Α’ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
α) Φυσική Έννοια του Νόμου της Ελευθερίας
Αν αρχόμεθα από της εξετάσεως του νόμου της Ελευθερίας είναι διότι ο νόμος αυτός αποτελεί τις βάσεις της προόδου και εξελίξεως όλων των μορφών της Φύσεως, καθώς και εκείνων των νοητικών όντων αυτής, τόσον από ατομικής απόψεως εκάστου, όσον και από συνολικής αυτών.
Η Ελευθερία δεν είναι, όπως επιστεύθει από τους ανθρώπους, μόνον ηθική αρχή την οποίαν αυτοί διατύπωσαν δια της προαγωγής της σκέψεώς τους και αναλόγως αυτών των σκέψεών τους εκάστοτε όρισαν, αλλά νόμος φυσικός, του οποίου η κατανόηση παρά των φιλοσοφούντων ανθρώπων δύναται να προσδιορίσει την έννοιάν της. Η Ελευθερία, είναι νόμος αυτής ταύτης της ουσίας της Φύσεως εκ της οποίας γίνονται οι Κόσμοι και εκ της οποίας εμφανίζονται τα ουσιαστικά ΕΙΝΑΙ πάσης μορφικής υπάρξεως καθώς και τα ΕΙΝΑΙ όλων των νοητικών της υπάρξεων. Οταν ο νόμος αυτός γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις της Φύσεως, λαμβάνει την έννοιαν του ηθικού νόμου και δι’ αυτού πρέπει να διακανονίζονται οι μεταξύ των νοητικών όντων σχέσεις κατά το φυσικό αυτού πρότυπο και δια των σχέσεών των εξασφαλίζονται oι ενέργειες των νοητικών υπάρξεων κατά τρόπον ώστε πάσαι να πληρούν τους ανελικτικούς τους σκοπούς. Στους φυσικούς Κόσμους, oι οποίοι δέν έχουν ακόμη εξελιχθεί σε νοητικά όντα, δηλαδή σε ατομικές νοητικές υπάρξεις, ο vόμος της Ελευθερίας δια της λειτουργίας του έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση της μεταξύ των μορφών της φύσεως αρμονίας και τον ιδιάζοντα χαρακτηρισμό της ενεργητικότητος εκάστης μορφής, διότι δια του νόμου αυτού κανονίζεται εκάστη να μένει στο πεδίο της ενεργητικής της δράσεως και να δέχεται τις επιδράσεις των άλλων, συνεπεία των οποίων αυξάνονται oι δυναμικότητές της προς περαιτέρω ηυξημένας ενεργείας της.
Δια του νόμου αυτού δεν γίνεται μόνον το ΕΙΝΑΙ εκάστης μορφής αλλά και προσδιορίζεται η έκταση των ενεργειών της κατά τρόπον, ώστε να επιδρά τις άλλες οι οποίες έχουν κατωτέρας από δυναμικής απόψεως ενεργείας και να επιδράται υπό άλλων οι οποίες έχουν εντονωτέρας (ενεργείας). Οι μορφές της Φύσεως εκδηλώθηκαν βαθμιαίως και ενεργούν δια της συστάσεώς τους. Η βαθμιαία τους εκδήλωση αποτέλεσε την αφετηρία τους. H διαφορετική τους αφετηρία υπήρξε κατά συνέπεια το αίτιο και της από δυναμικής απόψεως διαφορετικής ενεργείας και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο εκδηλωθείς νόμος της ελευθερίας, ο οποίος λειτουργεί εντός της ουσίας των μορφών, δεν τις άφησε να αφομοιούνται οι μεν προς τις δε, αλλά καθόρισε τον τρόπο της ενεργείας τους, ώστε εκάστη να αποτελεί ιδία χωριστή ύπαρξη και να ενεργεί αναλόγως του ποσού των ενεργητικών της δυνάμεων και του ιδιάζοντα χαρακτήρα αυτών.
Εάν ο εκδηλωθείς και λειτουργών νόμος της Ελευθερίας δεν διακανόνιζε κατά τον τρόπον αυτό τις ενέργειας των μορφών, τότε ο φυσικός κόσμος δέν θα εχωρίζετο σε μορφές. Μη δε τούτου γενομένου, [ο φυσικός κόσμος] θα αποτελούσε ένα αδιαχώριστο σύνολο μέσα στο οποίο δεν θα ήταν δυνατή η εκδήλωση των καθ’ έκαστα ενεργειών εκείνων, (τις οποίες διακρίνομεν στον χωρισμό των μορφών), ούτε θα εξεδηλούντο και oι ενέργειες εκείνες oι οποίες προκαλούν την μεταξύ των μορφών αλληλεπίδραση, συνεπεία των οποίων αυξάνονται αριθμητικώς oι δυνάμεις των ουσιών oι οποίες αποτελούν την εμφάνιση των μορφών. Διά του σχηματισμού των καθέκαστα μορφών της Φύσεως και κατ’ ιδίαν ενεργειών τους, χωρεί ο άπειρος φυσικός κόσμος σε ατέρμονα εξέλιξη. Η εκδήλωση του νόμου της Ελευθερίας εκ του ετέρου παράγοντος της Δημιουργίας των κόσμων, εκείνου τον οποίον θα ονομάσουμε συνεχή προς εαυτόν, θα ερευνηθεί αργότερα.
