Κώδικας Νταβίντσι: Ένα ακόμη μύθευμα με ιστορική βάση το χριστιανικό παραμύθι

Τι ήταν αυτό που έκανε τον κώδικα τόσο δημοφιλή και τις Αρχές των Ναζωραίων να μανιάζουν εναντίον του; O ισχυρισμός του συγγραφέα ότι έχει ιστορική βάση. Ο Ντάν Μπράουν δηλώνοντας ότι το μυθιστόρημα του είναι αληθινή ιστορία, έσυρε τεράστιες μάζες στην ανάγνωση του βιβλίου του, αλλά και στις αίθουσες των κινηματογράφων, επισύροντας την μήνη των ανατολικών και δυτικών εκκλησιών. O ισχυρισμός του συγγραφέα του Κώδικα Νταβίντσι για την ιστορικότητα του δικού του Ιησού είναι ότι βασίζεται στα μη «κανονικά κείμενα» αυτά δηλαδή που ο Ειρηναίος επίσκοπος της Λυών θεώρησε ως αιρετικά άρα μη αποδεκτά.

Αυτό που εξόργισε τους Ναζωραίους ηγέτες ήταν το γεγονός ότι αντέγραψε την ίδια ακριβώς μέθοδό τους, αυτή της ιστορικοποίησης του μύθου για να επιτύχει την δημοτικότητα και την διάδοση. Για να δούμε ότι η εκδοχή του κώδικα Νταβίντσι αποτελεί ένα άλλο παραμύθι όπως και το παραμύθι της επίσημης εκκλησίας των ναζωραίων θα ανατρέξουμε στις ίδιες τις «ιστορικές» πηγές:

Απόκρυφα Ευαγγέλια
Το 1945, ένας Άραβας έκανε μια αρχαιολογική ανακάλυψη στην άνω Αίγυπτο διάφορων αρχαίων παπύρων. Έχουν ονομαστεί από τότε ως κείμενα Nag Hammadi. Περιείχαν πενήντα δύο αιρετικά βιβλία που γράφτηκαν στο κοπτικό χειρόγραφο περιλαμβάνοντας τα ευαγγέλια του Θωμά, του Φιλίππου, του Ιακώβου, του Ιωάννη, και πολλών άλλων. Οι αρχαιολόγοι τα έχουν χρονολογήσει περίπου στα 350-400 μ.χ. Αντιπροσωπεύουν τα αντίγραφα από προηγούμενα αντίγραφα. Τα κείμενα έχουν τους συντάκτες τους μετά από την υποτιθέμενη ζωή του Ιησού, και έτσι δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως ιστορικά στοιχεία για τον Ιησού.

Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας.
Ανάμεσα στις μουχλιασμένες περγαμηνές των χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας που ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1947 από έναν άραβα βοσκό αποκαλύφθηκε κι ένας μοναδικός κύλινδρος από λεπτά φύλλα χαλκού. Η χρήση ενός τόσου ακριβού μετάλλου σαν γραφική ύλη υποδείκνυε και ένα ανάλογης αξίας κείμενο. Μετά την άδεια των Ιορδανικών αρχών, να επιτρέψουν την εξαγωγή του κυλίνδρου σε αγγλικό εργαστήριο, αποκρυπτογραφήθηκε το περιεχόμενο του. Στις προσεχείς διερευνήσεις, το 1956, το μήνυμα του κυλίνδρου αποκάλυψε πως αφορούσε ένα κατάλογο από θαμμένους θησαυρούς. Οι θησαυροί αυτοί, δεν αντιπροσώπευαν όμως την περιουσία της κοινότητας των Εσσαίων που δέσποζε στην ΒΔ. πλευρά της Νεκράς θάλασσας όπου ανακαλύφθηκαν ο κύλινδρος. Αυτό που προξένησε την έκπληξη των ερευνητών είναι ότι αφορούσε την περιουσία του Ναού της Ιερουσαλήμ που καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 έτος μετά την χριστιανική χρονολόγηση. Όπως μαρτυρεί ο σύγχρονος των γεγονότων ιστορικός Ιώσηππος, οι ζηλωτές, υπερασπιστές του Ναού που αποτελούσε το θρησκευτικό κέντρο της πόλης, πρόλαβαν να κρύψουν το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού σε μυστικές διαβάσεις, στέρνες, μέσα και έξω από την πολιορκούμενη πόλη και σε οχυρά νότια και νοτιανατολικά της πρωτεύουσας. Το γεγονός της εύρεσης αυτού του πολύτιμου εγγράφου που έδειχνε όλες τις θέσεις του θησαυρού, μαρτυρεί εκτός της ύπαρξης σχεδίου για την φυγάδευση του, την σχέση των επαναστατών ζηλωτών με τους ειρηνικούς Εσσαίους. Οι Εσσαίοι δεν υπερβαίνανε σε αριθμό τους 4.000 σε μικροσκοπικές κοινότητες που οι ίδιοι αποκαλούσανε στρατόπεδα, σε όλη την Παλαιστίνη. Η εναπόθεση του χάλκινου κυλίνδρου στο κεντρικό στρατόπεδο των Εσσαίων στο Κουμράν ή Σεχασά όπως αποκαλύπτεται το αρχικό όνομα μέσα από τις περγαμηνές αποκαλύπτει την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο φαινομενικά διαφορετικών ομάδων.

