Όλο το παιχνίδι του εκβιασμού του ελληνικού κράτους από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. στηρίζεται στη δυνατότητα των ιμπεριαλιστών να εκβιάζουν τη συντριπτική μερίδα των Ελλήνων, που είναι οι μισθωτοί. Πώς τους εκβιάζουν; Με το ασφαλιστικό τους σύστημα. Με τη χρηματοδότηση αυτού του συστήματος. Αυτοί, οι οποίοι δήθεν έχουν τα χρήματα να δανείσουν στο κράτος-“χρηματοδότη” των ταμείων, το εκβιάζουν.
Έχοντας το ληστρικό κράτος – με τις κλοπές και τις ηλιθιότητές του – εξαντλήσει τα ασφαλιστικά ταμεία, εμφανίζεται τώρα σαν ο μοναδικός εγγυητής της ρευστότητάς τους. “Εγγυητής” …ο μπατίρης.!! “Εγγυητής” …αυτός, ο οποίος “ζει” πλέον με δανεικά και με ένα “έλλειμμα” το οποίο διαρκώς μεγαλώνει.
Αυτός ο άφραγκος παράγοντας του ασφαλιστικού είναι εκβιάσιμος από το ΔΝΤ και “παρασέρνει” και τα ασφαλιστικά ταμεία στον εκβιασμό. Τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία φυσιολογικά θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από χρήμα.
Αυτό είναι το μέγα έγκλημα του κράτος απέναντι στην αχανή κοινωνική τάξη των εργαζομένων. Του άχρηστου κράτους της μεταπολίτευσης. Του κράτους, που “έφαγε” τα δικά του χρήματα και “έφαγε” και αυτά των άλλων. Τώρα, επειδή δήθεν είναι “εγγυητής”, μιλάει τη γλώσσα της λογικής και καλεί τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες. Του “φταίει” που άλλαξαν οι ισορροπίες μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων, του “φταίει” το προσδόκιμο όριο ζωής που αυξάνεται, του “φταίει” η παγκόσμια κρίση κλπ.. Του “φταίνε” όλα. Μόνον το ηλίθιο το κεφάλι των κυβερνώντων δεν φταίει.
Όλα αυτά είναι αθλιότητες και ψέματα. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας νέος εργαζόμενος να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, τα ασφαλιστικά ταμεία θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταβάλουν τις συντάξεις. Γιατί; Γιατί οι συνταξιούχοι έχουν ήδη καταβάλει τα χρήματα, τα οποία εισπράττουν. Τριανταπέντε χρόνια πλήρωναν εισφορές, για να εισπράξουν κατά μέσο όρο επτά χρόνια σύνταξης, σύμφωνα με το προσδόκιμο όριο ζωής. Το όριο, το οποίο εσχάτως ανακάλυψαν τα κρατικά κουτορνίθια.
Για τον καθένα απ’ αυτούς εικοσιοκτώ χρόνια εισφορών “εξατμίζονται” υπέρ πίστεως και πατρίδος και έχουν το θράσος κάποιοι ανεπάγγελτοι πολιτικοί να εμφανίζουν τους συνταξιούχους σαν “τσαμπατζήδες”, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν δημοσία δαπάνη. Δικά τους χρήματα εισπράττουν οι συνταξιούχοι και όχι τις εισφορές των εργαζομένων. Για να φτάσουμε στο σημείο να πληρώνονται σήμερα οι συνταξιούχοι από τέτοιες εισφορές, αυτό δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι κάποιος πονηρός τούς τα “έφαγε” τα χρήματα είτε ότι κάποιος ηλίθιος τούς τα “έχασε”. Σε κάθε περίπτωση όμως τα χρήματα λείπουν και αυτό είναι το πρόβλημα.
Στο έλλειμμα αυτό στηρίζονται τώρα οι ιμπεριαλιστές και πιέζουν την Ελλάδα. Την εκβιάζουν, για να τη λεηλατήσουν, απειλώντας την με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Ήδη “έκοψαν” τα κτήνη την 13η και την 14η σύνταξη ανθρώπων, οι οποίοι πλήρωναν μια ζωή τις πιο ακριβές εισφορές στην Ευρώπη, για να πάρουν τα “ψίχουλα” των 600 ευρώ, προκειμένου να επιβιώσουν στην πιο ακριβή αγορά της Ευρώπης.
Αυτή η περικοπή δεν είναι μόνον ανήθικη αλλά και παράνομη. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί εκ του πονηρού -και βέβαια εντελώς παρανόμως- θεωρούν ότι το κράτος είναι χρηματοδότης των ταμείων και σαν χρηματοδότης μπορεί να ρυθμίζει τις χρηματοδοτήσεις του με βάση τους όρους του ΔΝΤ. Αυτό είναι λάθος. Το κράτος είναι ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ των ταμείων και όχι χρηματοδότης. Χρηματοδότες των ταμείων είναι οι εργοδότες και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Το κράτος είναι ένας γελοίος οφειλέτης, ο οποίος, επειδή αποδίδει σταδιακά τα χρέη του, “αυτοχρίσθηκε” “χρηματοδότης”, χωρίς αυτό να περιγράφει την αλήθεια. ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ήταν και ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ εξακολουθεί να είναι.
Ο οφειλέτης δεν αποφασίζει για τίποτε. Ο οφειλέτης δίνει αυτά που οφείλει και από εκεί και πέρα η διαχείριση των χρημάτων αυτών δεν ανήκει στην αρμοδιότητά του. Το κράτος, δηλαδή, δεν μπορεί να “κόψει” καμία σύνταξη του ιδιωτικού τομέα. Τα ταμεία -και άρα οι ασφαλισμένοι- θα αποφασίσουν τι θα κάνουν με τις συντάξεις τους. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να ξεπληρώσει τα χρέη του απέναντι στα ταμεία και το τι θα κάνουν τα ταμεία από εκεί και πέρα είναι δικό τους θέμα. Το κράτος μόνον απέναντι στους υπαλλήλους του μπορεί να κάνει περικοπές.
Όμως, όπως βλέπουμε, ακόμα και αυτό το έγκλημα δεν τους φτάνει. Δεν τους φτάνει που έκοψαν συντάξεις από τους συνταξιούχους, αλλά αφήνουν την Ε.Ε. να πιέζει για κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Πιέζει και πάλι με τον ίδιο παράνομο τρόπο. Εκβιάζει αυτούς, οι οποίοι σήμερα εργάζονται, χρησιμοποιώντας και πάλι ως “μοχλό” πίεσης τα ασφαλιστικά ταμεία. Τους απειλεί ότι δεν θα έχουν συντάξεις, γιατί θα τους τις “φάνε” οι σημερινοί συνταξιούχοι.
Αυτό είναι το πιο πρόστυχο παιχνίδι του κράτους. Βάζει τους συνταξιούχους “απέναντι” στους σημερινούς εργαζόμενους, σαν να επρόκειτο για εχθρούς. Εμφανίζουν τους συνταξιούχους σαν τα “παράσιτα”, τα οποία θα φάνε τις εισφορές των ενεργών εργαζομένων και άρα τις μελλοντικές συντάξεις τους. “Παράσιτα” αυτοί, οι οποίοι εργάζονταν μια ζωή και πλήρωναν εισφορές μια ζωή.
Όλη αυτή η παγίδα -γιατί περί τέτοιας πρόκειται- στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχει άγνοια. Άγνοια σε όλα τα επίπεδα. Άγνοια σε θέματα καθαρά οικονομικά και άγνοια σε θέματα που αφορούν τις προθέσεις τόσο των κυβερνώντων όσο και των ιμπεριαλιστών.
Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Μπήκαμε στην τρίτη χιλιετία και ο κόσμος αγνοεί τις βασικότερες έννοιες της οικονομίας. Δεν κατανοεί τις διαφορές μεταξύ κεφαλαίου και πλούτου. Κεφάλαιο ΕΙΝΑΙ το υλικό ή άυλο μέσον, το οποίο ΠΑΡΑΓΕΙ διαρκώς πλούτο. Ένα χωράφι, ένα εργοστάσιο ή μια πατέντα, είναι κεφάλαιο. Το κεφάλαιο πάντα θα παράγει πλούτο ό,τι και να συμβαίνει στην οικονομία. Αντίθετα, ο πλούτος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ κεφάλαιο. Ο πλούτος συνδέεται με την έννοια του χρήματος. Το χρήμα είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Είτε έχει αξία είτε όχι. Το χρήμα αποτελεί από τη φύση του μια “σύμβαση”, η οποία μπορεί να έχει νόημα και αξία και μπορεί επίσης και να τα χάσει καί τα δύο.
Μια οικονομική κρίση, για παράδειγμα, δεν θα μετατρέψει ένα χωράφι από γόνιμο σε άγονο, αλλά μπορεί να μετατρέψει τα χρήματα από πολύτιμα σε άχρηστα. Μια οικονομική κρίση δεν μειώνει τη δύναμη μιας βιομηχανικής πρέσας, αλλά μπορεί να μετατρέψει ένα χαρτονόμισμα σε φέιγ βολάν. Μια οικονομική κρίση δεν μπορεί να μειώσει την απόδοση της συνταγής ενός φαρμάκου, αλλά μπορεί να μετατρέψει μια δεσμίδα χαρτονομισμάτων σε καλό προσάναμμα για το τζάκι.
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι δεν μπορείς μια ολόκληρη κοινωνική τάξη -και μάλιστα την πολυπληθέστερη στην κοινωνία- να τη διατηρείς εξαρτώμενη από ένα μέγεθος, το οποίο δεν είναι σταθερό. Ένα μέγεθος, του οποίου την αξία δεν ελέγχεις. Δεν είναι δυνατόν να συνδέεις την επιβίωσή της τάξης των εργαζομένων με το χρήμα, το οποίο μεταλλάσσεται τόσο απρόβλεπτα, που στο τέλος μπορεί να “εξατμιστεί” τελείως. Αυτό είναι κάτι, το οποίο συμβαίνει στις οικονομικές κρίσεις. Το χρήμα… που μπορεί να το μαζεύεις “ακριβό” για μια ολόκληρη ζωή και μια οικονομική κρίση να σου το μετατρέψει στην πιο φτηνή “ταπετσαρία”.
Η καλύτερη διασφάλιση, δηλαδή, για την κοινωνική τάξη, της οποίας τα μέλη δεν διαθέτουν προσωπικό κεφάλαιο, είναι να της δοθεί συλλογικό κεφάλαιο. Όχι να της χαριστεί, εφόσον τέτοια ανάγκη δεν την έχει. Απλά τα άπειρα χρήματά της να μην αφήνονται και “λιμνάζουν” ως τέτοια και να απειλούνται. Να μην αφήνονται στο έλεος των πληθωρισμών και βέβαια στο έλεος των λαμογιών, οι οποίοι, για να πάρουν προμήθειες, τα μετατρέπουν σε “παράγωγα” και “τοξικά” προϊόντα.
Αυτή η “έκθεση” των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στον κίνδυνο μιας πιθανής οικονομικής κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε εθνική τραγωδία. Γιατί; Γιατί η οικονομία μπορεί να αποδέχεται το γεγονός ότι τα χρήματα μπορεί και να χαθούν, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να δεχθεί ότι μαζί τους μπορούν να χαθούν κι αυτοί, οι οποίοι τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Τα χρήματα μπορεί να χάνονται, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν μπορεί να “χαθεί” και μάλιστα όταν έχει προπληρώσει πολύ ακριβά την επιβίωσή του. Δεν μπορεί να αφεθεί η μεγαλύτερη κοινωνική τάξη της χώρας χωρίς σύνταξη ή υγειονομική περίθαλψη. Δεν μπορεί να αφεθεί απροστάτευτη και μάλιστα όταν τα έχει ακριβοπληρώσει καί τα δύο. Αυτά τα χρήματα πρέπει να γίνονται κεφάλαιο. Κεφάλαιο, το οποίο να αποδίδει κέρδη.
Κεφάλαιο, το οποίο από τη μία να προστατεύει τα χρήματα των ταμείων και από την άλλη να αποδίδει κέρδη, τα οποία θα διατηρούν τη ρευστότητά τους σε ένα μόνιμα καλό επίπεδο, χωρίς να υπάρχει εξάρτηση από τις εισφορές των νέων εργαζομένων. Εδώ βέβαια βρίσκεται και η τραγική ειρωνεία. Οι Έλληνες συνταξιούχοι, τους οποίους το κράτος σήμερα τους εμφανίζει σαν “παράσιτα”, που ζουν εις βάρος των εργαζομένων, έχουν καταβάλει τόσα πολλά χρήματα, που θα μπορούσαν να έχουν ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία να δίνουν συντάξεις και στους επόμενους, χωρίς αυτοί να καταβάλουν καν εισφορές.
Ο αναγνώστης αρχίζει και σχηματίζει μια εικόνα στο μυαλό του. Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο των όσων θέλουμε να πούμε. Μιλάνε όλοι για ιδιωτικοποιήσεις και “λιγότερο” κράτος στην οικονομία. Αυτό είναι σωστό. Πουθενά στον κόσμο η “κρατική” οικονομία δεν λειτούργησε με έναν έστω ανεκτό τρόπο. Ο κρατισμός παντού εμφάνισε την ίδια παθογένεια.
Αυτήν την παθογένεια τη γνωρίζουν πολύ καλά οι Έλληνες, γιατί, την έχουν πληρώσει ποικιλοτρόπως. Διαφθορά, υποπαραγωγικότητα, δυσλειτουργία της οικονομίας, σκάνδαλα, προμήθειες κλπ.. Το κρατικό κεφάλαιο παντού έγινε καταφύγιο των άχρηστων, των τεμπέληδων, των ηλιθίων και των κλεφτών. Το κρατικό κεφάλαιο παντού έγινε “πάρκινγκ” κομματόσκυλων, για να μπορούν οι χαφιέδες πολιτικάντηδες να μονοπωλούν την εξουσία. Με τέτοιους εργαζόμενους στο δημόσιο κεφάλαιο όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης ήταν αναπόφευκτα.
Εμείς δεν λέμε κάτι ανάλογο. Δεν λέμε επιστροφή στον άθλιο “κρατισμό”. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι κράτος. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ιδιωτικός τομέας, εφόσον αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των ασφαλισμένων τους και όχι τα γενικά συμφέροντα. Το να αποκτήσουν αυτά τα ταμεία τεράστιες ποσότητες του πρώην δημοσίου κεφαλαίου, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κρατισμός. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο, είναι ο ίδιος που ελέγχει και τον νόμο. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος κλέβει, είναι συνάδερφος και άρα ίδιος με αυτόν που δικάζει. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος δεν εργάζεται, είναι συνάδερφος και άρα ίδιος με αυτόν που νομοθετεί για τα της εργασίας. Όταν αυτός, ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο, δεν ελέγχει τον νόμο και τους μηχανισμούς ελέγχου των νόμων αυτών, δεν υπάρχει κρατισμός.
