O Εθελοντής των Special Olympics Hellas Γιάννης Παναγιωτόπουλος ταξίδεψε για άλλη μια φορά την σημαία των Special Olympics Hellaτο μήνυμα του εθελοντισμού στην άκρη του κόσμου. Μετά την ανάβαση στον Άτλαντα στο Μαρόκο, στη Λαπωνία και στο Κιλιμάντζαρο , ανέβηκε στο Νεπάλ στα Ιμαλάια όπου ύψωσε την σημαία των Special Olympics Hellas στο ψηλότερο σημείο του κόσμου.
Δείτε την ανταπόκριση από το Νεπάλ στο altpressfthiotida.com και διαβάστε παρακάτω ολόκληρη τη συνέντευξη του Γ.Παναγιωτόπουλου στο cobrasports.gr αποδεικνύοντας ότι ο καθένας μπορεί να βάλει κάνει ότι περνάει από το δικό του χέρι για να κάνουμε τον κόσμο μας λίγο καλύτερο.
Γιάννης Παναγιωτόπουλος .. Το ταξίδι της σημαίας!
Υπάρχουν αγώνες που δεν έχουν σημασία οι σημαίες των χωρών. Οι αθλητές δε δίνουν μανιασμένη μάχη για τη νίκη, τους αρκεί πραγματικά η συμμετοχή. Κάποιοι από αυτούς δεν ξέρουν καν πότε θα γίνουν οι Αγώνες, πόσοι συμμετέχουν, για τι αγωνίζονται, αλλά είναι ενθουσιασμένοι. Παρακολουθώντας τους αθλητές, δε γίνεται να μην επιστρέψεις στα βασικά της ζωής: αξιοπρέπεια και προσπάθεια. Η αλήθεια είναι πως η νίκη δεν είναι το ζητούμενο. Το λέει και το μότο των Αγώνων: «Θέλω να νικήσω, αν όμως δεν τα καταφέρω, βοηθήστε με να προσπαθήσω».
Υπάρχει μόνο η αλήθεια της προσπάθειας. Βγαλμένο από τα βαθύτερα κλισέ, αλλά τόσο αληθινό, το σύνθημα πίσω από τους Αγώνες είναι αποστομωτικό:«Ο πολιτισμός φαίνεται από το πώς φέρεσαι στους αδύναμους». Το μήνυμα των Special Olympics ταιριάζει απόλυτα στο αίτημα των καιρών: «Μια κοινωνία που δεν θα ορίζεται από αυτούς που αποκλείονται, αλλά από αυτούς που εντάσσονται». Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος, ο Έλληνας ορειβάτης που μεταφέρει τη σημαία των Αγώνων μαζί με την ελληνική σε όλη τη Γη, μίλησε αποκλειστικά στο Cobrasports.gr για αυτό το μεγαλείο και για την δική του προσπάθεια και συμβολή στους Αγώνες.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι από την αρχή, πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με όλα αυτά;
Από μικρός είχα οικολογικές ανησυχίες, μου άρεσε πάρα πολύ η φύση και τα ζώα. Πέρα από τον αθλητισμό μου αρέσουν ειδικά οι δραστηριότητες μέσα στην φύση. Θυμάμαι τον εαυτό μου από το λύκειο περίπου να έχω περάσει από σχεδόν από όλες τις οργανώσεις ενεργά, χρόνια πριν, που ακόμα και το να πεις πως είσαι οικολόγος ακουγόταν σαν κάτι το παράξενο! Το ένα έφερνε το άλλο στο διάβα μου. Γνώριζα ανθρώπους και πάντα ήθελα να επεκτείνω αυτό που έκανα, δεν μου έφτανε το ένα και πάντα ήθελα να πάω παραπέρα. Γενικά είμαι άνθρωπος ο οποίος ψάχνει και θέλει το παραπάνω.
Έχεις κάνει πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες.
Σε όλες τις δραστηριότητές μου και κυρίως στις αθλητικές δεν είχα ποτέ το κόμπλεξ για το επίπεδο πρωταθλητισμού απλά μου άρεσε η ποικιλία ενδιαφερόντων και να τα κάνω όσο γίνεται καλύτερα. Έκανα Tai-Chi και μετά λέω «οκ καλό αυτό μα θέλω κάτι πιο aggressive» και το γύρισα σε αγωνιστικό kick boxing, έκανα ιστιοπλοΐα (σ.σ. είναι αθλητής του ΝΟΕ περίπου 15 χρόνια), πήρα όσα ήθελα να πάρω και πήγα παρακάτω για να δοκιμάσω και μια άλλη εμπειρία και σαν άνθρωπος του νερού πήγα και έκανα rafting.