Οι Εσσαίοι και οι ζηλωτές
Αν και εξωτερικά οι Εσσαίοι παρουσιάζονται σαν ειρηνικό θρησκευτικό κίνημα, που περίμενε τον βιβλικό θεό να εγκαταστήσει την βασιλεία του, τα ίδια τα χειρόγραφά τους καταπιάνονται λεπτομερώς με τις λεπτομέρειες ενός φοβερού πολέμου προάγγελου αυτής της βασιλείας, μεταξύ των «παιδιών του φωτός» όπως αποκαλούνται εναντίον των «παιδιών του σκότους». Η ζηλωτική ομάδα ταυτίζοντας τους «υιούς του σκότους» με την Ελληνική πολιτιστική κυριαρχία και την Ρωμαϊκή στρατιωτική κυριαρχία ξεκίνησε ήδη τον επαναστατικό αγώνα με κορύφωση την επανάσταση του 67-69 που είχε αποτέλεσμα την κατάληψη της Ιερουσαλήμ και την τελική άλωσή της από τα στρατεύματα του Τίτου. Αργότερα επί αυτοκράτορος Τραϊανού μια νέα εξέγερση έλαβε χώρα μεταξύ 115 και 116, ακριβώς 45 χρόνια μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ και 42 χρόνια μετά την πτώση του Ιουδαϊκού οχυρού της Μοσάντας. Όπως μαρτυρεί ο ιστορικός Δίων Κάσσιος ήταν τέτοια η μανία κατά των Ελλήνων και Ρωμαίων ώστε «έτρωγαν τις σάρκες των θυμάτων τους, έφτιαχναν ζωνάρια με τα έντερά τους και πασάλειβαν τα πρόσωπά τους και το σώμα τους με το αίμα των θυμάτων τους». Οι φοβερές αυτές στιγμές αποτελούν ένα από τα ανεξίτηλα κομμάτια της Εβραϊκής ιστορίας. Στην Κύπρο σφαγιάστηκαν 240.000 και στην Κυρηναϊκή 220.000 Έλληνες και Ρωμαίοι, προτού ο Τραϊανός με τους Λεύκιο Κουϊλέτο στην Μεσοποταμία, τον Κοϊντο Μάρκιο Τουμπέρων στην Κυρηναϊκή και τον Βαλέριο Ρούφο στην Κύπρο τους κατατροπώσει και εξοντώσει τελείως. Τα αντίποινα ξεπεράσανε τους 1.000.000 νεκρούς.

Οι ομοιότητες και οι διαφορές των δύο ομάδων εντοπίζονται ακριβώς σε αυτήν την διαφορά ερμηνείας που οδήγησε τους ζηλωτές στην διάσπασή τους από τον αρχικό Εσσαϊκό κορμό και σηματοδότησε την έναρξη του επαναστατικού αγώνα. Η ζηλωτική ομάδα έδωσε το σύνθημα της εξέγερσης εμπνευσμένη από τις ίδιες θρησκευτικές αρχές που ήταν διαποτισμένη η συνείδηση του εβραϊκού θεοκρατικού λαού.

Οι βιβλικές προφητείες
Για να κατανοήσουμε αυτούς τους παράξενους ανθρώπους πρέπει να απαλλάξουμε την σκέψη μας από την απαίτηση της λογικής εξέλιξης των γεγονότων και την ακριβολογική ιστορική χρονολόγηση. Πρέπει να υιοθετήσουμε την κυκλική άποψη της ιστορίας που καλλιεργούσαν οι Εσσαίοι. Την θεώρηση πώς κάθε συλλαβή της βίβλου είναι εμπνευσμένη. Οι προφητείες που είναι η πηγή της μελέτης τους δεν αντιμετωπίζονται σαν τυχαίες προβλέψεις αλλά εμπνευσμένες αποκαλύψεις από την βαθιά μελέτη του Νόμου. Ο Εσσαίος σχολιαστής θεωρούσε τον εαυτό του εξίσου εμπνευσμένο με τον βιβλικό προφήτη. Απέδιδε στα σχόλια του την θεϊκή σφραγίδα της αυθεντικής ερμηνείας.

Οι βιβλικές προφητείες τον 6^ο αιώνα πριν την χριστιανική χρονολόγηση, κατά την διάρκεια της εξορίας στην Βαβυλώνα, διακήρυσσαν ότι ο λαός του Ισραήλ ήταν ο εκλεκτός λαός με προορισμό να αναλάβει την πνευματική ηγεσία του κόσμου. Στην πέτρα αυτής της πίστης ο θεός τους θα θεμελίωνε το βασίλειό του στην γη επαναφέροντας σύμφωνα με την υπόσχεσή του, τον κόσμο σε μια κατάσταση αθωότητας και δόξης. Αυτή η πέτρα της πίστης οδήγησε το μανιακό πάθος της καταστροφής του Ελληνορωμαϊκού κόσμου και πολιτισμού. Η συνέπεια της ναζωραϊκής επικράτησης με το χιλιόχρονο βασίλειο του βυζαντίου κατέδειξε ότι αυτή η αθωότητα δεν ήταν παρά ή αμάθεια του μεσαιωνικού σκότους και η δόξα της ελέω θεού η απόλυτη εξουσία των Ναζωραίων αυτοκρατόρων.

Αυτή η θεϊκή υπόσχεση ερμηνεύτηκε διαφορετικά από τους επίδοξους μεσσιανικούς ηγέτες, σύμφωνα με τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Ακριβώς αυτές οι ερμηνείες είναι που παίζουν τον ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στην Εβραϊκή ιστορία. Κομβικό χρονικό σημείο η ζηλωτική επανάσταση του 66-70 που διαμόρφωσε την τελική ναζωραϊκή κατεύθυνση ιδεών.

