Σε καμία άλλη θρησκεία η έννοια της Αγάπης δεν είναι τόσο ακέραια, τόσο ολοκληρωμένη, τόσο πλήρης όσο στην Ελληνική Θρησκεία.
Για παράδειγμα στο χριστιανισμό υπάρχει μια εκτρωματική και λειψή έννοια αγάπης: «Μην αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που είναι μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη του Θεού δεν υπάρχει μέσα σε αυτόν.»Ιωάννου Α. β:15. «Όποιος λοιπόν θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»Προς Ιακώβ 4:4«Ότε δε προσέρχονται τω κτίσματι αποστρέφεσθαι τον κτίστην.» (Όταν πλησιάζουν τον κόσμο(τη Φύση) απομακρύνονται από το Θεό.)Αθανασίου αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Κατα Αρριανόν λόγος πρώτος. «Τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης.»Προς Κολλοσαείς 3:1-2
«Όποιος ποθεί τον κόσμο, δεν αγαπά το Θεό. Όποιος συναναστρέφεται τον κόσμο, δεν μπορεί να συναναστρέφεται το Θεό. Όποιος φροντίζει τα του κόσμου, δεν φροντίζει τα του Θεού.»Αββά Ισαάκ ο Σύρος. Ασκητικοί Λόγοι. Μελέτημα 2ον ,7.
Ο χριστιανισμός αποσυνδέει την έννοια της αγάπης τόσο από τον ορατό κόσμο, όσο και από τις αισθήσεις του ανθρώπου Κάτι τέτοιο όμως είναι και αφύσικο και αδύνατο και περιορίζει την έννοια της αγάπης αφαιρώντας της την πληρότητα. Παρόμοια διαστρέβλωση και έκπτωση της έννοιας της αγάπης υπάρχει στον μουσουλμανισμό. Ο Χριστιανισμός με πολλούς τρόπους είναι ένα εκδηλωμένο μίσος ,σε πολλά ακόμη σημαντικά θέματα ο χριστιανισμός δείχνει έλλειψη αγάπης, όπως το μίσος για τους αλλόδοξους, η υποτίμηση της γυναίκας (ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ ΑΠΟ το θείο επίπεδο), ενώ πάντοτε σε όλους τους λαούς αντιπροσωπευόταν. Όλοι οι λαοί έχουν και ΘΕΟΥΣ και ΘΕΕΣ. Μάλιστα ο αδογμάτιστος χαρακτήρας της Ελληνικής Θρησκείας επιτρέπει σε μια γυναίκα να λατρεύει την ανώτατη θεότητα ως θηλυκή (Ευρυνόμη, Μητέρα των Θεών, Αγαθή Θεά, Φύσις, Ειμαρμένη, κλπ). (Για παράδειγμα, στην ιερή άλτη της Ολυμπίας, λατρευόταν και ο Δίας, και η Μητέρα των Θεών (Ο ναός της ήταν το «Μητρώον», που βρισκόταν ακριβώς μπροστά στη είσοδο του σταδίου)). Η Μητέρα των θεών ονομάζεται και Αγαθή Θεά. (Για παράδειγμα, στον Πειραιά (Αρχαιολογικό Μουσείο), υπάρχει το αναθηματικό ανάγλυφο του Πυθόνικου στην Αγαθή Θεά, όπου απεικονίζεται σε μεγαλύτερη διάσταση από τους λατρευτές της, κάτι που συνηθιζόταν στις απεικονίσεις των θεών. Στο άνω μέρος της στήλης, αναγράφεται ότι αφιερώνεται στην Αγαθή Θεά).
