Το έτος 1995 (της καθεστικυΐας μετρήσεως), με την παλινόστησή μου στην Ελλάδα, αντιμετώπισα το δίλημμα, ποιοί θα μπορούσαν να είναι οι φορείς της επανελληνίσεως των εν δυνάμει Ελλήνων, οι ειδήμονες της ελληνικής γραμματείας με επικεφαλείς τους πανεπιστημιακούς, από τους οποίους καταγόμουν, ή οι μη ειδήμονες, που συνήθως αποκαλούμε λαϊκούς ανθρώπους. Πολύ συντόμως ανεκάλυψα ότι το πλείστον των ειδημόνων είχαν μουσειακή σχέση με την ελληνική κοσμοαντίληψη, δηλαδή είχαν την Ελλάδα και την γραμματεία της απλώς ως ένα επιστημονικό αντικείμενο, χωρίς να επιδιώκουν την μετατροπή της σε τρόπο ζωής. Είχε δε αναπτυχθεί μια κούφια, πομπώδεις φρασεολογία με αναφορές στην κληρονομιά μας, η οποία, στην ουσία, απέτρεπε τον κοινό άνθρωπο να την θεωρεί ως δικό του κτήμα. Έτσι στράφηκα προς τον απλό, μη ειδήμονα Έλληνα, που αγαπούσε την Ελλάδα και είχε συναισθηματικό δέσιμο με τον αρχαίο κόσμο. Υπέθετα και έτσι ήταν, ότι ο ελληνικός τρόπος ζωής και κοινωνίας βρισκόταν στο υποσυνείδητό του και χρειαζόταν μια πράξη αναμνήσεως για να αναδειχθεί σε έναν δυναμικό κληρονόμο μιας βαρειάς κληρονομιάς.
Απευθύνθηκα, συνεπώς, στον απλό Έλληνα, ταυτίστηκα με αυτόν, τον αγάπησα και με αγάπησε και από αυτή την σχέση γεννήθηκαν τα Προμήθεια του πρώτου κύκλου, το 1996, με σκοπό την ανάμνηση και αφύπνιση των πατρώων ιδεωδών. Ο τρόπος παρουσιάσεως ήταν μια απομίμηση των Διονυσιακών Θιάσων, οι οποίοι ήταν λαϊκοί και οι θιασώτες συμμετείχαν στα δρώμενα. Ο κοινός άνθρωπος μπορούσε έτσι να αποκτήσει έκφραση και να αποκτήσει ταυτότητα.
Μέσα από αντίξοες τότε κοινωνικές συνθήκες προέκυψε μια θαυμάσια αδελφικότητα και αγνότητα. Δεν υπήρχε σύλλογος Προμηθείων, πρόεδρος, εξουσία και εξουσιαζόμενοι, αλλά όλοι συμμετείχαν με ίσους όρους, στηριζόμενοι στη φιλία, για έναν κοινό στόχο. Το ελληνικό κίνημα άρχισε σιγά σιγά να διαμορφώνεται, πολλοί πυρήνες σχηματίστηκαν με σημαντικό έργο, μελέτες και βιβλία εκδόθηκαν, αντιπαραθέσεις και ιδέες απλώθηκαν. Τα Προμήθεια αποτελούσαν μια αναφορά για όλους, ήταν δημιούργημα όλων.
Τα χρόνια παρήλθαν και σήμερα στο 15ο έτος, αν και θεσμός πλέον, φαίνεται πως τα Προμήθεια κλείνουν τον πρώτο κύκλο. Θεωρώ ότι αν δεν προχωρήσουμε σε μια νέα ποιότητα και σε ανώτερο επίπεδο, είναι επόμενο ο θεσμός να εκφυλιστεί και να χαθεί, όπως χάνεται κάθε τι μη ανανεούμενο στον αείρροο χρόνο. Δηλαδή, τόσο το Eλληνικό κίνημα όσο και ο θεσμός των Προμηθείων χρειάζεται ένα δεύτερο κύκλο, ή δεύτερο στάδιο, που θα είναι ανώτερο και δυναμικότερο από το προηγούμενο. Είναι το στάδιο της εξαπλώσεως και εδραιώσεως, αφήνωντας πίσω το στάδιο της εισαγωγής. Το ερώτημα είναι τώρα ποιό θα είναι το νέο περιεχόμενο και ο τρόπος εμπεδώσεώς του. Αυτό είναι ένα μεγάλο και επίπονο έργο, το οποίο μου επιβάλλει την επιστροφή στα Προμήθεια, ώστε με την συμβολή όλων να σχηματιστεί ένα συλλογικό νέο κίνημα.
