Ο Απόλλων Αναχωρεί για Υπερβορεία χειριζόμενος Συσκευή Ιπτάμενου Τρίποδα

Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΩΝ

Οι Υπερβόρειοι ήταν ένας λαός στον άγνωστο μυστηριώδη Βορρά. Ήταν λαός φιλοδίκαιος, φιλόξενος και ειρηνικός. Ζούσε μέσα σε δάση και τρεφόταν όχι με κρέας, αλλά με τους καρπούς των δέντρων. Η μυθολογία αναφέρει επίσης ότι ο λαός αυτός «δεν ήξερε από αρρώστιες, ούτε από γηρατειά».

Κοντά τους ζούσαν οι άγριοι και επιθετικοί Αριμασποί και Ισσηδόνες, οι οποίοι όμως τους σέβονταν. Έτσι οι Υπερβόρειοι ζούσαν μια ζωή μακριά από πολεμικές συγκρούσεις.

ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΩΝ

Σύμφωνα με το όνομα αυτού του λαού Υπέρ – Βόρειοι είναι οι κατοικούντες πάνω από το Βορρά.

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία οι Υπερβόρειοι κατοικούσαν στο τέλος του κόσμου, κάτω από έναν ουρανό αδιάκοπα γελαστό και φωτεινό. Η χώρα τους βρισκόταν σε μια περιοχή όπου δε φυσούσε ο βοριάς (“πνοαίς όπισθεν Βορέα ψυχρού”). Αναφέρεται επίσης ότι από το νησί-χώρα τους (πρωτεύουσα του οποίου λέγεται πως ήταν η ξακουστή Θούλη-σύμφωνα με μυστικιστικά γερμανικά κείμενα) το φεγγάρι φαινόταν να βρίσκεται πολύ κοντά στη Γη.

Kανένας θνητός δεν μπορούσε να βρει εύκολα το δρόμο για τη χώρα των Υπερβορείων.

Ποιητής Πίνδαρος: «Την θαυμαστήν οδόν την άγουσαν εις τας πανηγύρεις των Υπερβορείων ούτε πεζός, ούτε δια πλοίων ερχόμενος θα δυνηθείς να εύρεις».

Μόνο για ελάχιστους ήρωες αναφέρεται πως κατάφεραν να φτάσουν εκεί και πάντα τα κατάφερναν με τη βοήθεια κάποιας θεότητας.

Ο Περσέας (καθοδηγούμενος από την Αθηνά) πέρασε από εκεί όταν πήγαινε να κόψει το κεφάλι της Μέδουσας.

Ο Ηρακλής (με τη βοήθεια της Αρτέμιδος) τον καιρό που κυνηγούσε την ελαφίνα της Κερύνειας, έφθασε στην χώρα των Υπερβορείων και ζήτησε από τους Υπερβόρειους την άδεια να μεταφέρει φύτρα από Ελαιόδεντρα στην Ολυμπία για να στεφανώνουν με αυτά τους νικητές των αγώνων (καθώς μέχρι τότε η ελιά ήταν άγνωστη στους Έλληνες ! )

Την αρχαία Ωρείθυια την έκλεψε ο Βορέας, κρύβοντας την «στα έσχατα της γης, εκεί που ανοίγουν οι ουρανοί στου Φοίβου το περιβόλι» (δηλαδή στην χώρα των Υπερβορείων).
Αναφέρεται ότι, σύμφωνα με την παράδοση, ο πρώτος Φαραώ της Αιγύπτου. ο Μήνης – 3.000 π.Χ., ήταν κάτοικος της χώρας των Υπερβορείων, κάτι που μας κάνει να υποθέσουμε πως ο πολιτισμός των Υπερβορείων ήταν παλαιότερος του αιγυπτιακού.

