Η γλώσσα μας, από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Έννοιες και λέξεις προδώσανε τον Άνθρωπο.
Παραπληροφορούνε.
Μετατράπηκαν, για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα.
Οι υπόλοιποι; Καμιά ερώτηση, καμιά απάντηση, καμιά επικοινωνία.
Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό “Πόσα;”.
Δεν είμαι σοφή ούτε φιλόσοφη. Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια. Γι’ αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο.
Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ’ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου, είτε σαν διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη – παραδείγματα γραφής, ψυχής, θρύλου, ζωής.
Σ’ όλους τους συμπατριώτες μου – κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους. Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές όπως: σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη.
Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω, όσο μπορέσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα (κώδικας για μένα ψυχής), οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές… εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί…
Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης. Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Κια όχι μόνον αυτός. Η πατρίδα είναι Φως. Ήλιος.
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα.
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα.
Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή. Αισθάνομαι, άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα, πως τώρα μπορούμε. Έχουνε όλα καταρρεύσει. Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα… μπερδευτήκανε όλοι, όλα. Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο. Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Όλυμπο, τα νησιά του Ελύτη.
Πιστεύω πως σε κάθε Έλληνα, ό,τι όνομα και να του δίνει, κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός. Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια. Αυτό -πως να το πω- το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ’ το τελειότατης επίσης εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου. Μιλάω για την ηρωίνη, γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά. Είναι θέμα τιμής, λοιπόν, διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε, να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε. Θέλω να ξαναβρεθούμε. Δεν θέλω να χαθούμε.
Κατερίνα
ΥΓ. Η θρησκεία και η πολιτική με το βήμα της χήνας τον πλανήτη μας διασχίζουνε. Τα λάβαρα στα χέρια της θρησκείας ανεμίζουνε. Τα όπλα; Η ιεραρχικά δομημένη, η πάντα ίδια κρατική εξουσία.
Απ’ όσο μπορώ να λέω ότι θυμάμαι, πάντα το ίδιο πίστευα. Το ίδιο για ό,τι έβλεπα κι έλεγα – και πάντα με τις λέξεις “τρελή” και “αναρχοτρομοκράτισσα” με λιθοβολούσαν………..
Απ’ το βιβλίο της Κατερίνας Γώγου “Με λένε Οδύσσεια“, Εκδόσεις Καστανιώτη
