Μαρίας Σιδέρη
Όσοι ομολογούμε πίστη και αποδοχή στην παραδοσιακή Ελληνική Θρησκεία, ομολογούμε πίστη και αποδοχή προς το σύνολο των ιδιοτήτων και των γνωρισμάτων των προγόνων μας. Αυτός ο τρόπος στάσεως και δράσεως προς τη Φύση, την Κοινωνία και τον εαυτό, από ασύντακτους ιστορικά χρόνους έως και τους πρώτους αιώνες μετά το έτος 0, φώτισε και εμψύχωσε ανθρώπους ωραίους και σοφούς. Τους διεπότισε με την αχθοφόρο ορμή του δημιουργού, με την ανεξάντλητη χάρη του δρώντος όντος, του προσώπου που ευλαβικά κινείται στα εδάφη της πατρίδος του και προσφέρεται γενναιόψυχα, παρουσιάζοντας το άριστον των δυνάμεών του, στην αδελφότητα της πόλεώς του. Εχαλύβδωσε την ψυχή τους με την ιερή φωτιά του μέτρου, της γνώσεως, του έρωτος, του παντοειδούς καλού αγώνος.
Πρέπει λοιπόν να κατανοήσωμε, ότι με την ομολογία μας συνάπτομε και επικαλούμεθα δεσμούς βαθείς και βαρείς προς εκείνους ακριβώς τους προγόνους μας, τους εμψύχους νεκρούς των ιερών εδαφών της πατρίδος μας. Συνάπτομε δεσμούς πέραν του χρόνου, δεσμούς κοινού τόπου, αίματος, τρόπου, θέσεως, ουσίας, είδους και ψυχής.
Όσοι ομολογούμε πίστη και αποδοχή στην εθνική, προγονική μας θρησκεία, πρέπει να γνωρίζουμε ότι την ίδια στιγμή επικαλούμεθα και αναλαμβάνομε το ίδιο ψυχικό, πνευματικό και αισθαντικό φορτίο που ανέδειξε τους προγόνους μας ως ήσαν, όπως υπήρξαν.
Διότι, βεβαίως, δεν είναι η θάλασσα, ο ουρανός, ο ήλιος, που διαπλάθουν την ψυχή και την ροπή και την μοίρα ενός έθνους, αλλά ο τρόπος που το έθνος αυτό θεάται και θεωρεί και ερμηνεύει τα φαινόμενα, τα «δεικνύμενα» του μεγίστου των Μυστηρίων, του Μυστηρίου της Γενέσεως, του Είναι και του Γίγνεσθαι, που εκτυλίσσεται, θαυμάσιο, πολύσημο, παλλόμενο από θησαυρούς νοημάτων και αναγωγών ενώπιόν μας. Εάν, βεβαίως, «οι οφθαλμοί της ψυχής μας» δεν έχουν τυφλωθεί, αλλ’ αγρυπνούν. Όποιος διακηρύσσει την πίστη του στη θρησκεία του Ηρακλέους, του Αχιλλέως, του Πινδάρου, της Σαπφούς, του Λεωνίδου, της Αντιγόνης, της Ιφιγενείας, του Αισχύλου, την ίδια στιγμή προσκαλεί την προσωπική ψυχική ισχύ αυτών των οσίων, θεϊκών πλέον προσώπων, να στραφεί προς εμάς, με την προσδοκία ότι το ψυχικό μας πεδίο είναι αρκετά ευρύ και αγνό, ώστε να δυνηθεί να προσλάβει κάτι από τη χάρη τους, κάτι από την ποιότητά τους. Προσδοκούν ότι μιγνύοντας την δική τους ψυχική δύναμη προς τη δική μας, θα καθαρθούμε και θα μεγαλυνθεί η φύση μας, εναντίον των μιασμάτων της έρημης και σαθρής εποχής όπου πλανώμεθα. Ότι θα γίνωμε νέοι Άτλαντες, που θα σηκώσουμε στους ώμους μας τον ουρανό, που θα ανορθώσουμε τους ανατραπέντες θεμελιώδεις άξονες της Ζωής, δηλαδή την ιερότητα της Φύσεως και τον ηρωισμό της κοινωνίας. Ότι θα αναδειχθούμε σε κήρυκες και ενεργούς αγωγούς της Αναγεννήσεως του γνησίου και λαμπρού και γενναίου αρχαίου Κόσμου, όπου η ευδαιμονία είχε νόημα και μορφή, όπου ο άνθρωπος υπήρχε με όλη την αίγλη του καλού δημιουργήματος, με άτρωτα τα πεδία εκδηλώσεως του είδους του. Ότι θα αντιτάξωμε γενναίο και έντιμο λόγο ενάντια στο ζόφο της λήθης με τα βαθειά τα ρεύματα που παρασύρουν στο θάνατο χωρίς όνειρα, χωρίς επιστροφή.
