όνομα Παυλικιανοί, οι οποίοι εξοντώθηκαν στο όνομα της χριστιανικής αγάπης.
Η υπόσχεση της αγάπης ήταν η βασική ανάγκη των κατατρεγμένων, αλλά και ένα εργαλείο των ποιμεναρχών για την ταχεία εξάπλωση του χριστιανισμού. Ο Παύλος κατανόησε αυτή την ανάγκη και τη χρησιμοποίησε καταλλήλως για προπαγανδιστικούς και προσηλυτιστικούς σκοπούς. Αν κρίνουμε απο τον υποβιβασμό των πιστών σε ποίμνιο με ανάγκη ποιμαντορίας, καταλαβαίνουμε και τον σκοπό αυτής της αγάπης, δηλαδή το μέσο της σαδιστικής εφαρμογής της χριστιανικής διδασκαλίας.
ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ
Θα μπορούσε κανείς, με αρκετά καλόπιστη θέληση, να δεχτεί, έστω και σε ελλιπή μορφή, τη χριστιανική διδασκαλία περι αγάπης, αν δεν λάμβανε υπόψη του την προπαγάνδα της αμαρτωλοποίησης και την “οργή του Θεού”, προκειμένου να καταστούν οι άνθρωποι ένα αγνό και αποχαυμνωμένο ποίμνιο. Το να αγνοεί κάποιος αυτά τα δύο είναι σα να απορρίπτει το βασικότερο μέρος της χριστιανικής διδασκαλίας αποκτώντας μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για το σύνολο και τον υποτιθέμενο “ανθρωπισμό” της εκκλησίας.
Ο χριστιανισμός δια της ποιμαντορίας δείχνει την αγάπη του Κυρίου, η οποία όμως δεν ταιριάζει με την ανιδιοτελή αγάπη, αφού γίνεται μέσο της ποιμνιοποίησης και της ιδιοτέλειας της ποιμαντορίας, διότι αυτή δεν διακατέχεται απο αγάπη, αλλά απο την ακόρεστη βουλιμία της, να άρχει και να αρμέγει το ποίμνιο. Το πρότυπο του χριστιανικού θεού είναι ο Γιαχβέ, ο οποίος είναι ο υπέρτατος θεός και ποιμένας των ανθρώπων, ο οποίος υποτίθεται πως έχει καταστρώσει ένα σχέδιο για τη σωτηρία τους. Ο Θεός δηλαδή, αν και πανάγαθος, έχει φτιάξει όντα εξ αρχής αμαρτωλά, τα οποία πρέπει συνεχώς να αγωνίζονται να αποβάλουν την αμαρτία και τον εντός αυτών Σατανά. Γιατί όμως αυτός ο καλός Θεός να μην κάνει εξ’ αρχής ενάρετους και ευδαίμονες ανθρώπους; Είναι ο θεός τόσο κακός, ώστε να χαίρεται απο τα βάσανα των ανθρώπων; Αν όμως θεωρήσουμε εξ αρχής το Θεό πανάγαθο, τότε οι αντιπρόσωποι του Θεού, οι θεόσταλτοι και θεόχριστοι ποιμένες, έφτιαξαν το παραμύθι της αμαρτίας, για την ποιμνιοποίηση των πιστών. Η δήθεν καλοκάγαθη σωτηρία απευθύνεται σε δύο είδη ανθρώπων. Το ένα είναι οι άπιστοι και οι ειδωλολάτρες, οι οποίοι πρέπει πάσει θυσία να βαπτιστούν χριστιανοί, διότι όπως κηρύσσει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αλίμονο σ΄αυτούς που άκουσαν το λόγο του θεού και δεν τον δέχτηκαν. Εκεί καραδοκεί η οργή του θεού και το άγιο σπαθί της ποιμαντορίας, το οποίο 2000 χρόνια τώρα εξοντώνει λαούς και καταστρέφει πολιτισμούς. Το άλλο είδος είναι οι ήδη βαπτισμένοι χριστιανοί, οι οποίοι είναι διαρκώς και ανελλιπώς αμαρτωλοί για να υπάρχει συνεχώς η έννοια της σωτηρίας. ΄Εφτιαξαν πρώτα το παραμύθι της πτώσης των πρωτοπλάστων και στη συνέχεια ανακήρυξαν όλους τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς καθ΄οδόν προς το πύρ το εξώτερον. Τότε έρχεται η Αγία του Χριστού εκκλησία να σώσει τον άνθρωπο που κινδυνεύει. Δηλαδή, Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.
