Η γέννηση και ο θάνατος είναι τα δύο σπουδαιότερα σημεία στην ανθρώπινη ζωή. Το πρώτο δίνει την ευκαιρία της εμπειρίας και της μάθησης, ενώ το δεύτερο, ο θάνατος, δίνει τη δυνατότητα της ανανέωσης της ζωής.
Ο θάνατος είναι το πρόβλημα που απασχολεί κάθε έλλογο ον. Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο και προσπαθώντας να τον αγνοήσει ή να τον εξορκίσει, ελπίζει πως μπορεί να τον αποφύγει. Όμως ο θάνατος είναι ένας παγκόσμιος νόμος, γεννημένος μαζί με το σύμπαν, που τερματίζει κάθε είδος ζωής μόνο και μόνο για να το ανανεώσει και να το αναζωογονήσει. Γέννηση και θάνατος είναι το δίπολο της εκδηλωμένης ζωής. Κάθε είδος ζωής, από το σύμπαν έως το άτομο, γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε χρονικά όρια που η νομοτέλεια θεσπίζει, με μοναδικό στόχο τη συνεχή ανανέωση και ως εκ τούτου εξέλιξη.
Ο αέναος κύκλος της περιοδικότητας, που εμφανίζεται ως μανβαντάρα και πραλάγια, ως αφύπνιση και ύπνος, ως εμφάνιση και απόσυρση του κόσμου, επαναλαμβάνεται και αντιγράφεται σε κάθε πεδίο του σύμπαντος. Η γέννηση και ο θάνατος του κάθε μυριοστού ζωής, είναι το ανάτυπο αυτού του παγκόσμιου νόμου.
Ό,τι γεννιέται, ζει και πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί σε μια άλλη κατάσταση όπου ακολουθεί έναν παρόμοιο κύκλο περιφοράς. Ο θάνατος είναι ευεργέτης, αν και καταλυτής, γιατί δίνει ανάπαυλα για αφομοίωση της εμπειρίας, ανανέωση δυνάμεων και ενεργειών και αναγκαστική αποστασιοποίηση από τα ήδη γνωστά και κεκτημένα. Ο θάνατος είναι η κατάσταση όπου το παλιό τερματίζει τον κύκλο του και αποσυρόμενο εισέρχεται σε μια νέα θέση πραγμάτων. Κάθε νέα κατάσταση παρέχει μια νέα εμπειρία, γεγονός που εξυπηρετεί τον σκοπό της ζωής.
Ο θάνατος δεν εξαφανίζει μόνο τα φυσικά σώματα. Εξαφανίζει επίσης σκέψεις, αισθήματα, νοοτροπίες και ελαττώματα. Αν δεν υπήρχε θάνατος, δηλαδή αλλαγή και επομένως ανανέωση, τότε ο άνθρωπος θα αποκρυσταλλωνόταν για πάντα μέσα στις αρχικές του εμπειρίες, απόψεις και συνήθειες, γεγονός που δεν θα του επέτρεπε να γνωρίσει άλλες όψεις της εκδηλωμένης ζωής και συνεπώς δεν θα αντλούσε άλλες όψεις έκφρασης από το εσωτερικό του δυναμικό.
Εξέλιξη είναι η διαδικασία που εμφανίζει προοδευτικά από μέσα προς τα έξω την εν δυνάμει ‘Θεότητα’ διαμέσου κάθε υπαρκτής μονάδας και διαμέσου όλων των πεδίων του σύμπαντος. Για κάθε μονάδα και κάθε πεδίο, ο νόμος της περιοδικότητας, δηλαδή γέννηση-ζωή-θάνατος, είναι ο τρόπος με τον οποίο εκπτύσσεται από μέσα προς τα έξω το εσωτερικό θείο αρχέτυπο. Δίχως περιοδικότητα δεν υπάρχει αλλαγή, επομένως δεν υπάρχει εξέλιξη και πραγμάτωση του Θείου Σχεδίου. Η αλλαγή είναι ανανέωση της ατομικής ζωής, της προσωπικής άποψης, της συνήθειας, της παλιάς κατάστασης σε μια καινούρια. Δίχως αλλαγή δεν υπάρχει νέα εμπειρία, επομένως δεν υπάρχει δυνατότητα για μια νέα έκφραση της εσωτερικής δύναμης. Κάθε εμπειρία προσθέτει ένα βήμα πάνω στην κλίμακα της επιστροφής προς το Πνεύμα.