Εκ των εκδηλώσεων των δυνάμεων του ουσιαστικού ΕΙΝΑΙ της Φύσεως και των δι’ αυτών ενεργειών των μορφών, προκύπτουν και oι μεταμορφωτικοί νόμοι τους και στους νόμους αυτούς οφείλονται όλα τα φαινόμενα της Φύσεως και εκείνα των συνθέσεων, αποσυνθέσεων και εκ νέου συνθέσεων των μορφών. Και γίνονται αυτά αφενός για να παράγονται και εξελίσσονται oι μορφές σε μείζονες ενέργειες, αφετέρου όπως με τις εκδηλώσεις νέων δυνάμεων μετατρέπονται τα στοιχεία των μορφών σε στοιχεία ικαvά να αποτελούν την εμφάνιση νοητικών και συνειδητών ατομικοτήτων. Όλα αυτά έχουν βάση τη λειτουργία του νόμου της Ελευθερίας. Εξ αυτού του νόμου κατ’ επέκταση προκύπτουν και οι μεταμορφωτικοί νόμοι της πνευματικής φύσεως δια των οποίων oι ατομικές πνευματικές υπάρξεις χωρούν από κόσμους κατωτέρους σε κόσμους ανωτέρας πνευματικής ενέργειας.
Εκ του νόμου της Ελευθερίας προέρχεται και λαμβάνει ενεργητική υπόσταση καί ο νόμος της Αρμονίας, ο οποίος είναι μεν και αυτός εκδήλωση της ουσίας της Φύσεως, αλλά εκδήλωση μεταγενεστέρα του νόμου της Ελευθερίας.
Δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξει Αρμονία στούς Κόσμους του απείρου όπως και στις καθέκαστα μορφές τους, άνευ της προϋπάρξεως και λειτουργίας του νόμου της Ελευθερίας εκ του οποίου πηγάζουν oι μορφές των Κόσμων και τα καθέκαστα αυτών. Δια του νόμου αυτού προσδιορίζονται και τα πεδία της συστάσεως και λειτουργίας των, καθώς και οι τρόποι των ενεργειών εκάστου εξ αυτών και των μερών τους
Η χωριστή ύπαρξη και λειτουργία εκάστου Κόσμου διακανονιζομένη δια του νόμου της Ελευθερίας εξασφαλίζει τις μεταξύ των σχέσεις με σκοπό όπως αυτοί προχωρούν απρόσκοπτα σε μεταμορφώσεις καί ανελίξεις των δυναμικοτήτων τους και παρεμποδίζει την μεταξύ αυτών εκδήλωση αρνήσεως η οποία θα διατάρασσε την μεταξύ τους αρμονία, όπως γίνεται αυτό στις κοινωνίες των ανθρώπων στις οποίες ο νόμος της Ελευθερίας δεν λειτουργεί ως ηθικός νόμος που διακανονίζει τις σχέσεις των αποτελούντων αυτές ατόμων και συνεπεία της ελλείψεως ταύτης παρεμποδίζεται η εξελικτική τους πρόοδος.
β) Ηθική έννοια του Νόμου της Ελευθερίας
Δια να προσδιορίσουμε με σαφήνεια την έννοια του νόμου της Ελευθερίας ως ηθικού νόμου δια της λειτουργίας του οποίου πρέπει να διακανονίζονται οι μεταξύ των ατόμων σχέσεις πάσης ανθρωπίνης κοινωνίας, δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από την έννοια του φυσικού νόμου της Ελευθερίας, εκ της λειτουργίας του οποίου, όπως είπαμε ανωτέρω, προέρχονται oι ειδικές μορφές των αψύχων κόσμων με τις ιδιάζουσες λειτουργίες τους, καθώς και εκείνες των νοητικών όντων με τα χωριστά και ιδιάζοντα γνωρίσματά τους. Ο φυσικός νόμος της Ελευθερίας είναι το φυσικό πρότυπο. Εκ του νόμου αυτού εξαρτάται ο σχηματισμός του ηθικού νόμου της Ελευθερίας των νοητικών όντων, με βάση την οποία πρέπει να διακανονίζονται οι κοινωνικές τους σχέσεις, όπως προστατεύεται η πρόοδος και ανέλιξη των φυσικών και νοητικών τους δυνάμεων σε βαθμόν ώστε, να γνωρίζουν και να πληρούν τον σκοπόν τους και διά του τρόπου αυτού προάγονται από κατωτέρας νοητικής φύσεως κόσμους σε ανωτέρους κόσμους πνευματικής φύσεως.