Τη διαρκή όμως ενοχοποίηση και τον φόβο, τον χρησιμοποιεί ο σαδιστής τύραννος για να υποτάξει το θύμα του, υποκινούμενος απο το πάθος και την ψυχωτική αγάπη γι’αυτό. Ξεκινά με αγάπη, ενώ κατόπιν το ενοχοποιεί και το βασανίζει. Το θύμα, λοιπόν, δέχεται δυο έντονα αντιφατικά συναισθήματα, την αγάπη και την ενοχή και τελικώς παραδέχεται την ενοχή. Οσο δε πιο έντονη γίνεται η εσωτερική σύγκρουση μεταξύ αγάπης και αμαρτίας, μεταξύ λογικής και ενοχής, τόσο πιο ισχυρό είναι το πάθος και η ασθένεια του μαζοχιστή, τόσο πιο δεμένος γίνεται ο τελευταίος με τον τύραννό του, τον οποίο θεωρεί θεό και σωτήρα του, αλλα και τόσο πιο υπέρογκος γίνεται ο τύραννος. Αυτή τη μέθοδο έχουν χρησιμοποιήσει όλοι οι μεγάλοι δικτάτορες της ιστορίας. Γι’αυτό θα έχετε δεί πόσο άρρωστοι είναι οι φανατικοί χριστιανοί. Πάσχουν απο τις προσευχές τους και τις εσωτερικές συγκρούσεις και βασανίζονται για να πάρουν έλεος απο τον επίγειο και ουράνιο δεσπότη. Οσο δε εκείνοι πασχίζουν για έλεος και συγχώρεση, τόσο τρανεύει και φουσκώνει ο θεός και ο ποιμάντορας, γιατί η αδυναμία του ενός γίνεται υπέρογκη δύναμη για τον άλλον.
Ο χριστιανικός θεός, λοιπόν, διαρκώς χαϊδεύει και κολακεύει τους οπαδούς του, αλλά την ίδια στιγμή τους ενοχοποιεί και τους βασανίζει υπο το σκεπτικό «ον αγαπάει Κύριος παιδεύει» και φυσικά ο Χριστός σα γνήσιο τέκνο του Γιαχβέ έχει ακριβώς αυτή την ιδιότητα. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο συγχυσμένοι είναι οι πιστοί σαν ποίμνιο. Εχουν ανακηρύξει τον Θεό τους σαν υπέρτατη αγάπη, αλλά ξεχνούν το άλλο μισό, δηλαδή το πάθος που παιδεύει αυτούς που αγαπά. Αυτή η τακτική άλλωστε έχει αποδειχθεί αποτελεσματική αιώνες τώρα. Τέτοιοι «ιεροί πιστοί» εξήλθαν από τα ποιμνιοστάσια του 7ου και 8ου αιώνα, που χτυπιόταν στο έδαφος για τις αμαρτίες τους. Αυτό ακριβώς είναι ο ορισμός του σαδισμού στην Ψυχολογική επιστήμη. Από τη μια νιώθουν την «άπειρη αγάπη» του Κυρίου και από την άλλη τον βασανισμό και την εκμηδένιση και αυτό τους προκαλεί σύγχυση με αποτέλεσμα να μην μπορούν ποτέ να απαλλαγούν από αυτήν.