Η εκδηλωμένη ζωή είναι το σύνολο τριών καταστάσεων, όπου η περιοδικότητα επαναλαμβάνεται αέναα και διαφαίνεται σε όλα τα φαινόμενα. Γέννηση-ζωή-θάνατος. Αστραπή-βροντή-βροχή. Σπορά- καρποφορία- θερισμός. Αφύπνιση-δραστηριότητα-ύπνος.
Στο Ινδικό Τριμούρτι, οι τρεις θεοί Βράχμα-Βισνού-Σίβα, είναι οι τρεις δυνάμεις που δημιουργούν, συντηρούν και καταλύουν το σύμπαν. Ο Βράχμα, ο δημιουργός, στηρίζει το σύμπαν του στον Βισνού, τον συντηρητή, ενώ η κατάλυση επιτελείται από τον αναγκαίο Σίβα. Η κατάλυση είναι τόσο απαραίτητη όσο και η συντήρηση των δημιουργημένων. Η μεν συντήρηση δίνει την ευκαιρία της γνώσης δια της εμπειρίας, η δε κατάλυση δίνει τη δυνατότητα της αλλαγής και της ανανέωσης. Ο νόμος της αλλαγής και της περιοδικότητας παρέχει τις δυνατότητες στον δημιουργό, τον Βράχμα, για μια νέα και ανανεωμένη συμπαντική ύπαρξη, ενώ στις Μονάδες του παρέχει τη δυνατότητα αφενός να προσεγγίσουν και αφετέρου να πραγματώσουν την Σκέψη Του.
Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ αναφέρει στο Κλειδί της Θεοσοφίας, τα εξής για τον θάνατο:
«Ο θάνατος είναι η τελευταία έκσταση στη γη. Μετά η ψυχή είναι ελεύθερη από τον περιορισμό του σώματος και το ευγενέστερο τμήμα της ενώνεται με την ανώτερη φύση και γίνεται συμμέτοχος της σοφίας και της μαντικής δύναμης των ανωτέρων όντων.»
Η Μονάδα, το Άτμα-Μπούντι, υπάρχει ως ένα κέντρο πνευματικής Δύναμης. Εμπίπτοντας στην κεντρόφυγη φορά της Δύναμης γίνεται μία Ατομικότητα ή Ανώτερο Εγώ, και ως ανθρώπινη ψυχή γεννιέται μέσα σε ένα φυσικό σώμα και ζει ως άνθρωπος στη γη. Όταν κάτω από τον νόμο της πολικότητας, η ανθρώπινη ψυχή εισέρχεται στην κεντρόμολη φορά της Δύναμης, τότε λέμε πως ο άνθρωπος γερνάει και πεθαίνει.
Αυτό που ενσαρκώνεται και γίνεται άνθρωπος, λέει η Ε.Π.Μ. «… δεν είναι το Άτμα … Το Άτμα είναι το Παγκόσμιο ΟΛΟ και γίνεται ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ, μονο όταν ενωθεί με τον φορέα του το Μπούντι, που το συνδέει με την ατομικότητα (τον θείο άνθρωπο). Το Μπούντι-Μάνας, … είναι εκείνο … που ενώνει το Άτμα με την κάθε προσωπικότητα, που εμψυχώνει πάνω στη γη.»
Επίσης ο όρος ψυχή είναι γενικός και συνήθως, στη θεοσοφική ορολογία, προσδιορίζει τρεις καταστάσεις συνειδητότητας. «… τη γήινη ή ζωώδικη Ψυχή, την ανθρώπινη Ψυχή και την πνευματική. Και οι τρεις μαζί είναι μια Ψυχή με τρεις όψεις. Μετά τον θάνατο από την πρώτη δεν μένει τίποτα, από τη δεύτερη (Νους ή Μάνας) απομένει μόνο η θεία ουσία αν κρατήθηκε αγνή. Η τρίτη, πού είναι αθάνατη, γίνεται συνειδητά αθάνατη με την απορρόφησή της από το ανώτερο Μάνας.»( Το Κλειδί της Θεοσοφίας, σ.137)
Στην πραγματικότητα, η ανθρώπινη ψυχή με τον θάνατο απαλλάσσεται από το φυσικό, το αστρικό και το καμικο-νοητικό της περίβλημα, δηλαδή την προσωπικότητα που χρησιμοποιεί στην αστρικοφυσική διάσταση. «Το φαινομενικό τέλος της ζωής δεν είναι παρά το πρώτο βήμα προς τον θάνατο… πρέπει να ανακαλύψουμε τι είναι ο θάνατος… Με λίγη μόνο σκέψη διαπιστώνεται ότι αυτό που φαίνεται και σημειώνεται από τους γιατρούς και τους θεατές δεν είναι παρά η απόσυρση της ψυχής και της ενέργειας από το εξωτερικό κάλυμμα που λέγεται ‘σώμα’… Αλλά αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα.»