Όποιος λοιπόν ομολογεί την αρχαία των προγόνων μας πίστη, έλκει, και, κατ’ αρχάς, χαροποιεί τις ψυχές των προγόνων μας, τις κινητοποιεί, τις ανησυχεί, εάν θέλετε, προσκαλώντας τες να επιστρέψουν, όπως ετάχθησαν άλλωστε ως ήρωες πολιούχοι, τότε που η πατρίς των ήτο τίμιος τόπος του έθνους αμίαντος και οι πόλεις καρδιές αυτού του τόπου παλλόμενες κάτω από τα στοργικά βλέμματα των Θεών.
Μαζί με αυτούς, ανακινούνται προς εμάς και σκιρτούν οι Θεοί, πλησιέστατοι των ανθρώπων ή και απώτεροι, μειλίχιοι και ισχυροί, χθόνιοι, ουράνιοι, ενάλιοι, Ολύμπιοι, καθώς ακούουν κάποιους να καλούν τα ονόματά Τους. Το μέγα, το άσπιλο, το αεικίνητο πρόσωπό Τους, στρέφεται πάλι προς την πλευρά των ανθρώπων.
Προσέχουν πάλι οι Θεοί των ταλαιπώρων θνητών τα πάθη, τις πράξεις και τις τύχες, έτοιμοι να βοηθήσουν στη ρύθμιση του διαταραγμένου τους βίου, στην ίασι των τρωθεισών από κάθε φαυλότητα και ύβρη ψυχών τους, να τους περιθάλψουν, να τους υποστηρίξουν στο τιτάνιο έργο της διασώσεώς τους.
Διότι, όποιος επικαλείται και ομολογεί την οσιότητα και την δύναμή τους, Εκείνους προσκαλεί να επιληφθούν και την σωτηρία των πλανημένων σε αδιέξοδα μονοπάτια θνητών.
Επειδή η Φύσις όλη, όσο και αν έχει διαταραχθή έως τα θεμέλιά της, εδώ, στον πλανήτη μας, από την ανθρώπινη κακία και μωρία, είναι πάντοτε το φορτίο, το σύστημα του γνησίου και προαιωνίου Νόμου, το οποίο μας υπερβαίνει και εμείς δεν είναι δυνατό να το βλάψωμε πραγματικά. Η Φύσις δεν είναι τίποτε ολιγώτερο από Συμπαντική Μητέρα και Άπειρος Ναός των Θεών. Εκεί εργάζονται και χαίρονται οι Μάκαρες, απρόσβλητοι από τις ιδικές μας ανοησίες και ατυχίες, πάντοτε ωραίοι, εύθυμοι, ακριβείς ρυθμιστές και έφοροι των αφθάρτων νόμων της εξελίξεως, της κάθε πλοκής του όλου. Η Φύσις είναι σύνοψις όλων των δυνάμεων, των αρρήτων και ασυλήπτων έργων.
Όσοι, λοιπόν, τολμούν να αποσπάσουν την προσοχή των Θεών από το Μέγιστο διασυμπαντικό έργο τους στο ελάχιστο της επισφαλούς ανθρωπίνης υπάρξεως, έχουν την τεραστία ευθύνη να δικαιώσουν με όλη την καρδία και την διάνοια και την συμπεριφορά τους, την τόλμη αυτή.
Ας γνωρίζωμε όλοι, όσοι ομολογούμε τα ονόματα των Θεών, ότι προκαλούμε μία κινητοποίηση στα υπερβατικά του αισθητού πεδία, σε όλο το φάσμα των επέκεινα νοητών προσώπων, των αγαθουργών και ζωοποιών και χαριφόρων, προς τους αληθώς ευσεβείς.
Διότι οι Θεοί δεν είναι ονόματα ψιλά, κενά, ούτε στοιχεία τυπικά των φαινομένων, αλλ’ άπειρη αλήθεια και δύναμις και σοφία.
