Ἡ Νέα Τάξη τῶν Πραγμάτων (στὸ ἑξῆς ΝΤΠ) ἀποτελεῖ τὴν κορυφαία ἔως σήμερα περίοδο τοῦ Ἰμπεριαλισμοῦ[1], ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τὴν ὁποίαν στὸν τελευταῖον ἀποδίδεται, ὡς ἑνὸς ἰδιαιτέρου σταδίου τῆς κεφαλαιοκρατικῆς παραγωγῆς, στὸ ὁποῖο παρατηρεῖται ἐξαγωγὴ κεφαλαίου ἀπὸ τὶς ἀνεπτυγμένες χῶρες (μητροπόλεις) πρὸς τὶς ἀναπτυσσόμενες καὶ τὶς ὑπανάπτυκτες (περιφέρεια), λόγῳ εὑρέσεως πιὸ ἱκανοποιητικῶν συνθηκῶν ἐπενδύσεων. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς ΝΤΠ οἱ ρυθμοὶ ἐξαγωγῆς κεφαλαίου ἐντείνονται καὶ ὄχι μόνον αὐτό: καταργεῖται ἡ ὁποιαδήποτε ἔννοια ἐθνικῆς κυριαρχίας, διότι ἡ ἀγορὰ ἀπαιτεῖ ἄρση ὅλων τῶν ἐθνικῶν-κρατικῶν φραγμῶν[2] καὶ κατ' ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν κοινωνικῶν περιορισμῶν[3].
Γιὰ λόγους ἀντικειμενικότητος εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἀναφέρω καὶ τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἐμπνευστῆ τῆς Νέας Παγκοσμίου Τάξεως, τοῦ George Bush τοῦ πρεσβυτέρου, παρὰ τὸ ὅτι ὁ ὁρισμὸς αὐτὸς οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν πραγματικότητα· κατὰ τὸν G. Bush ἡ ΝΤΠ ἀποτελεῖ:
μία νέα ἐποχή, πιὸ ἐλεύθερη ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ τρόμου, πιὸ ἰσχυρὴ στὴν ἐπιδίωξη τῆς δικαιοσύνης καὶ πιὸ ἀσφαλὴς στὴν ἀναζήτηση τῆς εἰρήνης. μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου, Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, Βορρᾶ καὶ Νότου, μποροῦν νὰ εὐημεροῦν καὶ νὰ ζοῦν ἁρμονικά … ἕνας κόσμος ὅπου ἡ κυριαρχία τοῦ νόμου ἀντικαθιστᾷ τὴν κυριαρχία τῆς ζούγκλας. ἕνας κόσμος ὅπου τὰ ἔθνη ἀναγνωρίζουν τὴν κοινὴ εὐθύνη γιὰ ἐλευθερία καὶ δικαιοσύνη. ἕνας κόσμος ὅπου ὁ δυνατὸς σέβεται τὰ δικαιώματα τοῦ ἀδυνάμου[4].
Ἀπὸ τὸν ἀνωτέρω ὑποκριτικό, ὅπως ἀπεδείχθη στὴν πραγματικότητα, ὁρισμὸ τοῦ Bush ἀπουσιάζει, ἐκτὸς τῶν προαναφερθέντων περιορισμῶν, ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ στὴν νέα ἀρχιτεκτονικὴ ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τὴν ΝΤΠ· ὑπ' αὐτὴν τὴν ἔννοιαν ἡ ΝΤΠ ἐπιβάλλεται σὲ ἕναν μονοπολικὸ κόσμο, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καὶ τῶν ὁμόρων πρὸς αὐτὴν κρατῶν. Ἔως τότε τὸ παγκόσμιο χωριὸ ἐτελοῦσε ὑπὸ τὸ κράτος τῆς λεγομένης ἰσορροπίας τοῦ τρόμου, τῆς ἰσορροπίας δηλαδὴ τὴν ὁποίαν ἐπέβαλλαν οἱ δύο ὑπερδυνάμεις τοῦ μεταπολεμικοῦ κόσμου καὶ τοῦ status quo τῶν συμφωνιῶν τῆς Γιάλτας. Ὡστόσο, ΗΠΑ καὶ ΕΣΣΔ ἦσαν ὑποχρεωμένες νὰ ἀνταγωνίζωνται ἐπὶ ἴσοις ὅροις, οὐ μὴν καὶ νὰ συνεννοοῦνται. Στὰ εἴκοσι περίπου ἔτη τῆς ΝΤΠ ἡ συνεννόηση αὐτὴ παρεχώρησε τὴν θέση της στὸν ὠμὸ ἐκβιασμὸ καὶ στὶς ἐπεμβάσεις: Γιουγκοσλαβία, Σομαλία, Ἰρὰκ καὶ Ἀφγανιστὰν ἀποτελοῦν μερικὰ παραδείγματα τέτοιου εἴδους ἐπεμβάσεων.
