Τη πρώτη νύχτα
πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι
από το κήπο μας και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα
δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε τον φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στον λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα,
πλέον δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.
