Μου «τράβηξε το μάτι» τις προάλλες ένας τίτλος ανάρτησης της ιστοσελίδας techit.gr που έλεγε : «Η ιστοσελίδα που «φοβίζει» τους πολιτικούς. Ελέγχει τα όσα λένε και εντοπίζει τις ανακρίβειες».
Και η απαραίτητη επεξήγηση είναι ότι πρόκειται για ένα « Χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των πολιτών προκειμένου να ελέγχουν την ακρίβεια των όσων λένε οι πολιτικοί».
Αυτό, σύμφωνα με το δημοσίευμα, φιλοδοξεί να …
γίνει αυτή η ιστοσελίδα , το FactcheckEU, το οποίο ενόψει ευρωεκλογών θα ελέγχει συστηματικά τα λεγόμενα των πολιτικών, προκειμένου να εντοπίζει ανακρίβειες, καλώντας έτσι τους υποψηφίους να ενημερώνονται σωστά προτού απευθυνθούν στους ευρωπαίους πολίτες.
Σκέφτηκα ότι «Επιτέλους !
Να ένα – διαδικτυακό έστω- Μ.Μ.Ε. που θα προσπαθήσει να λειτουργήσει προς όφελος των πολιτών, των «θυμάτων» συνήθως κάθε προεκλογικής περιόδου».
Οι πολίτες / ψηφοφόροι πέφτουν κυρίως προεκλογικά, εθιμικά πλέον, στα «δίχτυα» των Μ.Μ.Ε. που παρουσιάζουν μονομερώς την πραγματικότητα ενώ οι ίδιοι, δεν έχουν βρει ακόμα τον τρόπο, δεν έχουν την εμπειρία, δεν δέχονται καμία καθοδήγηση για να «ξεσκαρτάρουν» την πληροφορία και να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, την ευκρίνεια από τη «θολούρα», την ειλικρίνεια από την… μπαγαποντιά.
Όπως διάβασα λοιπόν, « χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η λανθασμένη αναφορά του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υποψηφίου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μάρτιν Σουλτς, για το ύψος των απωλειών στην Ευρώπη από τη φοροδιαφυγή.
Συγκεκριμένα, ο πολιτικός ανέφερε σε συνέντευξή του στην τσεχική τηλεόραση ότι «χάνονται 2 τρισεκ. ευρώ», λόγω της φοροδιαφυγής σε όλη την Ευρώπη.
Ωστόσο σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Επιτροπής, το ποσό αυτό ανέρχεται σε 1 τρισεκ. ευρώ, όπως σημειώνει σχετικό άρθρο στον ιστότοπο ευρωπαϊκής ενημέρωσης Euractiv.com.
Ο συνιδρυτής του FactcheckEU, Πιέτρο Κουράτολο, δήλωσε στη Euractiv ότι το «αληθόμετρο» θα συγκεντρώνει τις ομιλίες και τις δηλώσεις των πολιτικών με στόχο να τους καταστήσει υπόλογους για όσα λένε.
«Θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι, όταν οι πολιτικοί μιλούν, δεν ξεστομίζουν απλά αριθμούς», σημείωσε.
Αντίστοιχη πρωτοβουλία είχε αναλάβει ο ίδιος στην Ιταλία όπου «οι πολιτικοί λένε συχνά ανοησίες.
Θέλαμε να δούμε αν όσα έλεγαν οι πολιτικοί ήταν πραγματικά» είπε.
Και μένει να αποδειχτεί – και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα- εάν και αυτή η δραστηριότητα που φαντάζει όμορφη και αληθοφανής, είναι πραγματικά ακέραιη, ειλικρινής , αδέσμευτη και ουσιαστική ή αν ανήκει κι αυτή σε κάποιο σύστημα χειραγώγησης του πολίτη.
