Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ (Μέρος 2ο)

8^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΟΣ

Επειδή δε η απόλυτος ένωσις των ετερογενών ατόμων α+ και α– ήθελε επαναγάγει την Φύση εις το (0) μηδέν δια το λόγον αυτόν δεν γίνεται απόλυτος ένωσις αλλά κάποια σχετική ένωσις κατά Χώρον αυτών μεν αλλήλων και εις άλληλα είσδυσις παριστάμενη όχι δια του α°, αλλά δια του –α–.

Η πρώτη υπόσταση η οποία προήλθε από τα άτομα α+ και α– ήταν ο Αιθέρας. Ο Αιθέρας (ο οποίος χαρακτηρίζεται και ως Αμέριστη ή Συνεχής ουσία) έχει εσωτερική δομή γιατί συγκροτείται από την σχετική ένωση κατά χώρο των ατόμων α+ και α– με μερική διείσδυση των ατόμων α+ και α– η οποία (μερική διείσδυση) παριστάνεται με το –α–. Συνεπώς ο Αιθέρας έχει υλική υπόσταση.

Σχετική ένωση κατά χώρο των ατόμων α+ και α– με μερική διείσδυση μεταξύ τους ση­μαίνει ότι σε κάθε ένα εξ αυτών των ατόμων συνδέοντα (με μερική μεταξύ τους διείσδυση) πολλά άτομα αντιθέτου σημείου π.χ. (α+)(α–)(α+) κλπ. Οι λόγοι για τους οποίους έχουμε αυτήν την σχετική κατά χώρο ένωση με μερική διείσδυση και όχι την πλήρη ένωση είναι δύο([12]) α) γιατί με την έξοδό τους εκ της απο­λύτου ηρεμίας αυξάνεται η δυναμικότητα τους και για να ενωθούν πλήρως πρέπει να έχουν την δυναμικότητα της απόλυτης ηρεμίας που βρισκόντουσαν προ του διχασμού σε Α+ και Α- (δηλαδή θα έπρεπε να γίνει μείωση της δυναμικότητάς τους) και β) γιατί πέριξ κάθε ατόμου π.χ. α– υπάρχει μεγάλο πλήθος ατόμων α+ (και αντιστρόφως) και όταν ένα άτομο α+ επιχειρήσει να ενωθεί με το α– τα άλλα άτομα α+ το απωθούν κλπ. Συνεπώς ο Αιθέ­ρας είναι μια νέα ουσία συνεχής και αμέριστη γιατί η σύνδεση μεταξύ των ατόμων α+ και α– γίνεται με μερική μεταξύ τους διείσδυση με αποτέλεσμα να υπάρχει η τάση να μην αποχωρίζονται και συνεπώς η σύνδεσή τους είναι άρρηκτη. Έτσι δεν υπάρχει μεταξύ τους διά­κενο αλλά συνέχεια ώστε να μην είναι δυνατός ο επιμερισμός τους.

9^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ & ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΗ

Αυτή η ένω­σις αποτελεί την λεπτεπίλεκτον εκείνην ουσία η οποία καλείται Αιθήρ και η οποία υποτίθεται εις διηνεκή σκόπιμη κυκλοφορίαν και περιδίνησιν. Οι δυνάμεις + και – εκ της ενώσεως των οποίων προήλθε το Αιθέριο Ρευστό ή άλλως η υπό την διττήν αυτήν μορφήν παριστάμενη Ψυχή του Κόσμου, δεν έρχεται ενταύθα σε απόλυτη ηρεμία διότι ο διχασμός δεν επανήλθε ούτε και δύναται να επανέλθει εις την απόλυτη ενότητα, η οποία δεν είναι ο σκοπός του.

Από την μερική κατά χώρο ένωση των ατόμων α+ και α– (όπως είδαμε ανωτέρω) παρήχθη μία λεπτεπίλεπτη ουσία που χαρακτηρίσθηκε αιθέρας. Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων α+ και α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων α+ και α– μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα α+ και α– που συγκροτούν τον Αιθέρα αλλά να βρίσκονται αυτά σε συνεχή εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως ΑΙΘΕΡΙΟ ΡΕΥΣΤΟ. Στην (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων α+ και α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω (εδάφιο 10) ενώ στη περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλ­λων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας([13]).

