Έναν εργαζόμενο που θα δουλεύει όσο περισσότερο αντέχει, δεν θα φροντίζει την υγεία του κανείς και θα πεθαίνει πάνω στα μηχανήματα; Αμόρφωτους ανθρώπους -γιατί κρατική παιδεία δεν θα προσφέρεται- που δεν θα τολμούν ούτε άδεια ανάρρωσης να ζητήσουν και δεν θα γνωρίζουν τι πάει να πει ελεύθερος χρόνος; Εδώ μπαίνουμε στο ζήτημα της ιδιοκτησίας της επιχείρησης. Σήμερα η επιχείρηση ανήκει σε εκείνους που βάζουν τα λεφτά ή αγοράζουν τις μετοχές, όσο άσχετοι κι αν είναι προς την παραγωγή του προϊόντος της επιχείρησης. Οικοδόμος που του έτυχε το λότο αγόρασε εφημερίδα.
Αγρότης που κληρονόμησε πλοιοκτήτη θείο του καρπώνεται τα ωφέλη της πλοιοκτησίας.
Η ίδια η “ελεύθερη” οικονομία θα τα φέρει έτσι τα πράγματα -πάντα κατά την γνώμη μου- που μπορεί να οδηγηθούμε ακόμα και στο σκηνικό στην επιχείρηση να υπάρχουν τόσες μετοχές όσες οι εργαζόμενοι (συμπεριλαμβανομένων των διοικητικών στελεχών) σε αυτήν και καθένας τους να έχει από μία. Αυτό λέγεται συνεταιρισμός. Αν όμως οι εργαζόμενοι αναλάβουν την ιδιοκτησία των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται, το πιθανότερο είναι και η ίδια η παραγωγική διαδικασία να προσαρμοστεί στις ανάγκες τους.
Δεν ξέρω πόσο κοντά σας φαίνεται αυτό ή κατά πόσο συμφωνείτε με την εκτίμησή μου αυτή. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυθαίρετο το συμπέρασμα από τη στιγμή που η ιστορία δείχνει μια τέτοια τάση στην παραγωγική διαδικασία.
Να λοιπόν μια θετική πρόβλεψη, η οποία έχει και ερείσματα στο παρόν (δείτε εδώ παραδείγματα μορφών επιχειρήσεων που ενώ ελέγχονται από τους εργαζόμενους αναπτύσσονται στην ελεύθερη οικονομία).
Αναδημοσίευση από το Φοιτητικό Παλμό
Πηγή: Καλά Νέα … Υπάρχουν κι αυτά
