Με αφορμή τις ευχές του αγαπητού Πολύδωρα από την μακρινή Αυστραλία για τους ελληνικούς γάμους, έκανα ορισμένες σκέψεις τις οποίες μεταφέρω εδώ.
Οι γάμοι με το πατρώο ελληνικό τυπικό θα εξαπλωθούν διότι αποτελούν μια αδήριτη αναγκαιότητα. Ήδη οι αιτήσεις είναι αρκετές και προγραμματίστηκαν να ξεκινήσουν και πάλι οι τελετές γάμων από τα τέλη του Αυγούστου. Αποτελούν αδήριτη αναγκαιότητα διότι πολλοί είναι οι Έλληνες που δεν επιθυμούν, γι αυτήν την τελετή που συμβολίζει μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής τους, ν’ ακολουθήσουν ιουδαϊκά πρότυπα. Προτιμούν, όταν νοιώθουν ότι η στεγνή τελετή του δημαρχείου δεν καλύπτει την εσώτερη ανάγκη που προσιδιάζει στις ψυχικές απαιτήσεις τους, να προχωρήσουν και σε μια δεύτερη τελετή – εφόσον όπως είδαμε ο νομοθέτης την προβλέπει και την δέχεται – με τυπικό που να ανταποκρίνεται στα ελληνοπρεπή ιδεώδη.
Ειλικρινά, δεν έχω καμιά αντίθεση με τους Ιουδαίους στην καταγωγή, έχω μάλιστα φίλους εβραϊκής καταγωγής και σέβομαι απολύτως τα έθιμά τους. Πολλά από τα οποία (χοροί, τραγούδια) είναι αρκετά γουστόζικα και όμορφα. Όπως όμως οι Εβραίοι τιμούν τις παραδόσεις και τα ήθη τους και δεν δέχονται να τα αλλοιώνουν π.χ. με ελληνικά, δεν θα έπρεπε το ίδιο να πράττουν και οι Έλληνες για τα δικά τους ήθη; Δεν έχουν το δικαίωμα οι κατά το έθος και την παιδεία Έλληνες, μια τόσο σημαντική στιγμή για τη ζωή τους, να την τελέσουν ελληνικά και όχι εβραϊκά;
Διότι τι άλλο παρά εβραϊκή ως προς την ουσία της, είναι η τελετή στην οποία υπόκεινται τα ζευγάρια που τελούν τον καθιερωμένο γάμο του επισήμου εν Ελλάδι δόγματος; Πόσο Έλληνας μπορεί να νοιώθει κανείς όταν συνειδητά δέχεται να του λένε οι ιερείς, στην πιο ιερή στιγμή γι αυτόν και για την σύντροφό του, ότι ο γάμος του ευλογείται από τη ΣΙΩΝ; Ή να του εύχονται, για όλη την υπόλοιπη ζωή του, τις αξίες (αγαθά) της ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ;
Διότι αυτό ακριβώς λέει ο ιερέας στον γαμπρό κατά την λειτουργία του γάμου:
Εὐλογήσαι σε Κύριος ἐκ Σιών, καὶ ἴδοις τὰ ἀγαθὰ Ἱερουσαλὴμ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου.
Πόσο υπερήφανος, όχι μόνο ως Έλλην αλλά και ως απλός πολίτης του κόσμου, μπορεί να νοιώθει κάποιος με «ευχές» σαν την παραπάνω;
Όταν ένα ζεύγος προχωράει σε γάμο, αποφασίζει, εκτός των άλλων, να φέρει απογόνους που θα συνεχίσουν την μακρά πορεία του γένους τους με μια νέα γενιά. Νέα γενιά, τι; Ελλήνων ή Εβραίων; Διότι ο ιερέας, αντί για τους δικούς τους προπάτορες, απευθύνεται στο ζεύγος και τους εύχεται να κάνουν απογόνους σαν να πρόκειται για απογόνους του Αβραάμ, της Σάρρας, του Ισαάκ, της Ρεβέκκας, της Ραχήλ, του Ιακώβ και των 12 γιων του που αποτελούν τους πατριάρχες των 12 φυλών του Ισραήλ! Σαν να είναι οι νεόνυμφοι και τα παιδιά τους απόγονοι του Ιωσήφ και την Ασυνέθ, του Εφραίμ, του Μανασσή, του Ιεσσαί κλπ κλπ!