Για την ιστορία του θέματος θέλω να πω ότι αρχικώς, το 1995, πίστευα ότι το στάδιο της εισαγωγής και αφυπνίσεως θα ήταν βραχύ, ο Έλλην χαρακτήρας θα αφυπνιζόταν σύντομα, θα απέβαλε τα ιστορικά σκουπίδια που του έχουν συσσωρευτεί και θα περνούσαμε στο δεύτερο στάδιο της ενεργοποιήσεως του ιδεολογικού Ολύμπου. Τα πράγματα δεν ήταν έτσι, οι αιώνες δουλείας έχουν εισέλθει αρκετά βαθειά στην ψυχή μας.
Στο δεύτερο βήμα θα πρέπει να μιλήσει ο ιδεολογικός Όλυμπος, να ενεργοποιηθεί ο Όλυμπος σαν τόπος και πνεύμα γενέσεως των Ελλήνων και του πολιτισμού τους. Υπό αυτό το πρίσμα και σαν πρώτο μέλημα είναι ο σχηματισμός μια εμπεριστατωμένης ιδεολογίας του Ολύμπου, να εκφραστεί το πατρώον έθος στο παρόν, να γίνει όραμα και ελπίδα αναγεννήσεως του ελληνικού γένους και φάρος προσανατολισμού της σύγχρονης ανθρωπότητας. Ως γνωστόν η σημερινή ανθρωπότητα, βρισκόμενη σε ταλαντεύσεις και κλυδωνισμούς, απειλούμενη από την παγκόσμια δολοπλοκία και διαφθορά και παγιδευμένη σε αναχρονιστικές ιδεολογίες άνευ προοπτικής, αναζητά επειγόντως ορόσημο και αυτό μπορεί να προκύψει από τον Όλυμπο, όσο και παράδοξο αν φαίνεται. Η μακρόχρονη ζωή μου στον δυτικό κόσμο και οι πανεπιστημιακές μου γνώσεις μου επιτρέπουν να ισχυριστώ ότι διαθέτουμε και μπορούμε να παρέχουμε την νέα ιδεολογία της ανθρωπότητας, να φέρουμε μια δεύτερη αναγέννηση και ένα νέο Ελληνικό Διαφωτισμό.
Δεύτερο μέλημα του νέου σταδίου είναι ο σχηματισμός μια δυναμικής οργανώσεως των Προμηθείων με τόπο δράσεως πρωτίστως στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο κόσμο. Με τον τίτλο του Προμηθειέως συγκροτείται και ενεργοποιείται ένα τεράστιο δυναμικό με κατεύθυνση προς ένα κοινό στόχο, την τελική επικράτηση ενός αναγεννημένου και ανασυγκροτημένου Ελληνικού έθους.
Τρίτο και τέλος τα Προμήθεια θα πρέπει πάρουν τον χαρακτήρα πολυήμερων δρωμένων σε όλο τον (ανατολικό αρχικώς) Όλυμπο, όπως ήταν το αρχικό όραμα. Θεοί και Μούσες, σε χαράδρες και επιλεγμένες θέσεις του Ολύμπου, θα “μιλήσουν” με θιασικά δρώμενα, όπου οι πάντες θα είναι θιασώτες. Ορμώμενοι από τον χώρο του Ολύμπου θα απλωθούμε, με ειδικές πράξεις, ειδικό τρόπο και δρώμενα σε παρακείμενες πόλεις. Είναι πασιφανές ότι θα είναι ένα δυναμικό παρόν που θα προκαλέσει την καθεστικυΐα νοοτροπία και εν καιρώ θα την ανατρέψει.
Με αυτό το γενικό σχέδιο απεφάσισα να εισέλθω στο προσκήνιο εκ νέου, να εγκατασταθώ στις παρειφές του Ολύμπου και πάλι, να “νεανίσω” εξ αρχής και να απευθύνω πρόσκληση σε όλους να συμπορευτούμε επί ίσοις όροις στο κοινό όραμα και πεπρωμένο. Οι εσωτερικές εν Ελλάδι και οι παγκόσμιες συνθήκες απαγορεύουν σε νέους και γεροντοτέρους την αδράνεια, την μικροψυχία και την αδιαφορία. Η Ιστορία μας ζητά μεγαλοψυχία, σωφροσύνη και δράση για να επιτύχουμε τρανά πράγματα, όπως επιτάσσει το καθήκον προς τον Έλληνα, τον άνθρωπο και την παγκόσμια κοινωνία.
Αεί έρρωσθε και μάλα ευδαιμονείτε
Τρύφων Ολύμπιος
