Στη μελαγχολική Αθήνα του 2012-13 τέσσερις άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την άγρια πραγματικότητα μιας χώρας σε απορρύθμιση. «Αγωνίζονται για τα αυτονόητα, συμβιβάζονται με τα παράδοξα, ζουν στην Ελλάδα όπου τα όρια της κωμωδίας και της τραγωδίας συχνά συγχέονται».
Κάποιοι βρίσκουν κρατήματα, παραμένουν, αναζητώντας δημιουργικές διεξόδους. Κάποιοι αναγκάζονται να την εγκαταλείψουν γράφοντας τη νέα σελίδα της σύγχρονης μετανάστευσης.
Στη φαινομενικά ήρεμη Θεσσαλονίκη, ο από 15ετίας Αρμένιος μετανάστης έχει συμβιβαστεί με τη μοίρα του. Τα σκαλιά μιας πολυκατοικίας που καθαρίζει είναι μια αξιοπρεπής δουλειά για μια στρωμένη και ήρεμη οικογενειακή ζωή. Γι’ αυτόν η Ελλάδα, όπως λέει,
Οψεις της μετανάστευσης σε δύο ντοκιμαντέρ, μέσα από τις πολλαπλές συνέπειες της οικονομικής κρίσης που καταγράφουν πολλές ταινίες και στο φετινό 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (15-24 Μαρτίου), μας υπενθυμίζουν απλώς τη ζωή. Η μία «Living in Ιnteresting Times» (68΄), βυθισμένη στη θλίψη και την οργή αλλά γεμάτη ενέργεια και αναπάντεχο κουράγιο. Η άλλη, «Μια τυχαία συνάντηση», εστιασμένη σ’ έναν ολιγαρκή άνθρωπο για τον οποίο η χαρά της ζωής βρίσκεται στην οικογενειακή γαλήνη σε μια ειρηνική χώρα.
Είναι ταινίες που άνθησαν μέσα από την κοινωνία με αληθινά σενάρια ανθρώπων από τον περίγυρό μας. Ο φακός ζουμάρει πάνω σε πρόσωπα, για να αφουγκραστεί το βουητό της κοινωνίας, τις ανατροπές της καθημερινότητας, εν τέλει την ίδια τη ζωή.
«Ναι, υπάρχει η κρίση αλλά υπάρχει και η ζωή», είπαν ο Μάσιμο Πιτσοκάρο και η Ελισάβετ Λαλουδάκη και ξεκίνησαν αυτή την κινηματογραφική τους διαδρομή. Εστιάζοντας σε τρεις ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω, μολονότι η κρίση τούς έχει τσακίσει, ακολούθησαν με τον φακό την καθημερινότητά τους. Πρωταγωνιστές, ο υποψήφιος βουλευτής (Μάνος Ματσαγγάνης) που ισορροπεί ανάμεσα στην κομματική πειθαρχία, τον αριστερό φιλελευθερισμό και τις άβολες συνήθειες. Ο δεύτερος, Γιώργος Σφακιανόπουλος, εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, ο απλήρωτος εργαζόμενος, διαχειρίζεται την απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα και το αντιγερμανικό του μένος με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Βρίσκει δημιουργική διέξοδο με μια δική του μικρή επιχείρηση ντιζάιν.
Κι ο τρίτος, ο διεθνώς βραβευμένος εικαστικός καλλιτέχνης Γιάννης Μιχαλούδης, επιστρέφοντας στην Ελλάδα έπειτα από επιτυχημένη καριέρα στο εξωτερικό (ερευνητής στο ΜΙΤ), προσπαθεί να βρει τις ρίζες του. Αντιλαμβάνεται όμως ότι στην πατρίδα δεν υπάρχει ζωτικός χώρος. Αναγκάζεται να αναθεωρήσει τις αποφάσεις του και με ενεργητική διάθεση να διεκδικήσει πάλι τη ζωή του. Και τα καταφέρνει. Απέναντι στον φακό, ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα της νέας αλλαγής. Πίκρα: Ηθελε τόσο να τα καταφέρει εδώ. Ανακούφιση: «Εγώ σώθηκα». Αισιοδοξία για το αύριο.
Μια «τυχαία συνάντηση», στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στη Θεσσαλονίκη, έκανε τον 55χρονο Τιγκράν πρωταγωνιστή στη 10η ταινία μικρού μήκους του Σπύρου Αμοιρόπουλου. Ο ταπεινός καθαριστής διηγείται τη ζωή του, μιλάει για τα εγγόνια του, χωρίς παράπονο («εμένα η Ελλάδα μ’ αγκάλιασε»), χωρίς γκρίνιες για το σύστημα και την κρίση. Με το δικό του μέτρο σύγκρισης και το ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα (150 ευρώ) βρίσκει τον δικό του παράδεισο.
Οι κινήσεις προς τα μπρος κόντρα σε παθητικές στάσεις είναι το νήμα που συνδέει τις ανθρώπινες ιστορίες με φόντο την κρίση. Μικρές Οδύσσειες ανθρώπων, είτε πρόκειται για δημιουργικούς Ελληνες είτε για φτωχούς μετανάστες από την Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Της Γιωτας Μυρτσιωτη για την καθημερινή
Πηγή: Καλά Νέα
