Ας δούμε , αγαπητοί φίλοι, τι έκαναν οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας, οι Μεγάλοι Μύστες της Πραγματικότητας, που ήταν άνθρωποι, κοινοί άνθρωποι σαν όλους, σαν τον καθένα μας…
Ας δούμε τι έκανε ο Ορφέας (που δεν ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο όπως διακήρυξε η βαρβαρότητα του χριστιανικού παροξυσμού)…
Ας δούμε τι έκανε ο Λάο Τσε, ο αληθινός άνθρωπος, όχι ο Λάο Τσε των θρύλων…
Ας δούμε τι έκαναν οι Δάσκαλοι των Ουπανισάδ, που «κρύφτηκαν» στην ανωνυμία για να αποφύγουν την «εκμετάλλευση» των αμαθών…
Ας δούμε τι έκανε ο Βούδας, ο Αληθινός Βούδας, ο Άνθρωπος Βούδας, όχι ο Βούδας των θρησκευτικών οργανισμών και της φαντασίας…
Ας δούμε τι έκανε ο Ιησούς, ο Αληθινός Ιησούς, ο Άνθρωπος Ιησούς, όχι ο Ιησούς της εκκλησίας (των εκκλησιών) που είναι μια ονειρική θρησκευτική φιγούρα και μια προβληματική φιλοσοφική έννοια…
Τι έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Διαβάστε αγαπητοί φίλοι προσεκτικά την ιστορία τους…
Δημιούργησαν κύκλους ανθρώπων που αποκόπηκαν από την «κοινωνία» (όχι από τους ανθρώπους) – ιδεολογικά, ψυχολογικά, πρακτικά, στη συμπεριφορά. Δεν απομακρύνθηκαν. Ήταν μέσα στον κόσμο αλλά όχι εκ του κόσμου (όπως έλεγε ο Ιησούς)… Ξεπέρασαν την Κοινωνική Μάγια, ξεπέρασαν την Φυσική Μάγια, Βίωσαν την Αλήθεια Μέσα τους και Δημιούργησαν Μια Νέα Κοινωνία με όσους τους καταλάβαιναν, από τους ανθρώπους γύρω τους… δημιούργησαν τους Ορφικούς Θιάσους, την Βουδιστική Σάμγκα, τις Πρωτοχριστιανικές Κοινότητες (που δεν ήταν η σημερινή εκκλησία, ή οι εκατοντάδες εκκλησίες)…
Σε αυτές τις Κοινότητες, στην αρχή, για να εισέλθεις, θα έπρεπε να Βιώσεις την Πραγματικότητα, την Αλήθεια, δεν έμπαινες «τυπικά», με κάποια δήλωση πίστης, ή κάποια τελετουργική διαδικασία. Και για να αποδείξεις ότι είσαι άξιος να βρίσκεσαι εκεί έπρεπε να το αποδείξεις με την Προσωπική Εμπειρία σου, με την Κατανόησή σου (της Πραγματικότητας) κι όχι με λόγια…
Τι δίδασκαν αυτοί οι άνθρωποι; Δύσκολα θα το βρείτε στους θρησκευτικούς οργανισμούς που εκμεταλλεύονται (με τις «ευλογίες» του κοινωνικού κατεστημένου) το Όνομά τους, δύσκολα θα το βρείτε στα βιβλία (όσα δεν «κάηκαν»)… Δεν δίδασκαν θεωρίες… Μάθαιναν στους ανθρώπους να ζουν, να ζουν αληθινά, να παίρνουν από την ζωή όλη την ουσία της κι όχι να ζουν με ιδεολογίες, νοοτροπίες που τους επέβαλε η κοινωνία, ή να σπαταλούν το χρόνο τους σε ηλίθιες κοινωνικές δραστηριότητες… Με ένα λόγο τους έδειχναν πώς να Ζουν Ελεύθεροι!
Μολονότι όμως όλοι, ο Ορφέας, ο Βούδας , ο Ιησούς, (κι οι Άλλοι) άσκησαν έντονη κριτική πολιτισμού, μολονότι έκαναν μια πραγματική επανάσταση, το έκαναν ειρηνικά… αποσύρθηκαν για να φτιάξουν μια «δική τους κοινωνία».
