Υπάρχουν ομάδες που μελετούν την αρχαία ελληνική γνώση και πράγματι βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι τα ηλιακά συστήματα περιέχουν από 12 πλανήτες, ή τουλάχιστον περισσότερους από 9…
Υπάρχει και ο νόμος Titius-Bode αρμονικών τροχιών που τοποθετεί ένα αρχαίο πλανήτη στη θέση που καταλαμβάνει σήμερα η ζώνη των αστεροειδών, μεταξύ τροχιών Δια-Άρη στα 2,8 AU. Αυτός ο κατεστραμμένος πλανήτης πιθανόν να ήταν ο “Φαέθων” καθώς σχετίζεται άμεσα με την αποκωδικοποίηση του αντίστοιχου ελληνικού μύθου/μίτου που δίνει ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλων:
“η παράδοσις που επικρατεί εις την χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήση τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμον και τα επί γης επυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνόν εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η “παράλλαξις” των πέριξ της γης περιφερομένων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονον πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων.” Πλάτων-Τίμαιος 22δ
Όμως οι Πυθαγόρειοι 2500 χρόνια πριν γνώριζαν δέκα πλανήτες, από τους οποίους ορατοί ήταν οι εννέα:”πρώτον δ”είναι φύσει το μέσον, περί δε τούτου δέκα σώματα θεία χορεύειν” λέει ο Φιλόλαος (16, 4-5). Το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει και ο Στοβαίος (Ανθολόγιον, βιβλ.1, κεφ 22, 1d, 5-6).Επίσης ο Αριστοτέλης λέει για τον ισχυρισμό του Φιλόλαου: “Τα φερόμενα κατά τον ουρανόν δέκα μέν είναι φασιν, όντων δε εννέα μόνον των φανερών, δια τούτο δεκάτην την αντίχθονα ποιούσιν” – Μετά τα Φυσικά (986α 10-12)
O Ερατοσθένης (και άλλοι σπουδαίοι έλληνες αστρονόμοι) φαίνεται να γνώριζε επακριβώς τη θέση του Φαέθωνα μεταξύ Δία και Άρη όταν λέει: “Πρώτον μεν Διός, Φαίνοντα μέγαν, ο δεύτερος εκλήθη μεν Φαέθων […] ου μέγας … ο δε τρίτος Άρεως, Πυροειδής δε καλείται, ου μέγας” – Καταστερισμοί (2,43, 4-7)Επίσης βλέπουμε ότι γνώριζε και τα σχετικά μεγέθη τους. Ο γερμανός αστρονόμος Κέπλερ γνωρίζοντας προφανώς αυτές τις πηγές αρχαίας γνώσης έγραψε το 1596 στο “κοσμογραφικό μυστήριο”, “μεταξύ Άρεως και Διός νέον πλανήτη θέτω”.
Τέλος τον Φαέθωνα μνημονεύει και ο Κέλσος όταν υπονοεί ότι σε κάποια απομακρισμένη εποχή “εκπυρώθει”, κατεστράφει με πιθανόν κατακλυσμικά αποτελέσματα και στον πλανήτη Γη λέγοντας: “Διότι από τα αρχαιότατα χρόνια έχουν γίνει πολλές εκπυρώσεις, και πολλοί κατακλυσμοί και νεότερος (κατακλυσμός) είναι εκείνος που έγινε επί Δευκαλίωνος … νεωτέρα δε εκπύρωση ήταν εκείνη του Φαέθοντος” – Ωριγένης Κατά Κέλσου (Α, ΧΙΧ).