Με τον θάνατο εισέρχεται στον δακτύλιο του Πνευματικού Εγώ, απ’όπου επαναπροβάλλεται στην επόμενη ενσάρκωση. «… πρέπει να διασχίσει τον δρόμο μέσω του οποίου ήλθε (σε γήινη ενσάρκωση)» (Σημειώσεις πάνω στη Μπαγκαβάτ Γκιτά, σ.79-80)
Εκεί απαλλαγμένη από τα κατώτερα και βαρειά στοιχεία της, ξεκουράζεται, ανανεώνεται και εντυπώνεται πράγματα από τα πνευματικά επίπεδα. Αν και η ανθρώπινη ψυχή είναι ακόμη μη-συνειδητή, επομένως δεν θυμάται τίποτα όταν επανενσαρκώνεται στη γη, εντούτοις οι ανώτερες εντυπώσεις παραμένουν όπως εντυπώνονται και παραμένουν οι υποβολές ή οι έντονες σκεπτομορφές στη διάρκεια του φυσικού ύπνου.
Επομένως, ο θάνατος είναι ο λυτρωτής της ανθρώπινης ψυχής, γιατί την απαλλάσει από τα υλικά δεσμά της. Της δίνει την ευκαιρία της ανάπαυσης, της επιτρέπει να συμμετέχει στην πνευματική ζωή και αυτή η συμμετοχή είναι που την ανανεώνει για τον επόμενο γύρο της στον κόσμο της πλάνης.
“Ο θάνατος είναι για τον Πνευματικό μας Εαυτό λυτρωτής και φίλος.», λέει η Ε.Π.Μ.
Η ανθρώπινη ψυχή για να υπάρξει στον αστρικό και φυσικό κόσμο, είναι αναγκασμένη να χρησιμοποιήσει σκάφανδρα-σώματα κατασκευασμένα από τις αντίστοιχες δυνάμεις και ποιότητές τους. Τα σώματα που περιβάλλουν και περιορίζουν την ανθρώπινη ψυχή, αποτελούν την προσωπικότητά της. Η προσωπικότητα είναι το όχημα που χρησιμοποιεί η ανθρώπινη ψυχή για να ζήσει στον φυσικό κόσμο. Γιατί σύμφωνα με τον θεμελιώδη νόμο της εξέλιξης υπάρχει για κάθε ψυχή «…το αναγκαστικό προσκύνημα …. μέσω του Κύκλου της Ενσάρκωσης… σύμφωνα με τον κυκλικό και καρμικό νόμο … Καμιά καθαρά πνευματική Ψυχή δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητη (συνειδητή) ύπαρξη, αν ο σπινθήρας που πρόβαλε από την …. Υπερψυχή: α) δεν περάσει μέσα από κάθε στοιχειακή μορφή του φαινομενικού κόσμου αυτού του Μανβαντάρα, και β) δεν αποκτήσει ατομικότητα, πρώτα μέσω φυσικής ώθησης και ύστερα μέσω αυτοπροκαλούμενων και αυτό-εφευρισκόμενων προσπαθειών (ελεγχόμενων από το Κάρμα), ανεβαίνοντας έτσι όλες τις βαθμίδες της διάνοιας ….»
Υπάρχει, λοιπόν, η προσωπικότητα, που είναι το προσωπείο του Πνευματικού Εγώ, η οποία για κάθε προσωρινή ζωή θα παίξει έναν ρόλο, που βασίζεται κυρίως σε καρμικά αίτια. Αυτά τα αίτια βρίσκονται στο Αιτιατό, που είναι «το πνευματικό σκεπτόμενο Εγώ, το μόνιμο στοιχείο του ανθρώπου, η έδρα του Μάνας.»