Τέλος διευκρινίζει ότι το Αιθέριο Ρευστό ή Αιθέρας (ή Αμέριστη ή Συνεχής Ουσία) είναι η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ της οποίας η δράση εκδηλώνεται με την διπλή μορφή των δυνάμεων + και – (δηλαδή των δύο καταστάσεων) οφειλομένη στα άτομα α+ και α– τα οποία συνιστούν τον Αιθέρα.

Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του Αιθέρα ή Ψυχής του Κόσμου αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί στην κυκλοφορία και περιδίνηση του ΑΙΘΕΡΑ οφείλεται η συνεχής του δράση η οποία εκδηλώνεται ως ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ αυτού. Αυτή η δράση του Αιθέρος (ή Ψυχής του Κόσμου) επί των μορφών του σύμπαντος που εκδηλώνεται ως συνθετική και αποσυνθετική δράση δηλαδή ως η μεταμορφωτική του δράση.

10^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Αντιθετίζει δε περαιτέρω τον Αι­θέρα και δια του αντιθετισμού αυτού σχηματίζει εις αυτόν κι­νή­σεις οι οποίες παρίστανται ως Ηλεκτρισμός, ως Χημισμός, ως Φως. Ως θερμότης υπάρχει και άλλη άποψις. Και ως Ηλε­κτρισμός μεν εμφανίζεται η εις ένωση τάσις των στοιχείων του Αιθέρος ή των περαιτέρω αντιθετισθέντων μορίων αυτού. Ως Χημισμός δε η μη διαλυόμενη ένωσις αυτών ή των εξ αυτών αντιθέτων ουσιών, ως Μαγνητισμός η κατά μίαν μόνην διεύ­θυνση τάσις, ως Φως η ελαχίστη κίνησις των μορίων του Αιθέ­ρος προερχόμενη εκ τίνος ανθετισμού αυτών, ως θερμότης η βραδυτέρα κίνησις αυτών προερχόμενη εκ της αντιστάσεως των ουσιών δια των οποίων κινείται.

Στην συγκρότηση του αιθέρα από άτομα α+ και α- και στην εσωτερική κυκλοφορία αυτών των ατόμων οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα, όπως το ηλεκτρικό και το μαγνητικό πεδίο, η χημική δράση, η διάδοση του φωτός αλλά και η θερμότητα. Έτσι:

Ως ηλεκτρισμό εννοεί το ηλεκτρικό πεδίο που εμφανίζεται στο χώρο (ο οποίος πλη­ρούται από αιθέρα). Το ηλεκτρικό πεδίο οφείλεται (στην πλέον απλή του μορφή) σε δύο ηλεκτρικούς πόλους εκ των οποίων ο ένας έχει θετικά φορτία (+) και ο άλλος αρνητικά (–) και, όπως γνωρίζουμε από την φυ­σική, μεταξύ τους υπάρχει τάση προς ένωση. Προφανώς η ύπαρξη αυτού του πεδίου στον χώρο (δηλαδή στον αιθέρα που παρεμβάλλεται μεταξύ των δυο πόλων) οφείλεται στα στοιχεία α+ και α– του αιθέρος τα οποία (όπως είδαμε κατά την εξέταση του εδαφίου 7) έχουν ηλεκτρικά φορτία + και – αντίστοιχα.

Ως χημισμό εννοεί γενικά την χημική δράση η οποία, όπως γνωρίζουμε, είναι ηλεκτρικής φύσεως, δηλαδή οφείλεται στα θετικά και αρνητικά φορ­τία των ιόντων. Συνεπώς οι χημικές ενώσεις (με βάση όσα προα­ναφέραμε για τον ηλεκτρισμό) οφείλονται στα παρεμβαλλόμενα στοιχεία (α+ και α–) του αιθέρος και (όπως είδαμε στο εδάφιο 8 στην μεταξύ τους τάση να μην αποχωρίζονται.

Ως μαγνητισμό εννοεί το μαγνητικό πεδίο που εμφανίζεται στον χώρο (ο οποίος πληρούται από αιθέρα) και οφείλεται (στην πλέον απλή του μορφή) σε δύο μαγνητικούς πόλους. Ο μαγνητι­σμός όμως, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, έχει άμεση σχέση με τον ηλεκτρισμό αφού οφείλε­ται στην περί τον εαυτόν τους περιστροφική κίνηση των ηλεκτρονίων (το spin των ηλεκτρονίων) και από πλευρά κατευθύνσεως το μαγνητικό πεδίο είναι κάθετο προς το ηλεκτρικό. Γενικά τα μαγνητικά πεδία προέρχονται από ηλεκτρικά πεδία και αντιστρόφως.

