Δέκα χρόνια τώρα, τρία κελιά της Φυλακής αποτελούν το «κρυφό» σχολείο των κρατούμενων μαθητών. Σε αυτό διάστημα, όλοι όσοι εργάζονται στο σχολείο, προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον, που να θυμίζει σχολείο κανονικό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Στο πλαίσιο λοιπόν, του πολιτιστικού προγράμματος» κατά το σχολικό έτος 20111-12, στο οποίο συντονιστής ήταν ο κ. Ιωάννης Φόβος, μαθηματικός-M.Εd. και υπεύθυνη καθηγήτρια η κ. Αναστασία Χατζηπλή, φιλόλογος, «αποφασίσαμε μαζί με τα παιδιά να δημιουργήσουμε πάνω στους άχρωμους τοίχους στο διάδρομο του σχολείου.
Ήταν για όλους μας σημαντικό να το διαχωρίσουμε από τη φυλακή και να νιώθουν, ότι
Και έτσι ένα όνειρο πολλών ετών «έμελλε να γίνει πραγματικότητα φέτος το φθινόπωρο χάρη στην συνεργασία όλων μας» υπογραμμίζουν οι διδάσκοντες, οι οποίοι διατυπώνουν ευχαριστίες «στον Διευθυντή του σχολείου μας κ. Άγγελο Μιχόπουλο, που συνεχώς μας παροτρύνει να δημιουργούμε και φυσικά τον Διευθυντή των Φυλακών κ. Βασίλη Αποστολάκη, ο οποίος μας βοηθά με κάθε τρόπο και διευκολύνει το έργο μας σε συνεργασία με το υπόλοιπο σωφρονιστικό προσωπικό».
Οι μαθητές με κέφι και ομαδικό πνεύμα αποφάσισαν το θέμα της τεράστιας, ομολογουμένως, τοιχογραφίας (25 επί 3 μέτρα) και σε συνεργασία με την εικαστικό και ζωγράφο κ. Αγγελική Κούρκουλου, που ανταποκρίθηκε με ιδιαίτερη θέρμη και αφιλοκερδώς, καθώς και τον μουσικό κ. Παναγιώτη Μπερλή, το όνειρο άρχισε να αποκτά υπόσταση.
Οι εντυπώσεις της κ. Κούρκουλου από τη συνεργασία αποτυπώνονται σε λίγες γραμμές:
«Ήθελα να ζωγραφίσω… με λίγες λέξεις – μιας και απευθύνομαι σε μαθητές και δασκάλους κυρίως – το πως βλέπω τον κόσμο έξω από αυτό που λέμε φυλακή… Αν σκεφτούμε πόσα πράγματα και ανύπαρκτες έννοιες της ελευθερίας βιώνουμε οι περισσότεροι από μας καθημερινά, ο κόσμος μας δεν μοιάζει και πολύ δίκαιος! Θα τολμήσω να πω – αν και στα παιδιά μας εδώ μπορεί να φανεί τουλάχιστον άτοπο – ότι φυλακή είναι ο,τιδήποτε μας σταματά από την δημιουργία και την ελευθερία της έκφρασης! Ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος στο βαθμό που δημιουργεί! Έτσι ένας γκρίζος τοίχος – στην περίπτωση μας – γέμισε χρώματα και έδωσε την εντύπωση ότι ξεδιπλώθηκε μια απεραντοσύνη στα διψασμένα για ελευθερία και χώρο μάτια αυτών των νέων ανθρώπων, σε αυτό το ειδικό σχολείο!
Μια ιδέα των υπεύθυνων καθηγητών αυτού του ειδικού σχολείου νέων, που είχα την χαρά και τιμή να υλοποιήσω με την βοήθεια των παιδιών αυτών, ήταν η δημιουργία ενός 25μετρου έργου τέχνης μέσα στον χώρο αυτό που πολλοί άνθρωποι τον θεωρούν χώρο τιμωρίας και σωφρονισμού!
Με αυτήν την πρωτοβουλία καταφέραμε μια πολιτισμική ανατροπή, αυτό είναι ελευθερία της έκφρασης και καθώς αυτοί οι νέοι συμμετείχαν σε αυτή τη δημιουργία, σε κάποιο βαθμό θέλω να πιστεύω ότι ένιωσαν ελεύθεροι… άλλωστε το πνευματικό μας κομμάτι που συντελεί στην δημιουργία είναι αδύνατον να φυλακιστεί οπουδήποτε!»