Απέφυγαν να συγκρουστούν (πρακτικά, αιματηρά) με τους άρχοντες του κόσμου τούτου και με την «ηλίθια κοινωνία», απλά αδιαφόρησαν, τους «χάρισαν τον ωραίο κόσμο» τους, κι έφτιαξαν τον «Δικό τους Αληθινό Κόσμο», το «Δικό τους Βασίλειο της Αλήθειας» (όπως έλεγε ο Βούδας), το «Δικό τους Βασίλειο των Ουρανών» (όπως έλεγε ο Ιησούς)…
Δείτε ακόμα (εδώ στον Ιερό Χώρο της Ελλάδας) την Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας, από τον Μύστη Ορφέα, τον Μεγάλο Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα μέχρι τους Αναρχικούς Κυνικούς, τους Σοφούς Σοφιστές, τον Ευτυχισμένο Επίκουρο, τους Βαθυστόχαστους Στωικούς και μέχρι τους Ύστερους Φωτισμένους Νεοπλατωνικούς… Όλη η Ελληνική Φιλοσοφία είναι μια Κριτική Πολιτισμού, μια Διαρκής Επανάσταση ενάντια στον δήθεν πολιτισμό… Όλη η Προσπάθεια των Μεγάλων Ελλήνων Φιλοσόφων ήταν να «φτιάξουν» (να αναδείξουν, όχι να χειραγωγήσουν) ανθρώπους φωτισμένους, αληθινούς πολίτες, άξιους να δημιουργήσουν μια Καλύτερη Κοινωνία… Φαντασθείτε! Οι Πρόγονοί μας δεν ήταν ευχαριστημένοι ούτε με την Αληθινή Άμεση Δημοκρατία (της Αθήνας)… Δηλαδή αν ζούσαν στην σημερινή «παγκόσμια κόλαση» (που μας έσυραν κάποιοι) τι έπρεπε να κάνουν ή να πουν;…
Το ζήτημα (το ιστορικό αποτέλεσμα) είναι ότι όλες αυτές οι Προσπάθειες, του Ορφέα και των Φιλοσόφων στην Ελλάδα, του Λάο Τσε στην Κίνα, των Δασκάλων των Ουπανισάδ και του Βούδα στην Ινδία, του Ιησού στην Παλαιστίνη… βούλιαξαν στο Σκοτάδι της Ιστορίας, στη Σιωπή του Χρόνου…
Η Διαφθορά των Θρησκειών
Τελικά τι συνέβη στην Ιστορία των ανθρώπων; Που χάσαμε το Δρόμο;
Όλες οι Θρησκευτικές (Φιλοσοφικές) Επαναστάσεις (κι έγιναν πολλές μέσα στην Ιστορία) τελικά αντιμετωπίστηκαν από την άρχουσα τάξη (παντού) ιδεολογικά και πολιτικά, όχι κατασταλτικά (αν και έγινε κι αυτό κάποιες φορές), με ένα άλλο πολύ χειρότερο τρόπο: τις «αφομοίωσαν», τις μετέτρεψαν σε «κοινωνικούς θεσμούς» και τις «στραγγάλισαν» κυριολεκτικά.
Διαβάστε πραγματικά (δηλαδή ανάποδα από ό,τι λέει η τρέχουσα κοινωνική ερμηνεία) ένα πολύ απλό γεγονός που συνέβη στα μέρη μας. Οι χριστιανοί θεωρούν τον Κωνσταντίνο (ένα παράφρονα, αποδεδειγμένα με ιστορικά στοιχεία, άνθρωπο) σαν Μεγάλο Αυτοκράτορα και Ευεργέτη του χριστιανισμού γιατί θεμελίωσε την ανεξιθρησκεία στην τότε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κι έδωσε την ευκαιρία στους χριστιανούς να γίνουν επίσημη θρησκεία του Κράτους και να γκρεμίσουν τους Αρχαιοελληνικούς Ναούς, να Κάψουν τις Βιβλιοθήκες που ανήκαν στην ανθρωπότητα και να δολοφονήσουν τους εχθρούς τους χειρότερα από ζώα όπως την Υπατία στην Αλεξάνδρεια (μολονότι κάποιοι ψευτο-ιστορικοί χριστιανοί αρνούνται πεισματικά την ανάμειξη του Κύριλλου) … έτσι είχαν ακούσει από τον Ειρηνικό και Γλυκύ Ιησού, τον Ιησού που ακόμα και μη χριστιανοί – όπως εγώ – λατρεύουν και τιμούν;… Στην πραγματικότητα τι έκανε ο