Αυτό λέμε εμείς. Θεωρούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του σημερινού δημοσίου κεφαλαίου θα πρέπει να περάσει στην ιδιοκτησία του ιδιωτικού ΙΚΑ. Το κράτος χρωστάει στο ΙΚΑ και το κράτος είναι τυπικά ο ιδιοκτήτης αυτού του κεφαλαίου. Ειδικά για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, όπως είναι το ΙΚΑ, αυτό είναι και το απόλυτα δίκαιο. Γιατί; Γιατί το κράτος, που λέγεται Ελλάδα, στη λεηλασία κυρίως αυτού του ταμείου στηρίχτηκε για ν’ αναπτυχθεί.
Επί δεκαετίες το κράτος στην κυριολεξία έκλεβε τα αποθεματικά του ΙΚΑ. Στις “τσέπες” των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα έβαζε τα “χέρια” του τόσο για ν’ αναπτύξει το δημόσιο κεφάλαιο -και άρα να ισχυροποιήσει τη δική του εξουσία- όσο και για να “επιδοτήσει” τους κολλητούς του διαπλεκομένους επιχειρηματίες, προκειμένου κάποιοι κομματάρχες να μην χάνουν την επαφή τους με την εξουσία.
Με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων αποκτήθηκε ή αναπτύχθηκε η δημόσια περιουσία. Με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των αδύναμων παρίσταναν τους ισχυρούς και τους μεγιστάνες τα λαμόγια όλων των ειδών. Με “δανεικά κι αγύριστα” στο ΙΚΑ έγινε ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ.. Κλέφτες πολιτικοί υπόσχονταν στους εργαζομένους ανάπτυξη και τους έπαιρναν από τα ταμεία τους τα χρήματα, χωρίς όμως να δίνουν σ’ αυτά τα ταμεία έστω και ένα μικρό μέρος της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου που δημιουργούσαν μέσω των χρημάτων αυτών. Στην πραγματικότητα ούτε καν τα χρήματά τους επέστρεφαν.
Τώρα όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες και για να σώσουν τα δικά τους προνόμια -και άρα τα δικά τους τομάρια- τα ξεπουλάνε όλα και αφήνουν τους εργαζόμενους στο έλεος του κάθε Τρισέ. Στο έλεος του κάθε τοκογλύφου, ο οποίος με τυπωμένα “χαρτάκια” θα αγοράσει την πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας.
ΤΑΜΕΙΑ
Τα ταμεία είναι πολύ εύκολο να σωθούν. Ένα απλό νομικό θέμα είναι. Ζούμε σε μια ευνομούμενη Πολιτεία και αποτελεί υποχρέωσή της να προστατεύει τους αδυνάτους από τις αρπακτικές διαθέσεις των πονηρών. Μέσα στα πλαίσια αυτών των υποχρεώσεών της υπάρχει ολόκληρη νομολογία, η οποία έχει ως στόχο να προστατεύσει τον αφελή πολίτη από τους όποιους πονηρούς περιφέρονται στην κοινωνία.
Κάτι ανάλογο μπορεί να εφαρμοστεί και στην περίπτωση κατά την οποία η έννοια της αφέλειας δεν αφορά μόνον έναν απλό πολίτη αλλά και μηχανισμούς, οι οποίοι μπορούν να πέσουν θύματα μιας τέτοιας αφέλειας. Μηχανισμούς, όπως είναι ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Μάλιστα στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα, γιατί ο έχων την ανάγκη της προστασίας δεν είναι απλά αφελής αλλά πραγματικά ηλίθιος.
Οι ηλίθιοι έχουν ανάγκη της προστασίας της Πολιτείας και αυτό προβλέπεται από τον νόμο. Στη θέση του ηλιθίου απλά βάζεις το κράτος. Γιατί το λέμε ηλίθιο; Γιατί αυτή είναι η συμπεριφορά του. Κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι διαφθείρονται, για να δίνουν στο κράτος αυτά τα χαρακτηριστικά.
Θα αναλύσουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, για να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι περίπου αναφερόμαστε.
ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ
Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε για παράδειγμα γνώση της έννοιας της αντιπαροχής. Κάποιος έχει ένα οικόπεδο και καλεί έναν εργολάβο να το χτίσει. Εξ’ αρχής καθορίζονται τα ποσοστά της αντιπαροχής. Ο καθένας βάζει ό,τι μπορεί σ’ αυτόν τον “συνεταιρισμό” και ξεκινάνε την οικοδομική δραστηριότητά τους. Ο ένας βάζει το οικόπεδο και ο άλλος βάζει τα χρήματα της κατασκευής. Στο τέλος μοιράζονται τα διαμερίσματα. Ακόμα και ο πιο αφελής πολίτης αυτό το κατανοεί και μπορεί να το δρομολογήσει. Ο πιο βλάκας να είσαι, γνωρίζεις πώς γίνεται μια τέτοια μοιρασιά.
Υπάρχει άνθρωπος που να έχει οικόπεδο, να βάζει τα χρήματα για την κατασκευή και στο τέλος να την παραδίδει ατόφια στον εργολάβο; Να βάζει το οικόπεδο, να βάζει τις αποταμιεύσεις του, να βάζει τις επιδοτήσεις που δικαιούται και στο τέλος να παραδίδει τα πάντα στον εργολάβο; Όχι βέβαια. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνον ένας ηλίθιος. Αυτό έγινε στην περίπτωση της Αττικής Οδού. Στη θέση του ηλιθίου βάλτε το κράτος και στη θέση του πονηρού εργολάβου τον Μπόμπολα.
Το κράτος έβαλε την αμύθητης αξίας γη πάνω στην οποία αναπτύχθηκε το κολοσσιαίο έργο. Το κράτος έβαλε χρήματα από το ταμείο του και ταυτόχρονα συγχρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ ως κράτος, που δικαιούται επιδότηση για την ανάπτυξή του. Ο Μπόμπολας προφανώς έβαλε μόνον την ομορφιά του. Στο τέλος -και ως δια μαγείας- το έργο πήγε εξ’ ολοκλήρου στον Μπόμπολα. Ένα έργο, το οποίο αποδίδει περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ ημερησίως. Πάνω από 350 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.
Τι προτείνουμε; Να τεθεί σε ισχύ ο νόμος. Να πάει ένας εισαγγελέας και να μελετήσει την ύποπτη δοσοληψία. Να εντοπίσει τον ηλίθιο και να τον ξεχωρίσει από τον πονηρό. Από εκεί και πέρα να τεθεί σε εφαρμογή ο νόμος. Οι κρατικοί υπάλληλοι, που έδωσαν -προφανώς έπ’ αμοιβή- στο κράτος χαρακτηριστικά ηλιθίου, να πάνε φυλακή για απιστία προς το δημόσιο και μαζί μ’ αυτούς να πάνε φυλακή και οι πονηροί εργολάβοι. Από εκεί και πέρα να παραδοθεί το έργο σ’ αυτούς που ανήκει.
Σε ποιους ανήκει; Αυτό είναι το όλο θέμα. Να αποδοθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση επανάληψης των ιδίων φαινομένων. Το κράτος έχει χρέη απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία. Τεράστια χρέη. Με δεδομένο το παρελθόν ηλιθιότητας που το διακρίνει, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο. Από τη στιγμή που έχει χρέη και ταυτόχρονα έχει και παρελθόν ηλιθιότητας, το έργο πρέπει να πάει απ’ ευθείας στους δανειστές του. Μια Αττική Οδός στην ιδιοκτησία του ΙΚΑ σημαίνει πάνω από 350 εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του ετησίως. Αυτό είναι μια καλή “ένεση” θεραπείας για ένα ταμείο με το μέγεθος και τις υποχρεώσεις του ΙΚΑ.
ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Ακριβώς όμοια περίπτωση με την Αττική Οδό είναι το αεροδρόμιο της Αθήνας. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το κεφάλαιο “ομορφιά” αναδεικνύεται σαν το κορυφαίο. Προφανώς οι Γερμανοί έβαλαν μόνον την “ομορφιά” τους και πήραν την κυριότητά του. Όλα τα υπόλοιπα τα έβαλε το ελληνικό κράτος. Αυτό έβαλε την αμύθητης αξίας γη πάνω στην οποία έγιναν οι εγκαταστάσεις του. Αυτό έβαλε χρήματα από το δημόσιο ταμείο. Αυτό έβαλε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που δικαιούνταν ως κράτος. Επειδή όλα αυτά δεν έφταναν, το κράτος έβαλε και την κρατική Ολυμπιακή, για να του δώσει επιπλέον “αέρα” βιωσιμότητας. Από τα δυόμισι (2,5) δισεκατομμύρια, που πλήρωνε η Ολυμπιακή ενοίκιο στο Ελληνικό, έφτασε στα είκοσι τρία (23) δις ενοίκιο στο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά, αν σκεφτεί κάποιος ότι το αεροδρόμιο Αθηνών είναι το κεντρικό της χώρας και οι ιδιοκτήτες του αλλοδαποί. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν θα μπορούσε να υπάρχει συνεταιρισμός, χωρίς το κράτος να βάλει ούτε μία δραχμή. Από τη στιγμή που το κράτος δίνει την άδεια σε κάποιον ξένο να κατασκευάσει -σε αγορασμένη από τον ίδιο γη και με δικά του χρήματα και τεχνικά μέσα- αεροδρόμιο, μπορεί να είναι μεγαλοσυνέταιρος, χωρίς να βάλει τίποτε άλλο.
Αυτό συμβαίνει πάντοτε, γιατί το κράτος βάζει τον “αέρα”. Τον “αέρα” των εθνικών του αναγκών και άρα τη σίγουρη οικονομική απόδοση σε μια δεδομένη αγορά με δεδομένες ανάγκες. Τον “αέρα” της στρατηγικής θέσης της χώρας. Τον “αέρα” της οικονομικής της ανάπτυξης. Τον “αέρα” της ιστορίας της χώρας. Τον “αέρα” της τουριστικής της δραστηριότητας. Τον “αέρα” της ασφάλειας. Όλα αυτά είναι κεφάλαιο, το οποίο το βάζει το κράτος και μόνον που δίνει την άδεια για μια τέτοια επένδυση. Είναι κεφάλαιο, το οποίο έχει πληρωθεί προκαταβολικά από το κράτος. Για τον λόγο αυτόν η ίδια η άδεια είναι πιο ακριβή από το οικόπεδο και από τα χρήματα μαζί.
Η άδεια εξασφαλίζει όλα όσα δελεάζουν κάποιον επενδυτή. Αυτή εξασφαλίζει όλα αυτά τα οποία τον φέρνουν στην Ελλάδα και δεν τον στέλνουν στο Αζερμπαϊτζάν για παράδειγμα. Στην περίπτωσή μας όχι μόνον δεν έγινε αυτό, αλλά το ελληνικό κράτος έβαλε τα πάντα. Την άδεια την έδωσε σαν να επρόκειτο για ένα ασήμαντο γραφειοκρατικό καπρίτσιο και έβαλε και όλα τα υπόλοιπα χωρίς διαμαρτυρία. Αυτό είναι παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο δεν μπορούν να το καταρρίψουν ούτε αφρικανικές “Μπανανίες”. Εκείνες τουλάχιστον, ελλείψει χρημάτων και τεχνικών μέσων, απαλλάσσονται από την υποχρέωση της χρηματοδότησης και της κατασκευής.
Αυτά τα “λίγα” έβαλε το ελληνικό κράτος. ΟΛΑ τα υπόλοιπα τα έβαλαν οι Γερμανοί και προφανώς γι’ αυτόν τον λόγο πήραν το αεροδρόμιο στην κατοχή τους. Επειδή όμως εμείς δεν βλέπουμε τι μπορεί να έβαλαν, εικάζουμε ότι έβαλαν την ΟΜΟΡΦΙΑ τους. Εκτός βέβαια αν είμαστε κατακτημένη χώρα και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Τέτοιου είδους αποικιοκρατικές συμφωνίες μπορεί να υπογράψει ένα κράτος μόνον με έναν Χίτλερ πάνω από το κεφάλι του. Συμβαίνει μήπως αυτό και δεν το έχουμε αντιληφθεί;
Αυτό, το οποίο πρέπει να γίνει τώρα, είναι να πάει ένας εισαγγελέας και να δει το πόσο “αξιολογήθηκε” αυτή η γερμανική ΟΜΟΡΦΙΑ. Να δει ποιοι κρατικοί υπάλληλοι ήταν “μειωμένης” αντίληψης και έδωσαν στο κράτος τα χαρακτηριστικά του ηλιθίου. Να δει ποιοι ήταν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Να ελέγξει τα “πόθεν έσχες” τους και να τους στείλει κατ’ ευθείαν στη φυλακή. Δυστυχώς για κάποιους αξιωματούχους του πρόσφατου παρελθόντος ο χρόνος και η λήθη δεν μπορούν να τους βοηθήσουν. Υπάρχουν έγγραφα και υπογραφές, που πάντα θα “θυμίζουν” ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι διέπραξαν τα εγκλήματα.
Από εκεί και πέρα -και με βάση τα δεδομένα της νομοθεσίας- να θεωρηθεί η πράξη σύμβασης του αεροδρομίου άκυρη και να επιστρέψει το αεροδρόμιο σ’ αυτούς που ανήκει και άρα στους Έλληνες. Να προστεθεί ως επιχείρηση στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος χρωστάει στα ταμεία και έχει ένα “παρελθόν” ηλιθιότητας, που δεν του επιτρέπει να διεκδικεί τίποτε από αυτά που έτσι κι αλλιώς τα είχε “χαρίσει”.
ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ
Επόμενη περίπτωση, στην οποία πρέπει να ισχύσει ο ίδιος νόμος, είναι τα ΕΛΠΕ. Μόνον το κράτος μπορεί να σπάει τα ρεκόρ ηλιθιότητας που θέτει το ίδιο. Μόνον το κράτος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ποιος πολίτης, αφού θα επένδυε τεράστια ποσά, για να γίνει απόλυτα ανταγωνιστικός και αφού θα ήταν έτοιμος να κατατροπώσει τον ανταγωνισμό του, θα πήγαινε να παραδοθεί αυτοβούλως σ’ αυτόν; Ποιος δηλαδή θα είχε την ευφυΐα να επενδύσει δισεκατομμύρια σε νέα τεχνολογία και ταυτόχρονα θα ήταν τόσο βλάκας, ώστε μετά την απόλυτη επικράτησή του, να πάει και να παραδοθεί στους ανταγωνιστές του;
Μόνον το ελληνικό κράτος μπορούσε να το κάνει αυτό. Αυτό έκανε στην περίπτωση των ΕΛΠΕ. Αφού επένδυσε τεράστια ποσά για την ευθυγράμμισή τους με την νέα τεχνολογία καυσίμων και ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμο να “σαρώσει” την αγορά, πήγε και παραδόθηκε στον Λάτση. Τον Λάτση, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της “πεθαμένης” Πετρόλα. Μιας εταιρείας, η οποία δεν επένδυσε ούτε μία δραχμή στην νέα τεχνολογία καυσίμων και ουσιαστικά δεν υπήρχε στην αγορά. Μιας εταιρείας, που απλά βαστούσε κάποιες εγκαταστάσεις διύλισης ανενεργές, λόγω ξεπερασμένης και άρα ακατάλληλης τεχνολογίας και στην ουσία λειτουργούσε αποκλειστικά ως χώρος αποθήκευσης καυσίμων.