Τα σημεία των καιρών
Η παρατήρηση των ‘σημείων των καιρών’, ήταν η πρώτιστη μέριμνα τους, ώστε να βρεθούν έτοιμοι στο θεϊκό κάλεσμα. Ένα τέλειο όργανο του θεού τους αφοσιωμένο στην βούληση του. Η αντίληψή τους πώς ότι είχε συμβεί στο παρελθόν θα συνέβαινε στο μέλλον, όχι χάρη στην διαδικασία της μοίρας, αλλά σύμφωνα με την διακυμαινόμενη φύση της ανθρώπινης ανταπόκρισης απέναντι στις προθέσεις του θεού. Το μέλλον προβλέπεται από την ποιότητα ανταπόκρισης του περιούσιου λαού στο παρελθόν απέναντι στις θεϊκές επιταγές. Η πορεία του ανθρώπου είναι μια σειρά από απείθεια και ανυπακοή, περιπλάνηση στην εξορία, μεταμέλεια και επιστροφή στην θέση του μοναδικού υπηρέτη του αληθινού θεού τους.

Την άνοιξη του 68 μετά την χριστιανική χρονολόγηση, η 10^η Ρωμαϊκή λεγεώνα εμφανίστηκε στο κεντρικό μοναστήρι-στρατόπεδο της Νεκράς Θάλασσας. Οι Εσσαίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την απαιτητικότερη πρόκληση των καιρών. Ερμηνεύοντας τις βιβλικές προφητείες επικεντρώθηκαν στο σημείο του περάσματος, που αφορούν τις Έσχατες των Ημερών και ονόμασαν τους εαυτούς τους Ανθρώπους της Νέας Συνθήκης ή Καινής Διαθήκης για να ανανεώσουν τους όρους τους με τον θεό. Η παρουσία της ανάγκασε τους μαχητικότερους Εσσαίους να ερμηνεύσουν τις γραφές ως προάγγελο της μεγάλης μάχης του Αρμαγεδών. «Τα παιδιά του φωτός» έπρεπε να πάρουν τα όπλα για να υπερασπίσουν τον θρησκευτικό καταυλισμό τους από τα «παιδιά του σκότους». Η σύγχρονη τάση διαχωρισμού της θρησκευτικής ζωής από τις κοσμικές υποθέσεις είναι μια άγνωστη ακόμα και σήμερα έννοια για τον Ιουδαϊκό κόσμο. Οι Εσσαίοι θεωρούσαν σαν ιερή προδοσία την Ρωμαϊκή παρουσία στην Ιερουσαλήμ με την ανοχή του εβραϊκού κατεστημένου. Οι λατρευτικές διαφορές όπως η υιοθέτηση του Ρωμαϊκού σεληνιακού ημερολογίου παράλληλα με το Ιουδαϊκό ηλιακό, ήταν μόνο η αφορμή για να πάρουν και άλλοι Ιουδαίοι τον δρόμο του Εσσαϊκού αναχωρητισμού, την ζωή στα στρατόπεδα μοναστήρια.

Αυτή η αυτοεξορία θα λάμβανε τέλος μέχρι την εμφάνιση του «χρισμένου», ερμηνευτή του Μωσαϊκού Νόμου ή αλλιώς Μεσσία. Στην κοινότητά τους τον ρόλο αυτό έπαιρνε ο ηγέτης με τον τίτλο του «Δασκάλου της Δικαιοσύνης». Οι αναφορές στα κείμενά τους, σε πρόσωπα και γεγονότα γίνονταν για λόγους προστασίας κρυπτογραφικά. Οι Πτολεμαίοι και οι Σελευκίδες αναφέρονται ως βασιλείς του Νότου και του Βορρά. Οι Ρωμαίοι με το παραπλανητικό Κιτείμ, δηλαδή Κύπριοι, ο μεγάλος εχθρός του Δασκάλου ως χυδαίος ιερέας, ενώ χλευαστικά οι Έλληνες αναφέρονται ως «αυτοί που αναζητούν τα ευγενικά πράγματα».

Ιαναίος: η ιστορική βάση του ναζωραϊκού μύθου.
Μόνο μια φορά και σε ένα μόνο κείμενο των χειρογράφων οι Εσσαίοι συντάκτες αποφασίζουν να αναφέρουν πραγματικά ονόματα της Ιουδαϊκής ιστορίας, για να δηλώσουν ότι το περιστατικό αυτό έχει τεράστια σημασία για την μοίρα του Εβραϊκού λαού. Η ιστορία της διάσπασης ανιχνεύεται εκεί ακριβώς, στις εξεγέρσεις των Μακαβαίων τον 2^ο αιώνα πριν την χριστιανική χρονολόγηση, στην διάρκεια της ανεξαρτησίας από την Ελληνιστική εξουσία. Το περιστατικό αυτό πιστοποιείται ότι αναφέρεται στην Μακαβαϊκή περίοδο 103-76 πριν την χριστιανική χρονολόγηση, στα σχόλια του προφήτη Ναούμ 1.11 2.12-13 μέσα στα χειρόγραφα.

