Από την ομάδα του Human Grid
Είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε έναν τυχερό άνθρωπο, όπως συνηθίζει να χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί κατάφερε να κάνει επάγγελμα το όνειρό του: να διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο για όλους, μέσα από τη συμμετοχή του σε συλλογικές δράσεις που επιτυγχάνουν σταδιακά μικρούς ή μεγαλύτερους κοινωφελείς σκοπούς.
Με αφορμή το επερχόμενο ευρωπαϊκό Συμβούλιο που θα συνεδριάσει για την αναθεώρηση της κοινής αλιευτικής πολιτικής και τη μεγάλη εκστρατεία της Greenpeace που θέλει μια καινούρια αρχή για το θαλάσσιο περιβάλλον, συναντήσαμε τον Νίκο Χαραλαμπίδη και μιλήσαμε για την κατάσταση των θαλασσών μας, τις συνέπειες της
Τι ξέρουμε τελικά για τη θάλασσα…;
Ν.Χ. Μια στις δυο ανάσες που παίρνουμε προέρχεται από της θάλασσα. Η θάλασσα δεν είναι απλώς πηγή πρωτεϊνών και μητέρα της ζωής στον πλανήτη μας. Είναι το κλιματιστικό του πλανήτη, η κύρια πηγή οξυγόνου, είναι τα πάντα. Και όμως εμείς τη θεωρούμε δεδομένη, με αποτέλεσμα να την καταστρέφουμε και να την αδειάζουμε από ζωή. Το μέλλον των θαλασσών μας φαντάζει δυσοίωνο, αλλά υπάρχει ελπίδα. Είναι στο χέρι μας να δώσουμε ζωή στις θάλασσές μας.
Τα ψάρια και τα θαλασσινά που καταναλώνουμε δεν πέφτουν από τον ουρανό ούτε βγαίνουν από τη θάλασσα σε μορφή φιλέτου. Βαθύ σκοτάδι καλύπτει το τι (δεν) ξέρουμε για τη θάλασσα και τη θαλάσσια ζωή…. Εδώ και λίγες δεκαετίες μάθαμε ότι τα μεγαλύτερα αποθέματα ψαριών ψαρεύονται με τόσο ξέφρενους ρυθμούς που δεν προλαβαίνουν να αναπαραχθούν. Σήμερα στον πλανήτη, 3 από τα 4 εμπορικά είδη υπεραλιεύονται, ενώ ειδικά για τη Μεσόγειο η υπεραλίευση απειλεί το 82% των ειδών.
Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; Τι προκαλεί τελικά η υπεραλίευση;
Ν.Χ. Η βιομηχανική αλιεία, εκτός του ότι καταστρέφει το βυθό και περιοχές αναπαραγωγής ψαριών, αναζητεί πλέον τα τελευταία ψαριά σε κάθε άκρη των θαλασσών. Σκάφη – εργοστάσια, ψαρεύουν ό,τι υπάρχει στα ανοικτά της Αφρικής ή τον Ειρηνικό ωκεανό και τα φέρνουν στο πιάτο μας… Στην Ευρώπη, αν και η βιομηχανική αλιεία αποτελεί μόλις το 20% των Ευρωπαίων αλιέων, καρπώνεται περισσότερο από το 80% της ψαριάς. Με σύγχρονα εργαλεία εντοπισμού και τεραστία δίχτυα, αλιευτικά σκάφη στραγγίζουν ό,τι έχει απομείνει από τη θαλάσσια ζωή… Ο κύκλος εργασιών γύρω από την βιομηχανική αλιεία είναι τόσο μεγάλος, ώστε αρκετές φορές έχουμε φτάσει σε συρράξεις και πολεμικές συγκρούσεις για τα τελευταία ψάρια (ιστορική είναι η σύγκρουση του Καναδά με την Ισπανία για τα αποθέματα μπακαλιάρου του Δυτικού Ατλαντικού, όταν ακόμα υπήρχε μπακαλιάρος εκεί).