Όπως και στην περίπτωση του Μπόμπολα έτσι και στην περίπτωση του Λάτση ο “συνέταιρος” του κράτους προφανώς έβαλε μόνον την “ομορφιά” του ως κεφάλαιο. Πήγαν τα τεράστια και υπερσύγχρονα ΕΛΠΕ και συγχωνεύτηκαν με μια “πεθαμένη” εταιρεία. Με το “καλημέρα” και χωρίς να βάλει μία δραχμή ο Λάτσης απέκτησε το 30% μιας από τις πιο ανταγωνιστικές εταιρείες διύλισης πετρελαίου στον κόσμο.
Χωρίς κανένα κόστος απέκτησε το 30% του μετοχικού της κεφαλαίου και δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο στη διοίκησή της. Από εκεί και πέρα υπήρχε γι’ αυτόν και η option (επιλογή) για τη σταδιακή εξαγορά της. Με χρήματα, δηλαδή, τα οποία θα προκύψουν από τα ίδια τα κέρδη των ΕΛΠΕ, ο Λάτσης θα “φάει” την εταιρεία, χωρίς να ξοδέψει ούτε μία δραχμή.
Με βάση τον νόμο θα πρέπει και εκεί να πάει ένας εισαγγελέας. Και πάλι θα πρέπει να παίξει το παιχνίδι …”βρείτε τον ηλίθιο”. Να βρει ποιοι ήταν οι κρατικοί υπάλληλοι, οι οποίοι έδωσαν χαρακτηριστικά ηλιθίου στο κράτος και να τους κλείσει όλους φυλακή. Στη συνέχεια να κυνηγήσει τον ίδιο τον Λάτση με τον ίδιο στόχο. Να πάνε φυλακή αυτοί, οι οποίοι λεηλάτησαν το κράτος. Να σαπίσουν στη φυλακή. Από εκεί και πέρα το μερίδιο του Λάτση να το αποδώσει σ’ αυτούς στους οποίους χρωστάει το κράτος και άρα στα ασφαλιστικά ταμεία.
ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Υπάρχει πολίτης με τεράστια ρευστότητα, ο οποίος να “δανείζει” δωρεάν τα χρήματά του σε τοκογλύφους, για να τα εκμεταλλεύονται; Πολίτης οικονομικά τόσο δυνατός και ταυτόχρονα τόσο ηλίθιος; Πολίτης, που να γνωρίζει ότι με τα δικά του χρήματα κάποιοι γίνονται αμύθητα πλούσιοι και αυτός βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του πληθωρισμού και άρα χάνει; Μόνον ένας ηλίθιος μπορεί να το κάνει αυτό και τέτοιοι δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως το ελληνικό κράτος, που βάζει τα “γυαλιά” σε όλους τους ηλίθιους μαζί.
Τι θέλουμε να πούμε; Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι αυτή, η οποία υποτίθεται ότι ελέγχει την τραπεζική αγορά. Είναι το ίδιο το κράτος. Αυτή είναι εκείνη, που καθορίζει τα επιτόκια της αγοράς και άρα αυτή είναι εκείνη, που ορίζει το επίπεδο της νόμιμης “τοκογλυφίας”. Γνωρίζει δηλαδή καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει στην αγορά και ως εκ τούτου δεν έχει ούτε θεωρητικά το άλλοθι της άγνοιας. Ταυτόχρονα η Τράπεζα της Ελλάδος είναι αυτή, η οποία διαχειρίζεται τα αποθεματικά των ταμείων. Πόσο ηλίθιο μπορεί να είναι το κράτος, όταν το ίδιο είναι αυτό που καθορίζει τα επιτόκια της νόμιμης “τοκογλυφίας” και ταυτόχρονα είναι το ίδιο που δίνει τα χρήματά του “τζάμπα” στους τραπεζίτες να κερδοσκοπούν;
Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος, όταν ο ίδιος ορίζει για παράδειγμα τα επιτόκια στο αισχρό 25% και ο ίδιος δανείζει με επιτόκιο κάτω από το επίπεδο του πληθωρισμού; Αυτό συνέβη με τις δήθεν ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες στην εποχή που αυτές ιδρύθηκαν. Όλα τα έκαναν “τζάμπα”.
Κερδοσκόπησαν εις βάρος του λαού με χρήματα του ίδιου του λαού. Με “φτηνά” χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων έδιναν “πανάκριβα” δάνεια. “Φτωχοδιάβολοι” ήταν οι περισσότεροι και όσοι δεν ήταν τέτοιοι δεν έβαλαν ούτε μία δραχμή από την τσέπη τους. Το κράτος τούς έκανε πλούσιους με χρήματα των Ελλήνων. Όπως και στις άλλες περιπτώσεις έτσι και σ’ αυτήν προτείνουμε τα ίδια.
Προτείνουμε να πάει ένας εισαγγελέας και να μελετήσει τη διαφορά των επιτοκίων εκείνης της εποχής. Να μελετήσει τη διαφορά στα επιτόκια με τα οποία δανείζονταν χρήματα οι πολίτες από τις τράπεζες σε σχέση με τα επιτόκια που δανείζονταν οι τράπεζες -από την Τράπεζα της Ελλάδος- τα χρήματα των πολιτών. Να εντοπίσει τον ηλίθιο και να τον ξεχωρίσει από τον πονηρό τοκογλύφο. Από εκεί και πέρα ό,τι λέει ο νόμος. Οι κρατικοί υπάλληλοι, που έδωσαν στο κράτος τα χαρακτηριστικά του ηλιθίου, να πάνε φυλακή. Μαζί μ’ αυτούς στα ίδια ακριβώς κελιά και οι τοκογλύφοι, που τους πλήρωσαν για να επωφεληθούν.
Και πάλι, εξαιτίας του παρελθόντος του -και εξαιτίας των χρεών του- θεωρούμε ότι το κράτος δεν πρέπει να ανακτήσει την περιουσία αυτήν. Δεν είναι άξιο να διαχειρίζεται μια περιουσία που την κατείχε και όχι απλά την κακοδιαχειρίστηκε, αλλά τη χάρισε στην κυριολεξία. Αυτή η τεράστια περιουσία να πάει κατ’ ευθείαν στα ταμεία. Τα χρήματα, που πήραν οι τράπεζες, καθώς και τα κέρδη αυτών των χρημάτων, να αποδοθούν σ’ αυτούς που ανήκουν. Αυτοί είναι τα ασφαλιστικά ταμεία.
ΟΤΕ και ΔΕΗ
Δύο από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα -και από τις καλύτερες στο είδος τους στον κόσμο- είναι ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ. Το άθλιο κράτος των προδοτών επέτρεψε σε ξένους να λεηλατήσουν το “στέμμα” του δημόσιου κεφαλαίου και αυτές οι εταιρείες ήταν από τα βασικά του “πετράδια”. Αυτό το “πουλημένο” κράτος ξεκίνησε από τον ΟΤΕ και σε λίγο διάστημα θα παραδώσει και τη ΔΕΗ σαν “λεία” στους ξένους ιμπεριαλιστές.