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΙ

Ο Φοίβος ( ο θεός Απόλλων), συνδεόταν άρρηκτα με τους Υπερβορείους. Λέγεται πως όταν γεννήθηκε, ο Δίας (αφού τον στεφάνωσε με χρυσή ταινία), τον ανέβασε σε άρμα που τον έσερναν κύκνοι και τον έστειλε να παρέχει χρησμούς στους Δελφούς. Ο Απόλλωνας όμως διέταξε τους κύκνους να πετάξουν στους Υπερβορείους. Ύστερα από ένα χρόνο ο Απόλλωνας αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να ακούσει την εντολή του πατέρα του και έτσι μετέβη στους Δελφούς. Από τότε κάθε φορά που ο θεός του φωτός έλειπε από τους Δελφούς και δε βρισκόταν στον Όλυμπο, όλοι γνώριζαν ότι θα είχε μεταβεί στη χώρα των Υπερβορείων (συγκεκριμένα αυτό γινόταν τους 3 μήνες του χειμώνα ).

Λέγεται επίσης ότι ο Απόλλων βρήκε καταφύγιο στη χώρα των Υπερβορείων αφού σκότωσε τους Κύκλωπες και έψαχνε καταφύγιο να ξεφύγει από την οργή του πατέρα του.

Τέλος σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας γυναίκας ονόματι Βοιώ, το μαντείο των Δελφών το είχαν ιδρύσει Υπερβόρειοι (πολλά στοιχεία δείχνουν τη στενότατη σχέση –ίσως και κοινή καταγωγή – Ελλήνων και Υπερβορείων) μέσα σε άλλους ο Παγασός, ο Αγυιέας και ο Ωλύνας (πρώτος προφήτης του Απόλλωνα).

Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΑΒΑΡΙΣ

Ο πρώτος «αιθεροβάμων» θνητός που αναφέρει η αρχαία Ελληνική παράδοση είναι ο ιερέας του υπερβόρειου Απόλλωνα Άβαρις, ο οποίος συνήθιζε να ταξιδεύει πάνω σε ένα ιπτάμενο βέλος.

Το ίδιο το όνομά του άλλωστε προσδιορίζει αυτή του την ικανότητά: από το στερητικό α+βάρος, με άλλα λόγια ο αβαρής!

Ο Άβαρις ήταν, κατά την αρχαία ελληνική παράδοση, μάγος, θεραπευτής και ιερέας του Απόλλωνα στον οποίο έχουν αποδοθεί διάφορα κατορθώματα.

Ηρόδοτος, Ιστορία, 4.36.2: “Τὸν γὰρ περὶ Ἀβάριος λόγον• τοῦ λεγομένου εἶναι Ὑπερβορέου οὐ λέγω, λέγοντα ὡς τὸν ὀϊστὸν περιέφερε κατὰ πᾶσαν γῆν οὐδὲν σιτεόμενος”.

Πατρίδα του θεωρούνταν η χώρα των Υπερβορείων. Λεγόταν ότι διέθετε το χάρισμα της προφητείας και πως εξαιτίας αυτού αλλά και για το σκυθικό του ντύσιμο, την απλότητα και την τιμιότητά του, είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση στους Έλληνες, οι οποίοι τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση.

Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Ιάμβλιχο στην Υπερβορεία ο Απόλλωνας του έδωσε ένα χρυσό βέλος, πάνω στο οποίο αυτός ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της γης, χωρίς να τρέφεται.

Ιάμβλιχος, Περί του Πυθαγορικού βίου, 28.136.4: “δῆλα δ’ αὐτῶν τὰ ποιήματα ὑπάρχει, ἄλλως τε καὶ ἀλεξανέμας μὲν ὂν τὸ ἐπώνυμον Ἐμπεδοκλέους, καθαρτὴς δὲ τὸ Ἐπιμενίδου, αἰθροβάτης δὲ τὸ Ἀβάριδος, ὅτι ἄρα ὀιστῷ τοῦ ἐν Ὑπερβορέοις Ἀπόλλωνος δωρηθέντι αὐτῷ ἐποχούμενος ποταμούς τε καὶ πελάγη καὶ τὰ ἄβατα διέβαινεν, ἀεροβατῶν τρόπον τινά, ὅπερ ὑπενόησαν καὶ Πυθαγόραν τινὲς πεπονθέναι τότε, ἡνίκα καὶ ἐν Μεταποντίῳ καὶ ἐν Ταυρομενίῳ τοῖς ἑκατέρωθι ἑταίροις ὡμίλησε τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ”.