Ο πιο κακόφημος από τους ηγεμόνες των Μακκαβαίων ήταν ο Αλέξανδρος Ιαναίος. Ένας ικανότατος στρατιωτικός ηγέτης που θα ιερουργήσει σαν αρχιερέας στον Ναό με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα των εχθρών του. Οι πιστοί στον Νόμο Χασιντείμ, από τους οποίους προήλθαν οι Εσσαίοι, αλλά και οι Φαρισαίοι-Φαρσάν, η φιλοπερσική μερίδα, προσβάλλονται και εναντιώνονται. Στην γιορτή της Σκηνοπηγίας το Πεσάχ, αρχίζουν και βρίζουν τον βασιλιά και αμφισβητούν το δικαίωμα του να ιερουργεί. Πέρα από το στίγμα του αίματος δεν είναι γνήσιος απόγονος των βασιλέων του Ισραήλ αλλά γιος σκλάβας. Ο Ιώσσηπος μας πληροφορεί ότι ο Αλέξανδρος Ιαναίος ήταν Θράκας και είχε διδαχτεί στοιχεία της Διονυσιακής λατρείας. Οι ιερείς έβρισαν τον βασιλιά και πέταξαν στα μούτρα του τα κίτρα που κουβαλούσαν σύμφωνα με το έθιμο της σκηνοπηγίας. Ο Ιαναίος τότε διέταξε τους μισθοφόρους του να σφάξουν τον ίδιο του τον λαό. Στα χειρόγραφα των Εσσαίων βρίσκουμε ένα από αυτά να μιλάει για τους νόθους και τους γιους των ξένων που δεν θα έπρεπε να πατήσουν το πόδι τους στον Ναό. Μετά την σφαγή της Ιερουσαλήμ ο Ιαναίος ξεκίνησε νέους πολέμους με τους γειτονικούς λαούς μέχρι την ήττα του από τον άραβα Οβέδα. Ταπεινωμένος, αφού με δυσκολία είχε σωθεί επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ για να αντιμετωπίσει την εξέγερση που είχαν οργανώσει οι Φαρισαίοι μετά την σφαγή της Ιερουσαλήμ εναντίον του, με την βοήθεια του Δασκάλου . Μετά από 8 χρόνια εμφυλίου πολέμου οι επαναστάτες ζήτησαν την βοήθεια –Εκείνων που αναζητούν τα ευγενικά πράγματα, των Ελλήνων. Συγκεκριμένα ζητήσανε την βοήθεια του Βασιλιά της Συρίας Δημήτριου Γ΄ του Εύκαιρου. Ο Δημήτριος συνάντησε τους επαναστάτες συμμάχους στο Σέχεμ της σημερινής Ναμπλούς. Τότε όπως μαρτυρεί ο Ναούμ οι επαναστάτες άλλαξαν γνώμη και παρατάχθηκαν στις γραμμές του Ιαναίο επειδή ο Δημήτριος σκεφτότανε να καταλάβει την πόλη για λογαριασμό του. Αυτή η τροπή ανάγκασε τον Έλληνα ηγεμόνα να αποσυρθεί στον βορά, ενώ ο Ιαναίος διέταξε να συλλάβουν τους χθεσινούς αντιπάλους και σημερινούς συμμάχους για προδοσία. Αδιαφόρησε που εγκατέλειψαν «το ευγενικό πράγμα»-όπως γράφεται στα κείμενα-και παρατάχθηκαν μαζί του. Η πρόσκληση του Έλληνα βασιλιά ήταν προδοσία και έπρεπε να τιμωρηθεί. Τους κρέμασε ζωντανούς στα δέντρα. Έστησε σταυρούς σε μια εξέδρα μπροστά από το ανάκτορο της Ιερουσαλήμ, και την στιγμή που γλένταγε με τις γυναίκες του χαρεμιού, έσφαζε μπροστά στα μάτια των σταυρωμένων τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αυτή η φρικιαστική πράξη ήταν μια πρωτοφανής παράβαση του Μωσαϊκού Νόμου: «καταραμένος υπό του θεού ο κρεμασμένος», ειδικά για τους ευσεβείς ανθρώπους που εξεγέρθηκαν για την καθαρότητα της λατρείας. Ο Εσσαίος σχολιαστής βάζει ακριβώς αυτά τα λόγια του Ναούμ για να καταδείξει την κατακραυγή του: « Ιδού ο Κύριος των Δυνάμεων είμαι εναντίον σου». Η μαζική σταύρωση 800 ομοθρήσκων ανάμεσά τους και του ίδιου δασκάλου της δικαιοσύνης ήταν αναμφισβήτητα το σημάδι των καιρών. Αυτό το γεγονός ήταν το τέλος του κρυπτογραφικού κανόνα και η έναρξη της εσχατολογικής περιόδου, του τέλους των ημερών. Η υπογράμμιση στα σχόλια τους με τόσο πάθος, με σαφή αναφορά πρώτη φορά σε ιστορικά επεισόδια δείχνει τα γεγονότα του έτους 88 προτού την χριστιανική χρονολόγηση.

Η σταύρωση στον Γολγοθά.
Στον «Κρανίου τόπο», στο ευαγγέλιο του Μάρκου 15,22 όπου γίνονταν οι δημόσιες εκτελέσεις, δεν βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ ούτε η τοποθεσία ούτε άλλο κείμενο κάνει λόγο για τέτοια τοποθεσία. Στους Κριτές 9,37 βρίσκουμε την Δρύ του Διδασκάλου όπου χρίστηκε βασιλιάς ο Αβιμελέχ, ενώ στο Δευτερονόμιο 11,30 η δρύς του Διδασκάλου κοντά στο Γιλγάλ είναι το μέρος που ο Ιησούς του Ναυί είδε το όραμα του αγγέλου. Στο Γιλγάλ κατασκήνωσαν οι Ισραηλίτες και γιόρτασαν το Πέρασμα του Ιορδάνη δηλαδή Πεσάχ, το γνωστό σε εμάς ως Πάσχα. Το Γιλγάλ σύμφωνα με την ψευδοτοπογραφία των Εσσαίων κοντά στην Ιεριχώ είναι ο τόπος εκτέλεσης του Διδασκάλου της Δικαιοσύνης από τον Χυδαίο ιερέα Ιαναίο.

