Ο πλανήτης γη, σήμερα, είναι ένα μεγάλο χωριό, στο οποίο κατοικούν έξι( 6) και πλέον δισεκατομμύρια άνθρωποι, που όλοι είμαστε όμοιοι, με τις διαφορετικότητές μας. Η διαίρεση της ανθρωπότητας είναι γεωγραφική και όχι ανθρωπολογική. Ως άνθρωποι δεν διαφέρουμε μεταξύ μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ιδιαιτερότητες. Από λαό σε λαό υπάρχουν διαφορές, όπως: Ομιλούμε διαφορετική γλώσσα, έχουμε διαφορετικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, διαφορετικές συνήθειες και χόμπι, διαφορετική ιστορία, θρησκεία και τρόπο ζωής, είμαστε διαφορετικού χρώματος (λευκοί, μαύροι, ερυθρόδερμοι κ.λ.π ). Η πνευματική και οικονομική ζωή από λαό σε λαό διαφέρει, τόσο σε μορφωτικό, όσο και σε υλικό επίπεδο. Όλα αυτά και άλλα ακόμα στοιχεία συγκροτούν τον πολιτισμό κάθε λαού, ο οποίος είναι επίσης διαφορετικός. Κάθε λαός έχει τη δική του κουλτούρα, ήτοι στο πέρασμα των αιώνων δημιούργησε το δικό του πολιτισμό. Όλοι οι πολιτισμοί είναι κληρονομιά της ανθρωπότητας και μπορεί ο κάθε άνθρωπος και κάθε λαός να νέμεται τα αγαθά όλων των πολιτισμών και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τα οικειοποιείται ως δικά του ή να έχει το μονοπώλιό τους.
Όλες αυτές οι αστείες διαφορές μας, δεν πρέπει να μας χωρίζουν, γιατί υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, που πρέπει να μας ενώνει και που αυτή είναι ο Ανθρωπισμός. Είμαστε πρώτα και μόνο Άνθρωποι. Ο Άνθρωπος είναι η υπέρτατη Αξία των Αξιών. «Το παν ην Άνθρωπος», κατά το σοφό Σωκράτη. Αν όλοι οι άνθρωποι, τα έξι δισ. της ανθρωπότητας, συνειδητοποιήσουμε αυτή την Αξία, τότε, όλοι στο μεγάλο χωριό μας, στον πλανήτη γη, θα ζούμε, ως όμοιοι και όχι ως διαφορετικοί, με σεβασμό, όμως, στις διαφορετικότητές μας. Τι είναι ο σεβασμός στον άλλο; Είναι αρετή και μάλιστα η αρετή των Αρετών. Να σέβεσαι το συνάνθρωπό σου, διότι, σεβόμενος τον συνάνθρωπό σου, σέβεσαι τον ίδιο τον εαυτό σου. Εσύ, δεν είσαι διαφορετικός από τον άλλο, διότι ο εαυτός σου είναι και εαυτός του άλλου και του άλλου ο δικός σου εαυτός.
Όμως, ανάμεσα στους λαούς υπάρχει ένα μεγάλο χάος, που τους χωρίζει και σχοινοβατούν στο άπειρο κενό, που έχουν μέσα τους και γύρω τους. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν σε πολύ απλά πράγματα. Και αυτό, διότι δεν έχουν μέσο κοινής συνεννόησης. Μέσο συνεννόησης, ως γνωστό, είναι η γλώσσα, αλλά όταν μιλά ο κάθε λαός διαφορετική γλώσσα δεν είναι κοινή για όλους. Η ανθρωπότητα, σήμερα, χρειάζεται μια Κοινή, Οικουμενική Γλώσσα, δηλαδή Γλώσσα που να τη σπουδάζουν και να τη μιλάνε όλοι, ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη γλώσσα του κάθε λαού που μιλά στον τόπο του. Ο κάθε λαός μιλάει τη δική του γλώσσα, ανάλογα με την παιδεία που παίρνει στα σχολεία και την αγωγή που του δίνει η κοινωνία στην οποία ζει. Το να μιλάς μια γλώσσα που σε υποχρεώνουν να μάθεις είναι αγγαρεία. Το να μιλάς όμως μια Γλώσσα, που η ίδια μιλάει στις συνειδήσεις των ανθρώπων είναι φιλοσοφία, δηλαδή αγάπη προς τον Άνθρωπο, τη φύση, τη γνώση, την αλήθεια.