Μία παράδοση λέει πως οικοδόμησε στην Σπάρτη τον ναό της Σωτείρας Κόρης (Περσεφόνης)

Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, 3.13.2.8: “Λακεδαιμονίοις δὲ ἀπαντικρὺ τῆς Ὀλυμπίας Ἀφροδίτης ἐστὶ ναὸς Κόρης Σωτείρας• ποιῆσαι δὲ τὸν Θρᾷκα Ὀρφέα λέγουσιν, οἱ δὲ Ἄβαριν ἀφικόμενον ἐξ Ὑπερβορέων”.

Ο Άβαρις ( α+βάρος=αβαρής!) επισκέφτηκε την Ελλάδα στα χρόνια του Πυθαγόρα και ήταν και δάσκαλός του (σε ποια γλώσσα άραγε μιλούσαν;..).

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

«Αυτοί λοιπόν θεωρούν ότι αυτή είναι η πίστη των δικών τους αντιλήψεων, γιατί ο πρώτος που διακήρυξε αυτά δεν ήταν κανείς τυχαίος, αλλά ο θεός, και ένα από τα Ακούσματα είναι αυτό: ποιος είσαι Πυθαγόρα; Επειδή ισχυρίζονται πως ήταν ο Απόλλωνας ο Υπερβόρειος. Απόδειξις δε αυτού είναι ότι σε αγώνα αφού σηκώθηκε, έδειξε το μηρό του χρυσό και τον Άβαρι τον Υπερβόρειο φιλοξενούσε και πήρε από αυτόν ένα ακόντιο (βέλος) με το οποίο αυτός ταξίδευε μέσα στον αιθέρα». .

«Ο Άβαρις χάρισε στον Πυθαγόρα ένα βέλος το οποίο κρατούσε όταν βγήκε από το ιερό. Αυτό θα ήταν χρήσιμο σε αυτόν για όσες δυσκολίες θα συνέβαιναν κατά την τόσο μεγάλη περιπλάνηση. Πάνω σε αυτό λοιπόν ιππεύοντας θα μπορούσε να διαβεί τα αδιάβατα.».

«Αιθεροβάτης είναι το επίθετο του Άβαρι, γιατί σε αυτόν δωρήθηκε ακόντιο (βέλος) από τον Υπερβόρειο Απόλλωνα και μεταφερόμενος πάνω σε αυτό… διάβαινε τα αδιάβατα, βαδίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, στον αέρα, πράγμα το οποίο υπέθεσαν μερικοί ότι είχε κάνει και ο Πυθαγόρας…».

Ο Άβαρις ήταν ένας μυθικός θαυματουργός γιατρός και μάντης του Απόλλωνα, ο οποίος (θεός) γεννήθηκε στην Δήλο. Ο θεός τον είχε διδάξει την τέχνη της μαντικής. Η πιο παλιά παράδοση θέλει τον Άβαρι να ταξιδεύει στον αέρα καβάλα σε μια θεϊκή σαΐτα που του είχε δώσει ο θεός. Όταν ο Άβαρις έφτανε στην Ελλάδα ανανέωσε τη φιλία και τη συγγένεια του με τους Δήλιους Έλληνες.

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ κ. Βούλας Λαμπροπούλου, Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Αθηνών

ΑΒΑΡΙΣ Ο ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΣ

« Στο ημικύκλιο από τον ποταμό Δον μέχρι τις εκβολές του Δούναβη δεκάδες φυλές Σκυθών είχαν αναπτύξει σχέσεις με τους Έλληνες από τα πολύ πρώιμα χρόνια, ήδη πριν από τους αποικισμούς. Από τη Μυκηναϊκή Εποχή και την πρώιμη εποχή του σιδήρου μέχρι τους πρωτογεωμετρικούς χρόνους, δηλαδή από το 1400 μέχρι το 700 π.Χ. συμπεραίνουμε ότι οι επισκέψεις των Ελλήνων πρέπει να ήταν συχνές σ’ αυτούς τους τόπους, παρόλον ότι οι περισσότερες πηγές μας προέρχονται από τη μυθολογία.