Εξέχουσα όμως σημασία έχει η έλευση της Εσχάτης ημέρας και η προπαρασκευή πριν απο αυτήν. Πρίν απο την τελική κρίση θα ‘ρθεί ο Αντίχριστος (άγνωστο γιατί ο Κύριος θα το επιτρέψει), ο οποίος θα κυριαρχήσει και θα βασιλέψει για μικρό διάστημα. Στην αρχή θα είναι εξαίρετος κυβερνήτης, με σκοπό να ξεγελάσει το χριστεπώνυμο πλήθος, θα δείξει σημεία και τέρατα, ώστε να πλανήσει και τους εκλεκτούς (Ματθαίος 24:25) αλλά κατόπιν θα δείξει το πραγματικό του πρόσωπο και θα εγκαταστήσει την αμαρτία στον κόσμο. Πολλοί θα τον ακολουθήσουν, για να καταδικαστούν στην τελική κρίση, αλλα όσοι μείνουν πιστοί στον Χριστό θα απολαύσουν την αιώνια βασιλεία. Γι’αυτό πιστέ μην παρασυρθείς, γιατί σε περιμένει η οργή του Κυρίου.’Η όπως λέει και η παροιμία, “το κακό το πρόβατο το τρώει ο λύκος”.
Με την κυριαρχία του Αντιχρίστου επίκειται η μεγάλη μάχη, που τα Σαβαώθ θα πολεμήσουν το κακό, αφού πρώτα θα φανεί ο Αρμαγεδδών και τα τέρατα της Αποκαλύψεως. Μεγάλο σίγουρα εύρημα η Αποκάλυψη! Εκεί συνθλίβεται ο πιστός απο την οργή του Θεού και χάνεται το λογικό του. Θα σωθούν οι λίγοι και ευυπόληπτοι χριστιανοί, οι οποίοι θα έχουν αποβάλει τον εαυτό τους και θα γίνουν ένα με το Χριστό, όπως ασφαλώς το ορίζει το ιερατείο. Αφού λοιπόν γίνουν σημεία και τέρατα, αφού καταστραφεί ο πληθυσμός της γης που δεν υπέκυψε στο ευαγγέλιο, δηλαδή οι άπιστοι και αμαρτωλοί οπαδοί του Σατανά, θα πέσει το στερέωμα του ουρανού επι της γής (φαντάζονταν τον ουρανό σαν ένα τεράστιο ταψί πάνω απο την γή), και θα εμφανιστεί ο ενθρονισμένος Κύριος λέγοντας το περίφημο “ειρήνη υμίν”. Θα απορήσετε γιατί ο Κύριος, να μην το κάνει νωρίτερα και με την θεϊκή παντοδυναμία του να επιβάλει την αιώνια ειρήνη. Αν το έκανε όμως αυτό, πώς θα υπήρχε ο φόβος της αιώνιας αναμονής, της πτώσης του ουράνιου στερεώματος και της δίκης των ζωντανών και των νεκρών; Πώς θα υπήρχαν αυτά τα θαυμάσια όπλα εκμηδένισης της αξιοπρέπειας και της λογικής του ανθρώπου.
Τότε, την Εσχατη ημέρα, εν βρονταίς και αστραπές, θα φανεί ο Κύριος και θα αναστηθούν οι νεκροί και θα γίνει η μεγάλη δίκη, και στήσει τα μέν πρόβατα εκ δεξιών αυτού τα δε ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοίς εκ δεξιών αυτού· δεύτε, οι ευλογημένοι τού πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου·(Ματθαίος 24:33-34). Αφού λοιπόν γίνει ο διαχωρισμός θα ιδρυθεί το χιλιετές βασίλειο, όπου θα άρχουν, εκτός απο τον Χριστό, οι Αγιοι ταξιάρχες και επίλεκτοι. Για όσους όμως δεν πρόλαβαν να ασπαστούν το ιερό ευαγγέλιο, δίνεται