Αυτό το Εγώ είναι η ατομικότητα, στην πραγματικότητα το Μπούντι-Μάνας, το πέμπτο στοιχείο ενωμένο με το έκτο, «είναι εκείνο που ονομάζεται ‘Αιτιατό σώμα’ … και αποτελεί τη Συνειδητότητα, που ενώνει το Άτμα με την κάθε προσωπικότητα που εμψυχώνει πάνω στη γή.»
«Αυτό το Εγώ, ‘το αιτιατό σώμα’, σκεπάζει με τον ίσκιο του κάθε προσωπικότητα, που το Κάρμα αναγκάζει να ενσαρκωθεί. Αυτό το Εγώ είναι υπεύθυνο για όλες τις αμαρτίες, που γίνονται από κάθε νέο σώμα ή κάθε νέα προσωπικότητα, το εφήμερο προσωπείο κάτω από το οποίο κρύβεται η αληθινή ατομικότητα σε όλη τη μακριά σειρά των ενσαρκώσεων.»
Όταν το Εγώ, δηλαδή το αιτιατό σώμα, εξαντλήσει όλες τις αιτίες του για μετενσάρκωση, τότε το Εγώ ενώνεται με το Μπούντι και γίνεται μια αυτοσυνειδητή πνευματική Ψυχή. Τότε μόνο σταματά ο τροχός των επαναγεννήσεων στη διάσταση που φιλοξενεί την εξελισσόμενη ανθρωπότητα , η οποία αγωνίζεται, δίχως η ίδια να έχει αντίληψη της κατάστασης, για την κατάκτηση της πνευματικής της αυτοσυνειδητότητας.
Κάθε επαναγέννηση είναι μια νέα παρουσία της ανθρώπινης ψυχής πάνω στη γη, μια μετενσάρκωση με μια καινούρια ενδυμασία που την έχει ανανεώσει ο θάνατος της προηγούμενης ζωής. Κάθε μετενσάρκωση είναι μια νέα κατάσταση διαφορετική από τις προηγούμενες και στη διάρκειά της όλα υφίστανται μεταβολές, εκτός από το πνευματικό αρχέτυπο. Αυτές οι μεταβολές κατευθύνονται από το Εγώ, δηλαδή το Μάνας, το οποίο αν πρόσκειται προς την κατώτερη φύση, το κάμα, τότε σχηματίζεται το κακό κάρμα και η επανάληψη επανάληψη του μαθήματος μέσω μιας επαναγέννησης. Αντίθετα, αν οι μεταβολές οφείλονται στο ανώτερο Μάνας ή το Μπούντι-Μάνας, τότε ακολουθεί η τελειοποίηση των φορέων της ψυχής σύμφωνα προς το πνευματικό αρχέτυπο.
«Πολύ στενά, λοιπόν, ή μάλλον αδιάρηκτα δεμένος με το Κάρμα είναι ο νόμος της επαναγέννησης ή της επανενσάρκωσης της ίδιας πνευματικής ατομικότητας σε μια μακριά, σχεδόν ατέλειωτη σειρά προσωπικοτήτων. Αυτές είναι σαν τα διάφορα κοστούμια και τους ρόλους που υποδύεται ένας ηθοποιός, με καθέναν από τους οποίους ταυτίζει ο ίδιος τον εαυτό του και ταυτίζεται και από το κοινό, για διάστημα λίγων ωρών. Ο εσωτερικός ή αληθινός άνθρωπος, ο οποίος προσωποποιεί αυτούς τους χαρακτήρες, γνωρίζει συνεχώς ότι είναι ο Άμλετ για το σύντομο διάστημα λίγων πράξεων, οι οποίες όμως στο πεδίο της ανθρώπινης πλάνης αντιπροσωπεύουν ολόκληρη τη ζωή του Άμλετ. Γνωρίζει επίσης ότι την προηγούμενη νύχτα ήταν ο βασιλιάς Ληρ, μεταμόρφωση του Οθέλλου της προ-προηγούμενης νύχτας. Αλλά ο εξωτερικός, ορατός χαρακτήρας υποτίθεται ότι αγνοεί το γεγονός. Στην πραγματική ζωή, δυστυχώς, αυτή η άγνοια παραείναι αληθινή. Ωστόσο, η μόνιμη ατομικότητα έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος αν και – εξαιτίας της ατροφίας του ‘πνευματικού’ ματιού στο φυσικό σώμα – αυτή η γνώση είναι ανίκανη να εντυπωθεί πάνω στη συνείδηση της απατηλής προσωπικότητας.»
