Ο «ΝΕΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ» ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΙΑΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ.
Ο αγώνας για κοινωνικές κατακτήσεις, ο ταξικά προσανατολισμένος αγώνας των λαών, δεν αντιπαρατίθεται στον αυτονόητο καθολικό μας αγώνα για την ανάκτηση και εδραίωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Αντίθετα μέσα και παράλληλα με αυτόν, βρίσκει την πληρέστερη, ουσιαστικότερη και διαχρονική δικαίωσή του.
«ΝΕΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ…»
Είναι το σύνθημα πίσω από το οποίο ταμπουρώθηκε ένας εντολοδόχος «ηγέτης» που με πολιορκητική μηχανή την πολιτική ψευδολογία, ανεδείχθη στην κυβερνητική εξουσία του τόπου.
Είναι το ψευδεπίγραφο άλλοθι πίσω από το οποίο επιχειρήθηκε να μακιγιαριστεί το πλέον ταπεινωτικό σχέδιο σε βάρος ενός λαού, και ο ομολογημένος στόχος ενός πολιτικού – μαριονέτα, να μετατρέψει τη χώρα που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, σε θέατρο πειραματισμών για την εφαρμογή των σχεδίων της παγκόσμιας διακυβέρνησης…
Είναι ο φερετζές του ενδοτισμού, πίσω από τον οποίο ξετυλίγεται ένα ύπουλο σχέδιο άλωσης – απροκάλυπτης παράδοσης της χώρας, με στόχο την κοινωνική της αποσάθρωση, την γεωπολιτική της αποδυνάμωση, και τη δραστική περιστολή της εθνικής της κυριαρχίας…
Είναι το χωνευτήρι μέσα στο οποίο πολτοποιήθηκε το διαχρονικό παραμύθι του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» μέσα από το οποίο αυτό που κατά τεκμήριο ευνουχήθηκε, ήταν η όποια παρακαταθήκη ελπίδας των πλανημένων και των αφελών…
Οι στόχοι των εμπνευστών του είναι σαφείς.
Προκύπτουν άμεσα από τις προτεραιότητες που οι ίδιοι ενέταξαν στον πολιτικό σχεδιασμό και στην «άσκηση» του κυβερνητικού τους «έργου».
Πρώτος στόχος τους η ελληνική κοινωνία.
Θέλησαν να δηλητηριάσουν τις συνεκτικές της αξίες που μπορούν να εξασφαλίζουν την πρωτογενή ιδεολογική της ενότητα, για να κάμψουν το φρόνημα, την αυτοπεποίθηση και την πηγή έμπνευσης της αποφασιστικότητάς της, με στόχο τον καθολικό της παροπλισμό.
Η διαχείριση του λαθρομεταναστευτικού, δεν ήταν μια κορυφαία εκδήλωση ανθρωπισμού, από ένα πολιτικό σύστημα που είναι έτσι κι αλλιώς απάνθρωπο και αδίστακτο απέναντι στον ίδιο τον πολίτη.
Δεν ήταν μια απόπειρα – έστω και πλημμελής – να διαχειριστούν την ανέχεια και τον κατατρεγμό κάποιων «δυστυχισμένων» υπό το πρίσμα του όποιου ψευτοδιεθνιστικού νεφελώματος στα προσκυνημένα τους μυαλά.
Ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο με στόχο τη ναρκοθέτηση της Ελληνικής κοινωνίας στο μαλακό της υπογάστριο.
Ήταν μια επένδυση σε ένα βρώμικο σενάριο ολέθρου και καταστροφής. Ήταν ο κοινωνικός δοσιλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Η απλούστερη στρατηγική κοινωνικής ναρκοθέτησης που την επόμενη περίοδο θα αφυπνίσει χειραγωγούμενη, έναν ολέθριο εφιάλτη.
Απέναντι σ ένα τέτοιο σχέδιο καλά οργανωμένο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια, δε χωρούν κανενός είδους αυταπάτες. Τον κατευθυνόμενο εθνομηδενισμό και κυρίως τα επιθετικά και επικίνδυνα χαρακτηριστικά του, οφείλουμε να τα αποκαλύπτουμε και όχι να καθιστάμεθα συνένοχοι συγκαλύπτοντας την ουσία και το περιεχόμενό τους, μέσα από ψευδεπίγραφες ιδεολογικές αυταπάτες.