Ὅπως προελέχθη ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς ΝΤΠ δὲν θὰ ἦταν ἐφικτή, ἐὰν δὲν εἶχαν ἀρθῆ οἱ κοινωνικὲς κατακτήσεις τῶν ἐργαζομένων τὰ μεταπολεμικὰ ἔτη. Ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 ἡ περιώνυμη Σχολὴ τοῦ Shicago ὑπὸ τὸν Milton Friedmann εἶχε ἐκπονήσει σχέδια ἐπιβολῆς τῶν μοντέλων της τόσον στὶς ΗΠΑ, οἱ ὁποῖες ὡστόσο οὐδέποτε ἐγνώρισαν πραγματικὸ κοινωνικὸ κράτος[5], ὅσον καὶ στὰ κράτη-δορυφόρους, τὰ λεγόμενα πειραματόζῳα· στὴν Χιλὴ τοῦ δικτάτορος Πινοτσέτ, στὴν Τουρκία τοῦ ἐπίσης δικτάτορος Ἐβρὲν καὶ στὴν Μ. Βρεττανία τῆς Margaret Thatcher: πλήρης ἰδιωτικοποίηση τῶν κερδοφόρων κρατικῶν ἐπιχειρήσεων, μέσῳ ἐκποιήσεων μὲ τὸ … ἀζημίωτο βεβαίως γιὰ τὶς πολιτικὲς ἐλίτ, κλείσιμο τῶν ζημιογόνων, ἰσχυροποίηση τῆς πλασματικῆς -ἢ καὶ πλαστικῆς ὅπως προσφυῶς καλεῖται- ἔναντι τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας καὶ ἐν τέλει, ἀπολύσεις· ὅπως θὰ ἔχετε καταλάβει ἀναφέρομαι στό, ἀπὸ τὰ μέσα Σεπτεμβρίου καὶ ἐντεῦθεν, καταρρέον, δίκην νεμέσεως, οἰκονομικὸ μοντέλο τῆς ὕβρεως τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.
Στὸ φυσιολογικό, ἴσως καὶ ὀλίγον ἁπλοϊκὸ ἐρώτημα πῶς ἐφθάσαμε ἔως ἐδῶ, δηλαδὴ στὴν ἀπόλυτη κυριαρχία τῶν ΗΠΑ, ἡ ἀπάντηση ἀπαιτεῖ τέσσερις ἱστορικὲς ἀναφορές, οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν ἴδια μέθοδο, τὴν ψευδὴ πρόκληση:
πρώτη: τῷ 1916 τὸ ἀμερικανικὸ ὑπερωκεάνειο Lusitania βυθίζεται μαζὺ μὲ τοὺς 1200 ἐπιβάτες στὴν ἐμπόλεμη ζώνη τοῦ Ἀτλαντικοῦ ἀπὸ γερμανικὸ ὑποβρύχιο· ἡ Γερμανικὴ Πρεσβεία εἶχε προειδοποιήσει τὸ ἀμερικανικὸ κοινὸ μὲ ἀνακοίνωσή της στοὺς New York Times γιὰ τὴν ἐπικινδυνότητα τοῦ ἀπόπλου. Οἱ ΗΠΑ εἰσέρχονται στὸν πόλεμο, παρὰ τὴν οὐδετερότητα τὴν ὁποίαν εἶχε διακηρύξει ὁ πρ. Wilson.
δεύτερη: τῷ 1941 οἱ Ἰάπωνες καταστρέφουν τὸν ἀμερικανικὸ στόλο στὸ Perl Harbor μὲ 2400 στρατιῶτες· ἓν ἔτος πρὶν ὁ Fr. Roosevelt εἶχε ἀπαγορεύσει τὶς ἐξαγωγὲς πετρελαίου καὶ ἄλλων ἀπαραιτήτων πρώτων ὑλῶν στὴν Ἰαπωνία καὶ εἶχε παγώσει τὶς ἰαπωνικὲς καταθέσεις στὶς ΗΠΑ. Σημειώσατε παρακαλῶ, ὅτι οἱ Ἀμερικανοὶ εἶχαν προειδοποιηθῆ ἐγκαίρως γιὰ τὴν ἰαπωνικὴ ἐπίθεση. Οἱ ΗΠΑ εἰσέρχονται στὸν πόλεμο, προκειμένου νὰ τιμωρήσουν κατ' ἀρχὴν τὴν Ἰαπωνία. Στὸ τέλος τοῦ πολέμου ἡ τιμωρία τῆς Ἰαπωνίας, ἐκτὸς ἀπὸ παραδειγματικὴ ὑπῆρξε καὶ ἀπάνθρωπη· ὡς συνήθως οἱ ἐμπνευστὲς τοῦ τερατουργήματος παρέμειναν ἀτιμώρητοι. Ἀκόμη καὶ σήμερα τὰ κατευθυνόμενα ΜΜΕ ὁμιλοῦν μόνον περὶ τῆς ναζιστικῆς ἢ καὶ τῆς ἰαπωνικῆς θηριωδίας, ἐνῷ ἀπουσιάζει ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ στὶς ἀτομικὲς βόμβες, στὸν βομβαρδισμὸ τοῦ Ἁμβούργου, ἀλλὰ καὶ στὸ ἀπάνθρωπο ἔγκλημα -βομβαρδισμὸς κατὰ κύριον λόγον ἀμάχων καὶ καταστροφὴ πολιτιστικῶν μνημείων- στὴν Δρέσδη· ἄξιον λόγου ἀποτελεῖ ἡ θωράκιση τῆς ἀποσιωπήσεως αὐτῆς ἢ ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ἀποδεκτῶν μὲ ἕνα πολύπλοκο νομικὸ πλαίσιο, βάσει τοῦ ὁποίου ὁδηγεῖται στὴν φυλακὴ ὁ ὁποιοσδήποτε (χαρακτηριστικὲς εἶναι οἱ περιπτώσεις τοῦ Γάλλου πολιτικοῦ τῆς Ἀριστερᾶς Ροζὲ Γκαρωντὺ καὶ τοῦ Βρεττανοῦ ἱστορικοῦ David Irving) ἀμφισβητεῖ αὐτὰ τὰ κοινῶς, μὲ ἀπολύτως τεκμηριωμένα στοιχεῖα, παραδεκτά.
