Αν η κυρία Κυριαζοπούλου -ενοχλημένη από τους προπηλακισμούς- αποφάσιζε να καλέσει την αστυνομία, θα έπρεπε να ακολουθηθεί μια διαδικασία. Αρχικά θα έπρεπε να συγκληθεί το Πρυτανικό Συμβούλιο, πράγμα εύκολο υποθέτω καθώς η αλληλεγγύη θα επέβαλε την άμεση κινητοποίηση των συμμετεχόντων. Το δύσκολο θα ήταν να βρεθούν και οι εκπρόσωποι των φοιτητών και ακόμη δυσκολότερο θα ήταν αν συμφωνήσουν άπαντες στο να κληθεί η αστυνομία. Όλ’ αυτά αποτελούν μέτρα προστασίας καθώς ο προηγούμενος που έκανε το λάθος να διαμαρτυρηθεί (και να καλέσει την αστυνομία) επειδή έφαγε μερικές ψιλές και μερικά σπρέι στο κεφάλι, είδε το πρόσωπό του σε μια αφίσα που τον στοχοποιεί και τον χαρακτηρίζει φασίστα. Είδε επίσης να διακόπτεται βιαίως εκδήλωση στην οποία συμμετείχε στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων.
Μπορεί οι χώροι των πανεπιστημίων να αποτελούν άσυλο για τη διευκόλυνση της διάδοσης ιδεών και της ελεύθερης έκφρασης, αλλά μόνο κατ’ επίφαση. Η αστυνομία φυσικά δεν παρεμβαίνει αλλά ομάδες “ατάκτων” εφαρμόζουν το δικό τους νόμο. Απαγορεύουν σε όποιον δεν γουστάρουν όχι μόνο να διακινήσει τις ιδέες του αλλά και να πατήσει το πόδι του εντός του χώρου του πανεπιστημίου. Με συνοπτικές διαδικασίες αμαυρώνουν υπολήψεις και χαρακτηρίζουν φασίστα, όποιον δεν συμφωνεί με τη δική τους φασίζουσα νοοτροπία και αντίληψη.
Και αν ήταν μόνον αυτό, θα μπορούσε κανείς να επιχειρήσει μια διαλεκτική προσέγγιση. Ερμηνεύοντας καταχρηστικά την έννοια του ασύλου, ομάδες παραβατικών εκμεταλλεύονται το άβατο των πανεπιστημίων για να κάνουν ανενόχλητοι τις έκνομες πράξεις τους. Είναι πολύ πρόσφατη η καταγγελία 471 φοιτητών για την ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών εντός του Αριστοτέλειου. Οι φοιτητές έκαναν λόγο επίσης για κλοπές αλλά και πορνεία εντός του χώρου που υπάρχει ακαδημαϊκό άσυλο.
Ο αρμόδιος υπουργός κ. Κ. Γαβρόγλου εξέφρασε τότε την άποψη ότι “ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους” (ΣΚΑΙ 20/6/2017) και ότι η λύση βρίσκεται στο “ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα”. Δηλαδή να στείλουμε τα παιδιά μας να μάθουν γράμματα αλλά στα διαλείμματα να κυνηγάνε ναρκέμπορους και νταβατζήδες. Λογικό, γιατί η ζωή έχει και την “άγρια” πλευρά της και οι νέοι πρέπει να ‘ψήνονται”.
Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους οι λίγοι “μπαχαλάκηδες” των πανεπιστημίων απολαμβάνουν τόσο ισχυρής, και διακομματικής ενίοτε, πολιτικής προστασίας. Ιδίως όταν η μεγάλη μερίδα των φοιτητών -και της κοινωνίας- είναι αντίθετη σε τέτοιες πρακτικές. Δεν έχει σημασία επίσης αν οι κυβερνώντες αρνούνται την αριστεία και απαξιώνουν το Χάρβαρντ. Τα πανεπιστήμια εκτός του ότι αποτελούν βασικό συστατικό για την μόρφωση των παιδιών μας, πρέπει να διαδραματίζουν και το ρόλο ενός φυτώριου για να αναπτύσσονται νέες ιδέες και για διακίνηση ιδεών. Δυστυχώς ο δεύτερος ρόλος τους έχει καταργηθεί στην πράξη από τις μειοψηφίες που κάνουν κουμάντο στις σχολές επηρεάζοντας σαφώς και τον πρωταρχικό στόχο τους, να μορφώνουν τους φοιτητές τους…
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos)