Εάν ο διέπων τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων ηθικός νόμος της Ελευθερίας δεν στηρίζεται στην έννοια του προτύπου φυσικού νόμου, εάν από τον ηθικό αυτό νόμο δεν προστατεύεται και εξασφαλίζεται η ακώλυτη πρόοδος και ανέλιξη των νοητικών κοινωνικών όντων, ως αυτό γίνεται στις άψυχες και κατ’ ιδίαν μορφές της Φύσεως διά του σε αυτές λειτουργούντος νόμου της Ελευθερίας, τότε κάθε άλλος νόμος ηθικής Ελευθερίας, ως αφιστάμενος του προτύπου νόμου της φυσικής Ελευθερίας, δεν είναι δυνατόν να είναι πραγματικά ηθικός νόμος Ελευθερίας και ως εξ αυτού δεν δύναται, κατά την άσκησή του από τα κοινωνικά άτομα, να προστατεύει την πρόοδο και ανέλιξη των νοητικών τους δυνάμεων. Σε αυτή τη περίπτωση, όχι μόνο παραβιάζεται το φυσικό πρότυπο αυτού του νόμου, αλλά και τα κοινωνικά άτομα εκτοπίζονται της φυσικής τους ζωής, με αποτέλεσμα να διαταράσσονται οι αρμονικές τους σχέσεις και η εν γένει κοινωνική τους ζωή.
Η μη αρμονική συμβίωση των ατόμων γεννά παθολογική κατάσταση και γίνεται το αίτιο της μη αυξήσεως των νοητικών τους δυνάμεων και το αίτιο της εμφανίσεως των παθών τους συνεπεία των οποίων υφίστανται άπειρες δοκιμασίες καί απομακρύνονται από την πλήρωση του σκοπού τους. Η μη υπό των κοινωνικών ατόμων κατανόηση της έννοιας του ηθικού νόμου της Ελευθερίας και ως εκ τούτου μη άσκηση από αυτά του νόμου αυτού στις σχέσεις τους, υπήρξε το αίτιον της δημιουργίας αντιλήψεων περί των ηθικών τους εννοιών, πλήρως αφισταμένων των φυσικών νόμων ως και εκείνου του Ηθικού νόμου της Ελευθερίας.
Σε αυτά τα αίτια οφείλεται η κακοδαιμονία του ανθρωπίνου γένους και δέν θα παύσει να υφίσταται αυτή, εφ’ όσον τα κοινωνικά άτομα μένουν στις στενές αντιλήψεις τους περί ηθικών εννοιών οι οποίες σχηματίζονται έξω των υποδείξεων τις οποίες παρέχουν οι λειτουργίες των φυσικών νόμων και δέν αρθούν στην αντίληψη η οποία θα τους υπαγορεύσει, ότι ο σχηματισμός των εννοιών των ηθικών νόμων πρέπει να γίνεται επί τη βάσει των προτύπων της Φύσεως, των νόμων εκείνων που διακανονίζουν τις λειτουργίες της και τις προάγουν σε εντονότερες και θειότερες ενέργειες. Παράδειγμα αυτής της αντιλήψεως παρέχεται υπό της ομαλής και φυσιολογικής λειτουργίας της ανθρωπίνης φύσεως η οποία διέπεται υπό των ενεργούντων σε αυτήν νόμων, δια της οποίας σημειούνται οι ομαλές εκδηλώσεις των συναισθημάτων της ανθρώπινης ψυχής και η διαμόρφωση του νοητικού περιεχομένου των ανθρωπίνων διανοιών. Αντίθετος λειτουργία της ανθρώπινης φύσεως προερχομένη εξ αλλοιώσεως ή βλάβης των οργάνων της ή και από παραβίαση των όρων της ζωής της, καθιστά αδρανείς τους διέποντες αυτήν φυσικούς νόμους και ως εκ τούτου η εκδήλωση των συναισθημάτων και η διάπλαση των ιδεών της ανθρώπινης ψυχής γίνονται όχι ως απαιτεί αυτή αύτη η φύση της, αλλά κατ’ ενέργεια ανώμαλη και αντιτιθεμένη στην πρόοδόν της.
Η έννοια του ηθικού νόμου της Ελευθερίας στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της Ελευθερίας και δια τούτο ο ηθικός νόμος αυτός πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της Ελευθερίας στις καθ’ όλου μορφές της Φύσεως, τηρούσα αυτές σε φυσική τάξη, ώστε εκάστη να πληροί ακωλύτως τον σκοπό της δια των εκδηλώσεων και της εξελίξεως των δυνάμεών της.