Το φως όμως, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, είναι ένα ηλεκτρο­μαγνητικό κύμα δηλαδή ένα ταυτόχρονα κινούμενο ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο. Η διά­δοση του φωτός, δηλαδή του ηλεκτρομαγνητικού κύματος, οφείλεται στα άτομα α+ και α– του αιθέρος τα οποία μεταβιβάζουν την ταλάντωση του ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου (ηλεκτρομαγνητικό κύμα).

Η θερμότητα (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της επιβράδυνσης της κίνησης των υλικών ουσιών (οι οποίες επίσης συγκροτούνται από άτομα α+ και α–) που κινούνται μέσω του αιθέρα. Η διατύπωση αυτή μας θυμίζει την παραγωγή θερμότητας με την τριβή.

5. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ

Όπως θα δούμε κατωτέρω η εμφάνιση των υλικών μορφών της Φύσεως έγινε σταδιακά από τις ατελε­στέρας μορφικές προς στις τελειότερες. Έτσι έχουμε σταδιακά:

1. εμφάνιση των νεφελωμάτων (εδάφιο 11)
2. εμφάνιση των ηλιακών συστημάτων της ζωικής φύσεως (εδάφιο 12)
3. εμφάνιση της Κοσμογονικής ζωής (εδάφιο 13)

11^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Μετά την παραγωγή του Αιθέρος του υλικού τούτου ρευστού απητήτο να παραχθούν διάφορα Ουράνια σώματα και τα διάφορα τούτων συστήματα δια να αναπτυχθεί επ’ αυτών βαθμηδόν η Οργα­νική και Λογική Φύσις. Για το λόγο αυτό τα μέρη του Αιθέρος αντιθετιζόμενα έτειναν εις νέα ένωση εκ της οποίας βαθμηδόν προήλθαν αεριοδέστεραι ουσίαι, σώματα ατμοειδή οποία φαίνονται οι Κο­μήται (α) έχοντας εξαίσιο όγκο και περιστρεφόμενα.

Δια του αντιθετισμού αυτός ο όγκος κατατέμνεται σε διάφορους μι­κρότερους όγκους των οποίων ένας, μέγιστος πάντων έμεινε εις το κέντρο του όλου συστήματος. Δια της βαθμηδόν γενο­μέ­νης συμπυκνώσεως αυτών των όγκων εσχηματίσθη και το ιδικό μας Ηλιακό σύστημα όπως και όσα άλλα Ηλιακά συστή­ματα που συνιστούν τον Κόσμο, του μεν κεντρικού όγκου συμπαγέντος εις ήλιο περιστρεφόμενον περί το ίδιο αυτού κέ­ντρο, των δε περιφεριακών εις Πλάνητος κυκλοφορούμενος περί τον ήλιο και τα ίδια αυτών κέντρα.

Μετά την παραγωγή του Αιθέρα (εδάφιο 8 έχομε την παραγωγή αεροδεστάτων ουσιών και ατμοειδών σωμάτων δια αντιθετισμού του αιθέρα. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα έγινε ως εξής υποθέτω([14]): η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων α+ και α- εμφανίζει τμήματα του αιθέρα στα οποία να υπερέχουν αριθμητικά τα άτομα α+ και άλλα τμήματα στα οποία να υπερέχουν αριθμητικά τα άτομα α–. Τα τμήματα αυτά ενώνονται και σχηματίζουν ανά ζεύγη συμπαγείς μάζες στις οποίες υπερέχουν αριθμητικά στα μεν πρώτα τα άτομα α+ στα δε άλλα τα άτομα α-. Από αυτές τις ενώσεις δημιουργούνται ζεύγη στοιχειωδών σωματιδίων π.χ. ηλεκτρονίου και ποζιτρονίου.

Από τα στοιχειώδη σωματίδια παράγονται αρχικά τα ελαφρά στοιχεία της Φύσεως: υδρογόνο και ήλιο τα οποία εμφανίζονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις και συνιστούν τις αναφερόμενες στο κείμενο αεροδέστατες ουσίες (τα γνωστά από την αστρονομία νεφελώματα).

Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες([15]) οι οποίοι παρατηρού­νται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο.

Από ατμοειδή σώματα πολύ μεγάλης κλίμακας δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα τα οποία, ως γνωστόν, είναι απαραίτητα για να αναπτυχθεί επ’ αυτών η οργα­νική και λογική φύση, όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω.