Το βρίσκουμε στα κείμενα στο σχόλιο του Ωσηέ « σαν τους ληστές που ενεδρεύουν ένα άνθρωπο μια ομάδα ιερέων στον δρόμο της Συχέμ, δολοφόνησαν ,έπραξαν αχρειότητα…»

Εκεί σταυρώνεται πάνω στο στήλο και αφήνεται μέχρι οι μαθητές του Εσσαίοι να βγουν από τις σπηλιές τους και να το πάρουν κρυφά.

Η Εβραϊκή λέξη για τον κεφαλικό φόρο είναι γκουλκόλεθ. Μέσα στα κείμενα μεταφέρεται μέσω του γολγοθά κωδικοποιημένα η ερμηνεία του ληστή εισπράκτορα της Ρωμαϊκής εξουσίας, αντλώντας το θεωρητικό κύρος από το προφητικό κείμενο του Ωσηέ:

« και ως στίφη ληστών παραμονεύοντα άνθρωπον, ούτος ο σύλλογος των ιερέων φονεύουσιν εν τη οδώ μέχρι Συχέμ διότι έπραξαν αισχρά..» Στην χαρακτηριστική μέθοδο του Εσσαϊκού σχολιασμού « σαν ένας σύλλογος ιερέων που παραμονεύει ληστή» και στη ευαγγελική μυθοπλασία ο δάσκαλος ο Ιησούς, περικυκλώνεται ξαφνικά από τον όχλο παρά των αρχιερέων…» Μάρκος 14,43. πάνω στο όρος των Ελαιών. Βλέπουμε την μεταφορά του κύρους των προφητών στα εσσαϊκά σχόλια και την μετατροπή τους σε χριστιανική ιστορία από τους ναζωραίους ευγγελιστές.

Η γέννηση του Εσσαϊκού θρύλου.
Από εκείνη τη χρονική στιγμή δημιουργείται ένας κύκλος θρύλων με ήρωα το κεντρικό πρόσωπο του δασκάλου της δικαιοσύνης. Ο Εσσαίος δάσκαλος, ο αρχηγός των Ασά δηλαδή θεραπευτών που οδήγησε τους οπαδούς του στην έρημο, που έζησε στερήσεις, απογοητεύσεις και ανταρσίες από τους οπαδούς του όπως μαρτυρείτε στα χειρόγραφα. Καθόρισε για τους ανθρώπους της διαθήκης του ένα δρόμο βασισμένο στον Νόμο που έπρεπε να επανερμηνευτεί. Οι Ιουδαίοι της εποχής μέσα από τον κύκλο των αφηγήσεων που δεν είχε τότε σκοπό την ιστορικοποίηση του μεσσία διδασκάλου, διδασκόντουσαν και νουθετούντο ηθικά. Η προσαρμογή αυτής της πίστης κάτω από την πίεση των κοινωνικοπολιτικών γεγονότων, του πρώτου αιώνα, την άλωση της Ιερουσαλήμ έγινε για να εξυπηρετήσει τους ανθρώπους στην περιφέρεια της Ιουδαίας με μια περισσότερο προσωπική πίστη.

Ο σκοπός ήτανε να απαλλαγεί το κίνημα από την καχυποψία των Ρωμαϊκών αρχών μετά την άλωση και προτού την Κυρρηναϊκή εξέγερση. Τα ευαγγέλια της γνωστής καινής διαθήκης επιδιώκουν φιλικές σχέσεις με τους Ρωμαίους, μαλακώνοντας τους «ειδωλολάτρες» πράκτορες που θα τα έπιαναν στα χέρια τους ως ακίνδυνα.

Η μεθοδολογία κατασκευής του θρύλου.
Αυτός ο κύκλος μύθων περνούσε με κώδικα αναμενόμενες συμπεριφορές, και μέσα από ψευδώνυμα τίτλους αξιωμάτων και ευθύνες. Η διαδικασία είναι παντού ή ίδια. Ερμηνεία προφητικού κειμένου δημιουργία μύθου.

Στους προφήτες ο Ζαχαρίας στο εδάφιο 3,9 ταυτίζει την συνοδεία του Ιησού του Ναυή που επιστρέφει από την εξορία με μια πέτρα με 7 όψεις η οφθαλμούς:..διότι ιδού ο λίθος, τον οποίο έθεσα έμπροσθεν του Ιησού, επί τον εν τούτο λίθο είναι επτά οφθαλμοί. Ιδού θέλω εγχαράξει το εγχάραγμα αυτού… Στα Εσσαϊκά χειρόγραφα ερμηνεύεται στις επτά φυλές του Ισραήλ που επέστρεψαν από την εξορία ενώ σε άλλο σημείο ο στρατός των Υιών του Φωτός θα παραταχθεί σε επτά σχηματισμούς (ΙΧ,4). Αυτό συνεχίζεται στην αποκάλυψη με τους επτά οφθαλμούς της πέτρας και τις επτά λυχνίες ως οφθαλμούς του Κυρίου και τις επτά εκκλησίες μάρτυρες του λόγου του θεού..

Ένα εσσαικό σχόλιο πάνω στο εδάφιο του βιβλίου του Σαμουήλ (Σαμουήλ 7,14), κάνει λόγο για την υπόσχεση του θεού ότι θα σταθεί σαν πατέρας στο σπέρμα του Δαυίδ β’, διευκρινίζει ότι από τον ίδιο βλαστό θα αναστήσει έναν Ερμηνευτή του Νόμου στις έσχατες των ημερών. Η ομολογία του Πέτρου ότι ο αναμενόμενος χριστός ή μεσσίας είναι ο Ιησούς που στέκεται εμπρός του βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τις εσσαιανικές προσδοκίες.