τρίτη: τῷ 1964 πληροφορεῖται ἡ κοινὴ γνώμη τῶν ΗΠΑ μία εἴδηση, ἡ ὁποία θὰ διεψεύδετο μερικὰ ἔτη ἀργότερα ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Mack Namara, Ὑπουργὸ Ἀμύνης τῶν ΗΠΑ· τρία ἀμερικανικὰ ἀντιτορπιλλικὰ ἐβυθίσθησαν στὸν κόλπο τοῦ Τόνκιν, στὸ Βόρειο Βιετνάμ. Ἡ ἔκβαση τοῦ πολέμου αὐτοῦ, τὸ λεγόμενο σύνδρομο τοῦ Βιετνὰμ θὰ καταδυναστεύῃ ὡς παραλυτικὸ τραῦμα[6] τὴν ἀμερικανικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική· ἀκόμη καὶ σήμερα τὸ Hollywood παράγει ταινίες στὶς ὁποῖες διαστρέφεται πλήρως ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια, καλλιεργῶντας στὸν θεατὴ τὴν ἐντελῶς λανθασμένη ἐντύπωση, ὅτι στὸν πόλεμο ἐνίκησαν οἱ ΗΠΑ. Κανεὶς βεβαίως δὲν ὁμιλεῖ γιὰ τὰ τρία ἑκατομμύρια θύματα τῶν διοξινῶν ἀπὸ τὶς βόμβες ναπὰλμ ἢ γιὰ τὰ θύματα τοῦ λεγομένου πορτοκαλὶ παράγοντα, τοῦ χημικοῦ μὲ τὸ ὁποῖο οἱ Ἀμερικανοὶ ἐπεχείρησαν νὰ καταστρέψουν τὴν πυκνὴ βλάστηση τοῦ Βιετνάμ, οὔτε βεβαίως γιὰ τὰ χιλιάδες παιδιὰ τὰ ὁποῖα γεννῶνται κάθε χρόνο καὶ θὰ γεννῶνται, μέχρι πέμπτης γεννεᾶς, μὲ καρκινικὲς νεο-πλασίες[7].
τέταρτη: τὴν 11η Σεπτεμβρίου τοῦ 1990 ὁ πρ. G. Bush ὁ πρεσβύτερος σὲ ὁμιλία του στὸ Κογκρέσσο θὰ κηρύξῃ τὴν ἐπίθεση στὸ Ἰράκ, λόγῳ τῆς κατοχῆς τοῦ Κουβέιτ[8]· ἕνδεκα ἔτη μετά, δηλαδὴ τὴν 11η Σεπτεμβρίου τοῦ 2001, ὁ πρ. G. Bush ὁ νεώτερος, λόγῳ τῆς ἐπιθέσεως στοὺς διδύμους πύργους τῆς Ν. Ὑόρκης καὶ στὸ ἀμερικανικὸ Πεντάγωνο, μὲ 3300 νεκροὺς -δὲν ἀναφέρoμαι στὴν τετάρτη περίπτωση τοῦ Shanksville, διότι τὴν ἔχουν λησμονήσει ἀκόμη καὶ οἱ ἴδιοι- θὰ … ἀναγκασθῇ νὰ ἀπαντήσῃ στοὺς ἐνόχους, γιὰ τοὺς ὁποίους βεβαίως τίποτε δὲν ἀπεδείχθη· ἄλλως τε ὅπως εἶχε τονισθῆ καὶ ἀπὸ τὸν Zb. Brzezinsky οἱ ἀποδείξεις σ' αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι περιττές:
τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Ἰρὰκ ἔχει κίνητρο, τὰ μέσα καὶ τὴν ψυχοπαθολογία νὰ παράσχῃ πραγματικὰ ἐπικίνδυνη βοήθεια στοὺς παράνομους τρομοκράτες, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοηθῇ μὲ τὸ νομικίστικο ἐπιχείρημα ὅτι ἀπουσιάζουν τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν ἐμπλοκὴ τοῦ Ἰρὰκ στὴν 11η Σεπτεμβρίου[9]·
τὸ Ἰρὰκ καὶ τὸ Ἀφγανιστὰν ἀκόμη δοκιμάζονται ἀπὸ τὶς ἀνάλγητες ἰμπεριαλιστικὲς ἐπεμβάσεις καὶ θὰ δοκιμασθοῦν, ἀκόμη περισσότερο στὸ μέλλον, ἀπὸ τὸν ἐπερχόμενο ἐμφύλιο πόλεμο[10].
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ τολμήσω μίαν πρόβλεψη, ἴσως ὀλίγον παρακινδυνευμένη, τὴν ὁποίαν θὰ συνδέσω μὲ τὴν πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τρομοκρατικὴ ἐπίθεση στὸ ξενοδοχεῖον Τὰζ Μαχὰλ τῆς Βομβάης. Ὁ παραλογισμὸς τῆς ΝΤΠ πιθανῶς νὰ ὁδηγήσῃ σὲ ἐπέμβαση τῶν ΗΠΑ (ἴσως καὶ τῆς Ἰνδίας) στὸ Πακιστάν, ἐφ' ὅσον δὲν γίνουν ἀποδεκτὲς οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ΗΠΑ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τοῦ Ἰσλαμαμπάντ. Οἱ προϋποθέσεις ὑπάρχουν, καλλίτερα ἔχουν δημιουργηθῆ: δύο ἀλληλο-σπαρασσόμενες κοινότητες, τὸ γνωστὸ καὶ μὴ ἐξαιρετέο τρομοκρατικὸ σενάριο, διεκδικούμενες περιοχὲς καὶ τὰ λοιπὰ συναφῆ.