Σήμερα, είναι καθιερωμένη, ως διεθνής γλώσσα, η Αγγλική και λιγότερο οι άλλες, όπως Γαλλική, Γερμανική κ.ά. Γι’ αυτό, οι πιο πολλοί σε όλα τα κράτη του κόσμου μαθαίνουν τα Αγγλικά και λιγότερο τις άλλες γλώσσες. Όμως, και τα Αγγλικά ή και οι άλλες, δεν είναι η κοινή γλώσσα που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να συνεννοηθούμε όλοι οι άνθρωποι της γης. Την Αγγλική μας την επέβαλαν, ως διεθνή γλώσσα, που όμως δεν είναι η Κοινή Γλώσσα, που χρειαζόμαστε, διότι η γλώσσα δεν είναι ένα απλό μέσο συνεννόησης ή πληροφόρησης ή για τη διενέργεια των συναλλαγών μεταξύ μας. Η γλώσσα είναι το όχημα που κουβαλάει έναν ολόκληρο πολιτισμό, ήτοι η Αγγλική είναι το όχημα του Αγγλικού ή του Αμερικάνικου πολιτισμού ή η Γαλλική του Γαλλικού ή η Γερμανική του Γερμανικού κ.ο.κ. Οι πολιτισμοί διαφέρουν από λαό σε λαό.
Ο πολιτισμός κάθε λαού έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Εξετάζοντες, με πολύ γρήγορη ματιά, όλους τους πολιτισμούς, παρατηρούμε ότι ο κάθε πολιτισμός είναι αξιόλογος για το συγκεκριμένο λαό στον οποίο αναπτύχθηκε, αλλ’ όμως, αυτός ο πολιτισμός, μπορεί να μην είναι για όλους τους λαούς. Ήτοι όλοι οι πολιτισμοί, όπως έχουν αναπτυχθεί στο διάβα των αιώνων, έχουν σύνορα και περιορίζονται, κατά κανόνα με κάποιες εξαιρέσεις, μέσα στους λαούς, στα κράτη ή στα έθνη στα οποία γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν. Ιστορικά, μόνο ένας πολιτισμός δεν περιορίστηκε μέσα στα σύνορά του και ξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο. Ποιος είναι Αυτός ο πολιτισμός; Αυτός είναι ο Ελληνικός Ανθρωποκεντρικός Πολιτισμός, που μεταδόθηκε από την εποχή ακόμα του μεγάλου Αλεξάνδρου σε όλον τον κόσμο και έγινε οικουμενικός, μέσω της Ελληνικής Γλώσσας, που ήταν η Κοινή Γλώσσα. Ο Ελληνικός πολιτισμός αφομοιώθηκε εύκολα από όλους τους λαούς, γιατί είχε κάτι το διαφορετικό από τους άλλους πολιτισμούς, κάτι το πολύ σπουδαίο, το εξαίσιο, ήτοι ήταν Ανθρωποκεντρικός. Δηλαδή είχε και έχει, ως κέντρο αναφοράς του, τον Άνθρωπο ( το Α με κεφαλαίο).
Για να συνεννοηθούμε όλοι οι λαοί, προκειμένου να συνυπάρξουμε και να συμβιώνουμε αρμονικά και ειρηνικά, χρειάζεται να μιλάμε, εκτός από την εθνική μας γλώσσα και μία άλλη, που να τη σπουδάζει και μαθαίνει όλη η ανθρωπότητα και που αυτή η Γλώσσα είναι η Ελληνική. Η Ελληνική έχει ξεχωριστές ιδιότητες από τις άλλες γλώσσες, ήτοι είναι «νοηματική Γλώσσα», ενώ οι άλλες είναι «σημειολογικές». Νοηματική είναι εκείνη που το «σημαίνον» (= η λέξη) και το «σημαινόμενο» (= αυτό που η λέξη εκφράζει, πράγμα, ιδέα κ.λ.π) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση π.χ γεωμετρία= γη + μετρώ. Ενώ η «σημειολογική» είναι εκείνη που αυθαίρετα ορίζεται ότι το α΄ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το α΄ «σημαίνον». Οι Η/Υ αντιλαμβάνονται την Ελληνική, ως «μη οριακή» (=που δεν έχει όρια), γι’ αυτό και είναι αναγκαία στις σύγχρονες επιστήμες, όπως πληροφορική, ηλεκτρονική, κυβερνητική και άλλες. Επίσης, η Ελληνική Γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες και γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο για τις επιστήμες, αλλά και στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης.