Προσδοκούν, λοιπόν, οι πρόγονοι-ήρωες του έθνους μας ψυχές-πύλες φωτεινές, διόδους επιστροφής και, μάλιστα, αναπτύξεως και των ιδικών τους ψυχών, πρόθυμοι, ανυπόμονοι ίσως, να αφήσουν τα Ηλύσια Πεδία ή τα Ολύμπια δώματα και να σπεύσουν πλησίον μας. Και οι Θεοί, οι γλυκείς και περίκαλλοι πατρώοι και μητρώοι Θεοί, εκπέμπουν μίαν ακτίνα ανεσπέρου φωτός προς εμάς και παρατηρούν και προσμένουν.
Τι θα συμβή λοιπόν όταν οι ψυχές των προγόνων, ενώ σπεύδουν περιχαρείς προς όσους επικαλούνται την βαθυτάτη, ουσιαστική συγγένειά τους προς Εκείνους, συναντήσουν, αντί πυλών και διόδων πεφωτισμένων από φως ευλαβείας και αρετής και ανιδιοτελείας και επιγνώσεως της αληθείας, τοίχον ψυχρόν και θύρες εσφραγισμένες από κακία, πλάνη, μισαλλοδοξία, απάτη, αλαζονεία, διαφθορά;
Τι θα συμβή, όταν οι Θεοί διαγνώσουν Ύβριν κατά της δυνάμεως και του προσώπου Τους, όταν διαπιστώσουν ότι λόγος βάναυσος, ήχος κενός, σκέψις πονηρή, ανόητη διάνοια και ψυχή διάτρητη, εστερημένη αγαθότητος και πίστεως αμέριστης προς Εκείνους, λαλούν και προσποιούνται, στο όνομά Τους;
Διότι, όσοι ομολογούν πίστη και αποδοχή της Εθνικής μας Θρησκείας, εύλογον να είναι ατελείς ως θνητοί πρώτον, αλλά και, πολύ περισσότερο, ως θνητοί που εγεννήθησαν και ανετράφησαν σε χρόνους εσχάτης καταπτώσεως, ανηθικότητος και ηλιθιότητος.
Είναι όμως ασύγγνωστο και ανήκεστο να ψεύδωνται εκ προθέσεως αλλά και εξ αμελείας, εν ονόματι Θεών και προγόνων.
Και όσοι το πράττουν εκ προθέσεως, το έγκλημά τους είναι βαρύτατο και η κρίσις περί αυτών απηνής. Και περιττή η ανάλυσις του αμαρτήματός τους.
Αλλά και όσοι αμελούν να γνωρίσουν, όσον δύνανται ακούοντες και στοχαζόμενοι και μελετώντες και ερωτούντες τον παραδεδομένο λόγο και θεωρούντες με σεβασμό τα φαεινά και δήλα και απειράριθμα στοιχεία τη φύσεως ως αυθεντικά σήματα και σημεία που υποδεικνύουν την άμεση και την απώτερη θεϊκή, Κοσμική Αλήθεια είναι όχι λιγώτερο αυτουργοί μεγάλων αμαρτιών.
Όσοι, λοιπόν, εκ προθέσεως και προμελέτης ή εξ αμελείας σπεύδουν να ομιλούν εκ του πονηρού ή εκ της φαυλότητος κινούμενοι εν ονόματι των Θεών, των Ηρώων, της πατρίδος, του Έθνους, των οσίων Ελληνικών Ιδεών, ας προσέξουν: όσον είναι αγαθοί και ευεργετικοί και μεγάθυμοι Εκείνοι, τους οποίους ψευδώς ή εκ του προχείρου, επικαλούνται, τόσον είναι, και δικαίως, διώκτες ανάλγητοι των υβριστών. Και δεν ψεύδονται, ούτε αμαθείς είναι οι Ορφείς, οι Όμηροι, οι Σωκράται, οι Πλάτωνες, οι φιλόσοφοι και ποιητές και οι θεολόγοι, όταν υπενθυμίζουν, περιδεείς, τα Τάρταρα και τον Κέρβερο και την Άτη και τις Ερινύες, τους τρεις μεγάλους Δικαστές της Ελευσίνος, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ, τον Σαρπηδόνα, τον φοβερό Πυριφλεγέθοντα, την πηγή της Λήθης και τις μαύρες λεύκες στα πεδία του Άδου, τα μαρτύρια του Ταντάλου, του Σισύφου, του ιδίου του Βελλεροφόντη.