Σε αυτό το σημείο, «θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή προσωπική ιστορία, σημειώνει η γνωστή εικαστικός. Από μικρό παιδί, αναφέρει η ίδια, χαιρόμουν πολύ τη ζωή , με ενοχλούσε όμως, και κυρίως με έθλιβε, το γεγονός ότι κάποιος άλλος άνθρωπος, απέναντι μου, δεν ανταποκρινόταν στο χαμόγελο μου… Αυτό με έβαζε σε σκέψεις για καιρό. Και όσο αυτό επαναλαμβανόταν τόσο κλεινόμουν στον εαυτό μου και έχανα και το δικό μου χαμόγελο!
Με αυτήν την εμπειρία κοντά σε αυτούς τους νέους ανθρώπους που με προθυμία και χαμόγελο βρέθηκαν στο πλάι μου για την δημιουργία αυτής της τοιχογραφίας, συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που έχανα το χαμόγελο μου, εγώ η ίδια ύψωνα της μπάρες της δικής μου σκλαβιάς, της δικής μου φυλακής! Έτσι συνεχίζω να χαμογελώ και να αγαπώ τον συνάνθρωπο μου, πέρα από οποιοδήποτε λόγο για να μην το κάνω!
“ελάχιστοι αντέχουν την αγάπη, μα αν αντέξουν ένα μόνο λεπτό μαζί της δε θ’ αντέξουν ξανά ούτε λεπτό ζωής χωρίς αυτήν! “μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένη, κάποιος ίσως έχει ανάγκη το χαμόγελο σου.”
αυτό μου επιβεβαιώθηκε μια ακόμη φορά, καθώς ζωγραφίζαμε διπλά δίπλα με αυτούς τους νέους ανθρώπους στο ειδικό σχολείο…! Τους ευχαριστώ, καθώς και όλους όσους συνέβαλαν για αυτήν την δημιουργία!»
Μαθητές με ευαισθησίες
Μια ομάδα μαθητών φρόντισε όχι μόνο να βοηθήσει στη ζωγραφική αλλά και να κάνει ό,τι ήταν πρακτικά αναγκαίο για να προχωρά το έργο. Αβίαστα, ακούραστα εργάστηκαν, συζήτησαν πρότειναν, «ταξίδεψαν» μέσα από την εικόνα. Έγραψαν σκέψεις, για το σχολείο και για τη ζωή με εκείνο τον τραχύ και ακατέργαστο λόγο, που δείχνει όλη την αλήθεια σε μια δυο σειρές.
Εκείνο που δεν μπορούμε όμως να αποτυπώσουμε σε αυτές τις γραμμές είναι η έκπληξη, η απορία και το φως στα μάτια των νεαρών κρατούμενων. Και αναφερόμαστε σε αυτούς που περνούν καθημερινά από το διάδρομο για να πάνε στα κελιά τους και κοντοστέκονται για να δούνε καλύτερα τον ουρανό, τα χρώματα, που τόσο τους λείπουν. Τους εντυπωσιάζει και την προσέχουν σαν τα μάτια τους. Και για όλα αυτά γράφει χαρακτηριστικά ο μαθητής Ε.: «Όταν ήρθα στη Φυλακή και γράφτηκα στο σχολείο, στο διάδρομο, όπου είναι οι τάξεις, ήταν ένας τοίχος απλός με παράθυρα, φουλ στα κάγκελα. Φέτος οι καθηγητές μας πήραν άδεια για να κάνουν κάτι το οποίο άξιζε τον κόπο. Με τη βοήθεια μιας καταπληκτικής ζωγράφου έδωσαν χρώμα στο διάδρομο. Ήρθε αφιλοκερδώς και έκανε ένα δώρο σε εμάς τους μαθητές. Αυτός ο διάδρομος που θύμιζε, απλά, φυλακή τώρα έχει ζωή. Δέντρα, λίμνες, βουνά, σπίτια και άνθρωποι πήραν τη θέση τους πάνω στον τοίχο. Η γνώμη μου είναι, πως άξιζε ο κόπος. Καθόμαστε και χαζεύουμε τον τοίχο, ταξιδεύουμε με τις σκέψεις μας, χανόμαστε στο τοπίο, παίζουμε στις αλάνες».
Τα αποτελέσματα όλης αυτής της προσπάθειας όμως, δεν αποτυπώνονται μόνο στον τοίχο του διαδρόμου αλλά και στις ψυχές των μαθητών κρατουμένων. «Μια αχτίδα ελπίδας τρύπωσε, και ζέστανε τις καρδιές όλων μας, δίνοντας μας κουράγιο να συνεχίσουμε το δύσκολο αυτό έργο σε ένα τόσο ευαίσθητο χώρο» επισημαίνουν οι συντελεστές του πρωτότυπου εγχειρήματος.
Πηγή: Καλά Νέα