Η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα ξεπουλάει αμύθητης αξίας κεφάλαιο, χωρίς να βάζει στα ταμεία του ούτε ένα ευρώ. Δεν έχει ούτε το στοιχειώδες κέρδος ενός κοινού πωλητή. Ενός κοινού βλάκα, ο οποίος πουλά ένα περιουσιακό του στοιχείο. Το κράτος αναλαμβάνει τις πανάκριβες “εξυγιάνσεις” και τα επίσης πανάκριβα συνταξιοδοτικά προγράμματα των υπεράριθμων υπαλλήλων των εταιρειών αυτών, προκειμένου να τις “πουλήσει” χωρίς “φορτία”. Στο τέλος χάνει εταιρείες τεράστιας αξίας και αντί να έχει κέρδος έχει ζημιά. Μιλάμε για τεράστια ρεκόρ ηλιθιότητας.
Αν εξετάσει κάποιος την περίπτωση του ΟΤΕ, θα καταλάβει τι σημαίνει προδοσία. Ο πάμπλουτος κρατικός ΟΤΕ έπεσε θύμα των διαχειριστών του και στο τέλος “χάθηκε” για τον ελληνικό λαό. Με δικά του χρήματα ο ΟΤΕ έκανε πλούσιους τους Γερμανούς προμηθευτές του και στο τέλος με αυτά τα χρήματα οι Γερμανοί τον αγόρασαν. Πρώτα έγιναν πλούσιοι με χρήματα του ΟΤΕ και κατόπιν, ως πλούσιοι, πήγαν και τον αγόρασαν σ’ ένα μεγάλο μέρος του.
Τώρα δεν τους αρκεί το ποσοστό που κατέχουν και εξακολουθούν να παίζουν παιχνίδια εις βάρος του. Τι θα πει παιχνίδια; Σαν αυτά που έπαιζε ο “δημοφιλής” Αλογοσκούφης. Ο μέγας οικονομολόγος. Ο “επιστήμονας”, ο οποίος ανέτρεψε τη λογική της αγοραπωλησίας στην οικονομική ιστορία. Ο άνθρωπος, ο οποίος τολμά να παριστάνει τον καθηγητή σε οικονομικό πανεπιστήμιο, ενώ δεν του αξίζει θέση ούτε πίσω από πάγκο γύφτου.
Ο πρώτος πωλητής στην ιστορία της ελεύθερης αγοράς, ο οποίος ενδιαφερόταν για το “δίκιο” του αγοραστή. Ο αδιάφορος πωλητής, ο οποίος πουλούσε φτηνά, γιατί ο αγοραστής ήταν αυτός που “καιγόταν” ν’ αγοράσει. Ο υπουργός οικονομικών, ο οποίος πουλούσε “βιαστικά” και “φτηνά”, γιατί οι Γερμανοί βιάζονταν και οι ίδιοι δεν ήθελαν να ξοδευτούν. Από τότε -με τον Αλογοσκούφη- μέχρι σήμερα οι Γερμανοί “παίζουν” ένα ύπουλο παιχνίδι εις βάρος του ΟΤΕ. Ενώ ο ΟΤΕ έχει τεράστια αξία, αυτή η “αξία” δεν αποτυπώνεται στις μετοχές του.
Κάποιοι δηλαδή παίζουν χρηματιστηριακά παιχνίδια και διατηρούν τις μετοχές του ΟΤΕ σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Γιατί; Για να μπορέσουν να τον αγοράσουν στην ξεφτίλα. Γιατί πώς διαφορετικά θα πουλήσεις μια εταιρεία, η οποία έχει κέρδη 2,156 δις ευρώ το 2009; Πόσο μπορεί να αξίζει μια τέτοια εταιρεία, που παράγει τόνους “ζεστού” χρήματος; Πόσο μπορεί να αξίζει μια εταιρεία, που από τη φύση της δεν μπορεί να χάσει την απόλυτη πρωτοκαθεδρία στην αγορά; Εκεί βρίσκεται το ύπουλο παιχνίδι των Γερμανών. Όταν το κράτος θα πάει να πουλήσει τις μετοχές του στη δήθεν “ελεύθερη” αγορά, θα πουλήσει σε τιμές που έχουν προσδιορίσει από μόνοι τους οι Γερμανοί …όσο τους συμφέρει.
3,3 δις έχει αποτιμηθεί χρηματιστηριακά η συνολική αξία του ΟΤΕ, όταν τα ετήσια κέρδη του είναι 2,156 δις. Οι άθλιοι ιμπεριαλιστές με τα κέρδη ενός ή δύο ετών θέλουν να κάνουν απόσβεση αγοράς. Με μια εγγυητική θα τον αγοράσουν. Με τα 3 λεπτά του ευρώ, που μπορεί να κοστίζει μια εγγυητική. Θα την καταθέσουν σε μια τράπεζα και μετά από έναν χρόνο ο ΟΤΕ θα ξεπληρωθεί μόνος του από τα δικά του κέρδη. Θα ξεπληρωθεί η αγορά τους και κατόπιν θα πάνε και θα σκίσουν το άχρηστο “χαρτάκι”. Αυτό, το οποίο οι Έλληνες δημιούργησαν με άπειρο κόστος και πόνο, στην πραγματικότητα θα πουληθεί για 3 λεπτά του ευρώ. Αυτό είναι και το “σωστό”… όπως μας είχε πει κάποτε και ο διαβόητος Αλογοσκούφης. Αν αυτό δεν είναι προδοσία, τότε τι είναι προδοσία; Αν ο Αλογοσκούφης δεν είναι εγκληματίας, τότε ποιος είναι;
Ρωτάμε λοιπόν εμείς. Αυτήν τη στιγμή τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν κάποια δεκάδες δις στην Τράπεζα της Ελλάδας. Χρήματα, τα οποία λιμνάζουν και καθημερινά χάνουν αξία. Γιατί δεν μπαίνουν “σφήνα” ν’ αποκτήσουν το κρατικό μερίδιο του ΟΤΕ με τις τρέχουσες τιμές; Ακόμα και να μην τον αγοράσουν, θα αναγκάσουν τους Γερμανούς να “αιμορραγήσουν”, αν θέλουν να εξαγοράσουν το κομμάτι που τους λείπει. Σε κάθε περίπτωση κέρδος θα έχει το κράτος, αν εμφανιστεί νέος υποψήφιος αγοραστής. Γιατί δεν κάνουν το ίδιο με τη ΔΕΗ;
Άλλο “κτήνος” κερδοφορίας.!! Τη ΔΕΗ την αφήνουν σήμερα στο έλεος των προμηθευτών της, ώστε με δικά της χρήματα να πάνε μετά και να την αγοράσουν τζάμπα. Κι αυτήν θέλουν να την αγοράσουν με 3 λεπτά του ευρώ. Με ένα απλό “χαρτάκι”, που θα κατατεθεί σε μια τράπεζα. Μια εταιρεία, η οποία πέρσι είχε κέρδη 1,677 δις ευρώ, θέλουν κάποιοι να την αγοράσουν για 3 δις ευρώ. Εδώ κάτι περίεργο συμβαίνει …δεν εξηγείται διαφορετικά. Οι Οστρογότθοι μάλλον είναι πολύ “έξυπνοι” και εμείς οι Βαλκάνιοι είμαστε πολύ “βλάκες”.