12^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΗΛΙΑΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Ένεκα της αρχικής περιδινήσεως του Αιθέρος έκαστο Ηλιακό Σύστημα συνιστά οργανισμό τινά μέγα του οποίου τα μέρη υπάρχουν και διατη­ρούνται όπως τα του οργανικού σώματος ένεκα αλ­λήλων και δι’ άλληλα, αρμονικώς αείποτε κινούμενα και πόρρωθεν εις άλ­ληλα απορρέοντα δια του Αίθέρος ο οποίος πληροί το μεταξύ διά­στημα.

Δι’ αυτό η παραγαγούσα και συντηρούσα αυτά δύναμις δεν δύναται να εκληφθεί ως τυφλώς και ασκόπως ενεργούσα, (ας ίδουν την σκοπιμότητα όσοι την αρνούνται) αλλά είναι εκείνη η δύναμις, η οποία ονομαζόμενη Ψυχή του Κόσμου, εφάνη μεν το πρώτον αμυδρώς κατά σκοπόν ενεργούσα “εν τω αντιθετισμώ” της Κοσμογονικής Ουσίας δεικνύει δε την κατά σκοπόν ενέργειάν της προφανέστερη, γιατί γίνονται σώματα και οργανικές υπάρξεις και δεν συγκρούονται.

Αποτέλεσμα της αρχικής περιδινήσεως του Αιθέρος είναι η συγκρότηση Ηλιακών συστημάτων με την γνωστή μορφή δηλαδή ένας κεντρικός αστέρας και γύρω του να περιστρέφονται οι πλανήτες. Η άποψη ότι κάθε Ηλιακό Σύστημα συνιστά μέγα οργανισμό του οποίου τα μέλη βρίσκονται μεν μακριά (πόρρωθεν) αλλά συνδέονται δια του αιθέρος που πληρώνει τον μεταξύ τους χώρο, δεν μπορεί να ελεγχθεί άμεσα. Για το δικό μας Ηλιακό σύστημα οι ασχολούμε­νοι με την αστρολογία θεωρούν ότι ο Ήλιος και οι πλανήτες του ασκούν μεγάλες επιδράσεις της Γης. Οι επιδράσεις αυτές είναι διαφορετικές από κάθε πλανήτη και ασκούνται, ως γνωστόν, σε κάθε ψυχή που ενσαρκώνεται στην Γη τόσο κατά την γέννησή της όσο και σ’ ολό­κληρη την μετέπειτα ζωή της. Έτσι ολόκληρο το πλανητικό σύστημα του Ηλίου ασκεί την επίδρασή του στις ζωικές υπάρξεις της Γης λειτουργών ως ένας ενιαίος οργανισμός.

Η δύναμη εκείνη που παράγει και συντηρεί την προαναφερθείσα δράση του κάθε ηλιακού συστήματος είναι η ονομαζό­μενη Ψυχή του Κόσμου, η οποία δεν ενεργεί τυφλά και άσκοπα αλλά ενεργεί κατά ορισμένο σκοπό. Η δράση της Ψυχής του Κόσμου φάνηκε πρώτα κατά σκοπό ενεργούσα στον διχασμό και αντιθετισμό της Κοσμογονικής (ή ενεργού) ουσίας αλλά η δράση της γίνεται εμφανέστερη όταν συγκροτούνται οργανικές υπάρξεις.

13^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου Η ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΖΩΗ

Η παραγωγή των Ουρανίων σωμάτων και των διαφόρων αυτών συστημάτων όπως και η Κο­σμογονική λεγόμενη Ζωή, είναι ο αμέσως όχι όμως και ο τελευταίος σκοπός της πρώτης εκείνης “εν τη Κο­σμογονική ουσία Κινήσεως”. Όθεν, η “εν αυτή τη Φύσει” Κο­σμογονική δύναμις ή Ψυχή του Κόσμου, τείνει εις τον περαιτέρω αυτής σκοπό, δηλαδή, εις παραγωγή οργανικών όντων και οργανι­κής ζωής. Η τάσις αυτή είναι κάποια νέα ορμή εγερθείσα ήδη εις αυτήν, ασύγκριτα μεν αμυδρότερη από της εις τα ζώα λεγόμενης έμφυτης ορμής, αλλά ορμή όμως η οποία έχει υποτεθεί εις είδος ονει­ρώδους αισθήσεως και η οποία την ωθεί προς περαιτέρω σκόπιμο ενέργεια.