Ο εντοπισμός της καταγωγής των συνθετικών στοιχείων της αφήγησης και της πραγματικής σημασίας της μυθικής φιγούρας του αποστόλου. Ο Σίμων -Πέτρος είναι η προσωποποίηση των σημείων οιωνών δηλαδή των ακολούθων του Ιησού του Ησαϊα. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη στο εδάφιο 1,40-42 : «συ είσαι ο Σίμων ο υιός του Ιωνά συ θέλεις ονομασθεί Κηφάς το οποίον ερμηνεύεται Πέτρος. Ο τίτλος του Κηφά είναι η μόνη προσωνυμία που αναγνωρίζει στην μεσσιανική κοινότητα της Ιερουσαλήμ ο Παύλος, αποτελεί ένα ιδιαίτερο μεσσιανικό αξίωμα που αποδίδεται στον διαγνώστη εξεταστή την κοινότητας των Εσσαίων θεραπευτών. Ο τίτλος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενός χειρογράφου πού βρέθηκε στην σπηλιά της πέρδικας από κάποιον Ομριέλ γιατρό της κοινότητας. Σε αυτό βρίσκεται μια κλινική θεραπευτική αγωγή στο αναρρωτήριο του στρατοπέδου της Σεχασά προς τους ασθενείς που αναφέρονται ως φιλοξενούμενοι. Ο τίτλος αυτός βρίσκεται πάλι στην αφήγηση της προαγωγής του γνωστού Ιησού στο Σαχεντρίν, ως Καϊάφας και αλλού Κηφάς. Σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι λέξεις έχουν όλες το νόημα του εξεταστή-προγνώστη. Στον ευαγγελικό Ιωάννη στο εδάφιο 11,49-51 ο αρχιερέας του Σαχεντρίν, Καϊάφας ενεργεί σαν προφήτης: « σεις δεν εξεύρετε τίποτε, ουδέ συλλογίζεσθε ότι μας συμφέρει να αποθάνη είς άνθρωπος υπέρ του λαού και να μην απολεσθή όλο το έθνος. Τούτο δε εφ’αυτού δεν είπεν, αλλά αρχιερεύς ών του ενιαυτού εκείνου προφήτευσεν ότι έμελλεν ο ιησούν ανα αποθάνη υπέρ του έθνους». Ο ρόλος του ήταν να ενεργεί σαν Εξεταστής προκειμένου να ελέγχη τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια εκείνων που διακήρυσσαν την μεσσιανική αποστολή: «ο αρχιερεύς λοιπόν ηρώτησε τον Ιησού περί των μαθητών αυτού και περί της διαδοχής αυτού» (Ιωάννης 18,19).

Και αλλού στα χειρόγραφα, ο επιτηρητής είναι υποχρεωμένος να ακούει τα παράπονα και να λύνει τις διαφορές ανάμεσα στους αδερφούς: « κάθε αμάρτημα που κάνει ένας άνθρωπος ενάντια στον Νόμο, και που θα μαρτυρήσει ο σύντροφός του, ή θα το κάνει μόνος του, αν είναι σημαντικό θα πρέπει να το αναφέρει στον επιτηρητή, και θα τον επιπλήξει εμπρός του, και ο επιτηρητής θα το σημειώσει εις βάρος του, ώστε δε περίπτωση που θα το επαναλάβει εμπρός σε ένα άνθρωπο, η υπόθεσή του θα έχει συμπληρωθεί. Και αν υπάρχουν δύο μάρτυρες, που ο καθένας επιβεβαιώνει ένα διαφορετικό θέμα, ο άνθρωπος θα πρέπει να εξαιρείται από την καθαρότητα, εφ’όσον οι μάρτυρες είναι αξιόπιστοι, και εφόσον πληροφορήσουν τον επιτηρητή για την ημέρα που παρατήρησαν το παράπτωμα…» κείμενο Δαμασκού ΙΧ και επιπλέον: «μην αφήσεις άνθρωπο να κατηγορήσει τον σύντροφό του εμπρός στην συνάθροιση πριν τον εξετάσεις με την παρουσία μαρτύρων» Κανόνας της Κοινότητας στ. V-VI

Πού το βρίσκουμε πάλι αυτό, μα φυσικά στην καινή διαθήκη: « εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μετά σου και αυτού μόνου. Έάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδερφό σου, εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πάς λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και αν παρακούση αυτών, ειπέ τούτων προς την εκκλησίαν. Αλλά εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε, ως ο εθνικός και ο τελώνης..» Πέραν των άλλων ο παρακούσας τίθεται στο ίδιο επίπεδο με τον απεχθή εισπράκτορα των ρωμαίων και τον εθνικό!

Οι Εσσαίοι διέθεταν φιλόπτωχο ταμείο: «τα κέρδη δύο ημερών από κάθε μήνα πρέπει να παραδίδονται στα χέρια του επιτηρητή (Κηφά) και των κριτών, και από τα χρήματα αυτά θα πρέπει να δίδονται στα ορφανά, στους φτωχούς, σε αυτούς που έχουν ανάγκη» κείμενο Δαμασκού στ XIV.

Και ξανά το ίδιο στην ναζωραϊκή εκδοχή: « Επειδή ουδέ ήτο τις μεταξύ ατών ενδεής. Διότι όσοι ήσαν κτήτορες αγρών ή οικιών, πωλούντες έφερον τας τιμάς των πωλούμενων και έθετον εις τους πόδας των αποστόλων και διεμοιράζετο εις έκαστον κατά την χρειάν την οποία είχε. (Πράξεις 4, 34-35).