Ο ηθικός νόμος της Ελευθερίας προωρισμένος σε λειτουργίαν εκ του ουσιαστικού ΕΙΝΑΙ των ανθρωπίνων ψυχών, σκοπεί τον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, την μεταξύ των αλληλεπίδραση προς πρόοδο και την επίτευξη της εκδηλώσεως του νόμου της Αρμονίας, δια του οποίου εξασφαλίζεται όχι μόνον πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων, αλλά και ευτυχία και ευδαιμονία αυτών.
Εάν ο ηθικός αυτός νόμος δεν διακανονίσει τις φυσικές και κοινωνικές σχέσεις των ατόμων της κοινωνίας, δεν εκδηλωθεί με την συμβολή των σχέσεών τους ο νόμος της Αρμονίας από την ουσιαστική φύση των ανθρωπίνων ψυχών και δεν εκδηλωθούν υπό του νόμου αυτού (Αρμονίας) τα συναισθήματα εκείνα τα οποία γίνονται οι φορείς των υποχρεώσεων, καθηκόντων και των δικαιωμάτων τους επί της ζωής των κοινωνικών ατόμων, τότε οι σχέσεις τους θα συντρέχουν, όχι μόνον στην καθυστέρηση της ψυχικής τους προόδου, αλλά και στην παράταση της κακοδαιμονίας τους και την πλήρως δοκιμαστική κατάσταση στην οποία ευρίσκονται.
Ο ηθικός νόμος της Ελευθερίας δια της λειτουργίας του επιβάλλει και απαιτεί κατά την άσκησή του υπό των κοινωνικών ατόμων, όπως έκαστον εξ αυτών βούλεται, θέλει, κινείται και ενεργεί κατά τάξη, ώστε να μην εμποδίζεται η εκδήλωση της βουλήσεως, της θελήσεως, της κινήσεως και της ενεργείας των άλλων, ούτε διά των εκδηλώσεων αυτώv παρεμποδίζεται η πρόοδος και ευδαιμονία τους, καθώς και η δική του πρόοδος και ευδαιμονία.
Βούληση, Θέληση, Κίνηση και Ενέργεια του κοινωνικού ατόμου, παραβλάπτουσα την πρόοδο και εξέλιξη των νοητικών και εν γένει ψυχικών δυνάμεων των άλλων καθώς και την εξέλιξη και πρόοδο αυτού του ιδίου, είναι εκδηλώσεις αντιστρατευόμενες όχι μόνον στην ακώλυτη άσκηση του ηθικού νόμου της Ελευθερίας, αλλά και εκδηλώσεις που αντιστρατεύονται και τον φυσικό νόμο της Ελευθερίας και στην περίπτωση αυτή είναι προορισμένες να μην επιτρέπουν την εκδήλωση του νόμου της Αρμονίας. H μη εκδήλωση δε του νόμου αυτού χαρακτηρίζει τα κοινωνικά άτομα ως διατελούντα έξω πάσης ηθικής καταστάσεως και ως υπονομεύονται την δική τους πρόοδο και ευδαιμονία, επί πλέον δε ως διάγοντα υπό όρους ζωής μη προστατευόμενης υπό των φυσικών νόμων, υπό όρους ζωής οι οποίοι καθίστανται το αίτιο της εκδηλώσεως παθών τα οποία δεν παρεμποδίζουν μόνον την πρόοδο και την ανέλιξη των ψυχικών τους δυνάμεων, αλλά και την μεταξύ τους διαβίωση την καθιστούν δοκιμαστική.
Ο ηθικός νόμος της Ελευθερίας είναι ο άξων του διακανονισμού των ενεργειών πάσης συνειδητής υπάρξεως η οποία ευρίσκεται πέραν της ανθρωπίνης φύσεως. Είναι θεμελιώδης ηθικός νόμος διακανονισμού των σχέσεών τους και εκ της ασκήσεώς του προκύπτουν όλα τα ηθικά στολίσματα τα οποία κοσμούν τις συνειδητές αυτές υπάρξεις και εξ αυτών απορρέουν η χαρά, η ευτυχία και η ευδαιμονία τους. Ο ηθικός νόμος της Ελευθερίας δημιουργεί τον σεβασμό της αυτοδιαθέσεως και αυτενέργειας των συνειδητών αυτών υπάρξεων και προσδιορίζει τις τροχιές τους κατά τάξη, ώστε ουδεμιάς τοιαύτης υπάρξεως να διαταράσσεται υπό των άλλων η αρμονική της προς αυτές σχέσεις.