Ἡ ἐπιτυχία τοῦ νεοφιλελεύθερου μοντέλου προϋπέθεσε τὴν συμφωνία ἢ τοὐλάχιστον τὴν χλιαρὴ ἀντίδραση τοῦ ἐπισήμου πολιτικοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τῆς συνδικαλιστικῆς ἡγεσίας, τῆς λεγομένης ἐργατικῆς ἀριστοκρατί-ας[11]. Στὶς χῶρες ὅπως ἡ Ἑλλάς, ὅπου οἱ θεσμικὲς δομὲς εἶναι πολὺ χαλα-ρές, παρατηροῦμε μία ἀξιοπρόσεκτη κινητικότητα μεταξὺ τῶν δύο χώρων, δηλαδὴ τοῦ πολιτικοῦ καὶ τοῦ συνδικαλιστικοῦ, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι κά-ποιοι συνδικαλιστὲς μεταβαίνουν στὸ Κοινοβούλιον ἢ καὶ στὰ ὑπουργικὰ ἕδρανα, κυριολεκτικῶς ἐν μιᾷ νυκτί.
Τί κοινὸ ἔχουν οἱ ἀνωτέρω προαναφερθεῖσες ὑποθέσεις; Ἂς προσπαθήσω-με νὰ ἐξαγάγωμε κάποια συμπεράσματα, ἔχοντας ὡς δεδομένο ὅτι, κατὰ τὴν περίοδο τῶν κρίσεων καὶ τῶν πολέμων, τὰ κέρδη τῶν δοκιμαζομένων σήμερα τραπεζῶν ὑπεραυξάνονται· ἑπομένως οἱ πόλεμοι, οἱ ὁποῖοι ἀκο-λουθοῦν πάντοτε τὶς μεγάλες οἰκονομικὲς κρίσεις γίνονται κατ' ἀρχὴν πρὸς τὸ συμφέρον τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν χρηματιστηριακῶν ἐλίτ[12]. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος τῆς χρονικῆς παρατάσεως τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων (Βιετνάμ, Ἀφγανιστὰν-Ἰράκ).
πρῶτον, καὶ στὶς τέσσερις περιπτώσεις ἐπετεύχθη, διότι ἔτσι εἶχε ἀπαιτηθῆ, ἡ συμφωνία ἢ στὴν χειρότερη περίπτωση, ἡ ἀνοχὴ τῆς λεγομένης κοινῆς γνώμης, λόγῳ τοῦ ὅτι, ἔως τότε, ἡ τελευταία ἐναντιωνόταν στὸν πόλεμο, κυρίως δὲ στοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς στόχο τὴν συμμόρφωση τῆς Γερμανίας (οὐ μὴν καὶ τῆς Εὐρώπης) καὶ τὴν ἀναδιανομὴ τῶν σφαιρῶν ἐπιρροῆς ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, τὴν διαμόρφωση δηλαδὴ ἑνὸς νέου status quo.
δεύτερον, τὴν ἐπιχείρηση αὐτή, τὴν συμφωνία δηλαδὴ τῆς κοινῆς γνώμης, ἀναλαμβάνουν νὰ φέρουν εἰς πέρας τὰ ΜΜΕ καὶ τὸ διαπλεκόμενο μὲ αὐτὰ (ὑπηρετικό;) πολιτικὸ προσωπικό, τοῦ ὁποίου ἡ πολυπραγμοσύνη διαχέεται στὸ real estate, στὶς ἐξυπηρετήσεις ἡμετέρων ἀκόμη καὶ ὅταν κραδαίνουν βυζαντινὰ χρυσόβουλα ἢ φιρμάνια, στὴν λεηλασία τοῦ κοινωνικοῦ πλούτου –τὰ δομημένα ὁμόλογα, πολυετοῦς διαρκείας δηλαδὴ ὁμόλογα, τὰ ὁποῖα ἐκδίδει τὸ ἐπίσημο Κράτος, καὶ τὰ ἀναθέτει μὲ μυστικὴ συμφωνία, σὲ μία Τράπεζα ἢ σὲ ὅμιλο Τραπεζῶν, μὲ σταθερὸ ἐπιτόκιο γιὰ τὰ δύο πρῶτα ἔτη, ἀλλὰ μεταβλητὸ μετέπειτα, ἀποτελοῦν τὴν ἑλληνικὴ ἐκδοχὴ αὐτῆς τῆς θλιβερῆς πραγματικότητος[13]. Κραυγὲς ἄνευ οὐσίας, τρομολαγνεία, βαρύγδουποι καὶ ἐντυπωσιακοὶ τίτλοι (ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἀλήστου μνήμης America under Attack τοῦ CNN) καὶ μία οἱονεὶ εἰσβολὴ στὸ συναισθηματικὸ πεδίο τῶν, ἀνημπόρων νὰ ἀντιδράσουν, παθητικῶν τηλεθεατῶν-καταναλωτῶν[14], καὶ