Ο θάνατος είναι ο μεγάλος ευεργέτης της μορφής και της ψυχής. Όπως το σώμα μας ανανεώνεται μέσω ύλης έτσι και η ψυχή μας ανανεώνεται μέσω θανάτου. Όσοι γνώρισαν τα μυστικά του θανάτου, γνώρισαν τα μυστικά της ψυχής και του πνεύματος.
Στα Ελευσίνια Μυστήρια ο θάνατος εθεωρείτο ευεργέτης και οι μυημένοι διατύπωναν την έκφραση, «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος». Όπως αναφέρει η Ε.Π.Μ., «από πανάρχαιους χρόνους γενεές ολόκληρες από μύστες μελέτησαν διαδοχικά τα μυστήρια του Είναι, της ζωής, του θανάτου και της ενσάρκωσης. Με τη σειρά τους δίδαξαν μερικά, απ’αυτά που έμαθαν και στους άλλους.»
Ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης ήταν να εξοικειώσει τον άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου και να τον απαλλάξει από τον φόβο του. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος και κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στη μεταθανάτια περίοδο, τότε γίνεται γνώστης του μυστηρίου της ζωής.
Ο ζωγράφος της αρχαιότητας Ευφρόνιος αποτύπωσε πάνω σε έναν αμφορέα, που σήμερα βρίσκεται σε αμερικανικό μουσείο, τη σκηνή του θανάτου του Σαρπηδόνα – αδελφού του Μίνωα και του Ραδάμανθυ. Η παράσταση δείχνει τον Θάνατο ως άνθρωπο μαζί με τον αδελφό του τον Ύπνο, να κρατούν τον ημίθεο, ο πρώτος από την πλάτη και ο δεύτερος από τα πόδια. Οι δύο αυτοί αδελφοί, ο Ύπνος και ο Θάνατος, αναπαραστάθηκαν επίσης στη λάρνακα του Κυψέλου, με τη Νύχτα να παρουσιάζεται με χαρακτηριστικά γυναίκας κρατώντας στα χέρια της δύο παιδιά: το ένα άσπρο, που συμβολίζει τον Θάνατο, να το κρατά με το δεξί της χέρι, ενώ το άλλο μαύρο, που συμβολίζει τον Ύπνο, να το κρατά με το αριστερό της χέρι. (Παυσανίας V, 18, 1) Ο Όμηρος στην Ιλιάδα ΙΙ 671, παρουσιάζει τον Σαρπηδόνα να πέφτει μπροστά στα τείχη της Τροίας, ενώ τα δύο δίδυμα αδέλφια, ο Ύπνος και ο Θάνατος, έτρεξαν κοντά του.
Ο ύπνος μοιάζει με τον θάνατο, γιατί και στις δύο περιπτώσεις χάνουμε τη συνειδητότητά μας. Όταν κοιμόμαστε, χάνουμε τη μνήμη όλων όσων συμβαίνουν στη διάρκεια της εγρήγορσής μας και αντίθετα, όταν ξυπνάμε, δεν έχουμε καμιά συνειδητότητα ή μνήμη άπό όσα συνέβησαν στη διάρκεια του ύπνου μας. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τον θάνατο και κατά την επαναγέννησή μας. Δεν θυμόμαστε απολύτως τίποτα είτε από τις προηγούμενες ζωές μας είτε από τη μεταθανάτια ζωή μας.
Δεν έχουμε ακόμη αποκτήσει συνέχεια συνειδητότητας, δηλαδή δεν είναι δυνατή η καταγραφή γεγονότων από τη συνειδητότητά μας συγχρόνως διαμέσου πολλαπλών και διαφορετικών διαστάσεων ζωής. Υπάρχουν στάδια συνειδητότητας διαφορετικά μεταξύ τους, που, όμως, για έναν Μαχάτμα αποτελούν ένα κοινό και ολοκληρωμένο πεδίο αντίληψης και ζωής, ενώ για τον απλό άνθρωπο, τον περιορισμένο από τις αισθήσεις της προσωπικότητάς του, κάθε διάσταση που δεν ανταποκρίνεται στις φυσικές του αισθήσεις, αποτελεί ένα ξεχωριστό πεδίο που δεν συγκρατεί η μνήμη του. «Μερικοί άνθρωποι θυμούνται, όσο ζούνε, τις περασμένες τους ενσαρκώσεις, αυτοί όμως είναι Μύστες ή έχουν φτάσει στο στάδιο του Βούδδα. Αυτό οι Γιόγκι το ονομάζουνε samma-sambuddha, γνώση ολόκληρης της σειράς των προηγούμενων ενσαρκώσεων.»