Στις πράξεις, το πνεύμα παραχωρεί στους απόστολους το χάρισμα της πολυγλωσσίας στους αποστόλους ο Πέτρος -Κηφάς ή επιτηρητής, παίρνει τον λόγο και αποτείνεται στην ετερόκλητη συνάθροιση. Κάτι καινούριο; Όχι βέβαια. Στο κείμενο της Δαμασκού στήλη XIV ο επιτηρητής -Κηφά κατέχει όλα τα μυστικά των ανθρώπων και τις γλώσσες των φυλών τους. Ο Πέτρος των γνωστών ευαγγελίων, ο γιος του Ιωνά στο πρωτότυπο μπαριονά, μπάρ =υιός. Η λέξη «μπαριονά» σημαίνει μάντης στην πιο συνηθισμένη μορφή της «μπαρού». Ετυμολογικά συνδέεται με άλλη λέξη που σημαίνει γιατρός και παράγει την αραμαϊκη ρίζα της λαϊκής ονομασίας των Εσσαίων δηλαδή θεραπευτές. Αυτά τα σημεία οι «βαριονά» έπρεπε να έχουν την ικανότητα να συλλαμβάνουν και να ερμηνεύουν. Ο «βαριονά» εξεταστής και οιωνοσκόπος είναι η πέτρα που θεμελιώθηκε η εκκλησία.

-«Ως λίθοι ζώντες, οικοδομήσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον…» (Α΄επιστολή Πέτρο).

Πού βρέθηκε αυτό; Μα στον κανόνα της κοινότητας στ VIII: « θα είναι ένας δοκιμασμένος τοίχος, ένας ανεκτίμητος ακρογωνιαίος λίθος, που τα θεμέλια του δεν πρόκειται να κλονιστούν ποτέ..» που φυσικά εμπνέεται από μια προφητεία: -«ιδού θέτω εν τη Σιών λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές».

Η τοποθέτηση του εσσαϊκού μύθου στην ιστορία
Πώς οι χριστιανοί μυθοπλάστες χρονολόγησαν την γέννηση, την σταύρωση και διαμόρφωσαν την πλοκή του έργου; Η καταστροφή του Ναού το 70 μ.χ αναμφισβήτητα αποτελούσε το πιο σίγουρο σημάδι της συντέλειας, ενώ η εμφάνιση του λυτρωτή πάνω στην γη απέβλεπε στην προαγγελία της. Ο Ιησούς των ευαγγελίων σε αυτό το εσχατολογικό Εσσαϊκό σχήμα έπρεπε να τοποθετηθεί αμέσως πριν το τέλος των εποχών.

Έτσι το κείμενο της Δαμασκού μας αποκαλύπτει πασίδηλα..: «από την ημέρα που ο Δάσκαλος της κοινότητας πεθάνει μέχρι το τέλος όλων των ανθρώπων του πολέμου που λιποτάκτησαν προς τον άνθρωπο των ψεμάτων θα περάσουν 40 περίπου χρόνια..» (κείμενο της Δαμασκού στ xx,14-15).

Οι χριστιανοί μυθοπλάστες μετρώντας αντίστροφα από την καταστροφή του ναού κατέληξαν στο 30 ως έτος που έπρεπε να ξανά τοποθετήσουν την σταύρωση του κεντρικού ήρωα. Όσο για την γέννηση, ο Εσσαϊκός κανονισμός επέβαλε την ελάχιστη ηλικία των 30 ετών για την ανάληψη των ηγετικών καθηκόντων. Έτσι στο Ευαγγέλιο του Λουκά(3,23)διαβάζουμε: και αυτός ο Ιησούς ήρχιζε να είναι τριάκοντα ετών. Εδώ αποκαλύπτεται και ο λόγος της παραχάραξης των Αcta Pilati που χρονολογούν τη δίκη και τη σταύρωση ενός ζηλωτή μεσσία της εποχής το 21, σε διαφωνία με τον Ιώσσηπο που «λέει» ότι ο Πιλάτος δεν ανέλαβε την εξουσία έως το 26. Ούτως ώστε η διάρκεια εξουσίας από τον προκάτοχο του Πιλάτου, Γράτο από το 15 μ.χ -18 μ.χ «γίνεται» 15 μ.χ.-26 μ.χ και του Πιλάτου από 18 μ.Χ.- 36 μ.χ «γίνεται» 26 μ.χ. έως 36 μ.χ.

Και ο μύθος, έγινε ιστορία!
Ανάμεσα στα νεώτερα κείμενα της Π.Δ. βιβλίο του Δανιήλ και τα παλαιότερα της Καινής, επιστολές Παύλου, τα Εσσαϊκά κείμενα, ένα μίγμα παραδόσεων λαϊκής Χαναναϊτικής θρησκείας, προφητικού Γιαχβισμού, Ιρανικού δυαδισμού, παρήγαγαν τον γνωστικιστικό χριστιανισμό. Όχι όμως έναν «ιστορικό Ιησού», πράο ολότελα αμαθή, απίθανα απλοϊκό που έζησε το 1ο έτος μετά την χριστιανική χρονολόγηση, και «έντυσε» τον ζηλωτή επαναστάτη της εποχής, που η επίθεση στο ταμείο του ναού ήταν η κορύφωση της επαναστατικής του δράσεως, ασήμαντη όμως να καταγραφεί από έναν ιστορικό της εποχής.