Ας μπουν τα ασφαλιστικά ταμεία στις λίστες των υποψηφίων αγοραστών και μνηστήρων της. Όποιος θέλει να την αγοράσει, θα πρέπει να πλειοδοτήσει σε σχέση με τα ασφαλιστικά ταμεία. 1,677 δις ευρώ είχε κέρδος η ΔΕΗ το 2009. Γιατί να μην πάνε τέτοια κέρδη στα αποθεματικά των ταμείων κάθε χρόνο; Άλλωστε με χρήματα των ταμείων έχει χτιστεί η ΔΕΗ από τα θεμέλιά της.
Μέχρι πότε οι Έλληνες θα είναι θύματα των ξένων και των χαφιέδων τους; Μέχρι πότε οι τυχάρπαστοι και προδοτικοί Αλογοσκούφηδες θα ξεπουλάνε την περιουσία του ελληνικού λαού, για να βολεύουν και τα παιδιά τους στις Goldman Sachs των αφεντικών τους. Η ΕΥΔΑΠ πόση αξία έχει, για να κάνει πρόταση εξαγοράς της το ΙΚΑ; Δεν πουλιέται στο ΙΚΑ και θα πουληθεί στους Οστρογότθους;
ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το σημερινό “παιχνίδι” του ιμπεριαλισμού στηρίζεται στην προδοσία του ελληνικού λαού. Τον πρόδωσαν οι πολιτικοί του, οι οποίοι παίζουν “παιχνίδια” υπέρ των ξένων αφεντικών τους. Δεν υπάρχει δηλαδή πραγματική αδυναμία του ασφαλιστικού συστήματος να επιβιώσει, παρά υπάρχει παιχνίδι, που δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις.
Οι ιμπεριαλιστές ελέγχουν τους δωσίλογους που μας κυβερνούν και αυτοί μας “δουλεύουν”. Οι ιμπεριαλιστές στηρίζονται στους προδότες που κυβερνούν αυτό το κράτος και οι οποίοι έχουν “πείσει” τον λαό ότι υπάρχει αδιέξοδο. Στηρίζονται στο παιχνίδι του εκβιασμού ενός μπατιροκράτους, το οποίο “χρωστάει” στα ταμεία και είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να τα δώσει.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα αδιέξοδο. Το κράτος απλά δεν μπορεί να δώσει τα χρήματα που χρωστάει. Αυτό όμως δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Χρήματα δεν έχει, για ν’ αποδώσει τα χρέη του στο ακέραιο. Κεφάλαιο όμως, το οποίο να βγάζει αυτά τα χρήματα, έχει να δώσει. Χρήματα, για να μην ξεμείνουν από ρευστότητα τα ταμεία, έχουν τα ίδια. Κεφάλαιο, το οποίο να αναπληρώνει τις “εκροές” τους δεν έχουν και από εκεί υπάρχει ο κίνδυνος για τη μελλοντική τους κατάρρευση.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Το κράτος δεν έχει χρήμα αλλά έχει κεφάλαιο, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν χρήματα αλλά δεν έχουν κεφάλαιο, για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Εδώ βρίσκεται το όλο μυστικό, που κανένας δεν θέλει να μάθουν οι εργαζόμενοι. Μέχρι ν’ αρχίσουν να γεμίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία με τα κέρδη του ΟΤΕ, της ΔΕΗ ή της Αττικής Οδού, έχουν χρήματα να πληρώνουν συντάξεις. Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο αυτές οι χρυσοφόρες εταιρείες μπορούν να καλύπτουν τις “εκροές” των ταμείων αυτών. Με πάνω από 4 δις ευρώ κέρδη τον χρόνο -μόνον από ΔΕΗ, ΟΤΕ και Αττική Οδό- το ασφαλιστικό μας σύστημα δεν χρειάζεται καμία χρηματοδότηση από κανέναν.
Αντιλαμβανόμαστε ότι οι Λοβέρδοι, που δήθεν θα λύσουν τα προβλήματα των ασφαλισμένων, δεν θα κάνουν τίποτε, γιατί το “παιχνίδι” είναι εξ αρχής “στημένο”. Η δουλειά τους είναι να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. “Δεν υπάρχει σάλιο” ισχυρίζονται. Με τα δικά τους τα προβλήματα λυμένα, επιχειρούν να λύσουν προβλήματα που δεν τους αφορούν. Δεν εξαρτάται η σύνταξη του Λοβέρδου -και των ομοίων του- από τις επινοήσεις του. Αυτοί, τις πλούσιες συντάξεις τους θα τις πάρουν από άλλα ταμεία πιο “γενναιόδωρα”. Οι συντάξεις των άλλων εξαρτώνται από αυτές τις επινοήσεις. Το μόνο που τους ανησυχεί όλους αυτούς είναι το πολιτικό τους μέλλον. Το πολιτικό μέλλον του Λοβέρδου εξαρτάται από το πόσο καλός και χρήσιμος θα είναι στα “αφεντικά” του και άρα εκ των δεδομένων πόσο κακός και άχρηστος θα είναι για τους ασφαλισμένους.
Αυτήν τη στιγμή όλοι οι ξένοι “χρηματοδότες” μας στέκονται με το “πιστόλι” στον “κρόταφο” ενός κράτους, το οποίο παίζει μαζί τους μια εφιαλτική “παράσταση”, απλά για να τρομάξει ο κόσμος και να μην έχει τη θέληση ν’ αντισταθεί στις μεθοδεύσεις τους. Στην πραγματικότητα οι ξένοι “χρηματοδότες” έχουν ως στόχο ν’ αρπάξουν το αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο και να μας δώσουν “ψίχουλα” χρηματοδότησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Θέλουν ν’ αρπάξουν τζάμπα το χρυσοφόρο κεφάλαιό μας και να μας δώσουν μερικά “καθρεπτάκια” και “χάντρες” σαν γνήσιους “Ιθαγενείς”.
Τώρα, που ακόμα παίζεται το “παιχνίδι”, θα μας δώσουν κάποια 500 ψωροευρώ σύνταξη και αύριο-μεθαύριο, που θα έχουν επιτύχει τους στόχους τους, θα τα κάνουν 200 και 300. Αυτό είναι δεδομένο. Γιατί; Γιατί, όταν τους συμφέρει, κατανοούν τη πραγματική φύση των πραγμάτων. Όταν τους συμφέρει, κατανοούν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι κράτος. Κατανοούν ότι ανήκουν στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους ανάλογα με τα αποθεματικά τους. Μόνον όταν είναι να αδικήσουν τους αδικημένους ασφαλισμένους τα αντιλαμβάνονται σαν “σκέλος” του κράτους, που του επιτρέπουν ν’ αποφασίζει και να διατάσσει.
Αυτός είναι ο στόχος τους. Να εξουδετερώσουν την οικονομική δύναμη των ταμείων, προκειμένου να μας λεηλατήσουν χωρίς να υπάρξει αντίσταση. Να λεηλατήσουν τα πάντα και να μας βυθίσουν στην ανίκητη φτώχεια. Να μας βυθίσουν σε μια κατάσταση μόνιμης εξάρτησης από τους ίδιους. Μια κατάσταση, όπου θα τους έχουμε μόνιμα ανάγκη και άρα θα μας εκβιάζουν επίσης μόνιμα. Τώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία ν’ αντιδράσουμε. Τώρα, που υπάρχει ακόμα αδιάθετο δημόσιο κεφάλαιο και τα “εγκλήματα” είναι πολύ νωπά για να βρούμε τους εγκληματίες. Αδιάθετο δημόσιο κεφάλαιο αξίας πάνω από μισό τρις ευρώ.