τρίτον, καὶ στὶς τέσσερις περιπτώσεις ἀπαιτεῖται ἡ καλλιέργεια τῆς λεγομένης μεταφυσικῆς τοῦ Κακοῦ, τοῦ ἐχθροῦ, ὁ ὁποῖος ταὐτίζεται πάντοτε μὲ τὸ ἀπόλυτον κακό[15]· ὁ ἑκάστοτε ἐπιτιθέμενος Ἀμερικανὸς Πρόεδρος ἐκπροσωπεῖ ἐξ ὁρισμοῦ τὸ ἀγαθόν, ἔχει δὲ ὡς μοναδικὴ ἀποστολή του τὴν τιμωρία τοῦ κακοῦ ἐχθροῦ, χρησιμοποιῶντας τὶς πιὸ συγνὲς μεθόδους ἀντεκδικήσεως, οἱ ὁποῖες συγκρίνονται μόνον μὲ τὴν ἐκδικητικὴ μανία τοῦ Θεοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως τὴν διοχετεύει στὸν περιούσιο λαό του ἐναντίον ὅλων τῶν γειτονικῶν ἐθνῶν, κατὰ τὴν διεκδίκηση ἐδαφῶν στὴν Μ. Ἀνατολή. Ὅπως χαρακτηριστικῶς ἔχει γραφῆ ἀπὸ Ἰσραηλινὸ διαφωνοῦντα μὲ τὴν σιωνιστικὴ ἰδεολογία, τὸν Isr. Shahak:
σύμφωνα μὲ ὅ,τι ἐπιτάσσουν αὐτὲς οἱ ἀρχὲς (ἐνν. τὴν προαναφερθεῖσα Ἑβραϊκὴ Ἰδεολογία), ὅλη ἡ γῆ ποὺ εἴτε ἐξουσίαζε τὰ παληὰ χρόνια ἕνας Ἑβραῖος ἡγεμόνας εἴτε τὴν εἶχε ὑποσχεθῆ ὁ Θεὸς στοὺς Ἑβραίους μέσα στὴν Βίβλο -κάτι πού, στὴν πραγματικότητα, εἶναι ἀκόμη πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ πολιτικὴ σκοπιά, σύμφωνα μὲ τὴν ραβινικὴ ἑρμηνεία τῆς Βίβλου καὶ τοῦ Ταλμούδ-, πρέπῃ νὰ ἀνήκῃ στὸ Ἰσραήλ, ἐφ' ὅσον πρόκειται γιὰ ἕνα ἑβραϊκὸ κράτος[16].
Τὰ ἀνωτέρω, ἂν καὶ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνονται, ἐν τούτοις μόνον ὑπερβολικὰ δὲν πρέπῃ νὰ χαρακτηρισθοῦν, ἀποδεικνύονται δὲ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πραγματικότητα[17], μᾶς βοηθοῦν, νὰ εἰσέλθωμε στὸν σκληρὸ πυρῆνα τοῦ φιλοσοφεῖν, συνδέοντας τὸν τρόπον ἀσκήσεως τῆς πολιτικῆς κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἀμερικα-νικῆς ΝΤΠ μὲ τὰ σωτηριολογικὰ καὶ μυστικοθρῃσκευτικὰ κινήματα τῆς Pax Romana, δηλαδὴ τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων[18]: κοινὸ στοιχεῖο καὶ τῶν δύο περιόδων ἀποτελεῖ ἡ πλήρης ἀπολυτοποίηση (ὁ μανιχαϊσμὸς[19]) τοῦ κακοῦ, ἐνῷ τὸ στοιχεῖον τῆς διαφορᾶς ἔγκειται στὴν ἀντιστροφὴ τῶν ρόλων· ὁ Αὐτοκράτωρ -τὴν πλέον δραματικὴ περίπτωση αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἐνσαρκώνει ὁ Μάρκος Αὐρήλιος- ἀγωνίζεται (καὶ) νὰ περισώσῃ τὴν ἱστορία καὶ τὴν παράδοση τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου ἔναντι τῶν βαρβάρων εἰσβολέων, ἐνῷ ὁ ἑκά-στοτε ἀμερικανὸς πρόεδρος τὰ οἰκονομικὰ καὶ γεωπολιτικὰ συμφέροντα τῶν ΗΠΑ.
Ἀποτελεῖ ἀκλόνητη πεποίθησή μου, ὅτι αὐτὴ ἡ εἰσβολὴ Γνωστικῶν μέσῳ τοῦ Βασιλείδη καὶ τοῦ Οὐαλεντίνου καὶ Ἰουδαϊκῶν μέσῳ τοῦ Φίλωνος στοιχείων στὸν κόσμο τῆς Pax Romana, ἐτροποποίησεν τὴν εὐρωπαϊκὴ διανόηση ἐπὶ τὰ χείρω[20], διότι εἰσήγαγε τὴν προαναφερθεῖσα μανιχαϊστικὴ διαμάχη ἀγαθοῦ-κακοῦ ἐντός της. Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι μὲ πρωτοπόρο τὸν Πλωτῖνο[21] ἀγωνίζονταν ἐπὶ ματαίῳ νὰ ἀκυρώσουν αὐτὴν τὴν εἰσβολή. Μόνον τυχαία δὲν εἶναι ἡ ἔντονη συγγραφικὴ δραστηριότης τῶν πρώτων μεταχριστιανικῶν χρόνων καταγγελτικῶν κειμένων ἐναντίον τῶν στοιχείων αὐτῶν[22]· μάλιστα, σ' αὐτὴν τὴν εἰσβολή, ἀλλὰ καὶ στὰ ἀμείλικτα συμφέροντα, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν σειρά τους σχετίζονται μὲ τὴν ἀπορρέουσα ἀπ' αὐτὴν τὴν εἰσβολὴ νοοτροπία, ἀποδίδω τὴν σημερινὴ νεοταξικὴ διαπάλη ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ.