Ποιοι ψεύδονται; Ποιοι εξαπατούν; Ποιοι επινοούν ψευδείς θεωρίες για το δικό τους υλιστικό όφελος ή για την ματαιοδοξία τους και βλάπτουν τη γνώμη και τις ψυχές των άλλων, διαστρέφοντες την περί του θείου Αλήθεια;
Ποιοι παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν τους άλλους, επενδύοντας την άγνοιά τους με αυθαίρετες, φαντασιόπληκτες «αποκαλύψεις» και σωτηριολογίες και μαντείες διάφορες; Ποιοι καταστρατηγούν την υψηλή Ηθική και Αισθητική των προγόνων μας, τη θεόδοτη οδό της Ζωής, τα θεοπαράδοτα έθη και ήθη;
Τους βλέπομε και τους ακούμε: κραυγάζουν από πολλά βήματα, προβάλλουν από πολλά ενδιαιτήματα ακαθορίστου χαρακτήρος:
Άλλοι κολακεύουν την ατελή μας φύση, παρασύροντάς μας σε μίαν ακατάσχετη αυτοανάλωση. Και καταντούμε περιφρονητές της Φύσεως και της Κοινωνίας. Όπως ακριβώς οι μονοθεϊστές Χριστιανοί. Άλλοι, αυτοαποκαλούμενοι «θύραθεν κεχρισμένοι», ενώ εκφράζουν ανενδοιάστως και επιμόνως την περιφρόνησή τους προς τον φυσικό αποδέκτη της προγονικής παραδόσεως, το σύνολον των Ελλήνων, ταυτοχρόνως συμπεριφέρονται ως λαϊκιστές δημαγωγοί, προπαγανδίζοντας έναν απλοϊκό, νατουραλιστικό παγανισμό, που αφαιρεί από τη θρησκεία μας το βαθύ και ιδιαίτερο περιεχόμενό της.
Οι ίδιοι, επιδιώκουν μία «διεθνοποίηση» της αρχαίας λατρείας, αποδομούντες το όλο σύστημα των παραδοσιακών θρησκειών εκ θεμελίων.
Άλλοι, απαξιούν να τιμήσουν την Ιερή έννοια του Έθνους και της Φυλής, συρόμενοι στο συρφετό της “new age”. Προκαλούν έτσι, όσο μπορούν, βαθύτατες ρωγμές στο πραγματικό και ιδεατό έδαφος της λατρείας των Θεών, που είναι η πατρίς και η αδελφότης των ομοφύλων. Άλλοι, αποσυνδέουν τις διαλεκτικές σχέσεις Πολιτείας – Θρησκείας, προτείνοντας μίαν ακατάληπτη «μισή αλήθεια».
Άλλοι, πάλιν, ομιλούν ακατασχέτως και αλόγως για την οπωσδήποτε «εξωγήινη ιθαγένεια» των Θεών που προσβάλλει, όχι μόνο τον ζωοδότη, τροφή και γεννήτορά μας πλανήτη –σε ένα επίπεδο την ίδια τη Μεγάλη Μητέρα Γη- αλλά και την Οικία των Θεών που δεν είναι κάποιος πλανήτης αλλά όλος ο άπειρος χώρος και χρόνος, όλες οι διαστάσεις και οι διακυμάνσεις των συμπαντικών επιπέδων. Αλλά, εκτός ή/και επί πλέον αυτών, επιδεικνύουν ήθη και τρόπους χυδαίους, που είναι απόλυτη καταστρατήγηση των παραδεδομένων και εγγενών του Έλληνος ηθών και τρόπος.
Αντί του Έρωτος –της θειοτάτης και οικουμενικής αυτής Δυνάμεως, που με το λυτρωτικό πρόσωπό του ευλογεί και εμάς, τους απλούς θνητούς, συνδέοντάς μας με την καθαρτήρια, απελευθερωτική από τα εγωπαθή δεσμά μας ακτίνα του σε εκστατική ενότητα –αυτοί προτείνουν και αγρεύουν ευτελείς και πρόσκαιρες «απολαύσεις», οικτρώς πειθόμενοι στον εικονικό ερωτισμό των αγοραίων ηθών, που έχει προκαλέσει βαρύτατες νόσους στην ψυχή και τη συγκρότηση των ανθρώπων, ιδίως των Ελλήνων, που εθεωρούσαν τον Έρωτα ως κίνητρο και ορμή εξόδου προς τις υψηλότερες κορυφές της Σοφίας: εκεί που ο άνθρωπος συναντά και ενούται μέσα από αποβάρυνση της υπάρξεώς του, που είναι απότοκο της ανεπιφύλακτης αφέσεως και ενώσεώς του προς ένα άλλο πρόσωπο, ικανό δέκτη και πομπό της μυχιαίτερης ψυχικής αλήθειας προς το Είναι, προς τις σφαίρες του αρρήτου. Εκεί, που η ορμή της Ζωής μεγαλύνεται και υπερβαίνει τον θάνατο. Ο Έρως, μας καθιστά ηρωϊκούς, γενναιόψυχους, ικανούς για κάθε καλή θυσία. Μας διδάσκει τη λατρεία στη Ζωή και τον σεβασμό στο θάνατο. Μας αποκαλύπτει τη Φύση του δευτέρου ως «επεισοδίου» στο γίγνεσθαι της εξελίξεως των πάντων. Η Ηδονή και η Αρμονία, κόρες του Έρωτος και της Ψυχής η πρώτη, της Αφροδίτης (Φιλίας) και του Άρεως (Νείκους) η δεύτερη, είναι τα αναγκαία και ικανά δώρα και μέσα που λαμβάνομε από τις αψηλάφητες πηγές των Κοσμογονικών Δυνάμεων, που μας οδηγούν στα απέραντα πεδία όπου ελλοχεύουν και δημιουργούν τα ίδια τα ριζώματα της Υπάρξεως. Για τούτο και ο Έρως είναι για τους γενναίους. Τα άλλα, είναι προφάσεις, είδη περιπτέρου, που μας οδηγούν όλο και πιο βαθειά στη φυλακή του ακατεργάστου Εγώ μας.
