Άστεγοι πωλητές της «Σχεδίας» καταγράφουν τη ζωή στην πόλη

Τα τελευταία χρόνια, ο Λευτέρης, ο Γιάννης, η Ιουλία, ο Χρήστος, ο Αλέξανδρος, η Ματίνα και η Μπέσσυ διαβιούν σε δρόμους, αποθήκες ή διαμερίσματα υπό τον κίνδυνο έξωσης. Ενάμιση χρόνο πριν το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» τους έδωσε την ευκαιρία να αποτυπώσουν με τη βοήθεια φωτογραφικής μηχανής τη ζωή στην πόλη, όπως τη βιώνουν οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα της καταγραφής αυτής έγινε έκθεση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

«Τη συγκεκριμένη στιγμή που μου δόθηκε το πρότζεκτ ζούσα την αστεγία και η αστεγία είναι ένας χώρος κόλασης, είναι ένας διαμελισμός, είχε διαμελιστεί το πρόσωπο και η προσωπικότητά μου. Μ’ αυτή τη διαδικασία άρχισα να μαζεύω κομμάτια». Η 56χρονη Ματίνα εξομολογείται τα συναισθήματά της από το φωτογραφικό αυτό πρότζεκτ, διάρκειας 18 μηνών, το οποίο χαρακτηρίζει «ένα ταξίδι αποκάλυψης». «Η αρχή ήταν λίγο αδιάφορη, θεωρητική, από απόσταση. Τόλμησα να εστιάσω και εκεί άρχισε η αποκάλυψη, έζησα ένα ταξίδι αποκάλυψης, γιατί ο φακός άρχισε να δημιουργεί σχέση της έσω φωτογράφησης με την έξω φωτογράφηση. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Οι φωτογραφίες οι εσωτερικές έκαναν ανάκλαση στις εξωτερικές» εξιστορεί.

Ο 50χρονος Χρήστος ζει τα τελευταία χρόνια σε μια αποθήκη, κάτι που ωστόσο προσπαθεί να αλλάξει, είναι στις άμεσες προτεραιότητές του όπως λέει να φύγει από εκεί. Παρόλο που εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες αστεγίας, κρατάει μέσα του ζωντανή την ελπίδα και τονίζει: «Σημασία έχει ότι το παλεύουμε, είμαστε ζωντανοί και προσπαθούμε να αλλάξουμε το χειρότερο και να το κάνουμε καλύτερο». Η φωτογραφία για τον Χρήστο ήταν κάτι που τον ενδιέφερε πάντα, ωστόσο δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να ασχοληθεί. Στους 18 μήνες που «τρέχει» το πρότζεκτ υπολόγισε ότι έκανε περίπου 9.000 κλικ. «Η φωτογραφία για μένα είναι ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός, ένας μαγικός κόσμος, είναι μια άλλη ματιά, η δική σου», επισημαίνει. «Μου δόθηκε η αφορμή να περπατήσω κιόλας, να δω και μέρη, αλλά είδα και πράγματα που ούτε καν τα φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να δω. Εντωμεταξύ είμαι και ένας άνθρωπος που περπατούσα πάντα σκυφτός, δεν σήκωνα ποτέ το κεφάλι ψηλά. Κάποια δόση, ας πούμε, άρχισα να κοιτάζω ψηλά και να προσπαθώ να φωτογραφίζω τα σύννεφα, να έρχομαι σε επαφή με τον ουρανό. Ήταν μια εμπειρία θαυμάσια, που με βοήθησε και θεραπευτικά, στο να μάθω να περπατάω και να περπατάω με το κεφάλι ψηλά πλέον», λέει.

Η Μπέσσυ από την πλευρά της, η οποία υπήρξε πωλήτρια της «Σχεδίας» και σήμερα δουλεύει στη γραμματειακή υποστήριξη του περιοδικού, παρατηρεί ότι μέσα από τη φωτογραφία άρχισε να παρατηρεί πράγματα γύρω της. «Εκείνο που πραγματικά παρατήρησα είναι το πόσο ασφυκτικά ζούμε σε αυτή την πόλη. Με τεράστια κτίρια και εγώ όπως το ένιωσα είναι ότι ασφυκτιούσαμε. Η αγαπημένη μου φωτογραφία λοιπόν είναι ο τσίφτης, το αγαπημένο μου καναρίνι, που ζει μέσα σε ένα κλουβί και το κλουβί αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα άλλο τεράστιο κλουβί, μέσα σε έναν ακάλυπτο, όπου γύρω γύρω είναι πολυκατοικίες», σημειώνει.