της Ελευθερίας Τελειώνη για το potagon.gr
Η αισιοδοξία μου είσαι εσύ που αγωνίζεσαι μήνες σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου για τη ζωή σου. Κι εσύ που στέκεσαι αδιαμαρτύρητα δίπλα σ’ εκείνον που λύγισε, φροντίζοντάς τον.
Η αισιοδοξία μου είσαι εσύ που βοηθάς όπου παραστεί ανάγκη χωρίς να περιμένεις «ευχαριστώ». Εσύ που δεν λες εύκολα «αυτό δεν είναι δική μου δουλειά».
Που δεν κωλώνεις μπροστά στην ευθύνη. Κι ούτε φοβάσαι τη δέσμευση. Εσύ που νοιάζεσαι. Και που δεν είναι το παν ο εαυτούλης σου. Που στην καλοπέρασή σου χωρά και ξεβόλεμα και ανατροπή.
Που θυσιάζεις τον ελεύθερο
Αισιοδοξία είσαι εσύ που προσπαθείς να είσαι ελεύθερος κι ας νικιέσαι στο τέλος. Και που δεν φοβάσαι να δεις και να πεις την αλήθεια, πρώτα στον εαυτό σου κι ύστερα στους άλλους.
Που πας και ψάχνεις και βρίσκεις και ζεις και ύστερα έρχεσαι και μου απλώνεις το χέρι και μου διευρύνεις τους ορίζοντες. Που με εμπνέεις όχι τόσο με αυτά που λες, όσο με αυτά που κάνεις. Κυρίως με αυτά που είσαι.
Που μου κάνεις κριτική, αγαπώντας με. Που δεν με χαϊδεύεις και μου λες κι εκείνα που δεν θέλω ν’ ακούσω. Που μου επιτρέπεις να σ’ εμπιστεύομαι χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Η δική μου αισιοδοξία σ’ αυτούς τους τόσο «κόντρα» καιρούς πηγάζει απ’ την ευγνωμοσύνη μου προς τους ανθρώπους που εξακολουθούν να αναζητούν το φως μέσα στα σκοτάδια.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγή –
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.*
(*Από το ποίημα “Αισιοδοξία” του Κ. Καρυωτάκη)
Πηγή: Καλά Νέα