Κωνσταντίνος; Κατέστρεψε τον Αληθινό Χριστιανισμό, σαν Θρησκευτικό Κίνημα, σαν Γνήσιο Θρησκευτικό Ρεύμα, σαν Αληθινή Ιερή Κοινότητα, τον μετέτρεψε σε ιδεολογία, τον αφομοίωσε στην οικονομική-πολιτική-κοινωνική πραγματικότητα, τον έκανε «θεσμό» του Κράτους, τον «εξουδετέρωσε»… Βέβαια οι (επαγγελματίες, γιατί έχουν κρατικό μισθό) επιφανείς χριστιανοί όλα αυτά τα θεωρούν καλά… Αλλά τι πέτυχαν; Μόνο στην «Έρημο» υπήρχαν άγιοι, μόνο εκεί υπήρχε λίγο φως, εκεί που ζούσαν οι μυστικοί πατέρες, μακριά από την κοσμική (πλέον) εκκλησία… και τελικά έσβησε κι εκεί το λίγο χριστιανικό φως… Από τότε πόσοι χριστιανοί έφτασαν στην Θέωση; (Δείξτε μας έναν, μόνο έναν)…
Αυτό είναι ένα παράδειγμα από τα κοντινά μας μέρη, όχι την Ελληνική Ιστορία, γιατί το Βυζάντιο δεν είναι Ελληνική Ιστορία, επειδή απλά είχε υιοθετηθεί η «ελληνική» στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Λένε ψέματα στα ελληνόπουλα που τα διδάσκουν την βυζαντινή ιστορία σαν Ελληνική Ιστορία…
Το ίδιο πράγμα συνέβη λίγο-πολύ σε όλα τα θρησκευτικά κινήματα. Ο Ορφισμός έσβησε με το ξεψύχισμα του Ελληνισμού μέσα στην Κοσμοκρατορία των Μακεδόνων (ελληνικής φυλής επίσης) και «βγήκε» βίαια από την ιστορία (παρόλες τις προσπάθειες των Νεοπλατωνικών) στα χρόνια του Βυζαντινού Μεγαλείου(;).
Ο Ταοϊσμός κρατήθηκε απομονωμένος αιώνες μέχρι που, με το συναπάντημα του Βουδισμού, δημιούργησε το Τσαν (το Ζεν στην Ιαπωνία) που είναι ζωντανό μέχρι σήμερα.
Ο Βουδισμός αντέχει πολύ λίγο σε κάποια «κέντρα», λόγω της οργανωτικής δομής του.
Το Ρεύμα της Βεδάντα επιβιώνει χάρις στις ατομικές προσπάθειες ανθρώπων σαν τον Ορομπίντο, τον Μαχάρσι κι άλλους…
Τελικά, λίγο πολύ, όλες οι Μεγάλες Θρησκείες, που είχαν σαν Εμπνευστές τους Εξαιρετικούς Ανθρώπους (αλλά παρ’ όλα αυτά ανθρώπους με σάρκα και οστά), σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού, ξέφτισαν σιγά-σιγά, περιθωριοποιήθηκαν ή έγιναν «κρατικοί θεσμοί».
Σήμερα, αν θέλεις να βρεις την Αλήθεια (των Θρησκειών) ασφαλώς δεν θα την βρεις στις πληροφορίες που θα σου δώσουν οι επίσημοι κοινωνικοί οργανισμοί που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους Μεγάλους Θρησκευτικούς Ηγέτες (ενώ στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονται το Όνομά τους για δικό τους όφελος)… Θα πρέπει μέσα από προσωπική έρευνα να ανακαλύψεις την Αλήθεια, μέσα από μύρια ψέματα. Αν τελικά κάνεις αυτό το «ταξίδι» σίγουρα δεν θα βγεις χαμένος… Αλλά αν ζούσαμε σε μια «αληθινή κοινωνία» όπου η Αλήθεια δεν θα διώκονταν και δεν θα κρυβόταν σίγουρα θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα… Αν… Αλλά δεν…
Ο Λαβύρινθος της Πραγματικότητας και των Μύθων
Ξέρετε, αγαπητοί φίλοι, οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν σοφοί άνθρωποι. Ολόκληρη η «Μυθολογία» είναι γεμάτη μυστικούς συμβολισμούς… δεν είναι ένα συνοθύλευμα από ακαταλαβίστικα παραμύθια.