Στὸ ἐπὶ τοῦ πρακτέου ἐρώτημα ἐὰν ὑπάρχῃ διέξοδος στὴν ἀδιέξοδη πορεία τῆς ΝΤΠ, θεωρῶ ὅτι ἡ ἐπικείμενη κατάρρευση τῶν ΗΠΑ, ἴσως μᾶς προσφέρει μία νότα αἰσιοδοξίας, ἀρκεῖ οἱ ἀγωνιζόμενοι γιὰ ἐθνικὴ καὶ προσωπικὴ ἀξιοπρέπεια συνειδητοποιήσουν ὅτι, ὁ νέος κόσμος θὰ προκύψῃ ὄχι ἀπὸ τὴν ἀνάδυση μίας νέας ὑπερδυνάμεως -ἂν καὶ ἕνας νέος πολυπολικὸς κόσμος εὑρίσκεται ἐπὶ θύραις, πανέτοιμος νὰ διαδεχθῇ τὴν ἀμερικανοκρατία- ἀλλὰ θὰ ἔχῃ ὡς καθοδηγητική του ἀρχὴ τὶς βασικὲς ἀρχὲς τοῦ κλασσικοῦ ἑλληνισμοῦ -τὶς ὀρθὲς πολιτεῖες, ὅπως λ.χ. τὴν πολιτείαν τῶν φιλοσόφων ἢ τὴν δημοκρατία καὶ ὄχι τὶς παρεκβάσεις των, τὴν τιμοκρατία καὶ τὴν ὀλιγαρχία[23] (οἱ σημερινὲς ὀλιγαρχίες τοῦ πλούτου καὶ τὰ λεγόμενα golden boys ἀποτελοῦν τὸ πιὸ ἀποκρουστικὸ πα-ράδειγμα), ἀποβάλλοντας ὅλα τὰ ἐξ ἀνατολῆς σχήματα καὶ τὶς κληρονομημένες ἐπὶ δύο περίπου χιλιετηρίδες συμφεροντολογικὲς ἀπόψεις καὶ ἐγωτικὲς πρακτικές.
Κωνσταντῖνος Ἀναστ. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Διπλ. Μηχανικὸς-Master Φιλοσοφίας
Τρίπολις, Νοέμβριος 2008
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. ACHCAR Gilbert, Σύγκρουση βαρβαροτήτων, μτφρ. Σ. Βωβοῦ, ἐκδ. Πο-λύτροπον, Ἀθῆναι 2006.
2. ACHCAR Gilbert-WARSCHAWSKI Michel, Ἡ ἐπίθεση τῶν τριαντατριῶν ἡμερῶν, μτφρ. Σ. Βωβοῦ, ἐκδ. Πολύτροπον, Ἀθῆναι 2007.
3. ΚΑΙΡΙΔΗ Δημητρίου, Ἡ Ἀμερικανικὴ Ἐξωτερικὴ Πολιτικὴ καὶ ἡ Συντη-ρητικὴ Ἀντεπανάσταση, ἐκδ. Ι. Σίδερης, Ἀθῆναι 2008,
4. ΛΕΝΙΝ Βλαδίμηρου, Ὁ Ἰμπεριαλισμός, ἀνώτατο στάδιο τοῦ Καπιταλι-σμοῦ, μτφρ. Γ.Ν. Νικολαΐδη, ἐκδ. Θεμέλιον, Ἀθῆναι 1978.
5. ΜΑΝΘΟΥΛΗ Ροβήρου, Τὸ Δίκαιον τοῦ Ἰσχυροτέρου καὶ τὸ Ἰσραηλο-Πα-λαιστινιακό, ἐκδ. Ἰανός, Θεσσαλονίκη 2008.
6. MOMMSEN J. Wolfang, Ἰμπεριαλισμός, μτφρ. Χρ. Ζούμπερη, ἐκδ. Πολύ-τροπον, Ἀθῆναι 2007.
7. ΜΩΡΑΪΤΗ Ἄρη, Ἀπὸ τὸν Πλάτωνα στὸν Λένιν, ἐκδ. Τότε, Ἀθῆναι 1997.
8. ΠΑΠΑΔΗ Δημήτρη, Ἡ πολιτικὴ φιλοσοφία τοῦ Ἀριστοτέλη, ἐκδ. Καρδα-μίτσας, Ἀθῆναι 2001.
9. ΠΕΛΕΓΡΙΝΗ Θεοδόση, Λεξικὸ τῆς Φιλοσοφίας, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμμα-τα, Ἀθῆναι 2004.
10. ΣΤΑΜΑΤΗ Γεωργίου, Περὶ Νεοφιλελευθερισμοῦ, ἐκδ. ΚΨΜ, Ἀθῆναι 2007.
11. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ Κωνσταντίνου, Ἡ πολεμικὴ τοῦ Πλωτίνου κατὰ τῶν Γνωστικῶν, Διπλωματικὴ ἐργασία (ἀδημοσίευτη), Ἀθῆναι 2007.
12. ΧΡΟΝΗ Νικολάου, Οἱ μετασχηματισμοὶ τῆς Φιλοσοφίας ἀπὸ τῶν Ἑλ-ληνιστικῶν μέχρι καὶ τῶν Πρωτοχριστιανικῶν χρόνων, ἐκδ. Βιβλιοθή-κης Σοφ. Σαριπόλου, Ἀθῆναι 1988.