Η εχθρική διάθεση για την επιστήμη, τη μόρφωση, την ελευθερία της σκέψης και του λόγου, τη δημοκρατία, ο ίδιος ο δογματικός χαρακτήρας του χριστιανισμού που είναι εξ ορισμού αντίθετος με την έννοια της αγάπης, η υποτίμηση των ζώων και των συναισθημάτων τους (δεν αναγνωρίζουν ύπαρξη ψυχής στα ζώα) η επικύρωση εγκλημάτων του Γιαχβέ εναντίον μη εβραίων, η απειλή του Χριστού για σφαγή αλλόδοξων (Μην ξεχνάμε και την εντυπωσιακή σε μισαλλοδοξία φράση του (υποτιθέμενου) Χριστού:«Όσοι δεν πιστέψουν σε μένα φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους» που οδήγησε στις κατοπινές σφαγές των Ελλήνων και στη γενικότερη διάπραξη σφαγών από τους χριστιανούς) «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντας με βασιλεύσαι, αυτούς αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου» Χριστός (Ιησούς) («Λουκάς» ΙΘ΄ 27-28) Τους εχθρούς μου εκείνους οι οποίοι δεν θέλουν εγώ να είμαι βασιλιάς σε αυτούς, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου. κλπ. Όσον αφορά το χριστιανισμό, να θυμίσουμε εδώ ότι ο χριστιανισμός μιμήθηκε τον κατά πολύ αρχαιότερο Ινδό θεό Κρίσνα (1200πχ). Ο συγγραφέας Γιώργος Γρηγορομιχελάκης στο βιβλίο του: «Δεκαπέντε Εσταυρωμένοι και Αναστημένοι Σωτήρες» των εκδόσεων (Δαδούχος) εντοπίζει 121 σημεία αντιγραφής. Τα κυριότερα είναι: (Ο Κρίσνα γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από παρθενογέννεση,ο πατέρας του ήταν ξυλουργός, ο Θεός του οποίου είναι μέρος είναι τριαδικός, σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές, αναστήθηκε, τον είχαν προφητεύσει Ινδοί προφήτες, δήλωνε ότι δεν ήρθε να αλλάξει τον Ινδουισμό αλλά να τον συμπληρώσει, ο (κακός) θεός Κάμσα έσφαξε όλα τα νεογέννητα της περιοχής προκειμένου να τον δολοφονήσει, αλλά οι γονείς του, φυγάδεψαν το νεογέννητο Κρίσνα κλπ). Επίσης, στο παλαιότερο σε σύγκριση με τον χριστιανισμό ιερό βιβλίο των Περσών «Ζενταβέστα», ο θεός Αχουραμάσδα στέλνει τον άγγελό του να ενημερώσει την παρθένο Ντουγκντώ ότι θα γεννήσει με θεϊκή επέμβαση, τον σωτήρα του κόσμου, Ζαρατούστρα. Επίσης ο Παύλος μιμήθηκε τις Ελληνικές ρήσεις περί αγάπης.
Τέλος, στο ερώτημα, ποιος δικαιούται να χειρίζεται τον οίκτο περισσότερο, οι Έλληνες ή οι Χριστιανοί, ο Χριστός αν όπως επιθυμούν οι χριστιανοί ήταν θεός, δεν πόνεσε στο σταυρό.(Και μάλιστα θα έπρεπε να το γνωρίζει από πριν ότι μετά από αυτή τη δοκιμασία θα εξακολουθούσε να είναι θεός).(Σε ένα αντίστοιχο παράδειγμα στην αρχαία Ελλάδα, ο Ξενοφάνης είπε στους Αιγυπτίους σχετικά με τον θάνατο του θεού Όσιρι, να μην τιμούν τον Όσιρι ως θεό, αν τον θεωρούν θνητό, η να μη θρηνούν γι αυτόν αν πιστεύουν πως είναι θεός). Άρα, πέραν του γεγονότος ότι ο Χριστιανισμός ως θρησκεία είναι ένα κλεψίτυπο, δικαιούται να χειρίζεται τον οίκτο σε μικρότερο βαθμό από ότι ο Ελληνισμός, για τους ακόλουθους λόγους: Ο ένθεος ΕΥΜΟΛΠΙΔΗΣ, ο τελευταίος Ιεροφάντης της Ελευσίνας Νεστόριος, η μεγάλη αυτή μορφή της Ελληνικής Θρησκείας, άνθρωπος όντας, αφού βασανίστηκε και μαρτύρησε, σφαγιάστηκε από τους χριστιανούς για την Αγάπη των Θεών και την πίστη του. Βέβαια, μετά το θάνατό του απεθεώθη, όπως συμβαίνει σε κάθε ενάρετο άνθρωπο που χύνει το αίμα του και πεθαίνει, δίνει τη ζωή του στο όνομα των πανάγαθων Θεών. (Όλοι οι ήρωες στην Ελληνική Θρησκεία, απεθεώθησαν, ανέβηκαν από την ανθρώπινη κλίμακα στη θεϊκή μέσω ενάρετων πράξεων).(Η αποθέωση μέσω ενάρετων πράξεων είναι η πεμπτουσία της Ελληνικής θρησκευτικότητας).