Λένε… Ο Θησέας ταξίδεψε στην Κρήτη και πέρασε από μια δοκιμασία, μπήκε στο Λαβύρινθο, σκότωσε τον Μινώταυρο, βγήκε από τον Λαβύρινθο κι επέστρεψε στην Αθήνα… κερδίζοντας ένα «βασίλειο»…
Στην πραγματικότητα, στον παρόντα μύθο, ο «Φόνος του Μινώταυρου» είναι μια «Μυητική Διαδικασία» μέσα από την οποία μπορεί ο άνθρωπος να βγει από τον «λαβύρινθο του μυαλού», από τον «λαβύρινθο του κόσμου», έξω στο Φως της Πραγματικότητας. Κι ο Θησέας το έκανε. Έτσι Κέρδισε ένα Βασίλειο. Αλλά δεν είναι το Βασίλειο της Αθήνας (του μύθου), είναι το Αιώνιο Βασίλειο της Πραγματικότητας…. Την ίδια «Μυητική Διαδικασία» θα περιγράψει αργότερα ο Πλάτωνας στην «Αλληγορία του Σπηλαίου».
Ζούμε σε ένα «Λαβύρινθο». Ζούμε στον Λαβύρινθο της Αντίληψης, του νου, του «διαμορφωμένου νου»… Δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε. Είμαστε όλοι δεμένοι, μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε που να πάμε, τι να κάνουμε και καταναλωνόμαστε σε άσκοπες δραστηριότητες…
Ο Λαβύρινθος δεν γίνεται κατοικήσιμος και ο «Μινώταυρος», το «θηρίο του πολιτισμού» (θα εξηγήσουμε παρακάτω τι είναι το «θηρίο του πολιτισμού») πρέπει να «σκοτωθεί» για να ελευθερωθούμε και να βρούμε διέξοδο…
Είδατε τι «ωραία παραμύθια» λέγανε οι προπάπποι των προπάππων, των προπάππων μας; Δεν υπάρχει μόνο ο Φυσικός Λαβύρινθος υπάρχει κι ένα «θηρίο» που μας τρομοκρατεί ότι θα μας καταπιεί, κάπου στα μπερδεμένα μονοπάτια του Λαβύρινθου.
Για όσους έχουν το Κλειδί του Αρχαίου Μύθου η ιστορία (του Θησέα) περιγράφει την πραγματικότητα, τότε και τώρα και πάντα.
Ποιοι είμαστε εμείς (ο Θησέας); Η Πραγματική Ύπαρξη, η Επίγνωση, η Συνείδηση, (πείτε το όπως θέλετε).
Ο Λαβύρινθος είναι η Φυσική Αντίληψή μας, το μυαλό μας (μαζί με τις αισθήσεις).
Ο Μινώταυρος είναι το «θηρίο», το «διαμορφωμένο μυαλό» μας που έφτιαξαν οι άνθρωποι, η κοινωνία, ο πολιτισμός, όλες αυτές οι ανοησίες που μας έχουν φορτώσει και φορτώνουν κάθε παιδί που έρχεται σε αυτό τον ηλίθιο πλανήτη, δηλαδή η «ψεύτικη προσωπικότητά» μας, το «ψεύτικο εγώ» μέσα στο οποίο (περίτεχνα) μας παγιδεύουν…
Κι έτσι, αγαπητοί φίλοι, ξαναγυρίζουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
Η Πραγματική Ηρωική Πράξη του Θησέα είναι «Υποχρέωση του Καθενός» μας: Αν δεν εξοντώσουμε τον «μινώταυρο της ηλιθιότητας» (του «ψεύτικου εγώ» που μας έχουν «φορτώσει») κι αν δεν βγούμε από τον «Λαβύρινθο του Μυαλού» μας (του Συλλογικού Μυαλού μας, σαν ανθρώπινης κοινωνίας), δεν είμαστε Άξιοι για Βασιλιάδες στο Βασίλειο του Πατέρα μας, στο Βασίλειο του Φωτός, στο Βασίλειο των Ουρανών, στο Βασίλειο της Πραγματικότητας.
Αν μείνουμε στον Λαβύρινθο στο τέλος θα μας καταπιεί ο Μινώταυρος, το «ψεύτικο εγώ» μας (γιατί υπάρχει ένας Μινώταυρος για τον καθένα μας) και θα μείνουμε εκεί να αλληλοσπαραζόμαστε με τους άλλους Μινώταυρους, χωρίς ελπίδα διαφυγής από τη ψεύτικη ζωή, από το κοινωνικό αιματηρό παιχνίδι, από την δυστυχία μας.