[1]. Ἡ πατρότης τοῦ ὅρου, κατὰ τὸν ΛΕΝΙΝ στὸ Ὁ Ἰμπεριαλισμός, ἀνώτατο στάδιο τοῦ Καπιταλισμοῦ, ἐκδ. Θεμέλιον, Ἀθῆναι 1978, σ. 17, ἀνήκει στὸν Ἄγγλο HOBSON J.A., Imperialism, 1902 καὶ στὸν Γερμανὸ HILFERDING R., Das Finanzkapital, 1910· σοσιαλιστὲς τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ οἱ δύο ἀπέδωσαν στὸν ὅρο τὴν σημασία τῆς ἐξαγωγῆς Κεφαλαίου. Ὅλες οἱ χῶρες ἀναλόγως τῆς οἰκονομικῆς των δυνάμεως συγκροτοῦν τὴν λεγομένη ἰμπεριαλιστικὴ ἁλυσίδα.
[2]. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ἡ κυβέρνηση τῶν λεγομένων Ἐκσυχρονιστῶν ἐπέτρεψε τὴν διέλευση ἀμερικανικῶν τεθωρακισμένων μέσῳ τῆς Μακεδονίας, πρὸς τὴν Γιουγκοσλαβία τῷ 1999· τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν αὐτοαποκληθεῖσα μὲ περισσὴ αὐταρέσκεια Νέα Διακυβέρνηση, ἡ ὁποία ἐπέτρεψε κοινὲς ἀσκήσεις μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Ἰσραὴλ στὸ Αἰγαῖον τὸν Ἰούνιο τοῦ 2008, προκειμένου νὰ προσομοιωθοῦν στόχοι σὲ περίπτωση μελλοντικῆς κοινῆς ἀμερικανοισραηλινῆς ἐπιθέσεως στὸ Ἰράν. Οἱ … κακὲς γλῶσσες ὁμιλοῦν ἀκόμη καὶ γιὰ παράδοση κωδικῶν τῶν TOR-M1 στὸ Ἰσραήλ, κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἀπέβαινε ἐξαιρετικῶς ἐπικίνδυνο, λόγῳ τῶν σχέσεων τοῦ «ἀμαρτωλοῦ» τριγώνου ΗΠΑ-Ἰσραὴλ-Τουρκία γιὰ τὴν ἄμυνα τῆς χώρας, ἐξ οὗ καὶ οἱ ἀνησυχίες τῆς Ρωσσίας (ὅρ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Δημ., «Γκάφα ὀλκῆς πάνω ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο», Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ, 28.06.08, σσ. 18).
[3]. Πβ. ΣΤΑΜΑΤΗ Γ., Περὶ Νεοφιλελευθερισμοῦ, ἐκδ. ΚΨΜ, Ἀθῆναι 2007, σσ. 17.
[4]. BUSH G., A World Transformed, παρ. στὸ ACHCAR G., Σύγκρουση βαρβαροτήτων, σ. 222, ἐκδ. Πολύτροπον, Ἀθῆναι 2006.
[5]. Πβ. ΚΑΙΡΙΔΗ Δ., Ἡ Ἀμερικανικὴ Ἐξωτερικὴ Πολιτικὴ καὶ ἡ Συντηρητικὴ Ἀντεπανάσταση, ἐκδ. Ι. Σίδερης, Ἀθῆναι 2008, σ. 31.
[6]. Ὅρ. ACHCAR G., Σύγκρουση βαρβαροτήτων, ἔ.ἀ., σ. 41.
[7]. Τ.Ε.Ε., Ἐνημερωτικὸ Δελτίο, Οἱ μνῆμες τοῦ πολέμου, 2511, Νοέμβριος 2008, σ. 22.
[8]. Ὅπως πιθανῶς γνωρίζετε οἱ κυβερνήσεις τῶν ΗΠΑ ἀντιτίθενται στὴν … κατοχὴ ξένων κρατῶν· ἐξαιροῦνται οἱ εἰσβολεῖς Τουρκία καὶ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι, λόγῳ γεωπολιτικῆς θέσεως καὶ πλήρους ὑποταγῆς στὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα, μποροῦν νὰ καταπατοῦν διεθνεῖς συνθῆκες καὶ συμφωνίες ἄνευ ἐπιπτώσεων καὶ τιμωριῶν ἀπὸ τὴν ἴδια τήν, κατὰ τὰ ἄλλα τιμωρό, ὑπερδύναμη.
[9]. Ὅρ. BRZEZINSKY Zb., "A New Age of Solidarity. Don't count on it", Washington Post, 2.11. 2001.
[10]. Κατὰ τὴν προσωπική μου ἄποψη τὸ σχέδιο αὐτὸ ἀκολούθησαν τῷ 1944 οἱ Ἀμερικανοὶ καὶ οἱ Βρεττανοὶ Ἀποικιοκράτες στὴν Ἑλλάδα, κατὰ τὰ λεγόμενα Δεκεμβριανά. Οἱ λεπτομέρειες τοῦ σχεδίου αὐτοῦ εἶναι περίπου γνωστές: δημιουργοῦμε δύο ἰσοδύναμα ἀντίπαλα στρατόπεδα, Σηΐτες καὶ Σουνίτες στὸ Ἰράκ, Ἐθνικόφρονες καὶ Κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα· ἡ δολοφονία ἑνὸς ἢ περισσοτέρων ἀτόμων τοῦ ἑνὸς στρατοπέδου εἶναι ἱκανὴ νὰ δημιουργήσῃ καθολικὴ σύγκρουση καὶ πάθη χωρὶς τέλος· τὰ ΜΜΕ δῆθεν ἀντιδικοῦν, ὑπερτονίζοντας τὸ δίκαιον τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου: τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πάντοτε ἕνας αἱματηρὸς καὶ καταστρεπτικὸς ἐμφύλιος πόλεμος.