Άρα, όχι μόνο λόγω του Ευμολπίδη θεανθρώπου, η άλλων που απεθεώθησαν, αλλά και επειδή οι Έλληνες θυματοποιήθηκαν ως λαός ολόκληρος αφού σφαγιάστηκαν κατά χιλιάδες, η γνωστή γενοκτονία των Ελλήνων από τους χριστιανούς , ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤ ΕΞΟΧΗΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΤΟ ως κεντρικό στοιχείο του πως κανείς θυσιαζόμενος για τους συνανθρώπους του, την Αγάπη και το δίκαιο ανεβαίνει στους ουρανούς.
Η ελληνική θρησκεία
Η Ελληνική Θρησκεία είναι το σύνολο των θεολογικών πεποιθήσεων και λατρευτικών πρακτικών των αρχαίων Ελλήνων σε μια σύνθεση, ωσάν να είναι ένας τεράστιος ζωντανός οργανισμός όπου καμία θεολογική τοποθέτηση δεν εξαιρείται, και όπου όλα συνυπάρχουν με αρμονικό τρόπο και συμπληρώνουν το ένα το άλλο παίρνοντας την κατάλληλη θέση, στο κατάλληλο σημείο σ αυτό το σύνολο, τον ζωντανό οργανισμό που ονομάζεται Ελληνική Κοσμογονία και Θρησκεία.
Ο Δίας, ο ύψιστος των θεών, συναντάται σε τρία σημαντικά σημεία στην Ελληνική Κοσμογονία:
1) Στην αρχή της Ελληνικής Κοσμογονίας, προϋπάρχων του κόσμου, και δημιουργός του κόσμου. Εκεί, όπως λέει ο Ζήνων ο Κιτιεύς, εκτός από Δίας, προσονομάζεται κατά άλλους Θεός, κατά άλλους Νους, Ειμαρμένη, και με άλλες ονομασίες. (Ο Θεός του Ξενοφάνη που δημιούργησε τον κόσμο, ο Νούς του Αναξαγόρα, το Όν του Παρμενίδη, η Άρρητος Αρχή του Ορφέα, το Έν κλπ.). « Έν τ είναι Θεόν και Νούν καί Ειμαρμένην και Δία. Πολλές τ ετέραις ονομασίες προσονομάζεσθαι…σπερματικόν λόγον όντα του κόσμου» (Διογ.Λαέρτ.7,136). (Nα σημειώσουμε εδώ ότι στην Άρρητο Αρχή του Ορφέα, ο Ζεύς είναι ο Λόγος της Αρρήτου Αρχής. Λόγος, είναι η αγάπη, η φιλότης, είναι η ενέργεια που συνέχει τα πάντα στην Άρρητο Αρχή, στο Εν η Όλον. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τους θεούς και σε σπερματική μορφή όλες τις κατόπιν εκδηλωθείσες στον κόσμο μορφές).
(Και στα μαθηματικά, λόγος σημαίνει η σχέση, η σύνδεση δύο αριθμών).
2) Στην πρώτη μορφή που σύμφωνα με τον Ορφέα ήλθε στον εκδηλωμένο κόσμο, ο Φάνης – Έρως – Μήτις –Ηρικεπαίος, ο οποίος ονομάζεται και Πρωτόγονος, Δίας, και Πάνας «…και ήδ η θεολογία Πρωτόγονον ανυμνεί και Δία καλεί πάντων διατάκτορα καί όλου του κόσμου· διό και Πάνα καλείσθαι.» Ορφικά Αποσπάσματα 13,20. Δαμάσκιος. 123 bis [I 317, 15 R] η δε κατά τον Ιερώνυμον φερομένη και Ελλάνικον (naml. Ορφική θεολογία) (Αθηναγ.18p.20 Schw).