Οι διεθνιστικές προσεγγίσεις στην πολιτική μεθοδολογία και την πρακτική, συνιστούν εργαλείο ενδυνάμωσης της πάλης των λαών, έμπρακτης αλληλεγγύης αυτοθυσίας και υποστήριξης των αγώνων τους για ανατροπή και οικοδόμηση.
Και ως τέτοιες, δεν μπορεί να αποτελούν νεφελώδες άλλοθι που να νομιμοποιεί – ανεξάρτητα από σκοπιμότητες – τις Νεοταξικές στρατηγικές απαξίωσης των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, και ισοπέδωσης προς τα κάτω της πολιτισμικής διαφορετικότητας.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελούν άλλοθι που να νομιμοποιεί ανατροπές αποξένωσης στη γειτονιά και την κοινωνία.
Δε γίνεται να μετατρέπονται από ιδεολογικό εφόδιο που πρέπει να στηρίζει και να ενιαιοποιεί την πάλη των λαών ενάντια στον κοινό εχθρό του, σε εργαλείο πολτοποίησης των εθνών που να υπηρετεί τα σχέδια καθυπόταξης, αποσύνθεσης και αποδυνάμωσης που είναι σχέδια και επιδιώξεις του εχθρού του.
Ας το καταλάβουν οι πάντες.
Η επιβεβλημένη και φυτευτή ανομοιογένεια, επειδή ακριβώς είναι και χειραγωγούμενη, μπολιάζει τις κοινωνίες με μίση και αντιπαλότητα και δε συμβάλει στην εμπέδωση του αμοιβαίου σεβασμού και της αλληλεγγύης.
Ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι το μόνο «αφ εαυτό» δεν είναι η κοινωνική προέλευση των εκάστοτε «δυστυχισμένων».
Εξ ίσου «αφ εαυτά» είναι και τα σχέδια εκείνων που επιχειρούν να κατευθύνουν την τύχη τους και να χαλιναγωγήσουν τις συμπεριφορές τους, κι αυτή την αλήθεια όποιος την προσπερνά, θα την συναντήσει στην επόμενη στροφή να τον απειλεί αμείλικτη, και δε θα του συγχωρήσει ποτέ ότι την προσπέρασε αδιάφορα την ώρα της κρίσης.
Θέλησαν να καταδικάσουν την ελληνική κοινωνία στη δυστυχία και το μαρασμό.
Να κάμψουν την υπερηφάνεια της και την αυτοπεποίθησή της.
Θέλησαν να την εξοικειώσουν με την ιδέα της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας σε κέντρα εξωθεσμικά. Επεχείρησαν μια γενικευμένη επίθεση με στόχο να ενσωματώσουν στη συλλογιστική της καθημερινότητας την έννοια της μιζέριας και του επικίνδυνου ραγιαδισμού.
Και τελικά παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας με μια κατάπτυστη συμφωνία ντροπής που υποθήκευσε ακόμα και τις ελπίδες μας προκειμένου να εξασφαλιστεί η …βιωσιμότητα των δανειστών και των νταβατζήδων.
Η δυστυχία πλέον δεν είναι απειλή. Είναι ένα μαύρο σύννεφο που απλώνεται σταδιακά πάνω από την Ελλάδα. Τα σχέδια της Νέας Τάξης για την απόλυτη εξαθλίωση των λαών, για τη συντριβή των αντιστάσεών τους στη μέγγενη της κοινωνίας των δυστυχισμένων και ανασφαλών πολιτών, και της αναγέννησης ενός πολιτικού συστήματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της, βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Πηγή ελπίδας η ψυχή αυτού του λαού. Αυτή η ψυχή που αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σημάδια μίσους και οργής για το πολιτικό σύστημα. Πρόκειται για την οργή που αρχίζει να τρομάζει τους πρωταγωνιστές του. Για την οργή που αρχίζει να αναζητά τη διέξοδο μέσα από την πολιτική εκδίκηση και την παραδειγματική ανατροπή.