Διότι αυτό ακριβώς λέει ο ιερέας στους νεόνυμφους κατά την λειτουργία του γάμου τους:
…ο τὸν θεράποντά σου Ἀβραὰμ εὐλογήσας, καὶ διανοίξας τὴν μήτραν Σάῤῥας, καὶ πατέρα πλήθους ἐθνῶν ποιήσας· ὁ τὸν Ἰσαὰκ τῇ Ῥεβέκκᾳ χαρισάμενος, καὶ τὸν τόκον αὐτῆς εὐλογήσας· ὁ τὸν Ἰακὼβ τῇ Ῥαχὴλ συνάψας, καὶ ἐξ αὐτοῦ τοὺς δώδεκα Πατριάρχας, ἀναδείξας· ὁ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴν Ἀσυνὲθ συζεύξας, καρπὸν παιδοποιΐας αὐτοῖς τὸν Ἐφραίμ, καὶ τὸν Μανασσῆν χαρισάμενος· ὁ τὸν Ζαχαρίαν καὶ τὴν Ἐλισάβετ προσδεξάμενος, καὶ Πρόδρομον τὸν τόκον αὐτῶν ἀναδείξας· ὁ ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ τὸ κατὰ σάρκα βλαστήσας…
κλπ κλπ
Δεν έχουμε εμείς ισάξιους προγόνους για ν’ αναφερθούμε ώστε να νοιώσουμε λίγη από την αύρα του μακρινού ελληνικού παρελθόντος; Αντί για τον Αβραάμ, την Σάρρα, τον γιο τους Ισαάκ, τον εγγονό τους Ιακώβ και τους πατριάρχες των 12 φυλών του Ισραήλ, δεν έχουμε τον Δευκαλίωνα, την Πύρρα, τον γιο τους τον Έλληνα, τον εγγονό τους τον Δωριέα; Τον Ξούθο, τον Ίωνα, τον Αίολο, τον Αχαιό που αποτελούν τους γενάρχες των ελληνικών φύλων; Αντί για Ιωσήφ, Ασυνέθ, Εφραίμ, Μανασή, Ζαχαρία, Ελισάβετ, Ιεσσαί κλπ κλπ, δεν έχουμε μεγάλες μορφές σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας; Δεν έχουμε έναν Όμηρο, έναν Θαλή, έναν Ηράκλειτο, μία Σαπφώ; Τον Σόλωνα, τον Θεμιστοκλή, τον Λεωνίδα, τον Περικλή, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και δεκάδες άλλες σπουδαίες μορφές να επικαλεστούμε ώστε η στάση ζωής μας, ημών και των απογόνων μας, να είναι αντάξια της ιδικής των;
Πόσο υπερήφανο μπορεί να νοιώθει ένα ζεύγος όταν, την ημέρα του γάμου του, δέχεται τις «ευλογίες» όλων των παραπάνω πατριαρχών των 12 φυλών του Ισραήλ καθώς και τις ευλογίες του Μωυσή, της Σεπφώρας, του Ενώχ, του Σήμ, του Ελιάχ (Ηλία) κλπ κλπ;
Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴν Σάῤῥαν. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὴν Ῥεβέκκαν. Εὐλόγησον αὐτοὺς Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἰακὼβ καὶ πάντας τοὺς πατριάρχας. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴν Ἀσυνέθ. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας Μωσέα καὶ Σεπφόραν. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄνναν. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας Ζαχαρίαν καὶ τήν Ἐλισάβετ. Μνημόνευσον αὐτῶν, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς ἐμνημόνευσας τοῦ Ἐνώχ, τοῦ Σήμ, τοῦ Ἠλία…
Πόσο Έλληνας μπορεί να νοιώθει ο οποιοσδήποτε γαμπρός όταν, την ημέρα του γάμου του, του εύχονται τα «καλά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ»;
Μεγαλύνθητι, Νυμφίε, ὡς ὁ Ἀβραὰμ, καὶ εὐλογήθητι ὡς ὁ Ἰσαάκ, καὶ πληθύνθητι ὡς ὁ Ἰακώβ
Πόσο Ελληνίδα μπορεί να νοιώθει η νύφη όταν, την ημέρα του γάμου της, της εύχονται «τα καλά» της Σάρρας, της Ρεβέκκας και της Ραχήλ;
Καὶ σύ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ὡς ἡ Σάῤῥα, καὶ εὐφράνθητι ὡς ἡ Ῥεβέκκα, καὶ πληθύνθητι ὡς ἡ Ῥαχήλ
Πόσο «περήφανος» μπορεί να νοιώθει ένας Έλληνας όταν, την πιο ιερή γι αυτόν στιγμή, τη στιγμή που προετοιμάζεται ψυχικά να κάνει οικογένεια, ν’ ακούει ευχές όπως
Εἰρήνη ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ !! (Αλήθεια, γιατί δε το λένε απ’ ε υθείας στα εβραϊκά “Σαλόμ Γισραέλ”);
Όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν με σκούρους χαρακτήρες – όπως και πολλά άλλα – προέρχονται από την «ιερά ακολουθία του στεφανώματος ήτοι του γάμου», δηλ. της γαμήλιας τελετής που ακολουθείται στους γάμους του επισήμου δόγματος. Το ν’ αδιαφορεί κάποιος και να λέει «δεν πα να λένε ότι θέλουν, δεν πα να με ταυτίζουν με Εβραίους εμένα, τη γυναίκα μου και τα παιδιά που θα φέρω στον κόσμο», είναι δικαίωμά του και είναι απολύτως σεβαστό. Θα πρέπει όμως και ο ίδιος να σεβαστεί το δικαίωμα όσων επιθυμούν να τιμούν το όνομα των δικών τους προγόνων, να επιλέγουν την τελετή εκείνη που ανταποκρίνεται σ’ αυτή την εσώτερη ψυχική τους ανάγκη. Στο κάτω – κάτω της γραφής, το να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι Έλληνας, Τούρκος, Ολλανδός ή Εβραίος, αποδεικνύεται μέσα από συγκεκριμένες στάσεις ζωής και επιλογές του και όχι με την ρητορική του καφενείου.
Κι όπως είδαμε, οι Εβραίοι τουλάχιστον, σέβονται απολύτως τις παραδόσεις τους: στους γάμους τους, οι ραβίνοι τούς λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα που λένε κι εδώ οι εν Ελλάδι ιερείς.
Μόνο που εκείνοι μιλούν για τους δικούς τους προγόνους κι εύχονται οι απόγονοί τους να μοιάσουν στον Εφραίμ, τον Μανασή και τον Ιεσσαί.
Δυστυχώς, το ίδιο εύχονται στους εν Ελλάδι γάμους και για τους δικούς μας απογόνους.
Πόσοι Έλληνες και για πόσο καιρό ακόμη, συνειδητοποιώντας το τι ακριβώς τους λένε κατα την ημέρα του γάμου τους, νομίζετε οτι θ’ ανέχονται αυτή την προσβολή στην καταγωγή τους;
Πηγή: http://12thespis.wordpress.com/2008/08/02/gamtel/
