Η Αδηφαγία είναι η θεά της λαιμαργίας, το πνεύμα του ακόρεστου. Είναι η θεά που δεν μπορεί να νιώσει κορεσμό, να ευχαριστηθεί με τα όσα έχει. Αναφέρεται ότι υπήρχε ένας ναός αφιερωμένος προς αυτή στη Σικελία, στον οποίον λατρευόταν μαζί με τη θεά Δήμητρα.
Αδηφαγία κυριολεκτικά σημαίνει την χωρίς όρια πολυφαγία και, μεταφορικά, την πολύ μεγάλη απληστία.
Είναι το ψυχικό ακόρεστο, αυτό που δεν ικανοποιείται, που δεν γνωρίζει κανένα όριο και που δεν έχει κανέναν φραγμό. Αυτό που καταστρέφει και καταβροχθίζει ό,τι βρει στο πέρασμά του.
Το ότι η θεότητα αυτή συλατρευόταν μαζί με την θεά Δήμητρα είναι όλο το κλειδί της κατανόησης της φύσης της.
Η θεά Δήμητρα προσφέρει τα πάντα και μεριμνά για την Ευκαρπία και Ευζωία των θνητών. Το πως το ανθρώπινο γένος θα χειριστεί τα δώρα της θεάς, τον πλούτο της καρποφορίας, αυτή την υπέρτατη ευεργεσία στον άνθρωπο, ανήκει στο πόσο έχει ο καθένας μας καλλιεργήσει μέσα του την αίσθηση δικαίου, τον σεβασμό και την αποδοχή των νόμων των θεών.
Αν ο άνθρωπος φανεί ανάξιος ή ασεβής σε αυτούς τους νόμους, τον επισκέπτονται οι θεοί της Πενίας και του Λοιμού με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Για αυτό οι σοφοί προγονοί μας έβαλαν την λατρεία της Δήμητρας και της Αδηφαγίας στον ίδιο ναό. Γιατί είναι οι δυο πλευρές του ιδίου νομίσματος.
Η θεά Αδηφαγία επισκέπτεται μόνο αυτόν που έχει δώσει χώρο στην ψυχή του να εγκατασταθεί αυτή η θεότητα. Πριν όμως δώσει το δικαίωμα στην θεότητα αυτή να κυριαρχήσει στην λογική και στην φρόνηση του έχει καταργήσει κάθε ηθικό φραγμό.
Γιατί η Αδηφαγία δεν είναι συνυφασμένη μόνο με την υπερκατανάλωση τροφίμων αλλά και με οτιδήποτε μπορεί να φάει χωρίς όριο και η ψυχή.
Έτσι μια ψυχή είναι αδηφάγα όταν δεν νιώθει ευγνωμοσύνη για βασικά αγαθά όπως, η υγεία, η ειρήνη, η δυνατότητα πρόσβασης στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην χαρά που δίνουν οι φίλοι, τα παιδιά, το ζεστό και απαλό κρεβάτι, την στέγη πάνω από το κεφάλι της.
Οι άνθρωποι στις δυτικές κοινωνίες που έχουν τα πάντα είναι αδηφάγοι, αχόρταγοι ενώ… δεν πείνασαν ποτέ.
Ενώ στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπου θερίζουν η πείνα και οι αρρώστιες, οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ αδηφάγοι και ξέρουν να αποδίδουν ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που τους δίνεται από τους θεούς. Θα λέγαμε πως οι “νηστικοί” είναι οι πλέον ευσεβείς στις μέρες μας.
Ο Διογένης ο κυνικός είχε πει πριν από πολλά χρόνια πως:
“Ευτελές δείπνον ου ποιεί παροινία”.
Το φτωχικό δείπνο δεν κάνει τους ανθρώπους να παραφέρονται.
Στις μέρες μας οι ιερείς και οι ιέρειες της θεάς Αδηφαγίας, οι μέγιστοι εκπρόσωποι της, μιλούν συνεχώς για ακραία καιρικά φαινόμενα, επισιτιστική κρίση και θάνατο. Με την εύνοια της θεάς, έχουν επιβάλλει την απόλυτη υποδούλωση του ανθρώπου.
Αδηφάγοι κακοδαίμονες, όπου έχουν χάσει κάθε ανθρωπιά, έχουν χάσει την ψυχή τους, οι οποίοι έχουν στρατευτεί σε υψηλές θέσεις διακυβέρνησης, και έχουν ταχθεί υπέρ του σκότους, καταβροχθίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και σπρώχνουν στην ασέβεια και την εξαθλίωση εκατομμύρια αθώων, μέσα από την καλλιέργεια του Φόβου και την προώθηση του Τρόμου.
Το Ανικανοποίητο και το Ακόρεστο, που είναι τα δίδυμα παιδιά της αδηφάγας αυτής θεάς, εμφανίζονται ανάμεσα στους ανθρώπους και στις μεταξύ τους σχέσεις ως κάτι το φυσιολογικό, το απαραίτητο, το αθώο και ακόμη χειρότερα το αναγκαίο.
Λίγοι αντιλαμβάνονται πως η θεά Αδηφαγία μαζί με τους γιους της, έχουν εισβάλει στις ζωές των θνητών και έχουν γαντζωθεί στα βάθη των ψυχών τους.
Έτσι, αδηφάγα τρώμε τις ψυχές των συνανθρώπων μας, των γονιών μας, των παιδιών μας, του καθενός που θα βρεθεί στον δρόμο μας και δεν θα ταΐσει τον εγωισμό μας, δεν θα μας θαυμάσει ή ακόμη χειρότερα θα μας πει την αλήθεια που εμείς αρνούμαστε να δούμε. Αδηφάγοι δάσκαλοι, αδηφάγοι πολιτικοί, αδηφάγοι καλλιτέχνες και πνευματικοί έχουν όλοι βάλει το χεράκι τους να βγει ο άνθρωπος εκτός της τροχιάς των νόμων των θεών.
Η θεά Αδηφαγία δεν εγκατέλειψε ποτέ την ανθρωπότητα. Όμως τα τελευταία έτη, αυτά της πτώσης του σιδερένιου γένους, έχει βρει τον χώρο της μέσα σε μυριάδες ψυχές. Δεν χρειαζόταν να κτιστούν ναοί και βωμοί, ούτε να αφιερωθούν γιορτές προς τιμήν της, τιμάται με το παραπάνω τρώγοντας αδηφάγα τις ψυχές μας.
Έχουμε έρθει σε αυτή την ζωή για να αγγίξουμε τα ολύμπια της ψυχής και να συνδεθούμε με τους θεούς που ουδέποτε έπαψαν να δίνουν την εύνοια τους.
Ας πάψουμε πια να βλάπτουμε και ας αρχίσουμε να νιώθουμε ευγνώμονες και να ευεργετούμε.
Η ευγνωμοσύνη και η ευεργεσία είναι οι τελευταίες μας ελπίδες να ξεφύγουμε από την τροχιά της θεάς Αδηφαγίας που μας έχει περικυκλώσει.
Ο σεβασμός στην Ύπαρξη είναι ο τελευταίος τρόπος να γίνει το πέρασμα από αυτήν την ζωή πιο ανώδυνο.
Να γίνει ο δρόμος να ξαναγίνουμε θεοί.
Γιώβη Βασιλική