μία προθεσμία διδασκαλίας για να μπορέσουν να επιλέξουν. Ετσι μεθοδικά τακτοποιούνται οι προχριστιανικοί πληθυσμοί, οι οποίοι αν και είχε απλωθεί σ’αυτούς ο “σπερματικός λόγος”, δεν μπορούσαν λόγω της “καθυστερήσεως” τους να κατανοήσουν το σχέδιο του χριστιανικού θεού. Σε εκείνο το θεϊκό κόσμο θα ρέει μέλι και γάλα όπου δεν θα υπάρχει στεναγμός και βάσανα. Οι μουσουλμάνοι μάλιστα καθόρισαν και τις αμοιβές, όπως παρθένες και πιλάφια, αλλα οι χριστιανοί σαν πιο έξυπνοι, άφησαν τον πιστό να φαντάζεται μόνος του την αμοιβή του. Μετά δηλαδή την οργή του θεού και την καταστροφή έρχεται το αιώνιο βασίλειο, όπως ένας σαδιστής υπόσχεται στο θύμα του. Εκεί ολοκληρώνεται ο κύκλος του χριστιανικού σαδισμού. Ξεκίνησε ως η νευρωτική αγάπη του θεού πρός το ποίμνιο, και πέρασε στην ενοχοποίηση και την αιώνια αμαρτία με αποκορύφωμα την τελική κρίση. Ποιά νομίζετε τώρα πως είναι η αγάπη του χριστιανικού θεού, είναι όντως αγάπη ή ένα σαδιστικό εργαλείο υποταγής των ανθρώπων;
Μα και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι ιδιοτελής, αφού σαν κύριο στόχο έχει την μεταθανάτια ανταμοιβή. Αν δεν υπήρχε δηλαδή ο φόβος της κόλασης δεν θα υπήρχε η αγάπη! Μια έννοια που εξευτελίζει τον θεό και την ίδια την έννοια της αγάπης. Αν είναι λοιπόν να αγαπάμε χριστιανικά, καλύτερα να είμαστε βάρβαροι, διότι οι βάρβαροι είναι ευγενέστεροι εξ αιτίας της ειλικρίνειας τους!
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
΄Οπως είπαμε παραπάνω, η Ελληνική αγάπη είναι καθολική και έμφυτη στον κόσμο, ο οποίος για τους χριστιανούς είναι ένα παρακατιανό δημιούργημα, το οποίο μάλιστα κάποτε θα αφανιστεί. «Μην αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που είναι μέσα στον κόσμο» (Ιωάννου Α2 :15), «Οποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου είναι εχθρός του θεού» (Προς Ιακώβ 4:4), «Οταν πλησιάζουν τη φύση απομακρύνονται απο το θεό» (Αθανασίου,κατα Αρριανόν,λόγος πρώτος), «Τα άνω φρονείτε, μη τα επι της γής» (προς Κολοσσαείς,3:1,2). Η χριστιανική αγάπη λοιπόν είναι τρομερά εκτρωματική, αφού αποσυνδέει τον άνθρωπο απο τον ορατό κόσμο και τις αισθήσεις, πράγμα ανώμαλο και αφύσικο και συνεπώς επικίνδυνο για τον πολιτισμό.
Ο Ελληνικός Ερως είναι ο αρχαιότερος όλων των θεών και υπεύθυνος για κάθε δημιουργία, η ενέργεια του υπάρχει μέσα σε όλους τους θεούς, αλλά και σε όλο το πάν:
-«Πράγματι απο πολλούς ομολογείται οτι ο ΄Ερως είναι ο παλαιότερος των θεών» (Πλάτων, ο οποίος είναι και θεολόγος λόγω των δεκάδων συγγραμμάτων του για τους θεούς)