Και μην πείτε, ο Θησέας είναι Κάποιος εμείς τι είμαστε. Ο Θησέας είναι ο Καθένας. Θησέας ήταν ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, ο Ιησούς και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία που το Έκαναν… γιατί αν δεν Είμαστε ο Θησέας τότε θα γίνουμε Μινώταυροι καταστρέφοντας τον Εαυτό μας και κατασπαράζοντας τους άλλους… γιατί, αγαπητοί φίλοι, μπορεί και να μην το έχετε καταλάβει αλλά «ζούμε στη Χώρα των Ανθρωποφάγων»… Από εμάς εξαρτάται.
Και μην πείτε και πως; Και τι; Και αν; Και γιατί;… Αφήστε το! Ή Τα «αφήνουμε όλα πίσω» και κάνουμε ένα Βήμα στο Άγνωστο ή μένουμε εκεί που είμαστε. Και ποιος σας είπε ότι το Άγνωστο δεν είναι «Φιλόξενο» κι ότι είναι «φιλόξενη» η πραγματικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού; Το «Μόνο Φιλόξενο» είναι το Άγνωστο γιατί Ταυτίζεται με την Ελευθερία, γιατί έχεις την Πλήρη Ελευθερία να Ξαναδημιουργήσεις τον Κόσμο (την Κοινωνία) από την Αρχή.
Και ποιος σας είπε ότι Βγαίνετε από τον Λαβύρινθο τρέχοντας στους δρόμους του Λαβύρινθου; Χιλιάδες χρόνια να τρέχουμε (δηλαδή να προσπαθούμε να φτιάξουμε αυτή την κοινωνία) πάλι εκεί μέσα θα είμαστε (στα αδιέξοδα της ανθρώπινης κοινωνίας, έτσι όπως την έφτιαξαν κι έτσι όπως την διατηρούμε εμείς λόγω της αδυναμίας μας).
Αλλά μην απελπιζόμαστε! Υπάρχει στην ιστορία μας και μια Αριάδνη (δεν την ξεχάσαμε).
Είναι «η Ίδια η Φύση μας» η «Θεϊκή Φύση» μας, το «Ίδιο το Νήμα της Αρχαίας Ζωής», που μας Δένει με Αυτό που Είμαστε Πραγματικά, Αυτό που, αν και έχει «Απωθηθεί» στο Ασυνείδητο, Υπάρχει και Λειτουργεί Ακόμα Μέσα μας.
Δεν χρειάζεται να τρέχουμε στο Λαβύρινθο, δεν υπάρχει διέξοδος εκεί. Απλά εγκαταλείπουμε το Λαβύρινθο γιατί δεν οδηγεί πλέον πουθενά κι είμαστε Ελεύθεροι. Πολύ απλά (όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω)… Γιατί η Φύση μας Είναι Ελεύθερη, Είναι Ελευθερία. Την Ελευθερία την Έχουμε Μέσα μας από την Αρχή και για πάντα. Εμείς την «παραχωρούμε» στην κοινωνία να μας κάνει σκλάβους. Και την Ελευθερία δεν την κατακτάμε μέσα στο Λαβύρινθο. Λένε ψέματα όσοι το λένε αυτό, θέλουν να γίνουμε σαν τον Δον Κιχώτη που πολεμούσε «ανεμόμυλους», να πολεμάμε δήθεν τα στραβά της κοινωνίας για να την κάνουμε καλύτερη. Μα όλη η κοινωνία είναι στραβή κι όλη η κοινωνία θέλει «ξερίζωμα». Αν δεν γκρεμίσεις δεν μπορείς να χτίσεις… έτσι απλά…
Η Έξοδος από τον Λαβύρινθο
Ας τα ξαναπούμε, αγαπητοί φίλοι, για να τα καταλάβουμε.
Ποιος είναι ο Θησέας; Η Αληθινή Ύπαρξή μας (η Αιώνια, Ελεύθερη, Ουσία μας), η Επίγνωση, η Συνείδηση, ο Ανώτερος Ψυχισμός μας, η Ψυχή μας.
Τι είναι ο Λαβύρινθος; Είναι η Φυσική Αντίληψη, η Λειτουργία του Μυαλού (συλλογικού και ατομικού μαζί) μια περιορισμένη και περιοριστική λειτουργία που θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν δεν παρέμβαινε ο «ανθρώπινος πολιτισμός» για να την περιπλέξει.