Η Κοσμογονική Δύναμη (ή Ψυχή του Κόσμου) εμφανίζει την πρώτη της δράση μετά την πρώτη κίνηση στην κοσμογονική (ή Ενεργό) ουσία που είναι η παραγωγή των ουρανίων σωμάτων και της Κοσμογονικής λεγομένης Ζωής.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΖΩΗ([16]) αποτελούν τα εμφανιζόμενα στην Φύση Ουράνια σώματα και ειδικότερα τα Ηλιακά Συστήματα τα οποία θεωρούνται ως μέγιστοι οργανισμοί, όπως είδαμε ανωτέρω (εδάφιο 12). Η παραγωγή των Ουρανίων σωμάτων είναι απαραίτητη για την εν συνεχεία παραγωγή οργανικών όντων και οργανι­κής ζωής με πρώτο στάδιο την παραγωγή της φυτικής ζωής όπως θα δούμε κατωτέρω (εδάφιο 14). Η εμφάνιση της λεγόμενης Κοσμογονικής Ζωής (δηλαδή των ουρανίων σωμάτων) ήταν ο πρώτος σκοπός (αλλά όχι ο τελευταίος) της πρώτης κινήσεως η οποία (πρώτη κίνηση) είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη της εκπορεύσεως της Φύσεως.

Ο επόμενος σκοπός της Ψυχής του Κόσμου ή Κοσμογονικής Δύναμης είναι η παραγωγή (εμφάνιση και εκ­δήλωση) οργανικών όντων και οργανικής ζωής. Η τάση αυτή της Ψυχής του Κόσμου προς εμφάνιση των οργανικών όντων και οργανικής ζωής είναι ασύγκριτα αμυδρότερη από την έμφυτη ορμή που εμφανίζεται στα ζώα και είναι ένα είδος ονειρώδους αισθή­σεως η οποία την ωθεί προς περαιτέρω ενέργειες για την εμφάνιση ακολούθως της φυτικής κλπ ζωής.

6. ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΖΩΗΣ

Όπως θα δούμε κατωτέρω η εκπόρευση της ενόργανης ζωής έγινε σταδιακά από τις ατελε­στέρας μορφικές υπάρξεις ενόργανης ζωής στις τελειότερες. Έτσι έχουμε σταδιακά:

1. εμφάνιση της φυτικής ζωής (εδάφιο 14)
2. εμφάνιση της ζωικής φύσεως (εδάφιο 15)
3. εμφάνιση του πνεύματος (εδάφιο 16)

14^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΦΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Η νέα αυτή κατάστασις της Φυσιογονικής δυνάμεως έχει προς την αμέσως προηγουμένη ως ύπνος προς λήθαργο ή θε­ωρείται σαν κάποια μεταμόρφωσίς της η οποία μεταβαίνει εις κάποια τε­λειώτερη μορφή και ελευθερώτερη ενέργεια. Ονομά­ζεται δε η Φυσιογονική δύναμις εις την νέαν αυ­τής κατάσταση ή μεταμόρφωση δύναμις οργανική ή κυριώτερον Φυτική ενερ­γούσα [δύναμη] κατά σκοπόν του οποίου δεν έχει παρά μόνον κάποια ονειρώδη αίσθηση, υποτάσσει εις εαυτήν τις κατώτερες φυσι­κές δυνάμεις, αυτές που ενεργούν εις την ανόργανο Φύση, συ­νάπτει κατ’ άλλους νόμους συνθετώτε­ρους την Ύλη εκείνη που σχηματίσθηκε από τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως και γε­νομένη αρχή της φυτικής ζωής παράγει τα διάφορα φυτά όπως χρησιμεύσουν εις σκοπόν περαιτέρο της Δημιουργίας. Επειδή δε η Φυτική ζωή όπως ανωτέρω η Κοσμογονική [ζωή] δεν είναι ολοτελώς ο τελευταίος σκοπός της Δημιουργίας, δεν ενεργεί εις τον βαθμόν της μεταμορφώσεως εις τον οποίο μέχρι τούδε προέβη, αλλά βαίνει πάλιν προς τον περαιτέρο εκείνο σκοπό, όθεν εγείρεται νέα ορμή εις αυτήν συνοδευόμενη με αίσθηση κινούσα αυτήν εις περαιτέραν ενέργεια σκόπιμον προς παρα­γωγή όντων αισθητικών και αυ­τοκινήτων και φύσεως Ζωικής.