3) Στην εγκόσμια « επιφάνεια » του Διός, ως γιός του Κρόνου. ( Επιφάνεια, ονομάζεται η εγκόσμια εμφάνιση και παρουσία ενός προυπάρχοντος θεού, μέσα στον κόσμο, όταν ωριμάζουν οι συνθήκες του κόσμου, και καλείται πλέον να έλθει στα εγκόσμια για να αποτελέσει την ουσία ενός τομέα, ενός δεδομένου, ενός αντικειμένου, μιας συγκεκριμένης πτυχής αυτού του κόσμου, για να διοικήσει τον τομέα αυτό. Συνήθως, η επιφάνεια ενός θεού, συμβολίζεται στη Μυθολογία με μια «γέννηση». Την γέννηση αυτή πάντοτε προκαλεί ο Έρως, ο οποίος εξ ου και ονομάζεται γεννήτωρ όλων των θεών (και αρχαιότερος των εγκοσμίων θεών). Ακριβέστερα, ο Έρως εντάσσει έναν προυπάρχοντα θεό, μέσα στον κόσμο, θέτοντας ως «γονείς» του θεούς που έχουν μία προδήλως αιτιώδη σχέση με τον τομέα που πρόκειται να αναλάβει ο νεοεισαχθείς στον κόσμο θεός).
Αυτές οι τρεις ιδιότητες του Διός συνυπάρχουν στην Ελληνική Κοσμογονία και Θρησκεία. Και είναι ο θεός που με το μέγεθος της Αγάπης του (και τα τόσα πολλά επίθετά του που σημαίνουν Αγάπη) κυβερνάει τον κόσμο εν Αγάπη.
(Σημείωση): Καθώς στην Ελληνική θρησκεία δεν υπάρχει δογματικό περίγραμμα αυστηρό και απαγορευτικό, μπορεί κανείς να υιοθετεί θεολογικές απόψεις από διαφορετικούς ποιητές η φιλοσόφους συνδυάζοντας επιλεκτικά κείμενά τους χωρίς κατ ανάγκη να συμφωνεί με όλες τους τις απόψεις η το γενικότερο πνεύμα τους. Αν για παράδειγμα κάποιος πιστεύει ότι ο Δίας προυπάρχει του παντός και δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός, μπορεί να συμφωνεί επιλεκτικά με κάποια κείμενα π.χ του Ορφέα, χωρίς να συμφωνεί με το συνολικό πνεύμα του Ορφέα. Ας δούμε μερικά τέτοια κείμενα:
-«Ζευ..δια σην κεφαλήν εφάνη τάδε πάντα, γαία θεά μήτηρ..και πόντος…παντογένεθλε, αρχή πάντων…αυτοπάτωρ. Μακάρων τε θεών πάτερ ηδέ και ανδρών» Ορφικός Ύμνος Διός.
-«Κικλήσκω μέγαν…Δία, παγγενέτην» Ορφικός ύμνος Διός Αστραπέως.
-«Ζεύς πρώτος γένετο…Διός δ εκ πάντα τέτυκται…Ζευς αυτός απάντων αρχιγένεθλος..» Ορφικοί («Εκλογή» του ΣτοβαίουΙ23vs και Ευσεβίου 1.1 ΙΙΙ 11).
Επίσης, όσον αφορά την μυθολογία, αξίζει να σημειώσουμε ότι εκτός της πλατειά αποδεκτής παραδοχής ότι οι μύθοι είναι συμβολικοί και αποδεκτοί, υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα και η εξ ίσου σημαντική άποψη ότι όλοι οι μύθοι είναι άκυροι και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καθόλου μύθοι για τους θεούς, γιατί ότι και να πει κανείς για τους θεούς τους αδικεί, καθώς η μεγαλοσύνη τους είναι άφθαστη από την διάνοια των ανθρώπων: «καθόλου αξύμφορος ο περί των θεών λόγος».
Κάποιοι άλλοι πάλι (Σωκράτης), θεωρούσαν ότι έπρεπε να ξαναγραφτούν οι μύθοι για να αποδίδουν την μεγαλοσύνη των θεών, όχι μόνο ως νόημα, αλλά και ως αφήγηση, γιατί θεωρούσαν ότι οι υπάρχουσες συμβολικές αφηγήσεις δεν είναι αντάξιες των θεών ως εικόνα-αφήγηση, αλλά μόνο ως περιεχόμενο. (Παρόμοιες απόψεις εξέφρασαν οι: Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Πλάτων,κλπ).