[11]. Πβ. ΛΕΝΙΝ Βλ., Ὁ Ἰμπεριαλισμός, ἔ.ἀ., σ. 14: εἶναι αὐτονόητο ὅτι μὲ ἕνα τόσο γιγάντιο ὑ-περκέρδος … μποροῦν νὰ ἐξαγοράζωνται οἱ ἐργατικοὶ ἡγέτες καὶ τὸ ἀνώτερο στρῶμα ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἐργατικὴ ἀριστοκρατία.
[12]. Ἡ ἀναδιανομὴ τοῦ πραγματικοῦ κοινωνικοῦ πλούτου ὑπὲρ τῶν ὀλίγων, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται στὰ Χρηματιστήρια, παίρνει τραγικὲς διαστάσεις ὅταν ἡ ἀναδιανομὴ αὐτὴ γίνεται εἰς βάρος τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων κοινωνικῆς προνοίας. Ἡ ληστεία αὐτὴ ὡδήγησε στὴν κατάρρευση, κατ' ἀρχήν, τοῦ συνταξιοδοτικοῦ συστήματος στὶς ΗΠΑ καὶ στὴν Μ. Βρεττανία.
[13]. Πβ. ΣΤΑΜΑΤΗ Γ., Περὶ Νεοφιλελευθερισμοῦ, ἐκδ. ΚΨΜ, Ἀθῆναι 2007, σσ. 191.
[14]. Στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα ἡ κατάσταση εἶναι ἀκόμη χειρότερη λόγῳ (καὶ) τοῦ μεταπραττικοῦ χαρακτῆρα τοῦ ἑλληνικοῦ κοινωνικοῦ σχηματισμοῦ· ἐξ οὗ καὶ ἡ πλήρης ὑποταγὴ τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ στὶς πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ διαθέσεις (πβ. ΠΙΚΡΟΥ Ν., «ΜΜΕ: Τὰ τάγματα ἐφόδου τοῦ παρακράτους», Ρεσάλτο, 33, σ. 25, Νοέμβριος 2008).
[15]. Στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ διανόηση τὸ κακὸν εὑρίσκεται στὸ ἕτερον τοῦ ὄντος, δηλαδὴ στὸ μὴ ὄν, στὴν ὕλη· αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει, ἁπλῶς προσδιορίζει κάποιες ἀνθρώπινες πράξεις (ὅρ. ΧΡΟΝΗ Ν., Οἱ μετασχηματισμοὶ τῆς Φιλοσοφίας ἀπὸ τῶν Ἑλλη-νιστικῶν μέχρι καὶ τῶν Πρωτοχριστιανικῶν χρόνων, Ἀθῆναι 1988, σ. 288.
[16]. SHAHAK Isr., «Ἡ ἰδεολογία τῆς ἀπολυτρωμένης γῆς», Ἄρδην, 71, Ὀκτώβριος 2008, σ. 40.
[17]. Δυστυχῶς τὰ ἀρχεῖα τῶν ὑπ. Ἐξωτερικῶν τῶν μεγάλων ἰμπεριαλιστικῶν χωρῶν γνω-στοποιοῦνται στὸ κοινὸ μετὰ τὴν παρέλευση, περίπου, τριακονταετίας· χαρακτηριστικὰ εἶναι τὰ ἀρχεῖα τοῦ βρεττανικοῦ Foreign Office, ἀλλὰ καὶ οἱ κυνικὲς συνομιλίες Nixon καὶ Kissinger τὶς παραμονὲς τοῦ πραξικοπήματος στὴν Χιλή, ὅπως κατεγράφησαν στὸ National Security Archive (ὅρ. ΤΟΜΑΗ Φ. «Πῶς ὁδηγήθηκε ἡ Χιλὴ στὸ … ἀπόσπασμα», ἐφ. Τὸ Βῆμα, σ. Α34, 16.10.2008).
[18]. Ὅρ. τὰ περὶ θρῃσκευτικοῦ ἀρχεγονισμοῦ στὶς ΗΠΑ στὸ ΚΑΙΡΙΔΗ Δ., Ἡ Ἀμερικανικὴ Ἐ-ξωτερικὴ Πολιτική, ἔ.ἀ., σσ. 143.
[19]. ΠΕΛΕΓΡΙΝΗ Θ., Λεξικὸ τῆς Φιλοσοφίας, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα, Ἀθῆναι 2004, σ. 372.
[20]. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ Κ., Ἡ πολεμικὴ τοῦ Πλωτίνου κατὰ τῶν Γνωστικῶν, Ἀθῆναι 2007, σ. 17.
[21]. Πβ. ΧΡΟΝΗ Ν., Οἱ μετασχηματισμοὶ τῆς Φιλοσοφίας, ἔ.ἀ., σσ. 278.
[22]. Πβ. τὰ ΚΕΛΣΟΥ, Κατὰ Χριστιανῶν, ΠΛΩΤΙΝΟΥ, Πρὸς τοὺς Γνωστικούς, ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ, Κατὰ Χριστιανῶν, ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, Κατὰ Γαλλιλαίων κ.ἄ.
[23]. Ὅρ. ΠΛΑΤΩΝΟΣ, Πολιτεία, 473c.