Αυτή η πολιτική ανατροπή δε θα σημάνει εκ των πραγμάτων γενικευμένη κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Θα συνιστά όμως ένα σημαντικό άλμα στην κατεύθυνση της πολιτικής κερδοφορίας που έχει ανάγκη ο τόπος και πρωτίστως το ίδιο το μαζικό λαϊκό κίνημα για να ανακτήσει την κλονισμένη του αυτοπεποίθηση.
Σ αυτόν τον αποφασιστικό ξεσηκωμό του Ελληνικού λαού ποντάρουν σήμερα οι λαοί ολόκληρης της Ευρώπης.
Αυτό το κίνημα αργά ή γρήγορα θα δράσει ανεξέλεγκτα.
Εκ των πραγμάτων θα καταστεί κίνημα ανατροπής και πολιτικής εκδίκησης.
Η υποχρέωση των ταγών του, δεν είναι να επιχειρήσουν να αναστείλουν αυτό το ξέσπασμα μέχρι να αισθανθούν πως έχουν εξασφαλίσει την εμπέδωση ιδιαίτερων πολιτικών χαρακτηριστικών, αλλά να ενισχύσουν τον ξεσηκωμό παρεμβαίνοντας πολιτικά στο περιεχόμενο της δράσης του.
Αυτή θα είναι η πολιτική κερδοφορία.
Σ αυτή την κατεύθυνση ωριμάζει η οργή του λαού. Ο πολιτικός ακτιβισμός τίθεται εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη της κοινωνικής συλλογιστικής.
Οι αντίπαλοι φοβούνται το ξέσπασμά του.
Οι σύμμαχοι οφείλουν να ενισχύσουν την προοπτική του.
Οι λαοί της Ευρώπης προσδοκούν το ντόμινο των γενικευμένων ανατροπών. Αυτό που κρίνεται αύριο δεν είναι η κατεύθυνση της κοινωνικοπολιτικοοικονομικής εξέλιξης της Ελλάδας αλλά η ίδια η ύπαρξή της.
Στόχος τους η Ελλάδα…
Οι εξελίξεις στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων, θα επιχειρηθεί να αποτελέσουν την κορύφωση μιας αλυσίδας ενεργειών αυτοϋπονόμευσης της Ελλάδας από τους ίδιους τους ηγέτες της, και θα χρησιμοποιηθούν ως ταφόπλακα της ίδιας της ελπίδας και της εθνικά κυρίαρχης προοπτικής.
Ο Καλλικράτης θα διαμελίσει τη χώρα και θα διευκολύνει την αλλοίωση της γεωπολιτικής της υπόστασης, συνεπικουρούμενος από την «υποδομή» αποσταθεροποίησης την οποία αδίστακτα μεθόδευσε μια δοτή πολιτική ηγεσία.
Απέναντι σ αυτόν τον «Νέο Πατριωτισμό» δουλοπρέπειας, υποτέλειας, εθνικής απαξίωσης, κοινωνικής αποσύνθεσης και εν τέλει ύπουλης και δόλιας παράδοσης ενός λαού, εκείνο που οφείλει να αντιτάξει ένα Παλλαϊκό Πατριωτικό Μέτωπο λειτουργώντας ως σαρωτικό κίνημα εθνικής σωτηρίας, είναι πρωτίστως να ανατάξει την αυτοπεποίθηση αυτού του λαού.
Να τον πείσει πως έχει τη δύναμη να ξεσκίσει τα συμβόλαια δουλοπρέπειας απ όποιον και αν έχουν υπογραφεί.
Απέναντι σ αυτόν το «Νέο Πατριωτισμό» της δουλοπρέπειας και της εθνικής μειοδοσίας, κοινή υποχρέωση όλων είναι να αντιπαρατάξουμε ένα πλειοψηφικό ρεύμα αντίστασης ικανό να ανακόψει την πορεία καταστροφής και εθνικού αφανισμού την οποία επιχειρούν με τρόπο απροκάλυπτο οι αδίστακτοι εντολοδόχοι της παγκόσμιας διακυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών πατρώνων.
