Γράφει το ΛΑΛΕΙ ΚΑΙΡΙΑ
Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα κατά τους τελευταίους μήνες, αλλά και την πρόσφατη απόπειρα εθνικής αποδομήσεως από έναν τηλεοπτικό σταθμό φερέφωνο του μεταμοντερνισμού, τείνω να συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό του Έλληνος που έχει δοθεί από έναν Αμερικανό δικαστή. Χρησιμοποιώ το ρήμα “τείνω”, διότι, ομολογώ, δυσκολευόμουν (και δυσκολεύομαι) να το πιστέψω, αν και είχα υπ’ όψιν μου αυτή τη μαρτυρία εδώ και κάποια έτη.
Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι διαχρονικώς ο Έλλην διακατέχεται από τάσεις αυτοκαταστροφής. Από τη μία δημιουργεί αθάνατα έργα, ενώ από την άλλη τα καταστρέφει. Για παράδειγμα, οι ίδιοι είμαστε που χτίζουν αξεπέραστα οικοδομήματα, όπως ο Παρθενών, ενώ, από την άλλη τα πυρπολούμε, όπως ο Ηρόστρατος τον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσσο.
Από τη μία αυτή η γη γεννά απαράμιλλους ήρωες, όπως ο Λεωνίδας, με ανεπανάληπτες πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, και από την άλλη ξεπηδούν από τα ίδια τα σπλάχνα της οι μεγαλύτεροι εφιάλτες που την κατατρέχουν ανά τους αιώνες.
Εάν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον Έλληνα, τότε με μία λέξη θα τον προδιορίζαμε ως χαοτικό. Πράγματι, είναι χαοτική η φύσις αυτού Έθνους που από τον Κολοφώνα στον οποίο μπορεί να βρεθεί, αρκούν λίγες στιγμές ώστε να βυθιστεί στο χάος της ανυποληψίας. Ήρκεσαν τα πενήντα έτη της Αθηναϊκής ηγεμονίας του 5ου π.Χ αιώνος ώστε να συζητιούνται έως τις ημέρες μας. Ήταν υπεραρκετά τα δέκα έτη στον Αλέξανδρο ώστε να περάσει στην Ιστορία ως ο Μέγιστος των Ελλήνων , αλλά και παγκοσμίως.
Έφθαναν τα κατορθώματα του Ηρακλείου εναντίον των Περσών, του Βασιλείου του Β’, του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου (υπήρξαν και άλλοι, αλλά αυτές ήταν οι πλέον εμβληματικές μορφές) ώστε να δοξάζεται το Βυζάντιο και να αποτελή ιερά παρακαταθήκη για την οποία ερίζουν άπαντες οι Βαλκανικοί λαοί και οι Τούρκοι, πλην ημών, των φυσικών συνεχιστών αυτής. Είναι, τελικά, εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον λαό. Ουδείς άλλος λαός συμπεριφέρεται έτσι.
Μία εξήγησις, η οποία ίσως να δύναται να δοθή, είναι ότι εάν ο Έλλην δεν διακατεχόταν από το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής, τότε θα υπερίσχυε των Εθνών διαρκώς από αρχαιοτάτων χρόνων. Αλλά η Φύσις, ως γνωστόν, επειδή αρέσκεται στις ανατροπές (τα πάντα ρει και ουδέν μένει), φρόντισε να μας εφοδιάσει, εκτός των τεραστίων προτερημάτων, με εξίσου μεγάλα μειονεκτήματα, με σκοπό να εξισσοροπήσει το έμφυτο ελληνικό δαιμόνιον της δημιουργίας πολιτισμών.
Πηγή: ΒΙΣΑΛΤΗΣ