Στην Ελλάδα;
Ποιον να πιστέψεις;
Πως; Και γιατί;
Τι έχει «κερδίσει» ο όποιος πολιτικός έχει πει αλήθειες εκτός από το μίσος των πολιτικών του αντιπάλων, τον πόλεμο από τα «αντίθετα συμφέροντα» – όσο αντίθετα είναι δυνατόν να είναι κάποια συμφέροντα στην αλήθεια- και τη δυσπιστία μέρος του εκλογικού σώματος που έχει πεισθεί πλέον ότι «όλοι το ίδιο είσαστε»;
Τη γνωστή καραμέλα του συστήματος που εξομοιώνει –προς τα κάτω βέβαια- τους πάντες έτσι ώστε να μην αναδειχθούν οι όποιοι ΔΕΝ είναι όμοιοι με τους άλλους.
Έτσι ώστε όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική σε όλα τα επίπεδα, να αποτελούν έναν ομοειδή «χυλό» που βράζει μέσα στο ίδιο καζάνι, έχει τις ίδιες ευθύνες και δεν δικαιούται να διαφοροποιηθεί.
Γιατί αν διαφοροποιηθεί… κάηκε.
Το σύστημα έχει τους τρόπους.
Ποιος ευφυής , ειλικρινής , σωστός πολιτικός φίλος του ΣΥΡΙΖΑ – και υπάρχουν σίγουρα πάρα πολλοί- δεν ένοιωσε τις τελευταίες μέρες, με όλα όσα συνέβησαν – και συμβαίνουν- με τους υποψήφιους του κόμματος στη Θράκη ένα περίεργο συναίσθημα ανασφάλειας;
Ποιος ΔΕΝ κατάλαβε ότι «κάτι» δεν πάει καλά;
Ποιος δεν έμεινε έκπληκτος με την ασυνεννοησία, τις επιλογές υποψηφίων που τελικά αποδοκιμάζονται από αυτούς τους ίδιους που τους επέλεξαν, τις τεράστιες διαφορές απόψεων «εντός των τειχών», διαφορές που τουλάχιστον στα Εθνικά Θέματα είναι πολύ επικίνδυνες;
Ποιος απ΄ αυτούς δεν έκανε τη σκέψη ότι « αν δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ στην κρίσιμη περιοχή της Θράκης, τότε πώς θα κυβερνήσουν την Ελλάδα όπως επιδιώκουν και περιμένουν;»
Σκεφτείτε και πέστε μου:
Ποιος ευφυής, ειλικρινής, σωστός Αθηναίος ψηφοφόρος του κ. Καμίνη το 2010 – και υπάρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ- δεν έχει καταλάβει ότι ο απερχόμενος Δήμαρχος ζούσε και ζει στο «δικό» του κόσμο, στη «δική» του Αθήνα και μιλάει για το «έργο» του το οποίο ωστόσο ο ίδιος ο ψηφοφόρος, τριάμισυ χρόνια τώρα, ΔΕΝ το έχει δει;
Ποιος θεωρεί ότι ο σημερινός απερχόμενος Δήμαρχος δικαιούται να ξαναπροσπαθήσει τη στιγμή που ο ίδιος ψηφοφόρος ΔΕΝ έδωσε αυτό το δικαίωμα στον περασμένο απερχόμενο Δήμαρχο, τον οποίο «τιμώρησε»;
Σκεφτείτε και πέστε μου:
Ποιος ψηφοφόρος – και υπάρχουν δεκάδες , εκατοντάδες χιλιάδες- έχει «συγχωρέσει» ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς για όσα έκαναν ή δεν έκαναν τα τελευταία δύσκολα, πιεστικά, «αιματηρά» για τους Έλληνες χρόνια αλλά συνεχίζει να «τιμωρεί» τον Καρατζαφέρη θεωρώντας λάθος του ότι είπε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους, ξεστομίζοντας τις αλήθειες που δεν άντεχε να κρατήσει μέσα του;
Η Ελλάδα χρειάζεται σίγουρα ένα «αληθόμετρο».
Αλλά το μέγα ερώτημα – και πρόβλημα ταυτόχρονα- είναι :
Ποιος θα το πιστέψει όταν εδώ και πολλά πολλά χρόνια έχει σταματήσει να προσπαθεί να ξεχωρίσει την αλήθεια ;
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα.