Ο άνθρωπος έχει συνειδητότητα μόνο του φυσικού πεδίου και ενίοτε του αστρικού. Αν και οι εστίες των αισθήσεών και των επιθυμιών του βρίσκονται στο αστρικό του σώμα, αν και οι σκέψεις του υφαίνονται στο νοητικό του σώμα, ο ίδιος δεν έχει αντίληψη όλων αυτών των αόρατων διεργασιών οι οποίες καθορίζουν τη φυσική του συμπεριφορά. «Η Ψυχή (συλλογικά ως η ανώτερη Τριάδα) ζει σε τρία πεδία, εκτός από το τέταρτο, τη γήινη σφαίρα. Και παραμένει αιώνια στο ανώτερο από τα τρία.»
Μετά τον ύπνο, η αστρική μνήμη δεν συγκρατείται από τη μνήμη του φυσικού εγκέφαλου. Παρόμοια συμβαίνει στη διάρκεια του θανάτου και μετά τη γέννηση μέσα σε ένα νέο σώμα. Η διαφορά ανάμεσα στον ύπνο και τον θάνατο είναι ότι στη διάρκεια του ύπνου ο άνθρωπος φθάνει μόνο έως τον αστρικό κόσμο, ενώ με τον θάνατο η ανθρώπινη ψυχή επιστρέφει για όσο διαρκέσει η μεταθανάτια περίοδος, στο Αυγοειδές της.
«Μετά τον χωρισμό της αρχής της ζωής (αστρικό πνεύμα) και του σώματος, η απελευθερωμένη ψυχή-Μονάδα, θριαμβευτικά ξαναενώνεται με τη μητέρα – και πατέρα-πνεύμα, το λαμπερό Αυγοειδές.»
Η Εσωτερική Επιστήμη χωρίζει τον κύκλο της ζωής του ανθρώπου σε δύο στάδια: στη ζωή πάνω στη γη και στη ζωή μετά τον θάνατο. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο στάδιο εκείνο του ύπνου, που και αυτό χωρίζεται στο στάδιο της εγρήγορσης, στο στάδιο του ονείρου, και στο στάδιο του βαθέος ύπνου. Ο άνθρωπος δεν έχει συνέχεια συνειδητότητας. Αν ο άνθρωπος αποκτήσει συνέχεια συνειδητότητας,τότε γι’αυτόν δεν θα υπάρχει ούτε ύπνος ούτε θάνατος. Θα υπάρχει γι’αυτόν μόνο μια συνεχής εγρήγορση, που εκτεινόμενη και στα επτά πεδία της αντικειμενικής δημιουργίας, θα τον καθιστά ένα αυτοσυνειδητό πνευματικό ον.
«… εκτός από την κατάσταση της θείας πανσοφίας που υπάρχει στην ίδια του τη φύση και στη σφαίρα δράσης του, το ατομικό αθάνατο Εγώ υπάρχει στην Αιωνιότητα, εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε Παρελθόν, ούτε Μέλλον παρά μόνο το αιώνιο ΠΑΡΟΝ.»
Η αποκάλυψη του μυστηρίου του θανάτου δίνει στον άνθρωπο όχι μόνο τη γνώση των δυνάμεων που αποτελούν την προσωπικότητά του, αλλά και των αιτίων που σχηματίζουν τον χαρακτήρα του όπως και τη μοίρα του και στη γη και στη μεταθανάτια ζωή. Η γνώση του μυστηρίου του θανάτου δίνει το κλειδί για την υπέρβαση της φυσικής ζωής.
«Όποιος γνωρίζει τα μυστικά του Θανάτου, κατέχει τα μυστικά της Ζωής.»