Και επειδή μου αρέσει ότι κάνω να το κάνω καλά, αλλά μέχρι το σημείο που ικανοποιεί εμένα, το έκανα σε επαγγελματικό επίπεδο -χωρίς να είναι αυτό το επάγγελμά μου, πήγα σε εταιρία και εκπαιδεύτηκα ως οδηγός ποταμού γιατί απλά μου αρέσει να κάνω πράγματα και να δοκιμάζω το κάτι παραπάνω. Αντίστοιχα διέσχισα φαράγγια/canyoning, έκανα ορειβασία, μπήκα σε σύλλογο δασοπυροσβεστών, στους Εθελοντές δασοπυροπροστασίας Αττικής και μάλιστα στην Ομάδα Δασοπυροσβεστών Ορεινών Περιοχών και τώρα πια ανήκω στην Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.
Έχεις, λοιπόν, την έννοια της προσφοράς μέσα σου.
Μέσα από τις οργανώσεις, και επειδή δούλευα συνέχεια από μικρή ηλικία, μπήκα γρήγορα στην έννοια της προσφοράς. Είμαι τραπεζικός αλλά έχω κάνει και τον σεκιούριτι, τον σερβιτόρο, τον dj, και στην οικοδομή ακόμα έχω δουλέψει, μα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε δυο χώρες του εξωτερικού! Μέσα από όλα αυτά απέκτησα πολύ γρήγορα ωριμότητα σκέψης για παραπάνω πράγματα επειδή χρειάστηκε να τα αντιμετωπίσω πολύ νωρίς.
Πιστεύω πως μπορούμε να αλλάξουμε κάτι μέσα από την ένωση των δυνάμεων μας και όχι μόνο μέσα από την μοναδικότητα της δύναμης του καθενός. Στο management υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι «a win win game is a loss game». Δηλαδή αν προσπαθήσουμε να κερδίσεις εσύ, να κερδίσω και εγώ, τότε στο τέλος θα χάσουμε και οι δύο, ενώ «το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών», όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης. Η δύναμη της συνεισφοράς είναι πολύ σημαντική. Βρέθηκα σε ομαδικά αθλήματα στα οποία έχεις ανάγκη τον άλλον, όχι απλά για να αγωνιστείς αλλά και για να επιβιώσεις.
Κάπως έτσι άρχισες να ασχολείσαι με τα Special Olympics.
Βρισκόμενος από νωρίς μέσα σε όλα αυτά είχα την τύχη να έχω καλούς συνοδοιπόρους και σαν δασκάλους αλλά και σαν ανθρώπους. Ένας από αυτούς, μετέπειτα δάσκαλος μου στην ορειβασία, είναι ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος που το 2004 ήταν ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στο Έβερεστ. Κάποια στιγμή μου είπε: «δεν θα έρθεις και εσύ σε μια αποστολή;».
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν… «καλά τρελός είσαι;»! Τότε κάναμε και άλλα πράγματα μαζί, τον πήρα στους δασοπυροσβέστες κάναμε τα φαράγγια μαζί και έτσι με τράβηξε και πήγαμε πρώτη φορά στην Ιορδανία όπου μαγεύτηκα. Ξετρελάθηκα με αυτό που έζησα. Μου έλειπε όμως κάποιος σκοπός ο οποίος θα ήταν over all, δεν θα ήταν κάτι μόνο για μένα. Έτσι, από την επόμενη φορά, ξεκίνησα με τη σημαία των Special Olympics. Είπα πως θέλω να το κάνω! Θέλω να ανεβαίνω στις κορυφές και να υψώνω τη σημαία.
Όταν πήγα στην Ιορδανία δεν είχε οργανωθεί ακόμα τίποτα. Πριν από το Μαρόκο ήταν που άρχισε να οργανώνεται το θέμα τον αγώνων (σ.σ. Σεπτέμβριος 2009). Δεν μπορούσα τότε να έχω τη σημαία των αγώνων, αλλά πήρα από τα παιδιά την αφίσα του εθελοντισμού -ήταν το πρώτο πράγμα που είχαν βγάλει- και πηγαίνοντας στην αποστολή τη σήκωσα στην κορυφή! Εμένα μου φάνηκε ότι ήταν ένα μικρό πράγμα το οποίο μπορούσα να κάνω όμως πολύ μεγάλο για το μήνυμα που θα μπορούσε να περάσει. Ένα μήνυμα κατά του όποιου ρατσισμού ή διαφοροποίησης. Όλοι είμαστε άνθρωποι, ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο για να πάμε και σαν κοινωνία ένα βήμα παραπέρα.