Όμως, παρόλη τη γοητεία, που άσκησε στους Σκύθες ο ελληνικός πολιτισμός και παρά την αθρόα εισαγωγή αναρίθμητων προϊόντων ελληνικής κεραμοπλαστικής και μεταλλοτεχνίας, παρά τις πυκνές εμπορικές σχέσεις και τις συνεχείς επαφές με τους Έλληνες των αποικιακών κέντρων στο βορρά της Μαύρης Θάλασσας, και ακόμα παρά τη δημιουργία ελληνοσκυθικού πληθυσμού, που μιλούσε μια μικτή ελληνοσκυθική γλώσσα ήδη πριν από το 450 π.Χ. (όταν επισκέφθηκε ο Ηρόδοτος τη Σκυθία), ο πολιτισμός των Σκυθών δεν πέρασε στο στάδιο της καταγραφής της γλώσσας.

Το έθνος, που κατείχε τις σημαντικότερες πηγές χρυσού στο βόρειο τμήμα της οικουμένης, διατήρησε τον ακμαίο και δυναμικό χαρακτήρα του νομάδα ιππέα και παρέμεινε αυστηρά προσηλωμένο στις παραδόσεις του. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σ’ ολόκληρη την περιοχή οι βασιλείς, οι άρχοντες και η άρχουσα τάξη των βαρβάρων λαών χρησιμοποίησαν την ελληνική γλώσσα και γραφή σε κάθε περίπτωση που έπρεπε να γράψουν κάτι.

Η ελληνική γλώσσα – φορέας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, των πολιτικών και θρησκευτικών θεσμών, της ελληνικής σκέψης και της φιλοσοφίας, αλλά και η διεθνής γλώσσα του εμπορίου και της διπλωματίας – χρησίμευε ως ο σπουδαιότερος δεσμός μεταξύ των κατοίκων των βορείων χωρών, αλλά και ως κίνητρο για να τους ελκύσουν να επισκεφθούν την κυρίως Ελλάδα και τη Μεγάλη Ελλάδα.

Ο Ηρόδοτος (Δ, 34) μας διηγείται για τις προσφορές, που έστελναν οι υπερβόρειοι λαοί στη Δήλο για τα ταξίδια τους, για τη χώρα τους και τη θρησκεία τους. Οι Δήλιοι διηγούνται ότι οι υπερβόρειοι έστελναν τις προσφορές τυλιγμένες μέσα σε καλάμι από σιτάρι και ότι για πρώτη φορά έστειλαν δύο κόρες, την Υπερόχη και τη Λαοδίκη, να μεταφέρουν τις προσφορές αυτές. Όταν πέθαναν οι δύο αυτές κόρες, τις έθαψαν μέσα στο ιερό της Αρτέμιδος στη Δήλο κι εκεί εναποθέτουν οι κόρες και οι «παίδες» τα μαλλιά τους, που κόβουν όταν παντρεύονται. Επίσης οι Δήλιοι διηγούνται ότι και άλλες δύο κόρες νωρίτερα, η Άργη και η Ώπις, ήλθαν για να φέρουν τον φόρο που είχαν τάξει στη θεά Ειλειθυια για τον καλό τοκετό της Λητούς. Μάλιστα (Δ, 35) λέγεται ότι οι γυναίκες της Δήλου επικαλούνται τα ονόματα των δύο αυτών παρθένων σε έναν ύμνο, που συνέθεσε προς τιμή τους ο εκ Λυκίας ελθών Ωλήν.