Τι είναι ο Μινώταυρος; Δεν λέμε «ποιος», αλλά «τι», γιατί δεν πρόκειται για οντότητα αλλά για «αντιληπτική λειτουργία». Είναι το «σχηματισμένο μυαλό», το «περιεχόμενο του μυαλού».
Η Αριάδνη Είναι η Φύση, η Φύση μας, η Ζωή, η Ιέρεια της Αλήθειας… είναι ο «Μίτος της Ζωής»… κι Αυτό που μας Συνδέει Με το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον μας, με την Αιωνιότητα.
Πως Ελευθερώνεσαι; Ένας άλυτος κόμπος δεν λύνεται, απλά κόβεται. Κι Είσαι Έξω. Σκεφθείτε το λίγο! (Θα επανέλθουμε σ’ αυτό).
Η αντίφαση του «κοινωνικού εγώ»: Σε βάζουν να παίξεις ένα ρόλο, σε υποχρεώνουν, σε θεωρούν υπεύθυνο για τις πράξεις σου (απέναντι στην κοινωνία) αλλά δεν σου δίνουν το δικαίωμα να αρνηθείς τον ρόλο. Αν δεν είναι αυτό σκλαβιά τι είναι;
Από την άλλη πρέπει να δεχτείς το στάτους (καθεστώς, υφιστάμενη κατάσταση, παρούσα κατάσταση) της κοινωνίας. Αν η κοινωνία σε ωθεί στην αποτυχία (για την οποία μπορεί και να μην φταις εσύ), στο περιθώριο, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, πρέπει να το «δεχθείς» σαν μοίρα. Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια τι είναι;
Αυτή είναι η «βασική αντίφαση του κοινωνικού εγώ». Είναι μια σχιζοφρενική κατάσταση. Τι θεωρείται υγιές από την «κοινωνία»; Να συνδυάσεις τον «προσποιητό ρόλο» (το «κοινωνικό εγώ», τη «ψεύτικη προσωπικότητα») με τις επιταγές της κοινωνίας. Αν αποτύχεις οδηγείσαι στη νεύρωση, στη σχιζοφρένεια, στην αυτοκτονία, «ψυχολογική» ή πραγματική, ή «προσαρμόζεσαι» και καταφεύγεις σε διάφορα μέσα για να «ξεχαστείς», στη κοινωνική κριτική, στα χόμπυ, στις διασκεδάσεις, στην «δουλειά», στην φιλανθρωπία, ό,τι μπορείς να φανταστείς…
Ο Φωτισμένος βγαίνει από το (αισχρό) παιχνίδι της κοινωνίας. Αλλά το κάνει συνειδητά. Και μπορεί να ξαναμπεί στο Λαβύρινθο, αλλά με δικούς του όρους τώρα. Δεν ταυτίζει την Αληθινή Ύπαρξή του με τον «ρόλο» που θα υποδυθεί χάριν του κοινωνικού παιχνιδιού. Μπορεί να παριστάνει τώρα ό,τι θέλει, τον «Σοφό», τον «τρελό του χωριού», τον «πολίτη»… όλα κωμωδία είναι! Ζήτω ο Αριστοφάνης!
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στα σοβαρά. Ποιος είναι ο Ορισμός του Φωτισμένου; Ότι είναι «Άνους», «Βου-χσιν», «Μη-νους»… Σοφός κι Ανόητος (για τα πρότυπα της κοινωνίας) μαζί. Η σκέψη λειτουργεί ελεύθερα κι όχι με το «περιεχόμενο» που προγραμματίζει η κοινωνία..
Τι είναι η Αληθινή Ουσία του Ανθρώπου; Ουσία, Πνεύμα, Ενέργεια, Κάτι; Δεν είναι το σώμα, δεν είναι οι δραστηριότητες, δεν είναι η (ελεύθερη) σκέψη, δεν είναι η Φυσική Αντίληψη, δεν είναι Τίποτα από όλα αυτά. Η Ύστατη Ουσία Είναι η Ελεύθερη Ανοιχτή Συνείδηση, το Μη-Οργανωμένο, το Πρώτιστο Χάος των σοφών προγόνων μας, από το Οποίο Προέρχονται Όλα και στο Οποίο Καταλήγουν Όλα…