Β’ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
α) Φυσική Δικαιοσύνη
Φυσική Δικαιοσύνη είναι το αποτέλεσμα των φυσικών νόμων εκείνων oι οποίοι λειτουργούν σε όλη την οργανωμένη Φύση των Κόσμων. Δια της λειτουργίας των νόμων αυτών έρχονται στο ΕΙΝΑΙ όλες οι μορφές και τα όντα της Φύσεως, μεταξύ των οποίων και ο άνθρωπος. Οι ίδιοι νόμοι δια της λειτουργίας των, αφού τα φέρουν στο ΕΙΝΑΙ τους, τους εξασφαλίζουν και όλα τα μέσα της ζωής τους, δηλαδή της συντηρήσεως και ανελίξεως των οργανικών τους φύσεων και της διανοητικής τους και εν γένει ψυχικής τους προόδου. Δια της ανελίξεως των φύσεών τους, σε αρτιότερες τοιαύτες από απόψεως λειτουργιών, επιτυγχάνεται η δυναμική τους αύξηση και δι’ αυτής τροποποιούνται τα κατά μέρος αυτών όργανα τα οποία χρησιμοποιούν οι ψυχές για να εκδηλώσουν όλα εκείνα τα φαινόμενα, δηλαδή τις αρτιότερες διανοήσεις τους και όλα τα αισθήματα και συναισθήματα τους.
Διά των αυτών φυσικών νόμων εξασφαλίζεται και ο νόμος της αναπαραγωγής τους όπως συνεχίζονται οι φύσεις των όντων και προάγονται οι ψυχικές τους εκδηλώσεις σε μεγαλύτερες δυναμικές ενέργειες.
Όσον δια στενότερος συνδέσεως και αρμονικής διατάξεως τα όργανα της φύσεως των όντων καθίστανται αρτιότερα, κατά τοσούτον oι δυναμικές εκδηλώσεις των ψυχών τους αυξάνουν και γίνονται ανώτερες. Τούτο είναι φαινόμενο το οποίον εάν οι άνθρωποι ερευνήσουν καλώς, θα τους αποκαλύψει, εάν αυτοί αγνώς διανοηθούν, τους Θείους σκοπούς της οργανωμένης φύσεως των Κόσμων. Αυτοί oι σκοποί στον άπειρο χρόνο δεν είναι δυνατόν να έχουν πέρας, γιατί και οι ουσίες των κόσμων διηνεκώς και απείρως αυξάνουν τις δυναμικές τους ενέργειες. Όρια επί των σκοπών αυτών της Φύσεως δύναται να βλέπει μόνον και να αποδέχεται ανθρωπίνη διάνοια η οποία δεν βλέπει τους μεταμορφωτικούς νόμους της Φύσεως δια των οποίων oι μορφές της (όχι μόνον oι άψυχες) αλλά και oι των νοητικών όντων αυτής είναι μεταβλητές, οι δε μεταβολές των οφείλονται στην δυναμική αύξηση των ουσιών εκ των οποίων γίνονται οι μορφές.
Διά της λειτουργίας των νόμων της Φύσεως, ελέχθη ανωτέρω, ότι έρχονται στο ΕΙΝΑΙ όλα τα όντα αυτής και διά των ιδίων νόμων παρέχονται προς αυτά όλα τα μέσα της ζωής και της προόδου των. Κατά συνέπειαν, το πρότυπο του φυσικού νόμου της Δικαιοσύνης δεν είναι δυνατόν παρά να είναι, γιά το πραγματικά ομαλώς διανοούμενο ον, η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους ανέλιξη. Αντιθέτως, όταν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το φυσικό τούτο πρότυπο της Δικαιοσύνης και τα εξ αυτού προερχόμενα δικαιώματα της ζωής και της προόδου πάντων των όντων της Θείας Φύσεως, τότε ζουν και ενεργούν έξω των λειτουργιών των Φυσικών νόμων γι’ αυτό και η ζωή τους και όλες oι ενέργειές τους δεν είναι φυσικές και εξ αυτού δεν δύναται να κρατεί μεταξύ τους δικαιοσύνη, να υπάρχει μεταξύ τους αρμονία σχέσεων ούτε και να εξασφαλίζεται διανοητική και ψυχική τους πρόοδος. Οταν δεν αναγνωρίζουν το φυσικό αυτό πρότυπο της Δικαιοσύνης και δεν θεσπίζουν με βάση αυτό νόμους κοινωνικής τους Δικαιοσύνης, ωθούν τις φύσεις τους “εις εκτρόπους λειτουργίας και ενεργείας” και σε αυτά οφείλονται οι παθολογικές καταστάσεις των φύσεών τους συνεπεία των οποίων εμφανίζονται τα τρομερά εκείνα πάθη τα οποία γεννούν την δυστυχία και κακοδαιμονία τους, τα οποία εμποδίζουν την πλήρωση του ψυχικού τους σκοπού.