Ο Ωλήν συνέθεσε κι άλλους παλαιούς ύμνους, που ψάλλονται στη Δήλο. Ο Ηρόδοτος αναφέρει τον Άβαριν, που ήλθε οχούμενος επάνω σ’ ένα βέλος. Υπερβόρειοι, έτσι καλούνται από τους αρχαίους Έλληνες από τα χρόνια του Ησιόδου και του Πινδάρου οι κάτοικοι του απώτατου βορρά, περί των οποίων κυκλοφορούσαν πολλοί παράδοξοι θρύλοι, που είχαν ίσως αφορμή τη σκοτεινή, ομιχλώδη και άγνωστη περιοχή που κατοικούσαν.
Θεωρούνταν δικαιότατοι, λεγόταν δε ότι δεν έτρωγαν κρέας και ζούσαν χίλια χρόνια, και ότι ήταν σε διαρκή πόλεμο προς τους γρύπες, φανταστικά ζώα, που απειλούσαν ν’ αρπάξουν τον χρυσό της χώρας τους. Κατά τον Στράβωνα (C 507) υπερβορείους καλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τους λαούς που κατοικούσαν προς βορράν του Ευξείνου Πόντου και του Ίστρου (Δούναβη). Υπήρξε το αντικείμενο πολλών παράδοξων διηγήσεων. Ο Άβαρις θρυλείται ότι ήταν ένας από τους υπερβορείους ιερείς του Απόλλωνος, ο οποίος τον προέτρεψε να επισκεφθεί την Ελλάδα. Κατά τους νεοπλατωνικούς, και ιδιαίτερα στο έργο «Περί του Πυθαγορείου βίου», ο Ιάμβλιχος τον αποκαλεί Σκύθη, που ήλθε από τους υπερβορείους όντας άπειρος της ελληνικής παιδείας, αμύητος και προχωρημένος στην ηλικία.

Πλησίασε, λοιπόν, τον Πυθαγόρα, για να μάθει την ελληνική φιλοσοφία. Ο Πυθαγόρας τότε, για να τον μυήσει στα ποικίλα πυθαγόρεια θεωρήματα, δεν εφάρμοσε την παιδαγωγική μέθοδο αλλά την πενταετή σιωπή και τις άλλες δοκιμασίες, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα του δίδαξε τα βιβλία «Περί Φύσεως» και «Περί Θεών».

Ο Άβαρις – συνεχίζει το κείμενο, τονίζοντας κι επαναλαμβάνοντας την υπερβόρεια καταγωγή του – ήταν γέρος και πολύ σοφός. Είχε έλθει στην Ελλάδα κι εκείνη την εποχή επέστρεφε στην πατρίδα του. Περιπλανήθηκε όμως και ο δρόμος τον έφερε στην Ιταλία, που είδε τον Πυθαγόρα και διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος άνθρωπος όμοιος με αυτόν. Χάρισε δε στον Πυθαγόρα ένα οιστό (βέλος), το οποίο είχε ο Άβαρις και το κρατούσε από την ώρα που έφυγε από τη χώρα του.

Ο Άβαρις είχε χρησιμοποιήσει αυτό το βέλος γιατί, ιππεύοντας αυτό, μπορούσε να περάσει όλες τις δυσκολίες, που θα συναντούσε κατά τη μεγάλη του περιπλάνηση. Πάνω σ’ αυτό λοιπόν μπορούσε να διαβεί τα αδιάβατα, δηλαδή ποταμούς, λίμνες, βάλτους, όρη. Ο Πυθαγόρας, λέει ο Ιάμβλιχος (Πυθ. Β 91), δέχθηκε το βέλος ως κάτι το φυσικό, σαν να το περίμενε, χωρίς καθόλου να παραξενευτεί ούτε να τον ρωτήσει για ποιο λόγο του το έδωσε, αλλά πήρε παράμερα τον Άβαρι και του έδειξε το μηρό του, που ήταν χρυσός, δίνοντάς του δείγμα ότι δεν έκανε λάθος.