Πάνω στη γέννηση, τη ζωή και τον θάνατο στήνεται το σχέδιο της Εξέλιξης. Ο νόμος της αλλαγής και της τροποποίησης φέρνει σε εκδήλωση τον νόμο της επταπλότητας. Το πέρασμα της ατομικής ζωής διαμέσου των εκδηλωμένων νόμων στοχεύει στο να εξομοιώσει την ατομική με την παγκόσμια ζωή. Η επίγεια ζωή είναι μόνο μια στιγμή στην αιωνιότητα και η εμπειρία της είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό της αιώνιας σοφίας. Η ταύτιση του ανθρώπου με τα γήινα και επομένως με την ύλη, διακόπτεται μόνο από τον αναγκαίο θάνατο. Και η επαναφορά της ψυχής μέσω μιας προσωπικότητας πάνω στη γη, υπάρχει μόνο εξαιτίας αυτής της ταύτισης με το προσωρινό και της προσκόλλησής της στα πράγματα της πλάνης.
Υποφέρουμε γιατί αγνοούμε τον αληθινό σκοπό της ζωής και τον στόχο της εξέλιξης, που είναι η εξομοίωσή μας με το αθάνατο πνευματικό μας πρότυπο. Η ανθρώπινη ζωή είναι μόνο ένα πέρασμα από τα κατώτερα πεδία της δημιουργίας, μια σειρά από προσωρινές εμπειρίες, που με τη βοήθεια της ατομικής νοημοσύνης και της επιλογής, ατσαλώνουν τη θέληση για το επόμενο πέταγμα προς τον ανώτερο κόσμο της σοφίας και της πνευματικότητας.
Η παρουσία μας στον γήινο πλανήτη είναι ένα ταξείδι με γυρισμό στο πνευματικό μας λίκνο από το οποίο κάποτε ξεκινήσαμε. Είναι το ταξείδι του προσκυνητή, όπου ο άνθρωπος με προσωπική του ευθύνη αναλαμβάνει, στη διάρκειά του, να διακρίνει το καλό από το κακό, το προσωρινό από το αιώνιο. Με την παρουσία του και τη συμμετοχή του στα γήινα, αναπτύσσει βούληση, σοφία και ανιδιοτελή αγάπη. Αυτές είναι οι ιδιότητες και τα χαρίσματα της ανώτερης φύσης μας, του Πνευματικού μας Εγώ. Και αυτές οι ιδιότητες είναι που μας δίνουν το διαβατήριο για τον αιώνιο πνευματικό κόσμο.
Η ψυχική οδύνη, η φτώχεια, ο πόλεμος, ο χωρισμός από τους αγαπημένους μας, η προσωπική ανημποριά είναι οι αντιστάσεις που προβάλλει ο Παγκόσμιος Νόμος για να μας αποστασιοποιήσει από την ταύτισή μας με το προσωρινό που, εξαιτίας της πλάνης, θεωρούμε αιώνιο. Δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μόνον Αιώνια Ζωή και Εξέλιξη προς μια ύψιστη θεϊκή κορυφή, που η ανθρώπινη συνείδηση αδυνατεί, αυτή τη στιγμή, να συλλάβει.
«Το πνευματικό Εγώ του ανθρώπου αιωρείται μέσα στην αιωνιότητα σαν εκκρεμές ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο. Αν όμως αυτές οι ώρες … έχουν περιορισμένη διάρκεια, αν είναι επίσης περιορισμένος ο αριθμός από τα διαστήματα αυτά μέσα στην αιωνιότητα, ο πνευματικός περιπλανώμενος ταξειδιώτης είναι αιώνιος. Γι’αυτό τον λόγο, η μόνη πραγματικότητα, η προσιτή στην αντίληψή μας, είναι οι μετά τον θάνατο ώρες ζωής, όπου ο άσαρκος άνθρωπος – σε όλη αυτή την περίοδο της μεγάλης περιπλάνησης, που λέγεται ‘κύκλος γεννήσεων’ – στέκεται αντιμέτωπος στην αλήθεια μπροστά, κι όχι στην ψευδαπάτη του εφήμερου γήινου βίου. Αυτά τα διαστήματα, έστω και περιορισμένα, δεν εμποδίζουν το Εγώ, που τελειοποιείται λίγο-λίγο, να ακολουθεί χωρίς παρέκκλιση το μονοπάτι, που το οδηγεί στην τελευταία του μεταμόρφωση, όταν θα φτάσει στον σκοπό του, να γίνει το Εγώ ένα θείο ον….. Το Θείο Εγώ δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στον τελικό σκοπό του χωρίς αυτά τα ορισμένα ενδιάμεσα διαστήματα.»
Ασπασία Παπαδομιχελάκη