Παρά ταύτα όμως, η λειτουργία των νόμων της θείας Φύσεως δεν είναι δυνατόν να είναι άστοργη προς τα κατά τον τρόπο αυτόν ενεργούντα ανθρώπινα όντα. Θα τα επαναφέρουν στην φυσική τους ζωή, γιατί η λειτουργία της Φύσεως θα τα εξαναγκάσει σε αύξηση των δυναμικών τους νοητικών ενεργειών, οπότε και θα δυνηθούν να γνωρίσουν ότι δεν πρέπει να εκτρέπονται της φυσικής τους ζωής. Θα τους εμφανίσει τους πόθους της χαράς και της ευτυχίας και τις αντιλήψεις, ότι η ευτυχία και η χαρά είναι εφικτές μόνον διά της φυσικής ζωής και της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων πάντων.
Η εκτροπή των νοητικών όντων από την φυσική ζωή και η εμφάνισίς της ως ανωμάλου, προήλθε εκ της ατομικής των βουλήσεως. Η εμφάνιση των νοητικών όντων στην Φύση έχει τούτο το ύψιστο χαρακτηριστικό γι’ αυτά, το ότι έχουν ιδίαν αυτόβουλη κίνηση και ενέργεια και δυνάμει αυτών δύνανται να προσαρμόζονται ή και να εκτρέπονται των λειτουργιών των Φυσικών νόμων. Η προς τους φυσικούς νόμους προσαρμογή τους εξαρτάται εκ της λειτουργίας της διανοήσεώς τους, γιατί η βούληση τους εκδηλούται εξ αυτής. Εάν η διανόησή τους είναι αυξημένη δυνάμει της ψυχικής τους εξελίξεως, τότε η προσαρμογή της ζωής τους προς τις απαιτήσεις των Φυσικών νόμων γίνεται επιθυμητή. Κατανοούν ότι δι’ αυτής εξυπηρετείται και η πρόοδος τους και η κοινωνική τους σύνθεση και δι’ αυτών η ψυχική τους εξέλιξη. Αντιστρόφως, η μη αυξημένη διανόησή τους και το ανεξέλικτο της ψυχικής τους καταστάσεως, ωθούν την βούλησή τους “εις εκτρόπους ενεργείας” και εξ αυτού απομακρύνονται των όρων της Φυσικής τους ζωής.
β) Κοινωνική Δικαιοσύνη
Η Κοινωνική Δικαιοσύνη των ανθρώπων διά της οποίας ρυθμίζονται οι σχέσεις τους και τα δικαιώματά τους επί της κοινωνικής τους ζωής δεν πρέπει να προέρχεται από κοινωνικούς νόμους τους οποίους θεσπίζουν και εφαρμόζουν κοινωνικά άτομα κατά την απόλυτη τους θέληση και βούληση, οι οποίοι δεν στηρίζονται στα πρότυπα της φυσικής Δικαιοσύνης και δεν εξυπηρετούν τον κοινωνικό σκοπό των ανθρώπων, γιατί η κατά τον τρόπο αυτό θεσπιζόμενη και εφαρμοζόμενη Δικαιοσύνη έχει ως αποτέλεσμα την εκτόπιση των κοινωνικών ατόμων από τα φυσικά τους δικαιώματα. Η κοινωνική σύνθεση των ανθρώπων έχει ως σκοπό όχι μόνο την ατομική εκάστου διανοητική και ψυχική πρόοδο και ανέλιξη των φυσικών τους δυνάμεων, αλλά και την αρμονική τους ζωή στην κοινωνία διά της οποίας επιτυγχάνεται η πρόοδός τους αυτή. Αρμονική των κοινωνικών ατόμων ζωή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, εάν όλα τα κοινωνικά άτομα δεν απολαμβάνουν τα υπό της θείας Φύσεως παρεχόμενα προς αυτά μέσα ζωής τους.
Εάν τα υπ’ αυτής παρεχόμενα ταύτα μέσα ζωής τους απαιτούν προς χρησιμοποίησή τους εξεργασία, σε αυτήν πρέπει δια κοινωνικού νόμου Δικαιοσύνης να μετέχουν πάντα κατά σειρά και τάξη, οι οποίες προσδιορίζονται υπό του νόμου αυτού. Επίσης, δι’ ομοίων νόμων κοινωνικής Δικαιοσύνης πρέπει να εξασφαλίζεται στα κοινωνικά άτομα η γνωστική απόκτηση όλων των εκδηλώσεων και διανοητικών προϊόντων των νοητικώς εργαζομένων στην ανθρωπίνην κοινωνίαν ανθρώπων, διότι και τα προϊόντα αυτά ως προερχόμενα εκ της λειτουργίας των ανθρωπίνων διανοήσεων, την λειτουργίαν την οποίαν έφεραν και φέρουν στο ΕΙΝΑΙ των oι ενεργούντες Φυσικοί νόμοι, δικαιωματικώς ανήκουν και πρέπει να αναγνωρίζονται υπό πάντων των κοινωνικών ατόμων, αφού όλα είναι τέκνα της όλης διά των νόμων της εργαζομένης Θείας Φύσεως. Όλοι oι άνθρωποι και όλα τα άλλα όντα γίνονται κοινωνικά άτομα, όχι οδηγούμενα υπό της ανάγκης, όπως ισχυρίσθηκαν άνθρωποι σφαλεράς διανοήσεως, και διά της ελευθέρας βουλήσεώς τους, αλλά εκ της λειτουργίας των νόμων της φύσεώς τους, η οποία δεν δύναται να είναι ανεξάρτητος του όλου των λειτουργούντων νόμων της Φύσεως, ούτε δύνανται να αποτελούν προς το όλον δυσαρμονία.