Απλή λογική και βέβαια απλή αριθμητική χρειάζεται. Τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασφαλισμένοι μέχρι τώρα εμπιστεύονταν το κράτος σαν χρηματοδότη, γιατί απλούστατα αυτό το κράτος διέθετε το αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο. Το κράτος διέθετε το “κλειδί” για το μέλλον, που τρόμαζε τα ταμεία. Σήμερα, που έχει αρχίσει το ξεπούλημα, η προπαγάνδα τους θέλει να εμφανίζει αυτό το κράτος σαν τελειωμένη “νταντέλα”. Γιατί; Για να τρομάξουν τους εργαζόμενους. Για να τους αναγκάσουν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στους ξένους “σωτήρες” χρηματοδότες.
Σ’ αυτούς τους κλέφτες στρέφουν τους εργαζόμενους. Σ’ αυτούς, που θα πάρουν τα “φιλέτα” του κεφαλαίου, για να δώσουν “ψίχουλα” χρηματοδότησης. Γι’ αυτό ακριβώς έχουν την ανάγκη της τρομοκρατικής προπαγάνδας. Θέλουν να τρομοκρατήσουν και με αυτόν τον τρόπο να παρασύρουν τους εργαζόμενους στις δικές τους απόψεις. Μπορούν και τους παρασέρνουν, γιατί ακριβώς οι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Μπορούν και τους παρασέρνουν, γιατί οι εργαζόμενοι νιώθουν απειλή από την οικονομική κρίση και φοβούνται για το μέλλον.
Οι εργαζόμενοι δεν σκέφτονται το εξής πολύ απλό. Κανένας δεν χρηματοδοτεί κανέναν, χωρίς να αποβλέπει σε κάποιο κέρδος. Δεν θα μας χρηματοδοτούσαν οι ξένοι, αν δεν είχαν κάτι πολυτιμότερο να πάρουν από εμάς. Για να μας υπόσχονται χρηματοδότηση, πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο αποβλέπουν και εμείς δεν το βλέπουμε. Πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι πολυτιμότερο των δικών τους χρημάτων και το διεκδικούν από εμάς. Από τη στιγμή που αυτό το πολυτιμότερο είναι το δημόσιο κεφάλαιο και αυτό το κεφάλαιο μπορούν να το αποκτήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν υπάρχει ανάγκη χρηματοδότησης.
Τα ασφαλιστικά ταμεία μπορούν να σωθούν πάρα πολύ εύκολα. Μέσα σε μία μέρα μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν τοκογλύφο της Ευρώπης. Όχι απλά να μην κοπεί ποτέ η δέκατη τρίτη και δέκατη τέταρτη σύνταξη, αλλά αυξήσεις να πάρουν οι συνταξιούχοι. Όχι απλά να μην αυξηθούν οι εισφορές για τους σημερινούς εργαζόμενους, αλλά να μειωθούν. Επιτέλους να αποκατασταθεί και η αλήθεια. Οι σημερινοί συνταξιούχοι όχι απλά δεν είναι “παράσιτα”, που ζουν εις βάρος των σημερινών εργαζομένων, αλλά μπορούν ν’ αποδειχθούν ευεργέτες τους. Μπορούν με τον δικό τους κόπο να ευεργετήσουν τα παιδιά τους.
Τα μεγέθη είναι απίστευτα μεγάλα και γι’ αυτόν τον λόγο έχουν μαζευτεί γύρω μας όλα τα τοκογλυφικά “όρνια” για να μας “σώσουν”. Αρκεί τα ασφαλιστικά ταμεία να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται και σώθηκαν. Τους χρωστάει αμύθητα ποσά ένα ανεγκέφαλο κράτος, το οποίο όμως με τα χρήματα αυτά δημιούργησε ένα επίσης αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο. Ας πάρουν τα ασφαλιστικά ταμεία το κεφάλαιο αυτό υπό την ιδιοκτησία τους και τελείωσε το παραμύθι.
Τώρα είναι ευκαιρία να ενοποιηθούν όλα τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, ώστε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι να δημιουργήσουν ένα πανίσχυρο λαϊκό μπλοκ, το οποίο δεν θα μπορεί να το απειλεί κανένας. Να ενωθούν οι εργαζόμενοι τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημοσίου τομέα και να στήσουν έναν τεράστιο ασφαλιστικό γίγαντα, ο οποίος δεν θα έχει ανάγκη ποτέ και από τίποτε. Έναν γίγαντα ιδιοκτήτη του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των ΕΛΠΕ, της Αττικής Οδού, του αεροδρομίου Αθηνών κλπ.. Έναν ασφαλιστικό “γίγαντα”, ο οποίος δεν θα έχει ανάγκη κανέναν και δεν θα επηρεάζεται από καμία οικονομική και νομισματική κρίση.
Αν αυτός ο “γίγαντας” συνδεθεί με το κεφάλαιο, θα μπορεί να πληρώνει τους συνταξιούχους ακόμα κι αν δεν υπάρχει ούτε ένας νέος εργαζόμενος. Είναι δίκαιο να συνδεθεί το ασφαλιστικό μας σύστημα με το σημερινό δημόσιο κεφάλαιο, γιατί στην ουσία το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο ασφαλιστικό σύστημα. Το κράτος λεηλάτησε το ασφαλιστικό σύστημα για να δημιουργήσει το κεφάλαιο αυτό. Λεηλάτησε εκατομμύρια Ελλήνων εργαζομένων, για να παριστάνει με ξένα χρήματα τον ισχυρό παράγοντα και εργοδότη, που ταΐζει χιλιάδες κομματόσκυλα.
Είναι δίκαιο ο “γίγαντας” αυτός να πληρώνει συντάξεις με τη βοήθεια και αυτού του κεφαλαίου, γιατί οι σημερινοί συνταξιούχοι -που σήμερα εμφανίζονται από την κρατική προπαγάνδα σαν “παράσιτα”- είναι αυτοί, οι οποίοι στην ουσία πλήρωσαν τις υποδομές αυτού του κράτους. Δούλεψαν σκληρά οι προηγούμενες γενιές εργαζομένων, για να δημιουργηθεί ο τεράστιος πλούτος των ταμείων, τον οποίον το κράτος εκμεταλλεύτηκε αλλά ποτέ δεν απέδωσε στους πραγματικούς δικαιούχους του.
Τώρα ήρθε η ώρα να πάρουν οι εργαζόμενοι και τα ταμεία τους αυτά που τους ανήκουν. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί ο αιώνιος ασφαλιστικός “γίγαντας” των Ελλήνων. Ένας τέτοιος “γίγαντας”, που, μέσα από τα διόδια των εθνικών οδών, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, τα καύσιμα ή τις τηλεπικοινωνίες, θα γεμίζει τα ταμεία του -χωρίς να παραβλέπει να εξυπηρετεί και τα γενικότερα κοινωνικά συμφέροντα, εφόσον κάπου εκεί θα εξυπηρετεί και τα “αφεντικά” του-, θα αποτελεί τον εγγυητή της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Ένα τέτοιο ασφαλιστικό σύστημα μπορεί να κρατήσει για πάντα τους Έλληνες στην πατρίδα τους.
Είναι θέμα εθνικό και όχι μόνον κοινωνικό να σωθεί το ασφαλιστικό μας σύστημα.
του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
