της Ειρήνης Νταγαδάκη για το protagon.gr
«Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό» ήταν ο τίτλος μιας τηλεοπτικής εκπομπής των περασμένων χρόνων. Χαμόγελο, μια λέξη ξεχασμένη στις μέρες που διανύουμε, γιατί όμως; Ποιος φταίει για όλα αυτά τα χαμένα χαμόγελα; Η παρούσα οικονομική κατάσταση, τα διάφορα προβλήματα, οι αγχωτικοί ρυθμοί της ζωής και άλλα παρόμοια ή εμείς οι ίδιοι;
Βέβαια τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα δεν είναι δυνατό να πάψουν να υπάρχουν στη ζωή ενός ανθρώπου, άρα αφού αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, ας αλλάξουμε όλοι εμείς κοιτώντας με χαμόγελο τους γύρω μας, ανταλλάσσοντας όλες αυτές τις «καλημέρες»-που ποτέ δεν είπαμε-συνοδευόμενες με ένα χαμόγελο, που είναι πηγή αισιοδοξίας, αφού «κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις» όπως έγραψε και ο Κ. Π. Καβάφης.
Ένα χαμόγελο χαρίζει ευεξία, αφού το γέλιο είναι ένα ελεύθερο αλλά ταυτόχρονα πολύτιμο αγαθό. Έτσι αν κοιτάξουμε τους πάντες και τα πάντα χαμογελώντας, δείχνουν πολύ καλύτερα, μπορεί να μη φτιάχνουν αυτομάτως, όμως εμείς νιώθουμε πιο δυνατοί όσον αφορά στην αντιμετώπιση τους, αφού η θετική ενέργεια είναι αυτή που ανοίγει δρόμους. Άλλωστε ποιος δεν θέλει γύρω του ανθρώπους που του φτιάχνουν το κέφι;
Ας αρχίσουμε επομένως με ένα χαμόγελο και ένα κλείσιμο του ματιού σε κάθε καινούρια μέρα, καθώς κάθε μέρα είναι μια ολόκληρη ζωή από μόνη της. Αφού «στο τέλος, τέλος αυτό που θα μείνει από μας είναι ένα τραγούδι… μια ιστορία» σύμφωνα με τον Joe Lambert, ας είναι λοιπόν αυτή η ιστορία όσο γίνεται πιο χαρούμενη, ας είναι το αποτύπωμα της ζωής μας αισιόδοξο. Γιατί στο μπουκέτο της ζωής είναι καλό να βάζεις καθημερινά πολλά και διαφορετικά λουλούδια, δίνοντας αξία στην κάθε μέρα…
Μα πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Ανατρέχοντας ίσως στην ένδοξη ιστορία της πατρίδας μας και διαπιστώνοντας ότι όλες οι δύσκολες καταστάσεις ξεπεράστηκαν με αποφασιστικότητα αλλά και αισιοδοξία, καθώς «η πιο μεγάλη δύναμη ‘ναι η ανάγκη» κατά τον Ευριπίδη.
Ποιος θα περίμενε ποτέ ότι οι Αρχαίοι Έλληνες θα μπορούσαν να νικήσουν πανίσχυρους εχθρούς; Ποιος θα πίστευε ότι χωρίς να έχουν εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα θα κατασκεύαζαν μνημεία που προσελκύουν τον παγκόσμιο θαυμασμό ακόμη και σήμερα; Ποιος θα φανταζόταν ότι η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός θα ήταν γνωστός στα πέρατα του κόσμου και θα είχε επηρεάσει και άλλους πολιτισμούς; Ποιος θα περίμενε ότι οι Έλληνες που για αιώνες ήταν υποδουλωμένοι στους Τούρκους θα επαναστατούσαν το 1821 και θα κέρδιζαν την ελευθερία τους; Σε ποιον δεν θα ξένιζε το γεγονός ότι μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα θα ύψωνε το ανάστημα της απέναντι σε Ιταλούς και Γερμανούς το 1940 και θα νικούσε; Και τέλος, ποιος θα πίστευε ότι μια ομάδα νέων παιδιών, μαθητών και φοιτητών, θα έδιωχνε τη Δικτατορία και θα έφερνε τη Μεταπολίτευση; Κανείς δεν το πίστευε, εκτός από αυτούς που τα έκαναν πράξη όλα αυτά.
Επομένως στην ερώτηση: «γιατί να χαμογελάσω, αφού όλα γύρω μου είναι άσχημα;», η απάντηση είναι απλή: η ζωή είναι ένα πάζλ που αποτελείται από χαρές και λύπες, στο χέρι του καθενός μας είναι να βάλουμε τα κομμάτια στη σωστή σειρά με επιμονή και υπομονή. Άλλωστε αξία δεν έχει μόνο ο προορισμός αλλά και η διαδρομή. Όπως τα καταφέραμε να επιβιώσουμε ως τώρα, θα τα καταφέρουμε και στη συνέχεια, παίρνοντας δύναμη και γνώσεις από το παρελθόν και ατενίζοντας με χαμόγελο το μέλλον. Η ιστορία συνεχίζεται με όλους εμάς πρωταγωνιστές…
*Η Ειρήνη Νταγαδάκη είναι φιλόλογος.
Πηγή: Καλά Νέα