Πολλοί διανοούμενοι αναγνώρισαν τη μεγάλη αξία της Ελληνικής γλώσσας, όπως ενδεικτικά αναφέρεται: Οι
ι) Κικέρων « Εί θεοί διαλέγονται, την Ελληνικήν χρώνται».
ιι) Χάϊντεγκερ, Γερμανός φιλόσοφος: « Η Ελληνική δεν είναι μία γλώσσα, είναι η Γλώσσα». Επίσης οι, ι) Βέλγος ελληνολάτρης Φ. Βαλεντέν: «Η Ευρωπαϊκή ενότητα που αναζητείται πολύ στην οικονομία, θα μπορούσε να βρεθεί στις Ελληνολατινικές ρίζες, που κάθε λαός μπορεί να μεταφράσει σύμφωνα με την ευαισθησία του, μέσα στην αρμονία της αντίθεσης και της φιλοσοφίας της ανθρωπιστικής συνοχής… Με τα Ελληνικά και τα Λατινικά διατηρούμε τη συμμετοχή μας στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό». ιι) Μανώλης Τριανταφυλλίδης: «Γλώσσα δεν είναι καθώς φαντάζονται κάποιοι, αράδιασμα από λέξεις, τύπους και κανόνες, παρά έκφραση του εσωτερικού μας κόσμου, κύμα ζωής, άνοιγμα και επαφή ψυχών, ανταλλαγή αισθημάτων και σκέψεων μέσα σε μια συνομιλία». Αυτά τα χαρίσματα και ιδιαίτερα γνωρίσματα έχει η Ελληνική Γλώσσα, που είναι η Γλώσσα της φιλοσοφίας κι όλων των επιστημών, η Γλώσσα της φιλίας κι ανθρωπιάς κι όλων των καλών τεχνών.
Συνεπώς, μέσο συνεννόησης, κοινής συνύπαρξης και ειρηνικής συμβίωσης όλων των ανθρώπων, όλων των λαών και όλων των πολιτισμών είναι μία Κοινή για όλους Γλώσσα, η Ελληνική, που θα πρέπει να καταστεί Οικουμενική Γλώσσα, όχι διότι το λέμε εμείς ως Έλληνες, που μπορούν κάποιοι να μας πουν ρατσιστές ή σοβινιστές, αλλά διότι μόνο η Ελληνική Γλώσσα δεν είναι μόνο εθνική γλώσσα, αλλά Οικουμενική, ενώ όλες οι άλλες είναι εθνικές και συνάμα φτωχές γλώσσες. Η ενότητα της ανθρωπότητας σε μια Ενιαία παγκόσμια ειρηνική και δίκαιη κοινωνία θα προέλθει από τους ίδιους τους λαούς και τότε μόνο, όταν αυτοί μάθουν να διαβάζουν, να μιλούν και να γράφουν την ίδια Γλώσσα, που αυτή δεν είναι άλλη από την Ελληνική, που κουβαλάει στο δισάκι της έναν Μεγάλο Ανθρωποκεντρικό πανανθρώπινο πολιτισμό, τον Ελληνικό, που δίδαξε στην ανθρωπότητα το σωματικό πολιτισμό με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον πνευματικό πολιτισμό με τη φιλοσοφία, τα Γράμματα, τις Τέχνες (ποίηση, θέατρο τραγωδία- κωμωδία κ.λ.π) και τον πολιτικό πολιτισμό με τη Δημοκρατία, που γεννήθηκε και βιώθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Και τελειώνω με τους εξής στίχους για την Οικουμενική, Ελληνική Γλώσσα:
Ω! Γλώσσα Ελληνική, είσαι το Φως της Αλήθειας/ της ζωής της ειρηνικής/ της επιστήμης και της φιλοσοφίας, /της Γνώσης και της Σοφίας,/ της Δικαιοσύνης και της Ανθρωπιάς, /της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας/ και της Αγάπης της πλατιάς.
Αθήνα, 7 Δεκεμβρίου 2009
Γράφει: Ιωάννης (Ίων) Καρακώστας, συγγραφέας, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