Στη συνέχεια απαρίθμησε ο Πυθαγόρας στον Άβαρι ένα ένα όλα όσα βρίσκονται μέσα στο ιερό του Υπερβορείου Απόλλωνος, κι αυτός τον διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν ακριβώς έτσι. Επίσης τον παρακάλεσε να μείνει στην Ιταλία και να διδάσκει όσους συναντούσε.

Έτσι λοιπόν έμεινε κοντά στον Πυθαγόρα, που του δίδαξε με συντομία φυσιολογία και, αντί της οιωνοσκοπίας με τις θυσίες, του παρέδωσε την πρόγνωση διά των αριθμών, επειδή πίστευε ότι αυτή είναι η περισσότερο καθαρή. Και άλλες ασκήσεις του πνεύματος, τις πλέον πρέπουσες, παρέδωσε στον Άβαρι.

Εκτός της πυθαγόρειας φιλοσοφίας ο Άβαρις μυήθηκε και στην ορφική φιλοσοφία. Ο Ορφέας, γιος της Καλλιόπης, που η μητέρα του τον είχε μυήσει στο Πάγγαιον όρος της Μακεδονίας, δίδαξε και τον Πυθαγόρα και του έμαθε ότι ο αριθμός είναι η ορισμένη ουσία των θεών και ότι διαμέσου των αριθμών γίνεται πρόγνωση θαυμαστή των μελλόντων να συμβούν.

Με τη σειρά του ο Πυθαγόρας όλα αυτά τα δίδαξε στον Άβαρι και του έμαθε ότι, αντί να μαντεύει με αίμα και σφαγή, η ασφαλέστερη γνώση είναι μέσω των αριθμών, «του δίδαξε μια τέλεια γνώση όλης της αλήθειας, που είχε συναχθεί μέσω της αριθμητικής επιστήμης» (Πυθ. Β 146).

Τον Άβαρι, κατά τον θρύλο, ποτέ δεν τον είδαν ούτε να πίνει ούτε να τρώει τίποτα.

Κάποτε ο Φάλαρις, ο πιο σκληρός από τους τυράννους των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας, συνέλαβε αιχμάλωτο τον Άβαρι και τον Πυθαγόρα, γιατί τους είδε να συνομιλούν και γιατί ο Άβαρις, αντί να θαυμάζει τον τύραννο, θαύμαζε τον Πυθαγόρα, και του έκανε πολλές ερωτήσεις, προπάντων ιερής φύσης, όπως για παράδειγμα ποιά είναι η πρόνοια των θεών για τους ανθρώπους, τί σχέση έχουν τα αγάλματα και αν πρέπει να λατρεύονται, τί είναι τα ουράνια σώματα και αυτά που περιστρέφονται γύρω από τη γη, και πολλά άλλα.

Ο Πυθαγόρας συνέχιζε να διδάσκει τον Άβαρι ότι όλα τα πράγματα εξαρτιούνται και κυβερνιούνται από τη δύναμη του θεού, και ότι η δύναμη της ψυχής εξουσιάζει την ελευθερία της θέλησης. Συνέχισε δε να συζητάει διεξοδικά για την τέλεια ενέργεια του λογικού και του νου, για την παρρησία του λόγου, την τυραννία, την τύχη, την αδικία, την ανθρώπινη πλεονεξία, και κατέληξε ότι όλα τα εγκόσμια είναι χωρίς καμιά αξία. Μετά του έδωσε μια θεία συμβουλή για τον άριστο βίο κι έκανε σύγκριση με τον διεφθαρμένο βίο, του φανέρωσε ότι οι ασθένειες και οι άλλες βαριές συμφορές του σώματος είναι καρποί της ακολασίας. Του αποκάλυψε τη διάκριση μεταξύ εκείνων που προέρχονται από το πεπρωμένο και την ειμαρμένη και εκείνων που γίνονται από το νου.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ο Άβαρις μυήθηκε στην πυθαγόρεια φιλοσοφία κι έμαθε τα κυριότερα δόγματά της, και πρέπει να ήταν ένας από τους σπουδαιότερους πυθαγόρειους. Οι θρύλοι και οι πηγές δεν λένε αν ξαναγύρισε στη χώρα, απ’ όπου κατέβηκε, για να αναμεταδώσει τη φιλοσοφία που διδάχθηκε. Το πιθανότερο θα ήταν να ξαναγύρισε και να μετέδωσε σ’ αυτούς την πυθαγόρεια φιλοσοφία, και ιδιαίτερα το δόγμα περί αθανασίας της ψυχής, για το οποίο οι Σκύθες ήταν γνωστοί στην αρχαιότητα (Πυθ. Β 173).»