Κλείνοντας, και επανερχόμενοι στο κατ εξοχήν θέμα, να αναφέρουμε ότι ρήσεις των Ελλήνων στο θρήσκευμα για την Αγάπη, όπως και τώρα, θα συνεχίζουν να υπάρχουν αδιάκοπα και στο μέλλον, και θα έχουμε ακόμα περισσότερες διατυπώσεις από τις ήδη υπάρχουσες, τις πάρα πολλές όμορφες αποχρώσεις που έχουν αποδώσει οι αρχαίοι Έλληνες στην έννοια της Αγάπης.
Σύνθεση μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού
Η Ελληνική Θρησκεία, ποτέ δεν έθεσε θέμα αν είναι μονοθεϊσμός η πολυθεϊσμός, ακριβώς γιατί είναι και τα δύο. Είναι η σύνθεση μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού. Όλοι οι Έλληνες δέχονται την ύπαρξη πολλών θεών, και ταυτόχρονα δίνουν όνομα στην ανώτατη θεία οντότητα που ταυτίζεται με το παν. Όπως λέει ο Ζήνων ο Κιτιεύς, εκτός από Δίας, προσονομάζεται κατά άλλους Θεός, κατά άλλους Νους, Ειμαρμένη, και με άλλες ονομασίες. (Ο Θεός του Ξενοφάνη που δημιούργησε τον κόσμο, ο Νούς του Αναξαγόρα, το Όν του Παρμενίδη, η Άρρητος Αρχή του Ορφέα, το Έν, η Μητέρα των θεών, κλπ.). « Έν τ είναι Θεόν και Νούν καί Ειμαρμένην και Δία. Πολλές τ ετέραις ονομασίες προσονομάζεσθαι…σπερματικόν λόγον όντα του κόσμου» (Διογ.Λαέρτ.7,136).
Ο Ηράκλειτος λέει: «Το Ένα, το σοφό, και θέλει και δεν θέλει να λέγεται μόνο Ζεύς»
Ο Πλωτίνος λέει: «Ο λατρεύων τους Θεούς, λατρεύει τον Θεό», ότι δηλαδή, ο αληθινά πιστός αισθάνεται ταυτόχρονα τον Θεό και τους Θεούς.
Ο Φιλόλαος, επίσης, μας λέει ότι στο κέντρο του Όντος, που ταυτίζεται με το σύμπαν και το Θεό υπάρχει άσβεστη φλόγα, το «κεντρικόν πύρ».Ο Στοβαίος αναφέρει (Ανθολόγιο,1,22,1): «Ο Φιλόλαος τοποθετεί το πύρ στο μέσον, στο κέντρο. Το ονομάζει εστία των πάντων, οίκον του Διός, μητέρα των θεών».Ονομάζει δηλαδή το κέντρο του ανώτατου θείου όντος με δύο ονόματα: οίκον του Διός, Μητέρα των θεών. Ο Ξενοφάνης λέει: «Εις Θεός εν τε Θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος» Ένας Θεός είναι μέγιστος ανάμεσα στους Θεούς και τους ανθρώπους.
Η ελληνική ηθική
Οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες, (και κατ εξοχήν πολλοί φιλόσοφοι), θεωρούσαν, ότι θεμελιώδες στοιχείο της Ελληνικής Ηθικής είναι η αποφυγή των σαρκικών ηδονών γιατί στόχος του Έλληνα είναι το βίωμα μιας ζωής προσηλωμένης στις πνευματικές αξίες και αρχές, στον πνευματικό κόσμο και με γνώμονα τις αξίες και τις αρετές για να έχουμε ως αποτέλεσμα τον ΕΝΑΡΕΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΙΟ. Πρέπει να τονίσουμε εδώ, ότι δεν πρέπει να συγχέει κανείς την εικονοπλασία των Ελληνικών μύθων που περιγράφουν, περιέχουν ερωτικές σκηνές και σαρκικό σμίξιμο θεών, γιατί καθώς οι θεοί είναι άυλοι, το «σμίξιμό» τους είναι στοιχειακό. Εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε τους μύθους και τις περιγραφές αυτές για να αποδώσουμε την ενότητα και την αλληλοπλήρωση του θείου στοιχείου (των θεών), την αιτιώδη σχέση μεταξύ τους, και το γεγονός ότι η ύπαρξη και παρουσία του ένός θεού προυποθέτει την ύπαρξη και παρουσία άλλων θεοτήτων.
