Όταν ήρθα να σπουδάσω στη Σαλονίκη ο συγκάτοικος μου μου είπε για ενα περιοδικό που είχε κυκλοφορήσει τότε και είχε σα μότο τη φράση «η εκδίκηση του καλού». Με ξένισε. Δεν κατάλαβαινα πώς το καλό μπορεί να εκδικηθεί και γιατί να εκδικηθεί και ποιον να εκδικηθεί εντέλει;
Πέρασε άλλη μια ζωή από την αθωότητα των δεκαοκτώ με τα ίδια ερωτηματικά να ίπτανται στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα που ρημάζεται από λάθος πολιτικές, από ανίκανους πολιτικούς, περισσότερο όμως από πολίτες που δεν έμαθαν
να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο.
Και ήρθαν τα ζόρια και είμαστε όλοι μπροστά στην ίδια ανήμπορη πολιτεία, μουδιασμένοι να ψάχνουμε που είναι εκείνο το κουμπί που λέει «επανεκκίνηση» να το πατήσουμε επιτέλους;
Πώς μπορούμε να ξαναρχίσουμε σε μια κοινωνία που δε θα ‘ναι ο ένας εχθρός του άλλου; Πώς μπορούμε να χτίσουμε εμείς τις δομές που δεν κατάφερε αυτό το κράτος να χτίσει τόσα χρόνια και που -όποιες υπήρχαν- γκρεμίζονται σιγά σιγά σε βωμούς δανειακών συμβάσεων;
Και από κάτι τέτοια άρχισαν να ξεπηδούν σιγα-σιγά και όλο πιο μαζικά, ένα σωρό «κινήματα πολιτών». Και κάπως έτσι μικροί σπινθήρες άρχισαν να μας θυμίζουν πως όλοι είμαστε τα κύτταρα ενός και μόνο σώματος που δε γίνεται να ζούμε ο ένας χωρίς τον άλλο. Κοινωνικά παντοπωλεία, γειτονιές που μαγειρεύουν φαγητό στους γείτονές τους, κομμωτήρια, ιατρεία, εστιατόρια: έχουν περάσει από τα αυτιά μου πάμπολλες πρωτοβουλίες.
Παίρνω μια ανάσα και στέκομαι σε δύο δίκτυα που με έχουν συγκινήσει και που ακουμπάνε τους δυο πιο ευαίσθητους τομείς της κοινωνίας: την υγεία και την παιδεία.
Οι «παστίλιες για τον πόνο» του άλλου, η πρόσφατη καμπάνια των «γιατρών χωρίς σύνορα» : «Με τη συμβολική αγορά ενός κουτιού με έξι καραμέλες από μέλι και θυμάρι από τα φαρμακεία σε ολόκληρη τη χώρα, κάθε αγοραστής συμβάλλει στην προσπάθεια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα να βοηθήσουν ασθενείς ευάλωτους, «ξεχασμένους», αποκλεισμένους από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο».
Το #tutorpool: ένα δίκτυο φτιαγμένο από ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την αξία της παιδείας ως αναντικατάστατο μόχλο προόδου της κοινωνίας για ανθρώπους που την έχουν όσο τίποτε άλλο ανάγκη. ένα δίχτυ αλληλεγγύης σε μια κοινωνία που την έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Δε θέλω να πω περισσότερα. Μπείτε και δείτε τα. Δώστε το χέρι σας πριν χρειαστεί να απλώσετε το δικό σας. Και για να μη χρειαστεί.
Και κάποια στιγμή ελάτε να μαζευτούμε, να δούμε πόσοι είμαστε εμείς που μπορεί να κάνουμε ένα καλό χωρίς να περιμένουμε τίποτα από αυτό, παρά μόνο το καλό που θα πάρουμε πίσω ζώντας σ’ ένα λίγο καλύτερο κόσμο.
Γιατί μάλλον το καλό όντως δε χρειάζεται να εκδικηθεί κανέναν. Οι δίκες έτσι κι αλλιώς αφορούν το κακό. Το καλό το αφορά μόνο η ίδια η ζωή.
Υστερόγραφο: ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές η Σίλια Βιτωράτου έγραψε ένα καταπληκτικόσύντομο παραμύθι , «χωρίς παρά και μύθο»: κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να το διαβάσετε.
Πηγή: Καλά Νέα