Με την ελληνική αποστολή
Δεν έμεινες όμως μόνο σε αυτό. Ακολούθησαν και άλλες «περιπέτειες» με τη σημαία της ελληνικής αποστολής.
Μετά το Μαρόκο κανονίζω να πάω στο Βιετνάμ, ακυρώνεται δέκα μέρες πριν γίνει η αποστολή, αλλάζω τον προγραμματισμό και πάω Σουηδία, Φιλανδία, Λαπωνία, σχεδόν μέχρι τα σύνορα Ρωσίας.
Είχα πια και τη σημαία των Special Olympics Hellas και επίσημα στα χέρια μου! Όχι απλά την σημαία των αγώνων μα η σημαία των Special Olympics Hellas. Πολύ όμορφο και δυνατό το συναίσθημα. Ακολουθεί το Κιλιμάντζαρο. Για εμένα αυτό ήταν ένας στόχος (6000μ) πολύ μακρινός, αλλά ήθελα πάρα πολύ να το κάνω. Πήγαμε Τουρκία, Κένυα, Τανζανία. Το Κιλιμάντζαρο ήταν πολύ έντονη εμπειρία γιατί τελευταία στιγμή δεν ήρθε ο αρχηγός μας ο Παναγιώτης.
Τα παιδιά όμως που ήταν εγνωσμένης αξίας, ο Άλκης π.χ. στα 62 του έχει κάνει 10 7άρες κορυφές, με βοήθησαν πάρα πολύ. Με είχαν υπό την προστασία τους και αυτό με βοήθησε πολύ ψυχολογικά. Ταλαιπωρηθήκαμε γιατί πέσαμε πάνω στα γεγονότα της Αιγύπτου και αλλάξαμε τελευταία στιγμή δρομολόγιο και πήγαμε Κωνσταντινούπολη, κατεβήκαμε μετά Ναϊρόμπι και φτάσαμε στο Κιλιμάντζαρο κατάκοποι μετά από 38 ώρες ταξίδι. Η ανάβαση δεν ξεκίνησε πολύ καλά. Στους πρόποδες του βουνού που είναι το τροπικό δάσος, μας έπιασε βροχή που μας δυσκόλεψε πολύ. Αλλά πείσμωσα γιατί είχα τη σημαία μαζί μου και είχα έναν σκοπό. Μαζί μας υπήρχαν και ντόπιοι οδηγοί. Εγώ ήμουν με δύο νέα παιδιά τα οποία ανέβαιναν στο βουνό με τα τζιν και με απλά παπούτσια, οπότε εγώ με τα ισοθερμικά μου και με τον κατάλληλο εξοπλισμό δεν γινόταν να μην τα καταφέρω.
Τι σε ώθησε σε όλο αυτό;
Βιώνοντας τα παιδιά που δίδασκα -σαν μαθηματικός για τέσσερα χρόνια δίδασκα σε παιδιά με ειδικές δυνατότητες- και με τις προσωπικές εμπειρίες που διέθετα, έχω πάρει πολύ αγάπη από αυτά τα παιδιά στα οποία τους κάνεις ένα μικρό πράγμα και στο επιστρέφουν με μεγάλη πολλαπλασιαστική ισχύ.
Είδα τη μεγάλη δύναμη ψυχής την οποία έχουν, τα οποία εμένα μου δίνουν μεγάλη νότα αισιοδοξίας, ιδιαίτερα στο τώρα στο οποίο αυτό που ζούμε έχει ξεκινήσει από κοινωνική κρίση. Ζώντας και την οικονομική κρίση καθημερινά καθώς είμαι τραπεζικός και οικονομολόγος βλέπω όλο τον ανταγωνισμό που επικρατεί και αυτό με έκανε να αναζητώ όλο και πιο πολύ, να θέλω να κάνω πράγματα δημιουργικά για να αδειάζει το μυαλό μου. Εκεί έρχεται αυτή η αθωότητα που βρήκα σε αυτά τα παιδιά. Σου εκφράζουν αυτό που νιώθουν χωρίς να το σκεφτούν και να το επεξεργαστούν πρώτα.
Και ήρθαν αισίως και οι αγώνες.
Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν πολύ έντονες, κάναμε ένα διάλειμμα στο χρόνο. Στους αγώνες ήμουν στον τομέα επίσημων προσκεκλημένων, με βάση το Χίλτον. Ήταν πολύ λυπηρό βέβαια να έχει έρθει τόσος κόσμος από το εξωτερικό που θα μας διαφήμιζε και να μας δείχνουν τα βιντεάκια από τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα και να γελάνε.
Εμείς που ήμασταν μέσα περάσαμε πολύ καλά, και ιδιαίτερα μεταξύ μας γιατί είχαμε τη διάθεση της προσφοράς. Όλοι γαληνεύαμε γιατί πηγαίναμε για να δώσουμε και όχι να πάρουμε και αυτό είναι κάτι μαγικό. Είναι πολύ όμορφο να γνωρίζεις ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτισμούς πόσο μάλλον που ασχολούνται με τόσο ευαίσθητα θέματα. Εγώ και σαν φύση είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και δεν μου αρέσει να μιζεριάζω, είμαι περισσότερο άνθρωπος της δράσης και όχι τόσο της θεωρίας. Και αυτό ήταν μια πραγματική ντόπα ανάτασης στα πράγματα.
Το άσχημο ήταν η μικρή προσέλευση του κόσμου όμως εμένα και τελείως άδεια να ήταν τα γήπεδα δε θα με ένοιαζε. Επειδή βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι, κοιτάζω ότι στα 9 χρόνια από την έναρξη αυτών των αγώνων, ανέλαβε να τους διοργανώσει η χώρα μας και αυτό από μόνο του είναι κάτι πολύ σημαντικό. Τόσοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με κάτι τόσο σημαντικό και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία. Κρατάμε τα καλά και προχωράμε.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
Μετά από αυτές τις αποστολές το επίπεδο απαιτήσεων έχει ανέβει. Ήδη μου έχει γίνει πρόταση να πάω στη Βενεζουέλα, στο Μεξικό, στην Ανταρκτική, έχω προσκλήσεις από το Νεπάλ, για το Έβερεστ και από άλλες αποστολές που ήταν στους αγώνες. Οι απαιτήσεις πλέον είναι υψηλές. Σίγουρα θα συνεχίσω και θα κάνω κάτι, αλλά θέλω πρώτα να τα βάλω σε μια σειρά και να είμαι σίγουρος και έτοιμος για αυτό που θα κάνω τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Είπες ότι θες να εξελίσσεις αυτά που κάνεις και να περνάς από το ένα στο άλλο. Τι είναι αυτό που σου λείπει και δεν έχεις κάνει ακόμα;
Πολλά! Τα περισσότερα από αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι ή στη στεριά ή στη θάλασσα. Κάποια στιγμή μου έγινε η ερώτηση τι θα γίνει με τον αέρα; Έχω αρχίσει να το σκέφτομαι και λέω να πάω να κάνω ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα.
Υπάρχει κάποια στιγμή που θα ξεχώριζες;
Δε θα ξεχάσω την στιγμή που στάθηκα μπροστά στην Πέτρα στην Ιορδανία καθώς ήταν παιδικό μου όνειρο! Καταπληκτική στιγμή ήταν επίσης όταν, κατεβαίνοντας από το Κιλιμάντζαρο, πήγαμε σε ένα χωριό των Massai! Με έναν συνοδοιπόρο φύγαμε από τον χώρο που καθόμασταν με τους πολεμιστές Massai και πήγαμε στα παιδιά τους. Παίζανε μπάλα με ένα κουτάκι από τσίχλες και όταν μας είδαν το μόνο που ήθελαν ήταν να μας αγκαλιάσουν. Δεν ήθελαν να ζητήσουν τίποτα και αυτό ήταν μαγικό συναίσθημα.
Τι τίτλο θα έβαζες σε όλο αυτό που έχεις ζήσει μέχρι τώρα;
«Το μαγικό ταξίδι της σημαίας»… Η σημαία με βοήθησε πολύ και μέσα μου για να μπορέσω να τα κάνω όλα αυτά. Είχα ένα στόχο και σκοπό πολύ μεγαλύτερο από τα προσωπικά θέλω. Ήταν μαγικό όταν σήκωνα την σημαία στις κορυφές και έβλεπα και την δύναμη που έπαιρναν και τα άλλα παιδιά ορειβάτες που ήταν μαζί μου.
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Σεβαστή Βρακατσέλη
Email: [email protected]
Πηγή: Καλά Νέα