Διά της καθολικής αυτής αρμονίας των Φυσικών νόμων γίνονται οι αλληλεπιδράσεις όλων των μορφών της θείας Φύσεως, είτε εμψύχων είτε αψύχων και διά των αλληλεπιδράσεων αυτών προάγονται δυναμικώς. Η ανθρωπίνη διάνοια δεν δύναται να φαντασθεί ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και λειτουργήσει έμψυχος μορφή της Φύσεως εάν δεν ευρίσκεται σε άμεσο σύνδεσμο και συλλειτουργία προς τις άλλες μορφές της Φύσεως, πολύ δε περισσότερο δεν δύναται να εννοήσει ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και λειτουργήσει μορφή της Φύσεως εάν δεν ευρίσκεται σε άμεσο σύνδεσμο και συλλειτουργία προς τις άλλες μορφές της. Πολύ δέ περισσότερον δεν δύναται να εννοήσει ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και λειτουργήσει έμψυχος μορφή της, μη συνδεόμενη και συλλειτουργούσα διά των νόμων της προς τους καθολικούς νόμους της, αυτούς oι οποίοι διέπουν και ρυθμίζουν το σύνολον των ενεργούντων Κόσμων. Κατ’ ακολουθίαν ο κοινωνικός σκοπός των ανθρώπων και των άλλων όντων προέρχεται από τις λειτουργίες της Φύσεως και δια αυτών συντελούνται oι δυναμικές τους αυξήσεις και τούτο αποτελεί την έννοια της προόδου και της εξελίξεως αυτών. Εάν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τις θεμελιώδεις αυτές βάσεις της λειτουργούσης και εργαζομένης Φύσεως oι θεσπίζοντες και εφαρμόζοντες τους νόμους της κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε αυτό εμφανίζει την άγνοιά τους επί της φυσικής και κοινωνικής τους ζωής, καθώς και την διανοητική τους κατάσταση ως αφισταμένη της πραγματικής εννοίας και του κοινωνικού τους και ψυχικού τους σκοπού, όπως επίσης και της πραγματικής τους ευδαιμονίας την οποίαν η Φύση τους εξασφαλίζει διά των υπ’ αυτής παρεχομένων μέσων της ζωής και προόδου αυτών.
Η του είδους αυτού διανοητική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να νοούν την υψίστη σημασία της οργανικής τους φύσεως διά της οποίας εκδηλούται σε ενέργειες η ψυχή τους και διά των ενεργειών της αυτών εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα των διανοήσεων, των αισθημάτων, των συναισθημάτων και όλων εκείνων τα οποία δίδουν τον ιδιάζοντα χαρακτηρισμό πάντων των πνευματικών όντων.
Πάσα προαγωγή των πνευματικών όντων στηρίζεται στις οργανικές φύσεις τους και γι’ αυτό σκοπός των οργανικών τους φύσεων είναι η ανέλιξη, η δυναμική ανέλιξη της σε αυτές ενεργούσης ψυχής.
Η άγνοια των ανθρώπων επί των θεμελιωδών αυτών εννοιών του σκοπού της Φύσεως, τους εμποδίζει να θεσπίζουν κοινωνικούς νόμους Δικαιοσύνης προς επιβοήθηση της προόδου των. H εκδηλωθείσα και λειτουργούσα νόησή τους, αυτόν τον σκοπό έχει, να κατανοούν τις λειτουργίες των νόμων της Φύσεως όπως εν συνειδήσει ασκούν αυτούς και διά αυτών εκτείνουν διαρκώς τα όριά της.
Οι κοινωνικοί νόμοι της Δικαιοσύνης πρέπει να έρχονται επίκουροι της Φύσεως, ερχόμενοι δέ αυξάνουν την δύναμη της Δικαιοσύνης των κοινωνικών όντων και φθάνουν αυτήν στο σημείον να καθίσταται αυτή ο προστάτης και ρυθμιστής των Φυσικών νόμων ως προς τις λειτουργίες τους προς εξασφάλιση και ακώλυτη εξέλιξη της διανοήσεως των μη κατανοούντων τις λειτουργίες τους.
