Κρόνια ονομαζόταν μια αρχαία ελληνική εορτή προς τιμήν του Κρόνου.
Σύμφωνα με τον Δημοσθένη γινόταν τη νύκτα της Εαρινής Ισημερίας (12η μέρα του Εκατομβαιώνος). Ανήμερα της γιορτής οι δούλοι είχαν αργία, μπορούσαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους αφέντες τους και γενικότερα είχαν περισσότερη ελευθερία μες στην πόλη, σε ανάμνηση της Χρυσής Εποχής του ανθρώπινου γένους, όταν δεν υπήρχε δουλεία και βαριές εργασίες. ..
Εκτός από τις τυπικές θυσίες, η γιορτή περιλάμβανε δημόσια αργία, καθώς και διάφορα έθιμα, όπως την ανταλλαγή μικρών δώρων ή υπαίθριες αγορές.
Στην Ολυμπία, η εορτή τελούνταν από τους αποκαλούμενους “Βασιλείς” ιερείς μέσα στο Κρόνιον Ιερό κι έπειτα πραγματοποιούνταν θυσία στον Κρόνιο Λόφο. Πηγή: mythiki-anazitisi
Στην Αθήνα ο εορτασμός γινόταν προς τιμή του Κρόνου και της Ρέας και διαρκούσε μια ημέρα. Η ημέρα αυτή ήταν αργία, αφού οι δημόσιες εργασίες παρέμεναν κλειστές και η βουλή δεν συνεδρίαζε.
Στο Κρόνιον Ιερό, στον Ιλισό, κοντά στο Ναό του Ολυμπίου Διός, τελούνταν οι ευχαριστήριες θυσίες για το τέλος της συγκομιδής. Σύμφωνα με τον Φιλόχορο ο βωμός αυτός είχε χτιστεί από τον Κέκροπα, ο οποίος και όρισε ότι κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να προσφέρει θυσία στον Κρόνο στο τέλος της συγκομιδής των δημητριακών και των καρπών των δέντρων. Όρισε δε ότι, αυτή την ημέρα, οι δούλοι θα έπρεπε να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με το αφεντικό ως αποζημίωση για τον τόσο κόπο που έκαναν στην συγκομιδή της σοδειάς.
Η γιορτή δεν περιελάμβανε αιματηρές θυσίες, ούτε και την σφαγή ζώων. Γίνονταν όμως προσφορά άρτου και φρούτων. Είχε γενικά εξοχικό και αγροτικό χαρακτήρα. Ο Lucius Accius αναφέρει ότι γινόντουσαν στους αγρούς, ενώ ο Φολόχορος αναφέρει μόνο την εξοχή της Αττικής χωρίς ποτέ να αναφέρει την πόλη των Αθηνών.
Εκτός από την Αθήνα, ο Κρόνος λατρευόταν επίσης στη Χαιρώνεια, στο Πήλιο, στη Θήβα, στην Αρκαδία, καθώς και στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Αργότερα, το αγροτικό στοιχείο της εορτής άρχισε να εκλείπει και τα Κρόνια θεωρούνταν γιορτή θορυβώδης και ημέρα ακολασιών, ιδιαίτερα από την υιοθέτηση της εορτής από τους Ρωμαίους ως Σατουρνάλια, προς τιμήν του ρωμαϊκού Σατούρνους και γινόταν τον Δεκέμβριο.
Σαν ρωμαική εορτή πέρασε σε παρακμή με αποτέλεσμα επειδή οι ρόλοι αντιστρέφονταν ανάμεσα σε δούλους κι ιδιοκτήτες, οδήγησε σε ξέφρενο γλέντι, άφθονη οινοποσία και ακολασίες και γι’ αυτό το λόγο, με την έλευση του Χριστιανισμού, η λέξη “σατουρνάλια” ήταν ταυτόσημη με τα “όργια”.
Η κακή τους φήμη επέζησε μέχρι τη βυζαντινή περίοδο: ο Νικήτας Χωνιάτης (1155-1217) παρομοιάζει τη συμπεριφορά και τις ερωτικές περιπέτειες του Ανδρόνικου του Κομνηνού με τις ακολασίες της γιορτής.