– «Ο Ζευς θέτει την αγάπη ανάμεσά μας» (Ομηρος Ιλιάδα,Δ83)
-«Υπο των θεών ηγαπήσθαι» (Δημοσθένης)
-«Οπως είπε η Νύκτα, η Ρέα γέννησε με τον Κρόνο ένα παιδί(τον Δία), αφού έσμιξαν με ισχυρή αγάπη(φιλότητα)»(Ορφέας)
-«Ο Ζευς, η Μήτις,ο Ερως, είναι εξ αρχής ενωμένοι με δεσμούς φιλίας και αγάπης» (Πρόκλος)
-«Ο έρωτας για την αρετή είναι άξια επιθυμία» (Φωκυλίδης)
-«Ο έρωτας περιστρέφεται προς την παντοτινή κατοχή του αγαθού»(Διοτίμα η Μαντινεία)
-«Αφετηρία των αρετών είναι η Ευσέβεια, και κορυφαίο όριό τους η Αγάπη» (Πυθαγόρας ο Σάμιος, ο οποίος ίδρυσε σχολή στον Κρότωνα, όπου λάτρευε τους Θεούς και τελούσε τα μυστήρια)
-«Ολους αγάπα» (Φωκυλίδης)
-«Αγάπα τον πλησίον» (Θαλής ο Μιλήσιος,ο οποίος εκλήθει απο τους ιερείς του Απόλλωνα και έγραψε τα Δελφικά παραγγέλματα με τους άλλους έξι σοφούς)
-«Η αγάπη προς τους ανθρώπους είναι καθήκον, αφού είμαστε παιδιά του ίδιου θεού» (Επίκτητος)
-«Να αγαπιέστε και να κατοικείτε με ευδαιμονία μεταξύ σας» (Πλάτων)
-«Η αγάπη ενώνει τα πάντα και τα κάνει ένα» (Εμπεδοκλής)
-«Η αγάπη προς τον άνθρωπο μας κάνει να βοηθάμε τους ξένους «(Επίκουρος)
-«Ο,τι μαθαίνει το παιδί με αγάπη, το διατηρεί στοργικά μέχρι τα γηρατειά του. Γι’ αυτό ας διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά με καλοσύνη» (Ευριπίδης)
-«Καταφέρνετε να βλέπετε το χειρότερο εχθρό σας σα φίλο σας» (Σωκράτης)
-«Τίποτα πιο γλυκό στα παιδιά απο την μητέρα. Ω τέκνα αγαπάτε την μητέρα σας, δεν υπάρχει πιο γλυκός έρωτας απο αυτόν»(Ευριπίδης)
-«Να αγαπάς τη μόρφωση, τη σωφροσύνη, τη φρονιμάδα, την αλήθεια, την πίστη, την επιδεξιότητα, την συνεγασία, την οικονομία, την Ευσέβεια» (Θαλής ο Μιλήσιος)
-«Η οργή όσων διακατέχονται απο αγάπη πραϋνεται γρήγορα». (Μένανδρος)
-«Ους τρέφεις αγάπα» (Δελφικό παράγγελμα)
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σωρεία τέτοιων διδαγμάτων από τη δεξαμενή της ελληνικής γραμματείας, για να δείξουμε ότι η Αγάπη ήταν αυτονόητη στον Ελληνα ως το βασικό και ενυπάρχον στοιχείο του κόσμου. Ο ΄Ελληνας υπήρξε κοινωνός της Αγάπης (απόρροια του ΄Ερωτος) απο την ίδια την κοσμοαντίληψή του. Επιλέον, ο άνθρωπος στην ελληνική κοσμοαντίληψη δεν θεωρούνταν εκ φύσεως αμαρτωλός και κακός, αλλά αγαθός. ΄Οταν οι άνθρωποι ανατρέφονται με αυτό το συλλογικό ασυνείδητο, τότε απλά εθίζονται να είναι καλοί και αγαθοί χωρίς να προσφεύγουν σε κατάσταση διαρκούς μετανοίας και στην καθοδήγηση κάποιου ποιμένα, το οποίο, όπως είπαμε, συνιστά σαδομαζοχιστική κατάσταση και συνεπώς κατάσταση έλλειψης αγάπης.