Επιστήμονες από όλο τον κόσμο καταγράφουν αυτή την κατάσταση εδώ και χρόνια, ενημερώνουν και προειδοποιούν: οι θάλασσές μας ερημώνουν! Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου προστατευομένων περιοχών (θαλάσσια καταφύγια) τα οποία θα καλύπτουν μεγάλο μέρος της επιφάνειας της θάλασσας (30-40%) που θα μπορούν να εγγυηθούν την ασφαλή αναπαραγωγή της θαλάσσιας ζωής, ώστε να ξαναγεμίσουν οι θάλασσες ψάρια. Η πρόταση αυτή εγγυάται και το μέλλον της μη καταστροφικής αλιείας, μια και θάλασσες γεμάτες ζωή σημαίνει και εξασφαλισμένο μέλλον για την ήπια αλιεία. Η πρόταση αυτή κερδίζει συνεχώς έδαφος. Πιο σημαντικό ίσως είναι ότι κερδίζει έδαφος και ανάμεσα στους ψαράδες. Όλο και περισσότεροι ψαράδες είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν τη δραστηριότητά τους στο όνομα ενός εξασφαλισμένου καλύτερου αύριο γι αυτούς και τα παιδιά τους.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί τώρα να διορθώσει τα πολλά λάθη του παρελθόντος. Έτσι προχωρά στην αναθεώρηση της «Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής» (ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα κανόνων που διέπουν την αλιεία) που θα πρέπει όμως να ψηφιστεί τον Ιούνιο από τους Υπουργούς Αλιείας. Με την αναθεώρηση αυτή χαράζεται επιτέλους μια κατεύθυνση που δεν στηρίζει πια την καταστροφική αλιεία και παίρνει σοβαρά υπόψη της τη φωνή της επιστήμης (που εδώ και χρόνια ζητά επίμονα να μειώσουμε τις ποσότητες που ψαρεύουμε).
Καιρός για δράση λοιπόν!
Ν.Χ.“Μια ακόμα πολιτική από την ΕΕ;” θα πει κανείς… Ναι, μια καινούργια αρχή και για τις Ελληνικές θάλασσες, μια ευκαιρία που παρουσιάζεται μια φορά στα δέκα χρόνια! Εδώ και 6 χρόνια, ηGreenpeace έχει επεξεργαστεί πρόταση για τη δημιουργία θαλάσσιου καταφύγιου στις Βόρειες Κυκλάδες. Πρόταση που έχει επεξεργαστεί, συζητήσει και συνδιαμορφώσει με ψαράδες (παράκτιους), φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και επαγγελματίες της περιοχής. Έτσι, φέτος βρεθήκαμε και πάλι στις Κυκλάδες. Αυτή τη φορά με το πλοίο μας, Arctic Sunrise. Μα δεν ήταν μόνο η Greenpeace εκεί. Ήταν μαζί μας δεκάδες εθελοντές, αλλά και δεκάδες χιλιάδες cyber activists, άνθρωποι που ανέβηκαν στο πλοίο για να μάθουν περισσότερα και είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν δράση ηλεκτρονικά.
Οργανώθηκαν workshops με τους ψαράδες (όχι μόνο με όσους συμφωνούν, αλλά και με αυτούς που αντιδρούν) και υπήρξε αμοιβαία δέσμευση για συνέχεια! Ο ρόλος εθελοντών και cyber ακτιβιστών είναι κρίσιμος για να στείλουμε το μήνυμα παντού, ώστε να φτάσει ξεκάθαρο και δυνατό στον υπουργό: θέλουμε να στηρίξετε την αναθεώρηση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής, θέλουμε να στηρίξετε την ήπια αλιευτική δραστηριότητα και τους παράκτιους ψαράδες, θέλουμε να στηρίξετε τις προτάσεις για τη δημιουργία θαλάσσιων καταφύγιων!
Μείνετε συντονισμένοι λοιπόν. Το Arctic Sunrise έφυγε από την Ελλάδα η προσπάθεια όμως συνεχίζεται! Επόμενο λιμάνι σ’ αυτή την ευρωπαϊκή περιοδεία του για τη βιώσιμη αλιεία είναι η Κροατία, αλλά θα συνεχίσει μέχρι το κρίσιμο Συμβούλιο Υπουργών τον Ιούνιο.
Ενημερωθείτε και επιλέξτε με ποιο τρόπο θα συμβάλετε κι εσείς στην προσπάθεια για θάλασσες γεμάτες ζωή και ψαράδες με μέλλον. Για να γίνει η θάλασσα από προβλήματα… θάλασσα ελπίδας…!
Πηγή: Καλά Νέα