Οταν οι νόμοι της κοινωνικής Δικαιοσύνης των ανθρώπων δεν στρέφονται προς τις κατευθύνσεις αυτές, τότε γίνονται το αίτιο της παρεμποδίσεως του φυσικού δικαιώματος της προόδου των κοινωνικών ατόμων, αναιρούν τον σκοπό της κοινωνίας και δημιουργούν την σύγχυση στις σχέσεις τους κατά τρόπους εμποδίζοντας και την φυσική τους ζωή και τις εκδηλώσεις της χαράς τους, της ευτυχίας τους και πάσης ασκήσεως των αρετών εκείνων διά των οποίων αυτές επιτυγχάνονται. Σ’ αυτή τη κατάσταση, τα κοινωνικά άτομα δεν δύνανται να χρησιμοποιούν ελεύθερα τη βούλησή τους, τις σκέψεις τους, τη Θέλησή τους, τις αυτοδιαθέσεις τους και τις υπαγορεύσεις των ενεργούντων νόμων της φύσεώς τους και με τον τρόπο αυτό περιπίπτουν σε μίαν ακατονόμαστη δουλεία η οποία συντρίβει ασκόπως τις φυσικές τους δυνάμεις ώστε να μη δύνανται να ανελίσσονται και αυξάνουν σε θειοτέρας ενεργείας.
Η κοινωνική Δικαιοσύνη των ανθρώπων δεν δύναται να είναι έργον ανθρώπων oι οποίοι αγνοούν κατά την θέσπισή της τις λειτουργίες των Φυσικών νόμων, τα πρότυπα της φυσικής Δικαιοσύνης, τους σκοπούς της Φύσεως, τον σκοπό τον οποίο πρέπει να πληροί έκαστο κοινωνικό άτομο και το σύνολο εν γένει των κοινωνικών ατόμων. Πρέπει να είναι έργο των φωτεινών εκείνων ανθρωπίνων συνειδήσεων, των οποίων oι ακτίνες της διανοήσεως έχουν διεισδύσει μέσα στις λειτουργίες της Φύσεως, και έχουν κατανοήσει τους Θείους σκοπούς της. Πρέπει να είναι το έργο των ανθρωπίνων εκείνων συνειδήσεων oι οποίες δια των εν ενεργεία δυνάμεών τους όχι μόνον έχουν εξαγνίσει τις οργανικές τους φύσεις, αλλά και έχουν κατανοήσει τους υπέρτατους σκοπούς του πνεύματος, του υπεροχωτέρου αποτελέσματος της θείας Δημιουργίας. Πρέπει να είναι το έργον των ανθρωπίνων εκείνων συνειδήσεων oι οποίες εκδήλωσαν στην οργανική τους φύση τους νόμους της μεταμορφώσεώς της σε υπεροχωτέρα πνευματική φύση.
Τοιαύτες ανθρώπινες συνειδήσεις και υπήρξαν και υπάρχουν στην ανθρωπότητα οι οποίες και βοηθούν πάντοτε την πρόοδό της. Κατά του έργου αυτών των συνειδήσεων ορθούται και παρεμποδίζει αυτό η άγνοια και η συνεπεία αυτής μη εκδηλωθείσα ηθική αντίληψη των πολλών. Είναι ανάγκη εκείνοι oι οποίοι κατανοούν αυτήν την αλήθεια, οι ηθικώς και νοητικώς προηγμένοι, να στρέφουν αδιάλειπτα τις προσπάθειές τους προς διαφωτισμό των κοινωνικών ατόμων και προ παντός προς βελτίωση της ηθικής τους καταστάσεως διά να δύνανται να εννοούν και τα φυσικά δικαιώματά τους και τον κοινωνικό τους σκοπό. Μόνον διά του τρόπου αυτού είναι δυνατόν να επικρατήσουν στις σχέσεις τους νόμοι Δικαιοσύνης, νόμοι οι οποίοι θα εξασφαλίζουν την ψυχική τους ανέλιξη και δι’ αυτών θα πληρούται ο σκοπός τους ως ανθρώπων.
Η κοινωνική Δικαιοσύνη των ανθρώπων πρέπει να αποτελεί τις βάσεις της ηθικής έννοιας των ανθρωπίνων κοινωνιών ώστε αυτές να χαρακτηρίζονται ως έχουσαι επίγνωση του σκοπού τους και ως αποτελούμενες εκ πνευματικών όντων τα οποία έχουν φύση υπέρτερη άλλων κατωτέρας φύσεως όντων, η οποία έχει σκοπό την εκδήλωση υπέρτερης νοήσεως και ηθικής εμφανίσεως, διά να δύνανται oι άνθρωποι να λαμβάνουν τον ιδιάζοντα χαρακτήρα του κοινωνικού, ηθικού και νοητικού όντος.
Σπυρίδων Νάγος – Απόσπασμα από το “Αλήθεια Ελευθερία Γνώση”