Η ΠΟΛΗ ΑΒΑΡΙΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Η Άβαρις, στα αρχαία αιγυπτικά ḥw.t wr.t ( Hut-waret), στα αρχαία ελληνικά : Αὔαρις. Ήταν πόλη της Αιγύπτου πρωτεύουσα της χώρας κατά τη βασιλεία των Υκσώς. Βρίσκεται, ο αρχαιολογικός χώρος σήμερα ονομάζεται Τελ ελ Ντάμπ΄α, στη βορειοανατολική περιοχή του Δέλτα του Νείλου, στη συμβολή της 8ης, 14ης, 19ης και 20ης νομής της αρχαίας Αιγύπτου. Ήταν σημαντικό εμπορικό κέντρο και διοικητική πρωτεύουσα των Υκσώς. Το όνομα της στην αιγυπτιακή γλώσσα της 2ης χιλιετίας π.Χ. πιθανότατα προφέρεται * Ḥaʔat Wūrat (μτφ : μεγάλο σπίτι) και δηλώνει την πρωτεύουσα της διοικητικής διαίρεσης της γης που κατείχαν οι Υκξώς. Εναλλακτικά, ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας αναφέρεται στο όνομα αυτής της πόλης ως Αθυρία.

Έχουν βρεθεί ίχνη σύνδεσης της Άβαρις με τον μινωικό πολιτισμό, όπως ίδιες τοιχογραφίες, η Γαλλίδα αρχαιολόγος Υβές Ντουχούξ πρότεινε την ύπαρξη μιας μινωικής αποικίας σε ένα νησί στο δέλτα του Νείλου.

Η Αύαρις ή Άβαρις (Avaris, η σύγχρονη Tell el-Dab’a), πρωτεύουσα της Αιγύπτου υπό τον ζυγό των Χαναναίων Υξώς, βρισκόταν στο Δέλτα τού Νείλου στα βορειοανατολικά. Η θέση της στην καρδιά των εμπορίων τής Αιγύπτου την είχε καταστήσει σπουδαίο διοικητικό και εμπορικό κέντρο. Οι ανασκαφές εκεί αποκάλυψαν ένα πολυσύχναστο λιμάνι ανεφοδιασμού 300 και πλέον πλοίων στη διάρκεια μιας εμπορικής σεζόν. Τα τεχνουργήματα σε τμήμα των ανακτόρων, ενδεχομένως ναό, περιλαμβάνουν προϊόντα από όλες τις περιοχές τού Αιγαίου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως υπήρχαν μέχρι και μινωικού τύπου τοιχογραφίες, παρόμοιες με εκείνες που βρέθηκαν στην Κρήτη, στο ανάκτορο της Κνωσού. Πιθανολογείται πως ήταν στενές οι επαφές με τους τότε ηγεμόνες τής Αιγύπτου, όποιοι και αν ήταν αυτοί, και το μεγάλο οικοδόμημα με τις νωπογραφίες έδινε τη δυνατότητα στους Μινωίτες να έχουν θρησκευτική ζωή με τις τελετές τους στην Αίγυπτο. Κατά τον Γάλλο αρχαιολόγο Yves Duhoux, θα πρέπει να υπήρχε και μινωική αποικία σε κάποιο νησί στο δέλτα τού Νείλου.