Απέναντι σ αυτόν το «Νέο Πατριωτισμό» του ραγιαδισμού, και της εθνικής αποδυνάμωσης, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε την καθολική απόφασή μας πως στην Ελλάδα του αύριο δικαιούμαστε να αντιπαρατεθούμε για την κατεύθυνση που θα έχει η πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Υποχρεούμαστε όμως πρωτίστως να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του λαού της, το αδιαπραγμάτευτο των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, και το αναλλοίωτο της ακεραιότητάς της στο χάρτη των γεωπολιτικών μεταβολών. Αυτά τα σχέδια που αποσκοπούν στον εθνικό και κοινωνικό της διαμελισμό οφείλουμε να τα ανατρέψουμε.
Απέναντι σ αυτόν το «Νέο Πατριωτισμό» των αυτοκαταργημένων «εκπροσώπων» της, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε ένα παραδειγματικό και καθολικό κίνημα πολιτικής εκδίκησης ικανό να ανατρέψει σχέδια και να πάρει στα χέρια του τις τύχες του τόπου. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη πως αυτό το κίνημα θα δρομολογήσει από μόνο του ευρύτερες πολιτικές αλλαγές προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Οφείλουμε όμως να στηρίξουμε ολόπλευρα έναν λαό ξεσηκωμένο, χειραφετημένο, αποφασισμένο τιμωρό, ενός σαπισμένου πολιτικού συστήματος που οδηγεί τον τόπο αλλά και τον ίδιο, στην πολιτική και εθνική χρεοκοπία.
Οφείλουμε να ενισχύσουμε την οργή και την αγανάκτησή του.
Να τη μετατρέψουμε σε πολιτικό θυμό και δράση, με στόχο τις παραδειγματικές ανατροπές.
Το σίγουρο είναι πως αυτές οι ανατροπές, θα βρουν ένα λαό πολιτικά πιο ώριμο, αγωνιστικά χειραφετημένο, και κυρίως με παρακαταθήκη αυτοπεποίθησης για την αποτελεσματικότητα του αγώνα του και την ικανότητά του να καθίσταται πρωταγωνιστής των εξελίξεων, όταν αφήσει πίσω του τη μοιρολατρία του συμβιβασμού και του καναπέ.
Αυτός ο χειραφετημένος λαός, ο δυναμωμένος και πιο ώριμος μέσα από την πάλη του να ανακτήσει την μεθοδευόμενη απώλεια της αξιοπρέπειάς του, θα βγει και πολλαπλά πιο ικανός όχι μόνο να διακρίνει ποιοι ήταν αυτοί που στήριξαν, ποιοι πατριδοκαπηλεύτηκαν αλλά και ποιοι υπονόμευσαν ανοικτά την αγανάκτηση και την οργή του, αλλά θα έχει καταστεί και πολιτικά ικανότερος να αντιλαμβάνεται, να υιοθετεί ή να απορρίπτει και την πεμπτουσία των πολιτικών προτάσεων για δραστικές πολιτικές αλλαγές στον τόπο.
Σε αυτόν τον αγώνα τιμής και ευθύνης, όσοι δεν είναι εχθροί του θα είναι μαζί του.
Όσοι δεν έχουν λόγο να τρέμουν τη ριζοσπαστικοποίηση και τη δράση του, δεν έχουν λόγο να φοβηθούν ούτε το εύρος των αιτημάτων του, ούτε τον αυθεντικό του πολιτικό ακτιβισμό.
Άλλωστε είναι πλέον φανερό, πως απέναντι σε μια αδίστακτη και προσκυνημένη εξουσία, η λαϊκή αγανάκτηση και οργή, δεν μπορεί να εξαντλείται στην πολιτική διαμαρτυρία κατάδειξης της διαφορετικότητας.
Οφείλει να καταστεί άμεσα δύναμη ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
Σήμερα. Γιατί αύριο θα είναι αργά…
Ο αγώνας για κοινωνικές κατακτήσεις, ο ταξικά προσανατολισμένος αγώνας των λαών, δεν αντιπαρατίθεται στον αυτονόητο καθολικό μας αγώνα για την ανάκτηση και εδραίωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Αντίθετα μέσα και παράλληλα με αυτόν, βρίσκει την πληρέστερη, ουσιαστικότερη και διαχρονική δικαίωσή του.
Τον επικείμενο λαϊκό ξεσηκωμό, μόνο οι θεραπαινίδες του πολιτικού συστήματος έχουν κάθε λόγο να τον φοβούνται και να τον αποτρέπουν.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