Ακούγεται απο την σύγχρονη χριστιανική απολογητική ότι η απόδοση θείων τιμών στις εκφάνσεις(Θεούς) αυτού του ‘Οντος που αποκαλούμε Φύση, δεν μπορεί να εγγυηθεί οποιοδήποτε είδος αγάπης και αρετής, διότι η Φύση εμφανίζεται συχνά άγρια, προβληματική και αφιλόξενη, ενώ ένας εξωκοσμικός θεός με τις υπερμεγενθυμένες ιδιότητες, που του αποδίδουν οι χριστιανοί, μπορεί μόνο να αποτελέσει πρότυπο για τον άνθρωπο. Πέρα από τις παραδοξολογίες, που κρύβει η ιδέα αυτού του θεού (αφού το χάσμα μεταξύ αυτού του θεού και των ανθρώπων συνιστά δουλικότητα), η τοποθέτηση είναι τελείως εσφαλμένη. Ο άνθρωπος ΕΙΝΑΙ γέννημα αυτής της φύσης και της σοφίας της, έτσι και επιβίωσε, ένεκα της γενναιοδωρίας της. Δηλαδή με τον φυσικό εξοπλισμό του, που είναι ο ασύλληπτα πολύπλοκος οργανισμός του, που ξέρει να προσαρμόζεται στις διάφορες συνθήκες και στα μικρόβια, η τεράστια αυτοθεραπευτική του ικανότητα («Να σέβεσαι την θεραπευτική δύναμη της φύσης», Ιπποκράτης), την οποία αγνοεί η σύγχρονη ιατρική του χριστιανοθρεμένου κόσμου, καθώς και η ανάπτυξη του εγκεφάλου του, που αποτέλεσε το βασικό του εργαλείο επιβίωσης. Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι η χειροπιαστή αγάπη της φύσης για το δημιούργημά της τον άνθρωπο στον κόσμο, που αυτόν τον κόσμο…δεν γουστάρει αυτός ο χριστιανικός θεός, ο οποίος υποτίθεται οτι τον δημιούργησε!!
Και απο πού να αντλήσει αγάπη ο σύγχρονος άνθρωπος του ζωώδους καταναλωτικού πολιτισμού, της ρύπανσης της φύσης και της εξουσίας των φασιστικών πολυεθνικών; Απο τη θρησκεία της παράνοιας και του θεού, που διακηρύσσει το μίσος του γι΄ αυτόν τον κόσμο; Απο τον πολιτισμό της ΄Υβρεως, που μολύνει τον κόσμο μας 2000 χρόνια τώρα; Εμείς και ο κόσμος μας είμαστε το έργο της Φυσικής Αγάπης, αυτό είναι που μας έμεινε απο πρίν, και αυτό θα μείνει και στους επερχόμενους. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι φυσικό προϊόν, διότι χωρίς την εύνοια της Φύσης δεν μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή εφ΄όσον ο ανθρώπινος οργανισμός υπερνικά τα παθογόνα μικρόβια, εφ΄όσον τα μιτοχόνδρια των κυττάρων μας παράγουν την επιθυμητή ενέργεια απο το οξυγόνο και εφ΄όσον η καρδιά και οι πνεύμονες ρυθμίζουν απο μόνα τους τις λειτουργίες μας, για να μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή. Και για όλα αυτά ο χριστιανικός εξουσιαστής μας λέει, να μισήσουμε τον κόσμο!
Η φύση μπορεί εν μέρει να «δαμάστηκε» απο τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Ο ανθρώπινος χρόνος δεν μπορεί να παραλληλιστεί με τον συμπαντικό χρόνο. Το ζητούμενο είναι πως οποιοσδήποτε καταφέρεται εναντίον του κόσμου και της ζωής, είναι Υβριστής. Οι φυσικοί νόμοι δεν μπορούν να κριθούν. Δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε την βαρύτητα, την θερμοδυναμική και το DNA! Η Θεία Φύση είναι Αγνή, Αγαθή και Φιλάνθρωπη. Σκοπός του ανθρώπου οφείλει να είναι, να εναρμονιστεί με τον φυσικό νόμο, ο οποίος είναι συνώνυμος με τον ηθικό. ΄Υψιστος φυσικός νόμος είναι ο Νόμος της Αρμονίας, δηλαδή ο Νόμος ο οποίος διακανονίζει τις σχέσεις μεταξύ των μορφών, των ουσιών και των συνειδήσεων δια της αλληλεπίδρασης, δια της Αγάπης και τους ΄Ερωτος. Σε αυτή την πορεία του ανθρώπου, ο Σταυρός δεν έχει καμία θέση! Ο Σταυρός είναι το σύμβολο του θανάτου και του μίσους!
Γράφει ο/η Τάσος Καρανίκας