Για τούτο και ο Έρως βάλλεται εξ αρχής και προ πάντων των άλλων, από τους μονοθεϊστές εξουσιαστές, είτε με την καταστολή κάθε εκδηλώσεώς του, είτε, και κυρίως, με την εκφυλιστική ελευθεριότητα, που οδηγεί στην αποστροφή και τον κορεσμό. Άρα, στην πτώχευσή μας και την απάρνηση του Έρωτος, κυρίως όμως, στον «κρανίου τόπο» των στερημένων από τη λυτρωτική ισχύ των ψυχών.
Άλλοι –πάρα πολλοί- θέτουν τον υλικό πλούτο, τον αποθησαυρισμό και την άγρα χρημάτων υπεράνω όλων. Και αυτής της πίστεώς τους και αυτού του ιερού αγώνος για την επιστροφή των Ελλήνων στο φως του Ηλίου της πατρίδος τους. Φείδονται χρημάτων, αλλά και επιδιώκουν χρηματικό κέρδος πωλούντες θεωρίες και μαγείες και αυθαιρεσίες, πάντοτε εν ονόματι προγόνων και Θεών. Τι επιφυλάσσει γι’ αυτούς ο Ερμής; Τι η Εκάτη; Τι η Δέσποινα; Τι η Φερσέφασσα; Ας το σκεφθούν. Και ας θυμηθούν ότι κύριο γνώρισμα των Ελλήνων είναι το γενναίως δωρίζεσθαι ή δωρίζειν. Ο πλούτος για τους Έλληνες είναι αγαθό, αλλά όχι ιδίας αναλώσεως, είτε συσσωρεύσεως. Είναι αγαθό προσφοράς προς όφελος και αύξηση των «κοινών αγαθών».
Άλλοι θέτουν στην αυτή βαθμίδα την προσωπική τους ματαιοδοξία σε συνδυασμό με τη φιλοχρηματία. Άλλοι συκοφαντούν, σπιλώνουν υπολήψεις, μισούν όσους δεν πείθονται στα λεγόμενα, την αρχηγία τους κ.λπ.
Ας σκεφθούν, λοιπόν, όλοι οι ανωτέρω, τι διακυβεύουν κατ’ αυτούς τους τρόπους. Και τι προκαλούν. Διακυβεύουν όχι μόνον την επίγεια ανθρώπινη υπόστασή τους, την χάρη του ανθρώπου ως αξίου δημιουργήματος της Φύσεως, αλλά και την αιώνια τύχη της ψυχής τους. Διότι προκαλούν την αποστροφή και την οργή των Θεών, τη θλίψη και την απογοήτευση των Ηρώων προγόνων μας.
Όσοι ομολογούν την αρχέγονη των Ελλήνων Θρησκεία, ας γνωρίζουν, ότι αναλαμβάνουν φορτίο βαρύ, όσο και πολύτιμο. Θέλουν να μετατρέψουν το βάρος του χρυσού σε βάρος απορριμμάτων; Οι Θεοί και οι Ήρωες του Έθνους μας αγρυπνούν. Και αγρυπνούν για να αποδώσουν ό,τι αξίζει στον καθένα. Εδώ ή στον επέκεινα χώρο. Αιδώς, λοιπόν, και πρόνοια όσοι ομολογείτε την αληθινή και υψηλή και ωραία Θρησκεία των Ελλήνων!
