Μὲ μεγάλη δυσκολὶα παρακολοὺθησα τὶς ειδήσεις τὸ βράδυ τῆς 6/12/2009 γιὰ τὶς ταραχὲς στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας.
Ἀφ’ἕνὸς μέν διὀτι τὸ νὰ παρακολουθεῖ κάποιος κατασκευασμένες πληροφορίες ἐν γνώσει του καὶ μὲ προσπάθεια νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀλήθεια εἶναι κουραστικό, ἀφ’ἑτέρου δὲ ἡ ὑποχρέωση νὰ ἀνέχεσαι τὸ ὕφος στὰ πρόσωπα τῶν δημοσιογράφων καὶ τὶς ἐκφράσεις τους, ἀποτελεῖ δύσκολο ἔργο καὶ ἀπαιτεῖ αὐτοσυγκράτηση.
Δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ γνωρίζω τὶς ἐντολὲς τῶν ἀστυνομικῶν, κάτω ἀπὸ ποιὲς διαταγὲς ἐνεργοῦν καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι κατευθύνουν καὶ διαχειρίζονται τὶς κινήσεις τῶν ὁμάδων καταστολῆς. Δὲν ἀντιλαμβάνομαιτὸν ῥόλο τῆς ἀστυνομίας ἡ ὁποῖα ὑποτίθεται προφυλάσσει τοὺς πολῖτες καὶ τὶς περιουσὶες τους ἀπὸ ἐνδεχόμενο κακὸ, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ εἶναι μὲ τὴν εὐρεία ἔννοια ὑπάλληλοι τῶν πολιτῶν (οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν ἕχουν τὴν δυνατότητα νὰ τοὺς ἀπολύσουν ἐπειδὴ δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν δουλειὰ γιὰ τὴν ὁποῖα πληρώνονται).
Ὅποια καὶ ἄν εἶναι ἡ περίπτωση ὅμως, ὅταν παρακολουθοῦμε ἀπὸ τὴν τηλεόραση νὰ ὑποστέλλεται ἡ Ἑλληνικὴ σημαία ἀπὸ ἀγνώστου προελεύσεως ἄτομα καὶ ἀκόμη χειρότερα, λίγο ἀργότερα νὰ πετιέται στὴ φωτιὰ μὲ ἐπιδεικτικώτατο τρόπο σὰν κουρελόπανο, τὸ σὐμβολο τοῦ Ἔθνους καὶ νὰ μὴν ἀντιδρᾶ κανεὶς, τότε οἱ ἀμφιβολίες γιὰ τὸ ποῦ ζοῦμε καὶ ἀπὸ ποιοὺς διοικούμαστε γιγαντώνονται.
-Ποῦ εἶναι ὁ πρωθυπουργός τῆς χώρας τὴν στιγμή που καίγεται ἡ σημαία τῆς χώρας;
-Ποιὸς ἦταν ὁ συντονιστής τῶν κινήσεων τῶν ὁμάδων καταστολῆς διαδηλώσεων; Ποιὲς ἦταν οἱ ἐντολὲς του;
-Ποῦ εἶναι ὁ ὑπουργὸς Δημοσίας Τάξεως; (ὁ οποῖος δὲν ἀνταποκρίνεται στὸν μισθὸ ποὺ τοῦ πληρώνουν ὅλοι ὅσοι ἐπιθυμοῦν δημόσια τάξη)
-Ποῦ εἶναι ὁ σχολιασμός τοῦ ἀπαράδεκτου ἀπὸ τοὺς δημοσιογράφους ποὺ λένε τίς ειδήσεις (ἕστω, “νὰ τοὺς ξεφύγει”) τὴν ὥρα ποὺ διακυβεύεται ἡ ἀκαιραιότητα τῆς χώρας του (ἡ μόνη περίπτωση ποῦ θυμᾶμαι νά ἔγινε κάτι άνάλογο ἦταν ὅταν μία Κυρία χαστούκισε δημοσίως τὴν Μιμὴ Παπανδρέου σὲ ἕνα βιβλιοπωλεῖο καὶ ὁ δημοσιογράφος τὴν ὥρα τῶν εἰδήσεων μὴ ἀντέχοντὰς το ξέσπασε λέγοντας:” ὄχι πιὰ, αὐτὸ πάει πολὺ”).
Κάτι ἀνάλογο θὰ περίμενε καὶ ὁ κόσμος, ‘αντ’αὐτοῦ ὅμως τὸ σχόλιο τοῦ ἀνταποκριτοῦ/τριας ἦταν, μέ ποιητικὸ στόμφο σὰν νὰ ἀπήγγειλε λογοτεχνικό ποίημα: “….καὶ ἡ Ἑλληνική Σημαία, παραδίδεται στὶς φλόγες” κανένα ἄλλο σχὀλιο.
-Ἀπορῶ λοιπὸν, ὁ πρωθυπουργός ἐκείνη τὴν ὥρα ἔτριβε τὰ χέρια του διότι δὲν τὸν ἐνδιαφέρει τόσο ἡ συμβολική κίνηση ἤ ἦταν ἀπασχολημένως νὰ μοιώσει τὸ ἔλλειμα, ὁπότε αύτὰ εἶναι δευτερευούσης σημασίας.
-Πῶς κρατήθηκε στὴν καρέκλα του ὁ συντονιστὴς τῶν ἀστυνομικῶν καὶ δὲν πετάχτηκε μέχρι τὴν ὀροφὴ ἀπὸ αὐτὴ τὴν προσβολὴ;
-Ποῦ βρισκόταν ὁ ὑπουργός τήν ὥρα ποὺ τοῦ ἔκαιγαν τήν σημαία, σέ συμβούλιο γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ κρίση;
Σὰν νὰ μπορῶ νά φαντασθῶ τοὺς ἀστυνομικοὺς τῆς πρώτης γραμμῆς νὰ ἐπικοινωνοῦν ἐναγωνίως μὲ τὸν ἀνώτερὸ τους λέγοντας:”κύριε διοικητά γίνεται αύτὸ κι αὐτὸ νὰ ἐπέμβουμε; “ καὶ ἡ ἀπάντηση νὰ ἔρχεται καί πάλι:”ἀναμείνατε διαταγές μου…..”
Ἀπὸ ἐσᾶς περιμένουμε νὰ θίξετε τὸ θέμα στὴν βουλὴ, νὰ τὸ κὰνετε γνωστὸ καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ εἴχαν τὴν εὐτυχία νὰ μὴν τὸ παρακολουθήσουν ζωντανὰ, ἐὰν ἔχουν συλληφθεῖ οἱ δράστες νά ἀπελαθοῦν μὲ μὴ δυνατότητα ἐπιστροφῆς καὶ νὰ καταδικάσετε τὴ ὁλιγωρία τῶν ὑπευθύνων, νὰ εὐαισθητοποιήσετε τὸν ὑπόλοιπο κόσμο γιὰ τὴν αἰσχρή σημειολογία τῆς πράξης γιὰ τὴν ὁποῖα κωφεύουν ὅλοι οἱ “ἐκλεγμένοι” ὑπεύθυνοι.
Μετὰ τιμῆς
Ἀναστάσιος Πατεράκης