Το 1885 ο ελβετικός Εντουάρ Ναβίλ ξεκίνησε τις πρώτες ανασκαφές στην περιοχή γύρω από Τελ ελ Ντάμπα. Μεταξύ 1941 και 1942 ο Labib Habachi ένας Αιγύπτιος αιγυπτιολόγος για πρώτη φορά έριξε την ιδέα ότι η περιοχή θα μπορούσε να ταυτιστεί με την Άβαρις. Μεταξύ 1966 και 1969, και από το 1975, η περιοχή έχει ανασκαφεί από το Αυστριακό αρχαιολογικό ινστιτούτο. Χρησιμοποιώντας την τεχνολογία απεικόνισης ραντάρ, οι επιστήμονες μπόρεσαν το 2010 να δουν το περίγραμμα της πόλης, συμπεριλαμβανομένων των δρόμων, σπίτια, ένα λιμάνι και ένα πλευρικό βραχίονα του ποταμού Νείλου να περνά μέσα από την πόλη.

Η τοποθεσία που καλύπτει μια έκταση περίπου 2 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι σε ερείπια σήμερα, αλλά οι ανασκαφές έχουν δείξει ότι, σε ένα σημείο, ήταν μια καλά αναπτυγμένο κέντρο εμπορίου με ένα πολυσύχναστο λιμάνι με πάνω από 300 πλοία να ελλιμενίζονται κατά τη διάρκεια μιας περιόδου εμπορίας. Τα αντικείμενα που ανασκάφτηκαν σε ένα ναό που χτίστηκε κατά την περίοδο Υκσώς βρέθηκαν αγαθά που παράγονται σε όλο το Αιγαίο. Ο ναός έχει ακόμη μινωικά χαρακτηριστικά όπως τοιχογραφίες που είναι παρόμοιες με εκείνες που βρέθηκαν στην Κρήτη στο παλάτι της Κνωσού. Ένα μεγάλος πλίνθινος τάφος έχει επίσης ανασκαφεί στα δυτικά του ναού, όπου κτερίσματα, όπως χάλκινα σπαθιά, έχουν βρεθεί.

Προς το τέλος της δέκατης έβδομης δυναστείας ο Καμόσης ο τελευταίος βασιλιάς της δέκατης έβδομης δυναστείας , πολιόρκησε την Άβαρις, αλλά δεν θα μπόρεσε να την αποσπάσει τους Υκσώς, οι οποίοι τελικά εκδιώχθηκαν περίπου 18 χρόνια αργότερα (γ. 1550 π.Χ.) από τον Άμωση Α΄, ο ιδρυτής της Δέκατης όγδοης δυναστείας. Η δεκάτη ογδόη δυναστεία μετέφερε τη πρωτεύουσα στην Θήβα και η Άβαρις σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείφθηκε, η πρώην ακρόπολη της έγινε θέση εγκαταστάσεων αποθήκευσης, συμπεριλαμβανομένων των πολυάριθμων σιλό και, στη συνέχεια δημιουργήθηκε εδώ ένα στρατόπεδο. Αργότερα η Άβαρις απορροφήθηκε στη νέα πόλη της Πι Ραμεσέ.-

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

Σχόλιο diadrastika: Η Αττική Υδρία που βρίσκεται στο Βατικανό, υποδεικνύει ότι ο θεός Απόλλων χειρίζεται έναν τρίποδα ο οποίος έχει φτερά, δηλαδή μία ιπτάμενη μηχανή. Ο Υπερβόρειος Άβαρις ταξιδεύει πάνω σε ένα ιπτάμενο βέλος. Όλα αυτά είναι σοβαρές ενδείξεις μίας αρχαίας τεχνολογίας η οποία υπήρξε πολύ παλιά στον χρόνο. Τα υπόλοιπα στοιχεία μας δείχνουν ότι ο πολιτισμός των Υπερβορείων προϋπήρξε του Αιγυπτιακού, ενώ μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πόλη Άβαρις (ή Αύαρις), ενδεχομένως προς τιμή του ομώνυμου υπερβόρειου, ίσως, κρύβει πολλά μυστικά που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Πιθανόν μίας εξαιρετικά προηγμένης τεχνολογίας.

Πηγή…