Αυτός ο μεσσιανισμός ξεκίνησε σαν ένα αμάγαλμα ανόμοιων πίστεων. Η ποικιλία καταγωγής και η οικουμενική του γοητεία ήταν η δύναμή του αλλά και η αδυναμία του. Η ετερόκλητη ιδεολογία δεν επέτρεπε την άσκηση κανονικού θεολογικού ελέγχου με συνοχή και συνέπεια, ικανού να αντιπαρατεθεί με θεωρητικό κύρος στις ισχυρές Ελληνικές Ιερατικές παραδόσεις. Ο γνωστικισμός δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της κρατικής γραφειοκρατίας, ή την ενίσχυση του αυτοκρατορικού ταμείου και στρατού. Το τμήμα της μεσσιανικής κοινότητας, η λεγόμενη Μεγάλη Εκκλησία που επικράτησε, πέτυχε την αναγνώριση, έκαψε τα βιβλία τους, αποκήρυξε τις διδασκαλίες τους και κατακρεούργησε τους εχθρούς της. Η μυθολογία τους διαστρεβλώθηκε, επιβλήθηκε και ιστορικοποιήθηκε. Η τελική έκδοση περιελάμβανε μια εξωπραγματική φιλορωμαϊκή πολιτικά ωφέλιμη στάση, συνδυασμένη με εσαιανικές ηθικές που ταίριαζαν με την κλειστή θρησκευτική ζωή μιας κοινότητας της ερήμου παρά με στην βίαια ζηλωτική επαναστατικότητα. Έτσι ένας εβραίος ραββίνος σε ένα εχθρικό παλαιστινιακό περιβάλλον μέσα σε τρία χρόνια διδασκαλίας κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο! Αν εκείνη την εποχή δίδασκε κάποιος μια υποχωρητική στάση έναντι των Ρωμαίων και απέδιδε τα του Καίσαρος στο Καίσαρι θα εισέπρατε το στιλέτο κάποιου ζηλωτή στην πλάτη σε τρία λεπτά και δεν θα έμενε ατιμώρητος να διδάσκει για τρία χρόνια. Ο μέσος Εβραίος εκείνου του αιώνα μισούσε θανάσιμα τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον φοροεισπράκτορα.

Οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες πρωτοδημοσιεύτηκαν οι αφηγήσεις του ιστορικού Ιησού απαιτούσαν να περάσουν τις διδασκαλίες τους κάτω από την μύτη του εχθρού. Τυπικό παράδειγμα η βρισιά του κεφαλικού φόρου που περνάει σαν τοπωνύμιο του λόφου που βρήκε τον θάνατο ο δάσκαλος, ενώ καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να μην κατηγορηθεί στο παραμικρό, ο ιστορικά πραγματικός εκπρόσωπος της Ρωμαϊκής εξουσίας Πόντιος Πιλάτος. Οι γνωστικοί δεν έκαναν ποτέ το σφάλμα να πάρουν αυτές τις ιστορίες σοβαρά. Η υπερβολική έμφαση του κεντρικού ήρωα του μύθου απέτρεπε την προσοχή από την σωτηρία της ψυχής στην απογοητευτική προσπάθεια μίμησης του τρόπου ζωής του κεντρικού ήρωα.

Ακόμα και ο Σαούλ-Παύλος δεν ασχολείται με την χρονολογία γέννησης, τον τόπο εκτέλεσης, το άστρο της Βηθλεέμ, τον γάμο της Κανά. Μένει και περιστρέφεται γύρω από το εξιλεωτικό μαρτύριο του ενσαρκωμένου λυτρωτή. Ούτε αυτός περιμένει ότι οι πιστοί του, αιώνες αργότερα θα επέστρεφαν ως πάνοπλοι σταυροφόροι να αποκτήσουν πλαστά ενθύμια της υποτιθέμενης επίγειας ζωής του, ή να αποδείξουν ότι ένα ματωμένο πανί ήταν το σάβανο που τύλιξε το κορμί του. Είναι αιώνες αργότερα που η εκκλησιαστική εξουσία εμπέδωσε την ηγεσία σε μια υποτιθέμενη αδιάσπαστη αποστολική διαδοχή στην μανία ιστορικοποίησης των αφηγήσεων.

Επίλογος
Ούτε ο σύγχρονος συντάκτης του ζηλωτικού ευαγγελίου Ντάν Μπράουν ούτε οι ανώνυμοι συντάκτες των ευαγγελίων, δεν έχουν τον ιστορικό ήρωα για τις διηγήσεις τους. Αμφότεροι χρησιμοποιούν την Εσσαϊκή μέθοδο, ιστοριοποίησης θρύλων. Ο Ντάν Μπράουν χρησιμοποιεί μια ζηλωτική μορφή στις αρχές του πρώτου αιώνα,για να πλάσει γενεαλογίες σε βασιλικά δώματα, της Ευρώπης υπό τον τίτλο της Μεροβίγγειας δυναστείας, οι ναζωραίοι ανώνυμοι συντάκτες ενδύουν τον ζηλωτή μεσσία της ίδιας εποχής με την Εσσαϊκή φιλολογία για να πλάσουν ένα θεό για τους εξουσιαστικούς σκοπούς τους. Πάνω από 1.700 η βουτηγμένη ανθρωπότητα στο ναζωραϊκό ψέμα, θρηνεί την πτώση της Ιερουσαλήμ το 70 μ.χ, θεοποιεί τον σταυρωμένο από τον Θράκα Ιαναίο, Εσσαίο δάσκαλο, ερμηνεύει την επαναστατική διακήρυξη ενός ζηλωτή επαναστάτη με στόχο την πυρπόληση της Ρώμης το 64 μχ, ως αποκάλυψη της συντέλειας, και πιστεύει στον θεό της εβραϊκής εξόδου.

Βιβλιογραφία:
Αγία γραφή εκδόσεις Βάμβα
Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας
Romber Ambailen: Ιησούς το θανάσιμο μυστικό των Ναιτών
Romber Ambailen: Παύλος
Romber Ambailen: Γολγοθάς
Adolph Lodds: Προφήτες
John M. Allegy: Οι άνθρωποι του Κουμράν και ο χριστιανικός μύθος.

Μεγιστίας