Η Κοσμογονική Δύναμη (ή Ψυχή του Κόσμου) που αναφέραμε προηγουμένως όταν δρα περαιτέρω προς παρα­γωγή οργανικών όντων και οργανικής ζωής χαρακτηρίζεται ως και ως Φυσιογονική Δύναμη και έχει σχέση προς την προηγουμένη κατάστασή της (την κοσμογονική δύναμη) όπως ο ύπνος προς τον λήθαργο. Η Φυσιογονική Δύναμη στην νέα της κατάσταση ή νέα της μεταμόρφωση ονομάζεται Οργανική δύναμη ή Φυτική ενεργούσα δύναμη. Συνεπώς Φυσιογονική Δύναμη είναι αυτή η οποία μεταμορφώνει την ανόργανη ύλη σε οργανική με πρώτη([17]) της εκδήλωση την Φυτική Ζωή η οποία παράγει τα διάφορα φυτά που είναι απαραίτητα για τον περαιτέρω σκοπό της δημιουργίας. Η Φυτική Ζωή έχει κάποια ονειρώδη αίσθηση και υποτάσσει τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις, αυτές που ενεργούν στην ανόργανη φύση.

Η ΦΥΤΙΚΗ ΖΩΗ είναι αποτέλεσμα της δράσεως της Φυσιογονικής Δυνάμεως, εκδηλώνεται αμέσως μετά την εμφάνιση της Κοσμογονικής Ζωής και αποτέλεσε τον πρώτο([18]) σταθμό στην εμφάνιση αυτοαναπαραγομένης ζωής. Οι φυτικοί οργανισμοί σε σχέση με τους οργανισμούς των ουρανίων σωμάτων θεωρούνται ότι έχουν σχέση ύπνου προς λήθαργο. Την σχέση αυτή (ύπνου προς λήθαργο) αν την θεωρήσουμε αναφορικά με την αισθητικότητα τότε το θέμα αυτό προφανώς δεν μπορεί να ελεγχθεί με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Θεωρεί τους φυτικούς οργα­νισμούς ότι έχουν κάποια ονειρώδη αίσθηση και υποτάσσουν τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις δηλαδή τις δυνάμεις οι οποίες ενεργούν στην ανόργανη ύλη που σχηματίσθηκε από τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως. Επίσης το θέμα της ονειρώδους αισθήσεως δεν μπορεί να ελεγχθεί με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα γιατί στα φυτά δεν έχει βρεθεί κεντρικό νευρικό([19]) σύστημα. Παρά ταύτα από ορισμένα πειράματα([20]) που έχουν γίνει κατά καιρούς με υπερευαίσθητα όργανα έχει βρεθεί ότι τα φυτά αντιδρούν όχι μόνον στους ήχους (π.χ. την μουσική) αλλά και στις διαθέσεις των ανθρώπων απέναντί τους.

Η φυτική ζωή δεν είναι ο τελευταίος σκοπός της δημιουργίας, αλλά εγείρεται νέα ορμή προς περαιτέρω εξέλιξη η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση οντοτήτων Ζωικής φύσεως με αί­σθηση και δυνατότητα αυτοκίνησης (δηλαδή την κατά βούληση κίνησή τους).

15^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η Φυσιολογική Δύναμις δια της εις αυτά διεγέρσεως της ρη­θείσης νέας ορμής και της προσγι­νομένης αισθήσεως εξυπνίζεται, μεταμορφούται επί το τελειότερο και λαμβάνουσα ελευθεροτέραν ενέργειαν προσεγγίζει βαθμηδόν εις το πνεύμα. Ονομάζεται δε, κατ’ αυτή την τελειότερη μεταμόρ­φωση της και την εις ελευθερώτερη ενέργεια μετάβαση, Ψυχή.

Αυτή γενομένη αρχή υψηλότερος ζωής υποτάσσει εις εαυ­τήν την οργανική δύναμη, αυτή ήτις διαπλάσσει τα διάφορα όργανα της ενεργείας της η οποία έχει παραγάγει οργανικό τι ζώο και εμφανί­ζεται ως ενεργούσα ως δύναμις Αισθητική, Ορεκτική, Αυτοκινητική, των ενεργειών της τούτων έχουσα συνείδηση και ως Ψυχή διέρχεται διάφορους βαθμούς ενερ­γείας και δια της φαντασίας και του ειρμού των φαντασμάτων, αισθημάτων και ορέξεων ανυψούμενη εις είδος τι κριτικής ενεργείας αυτόματης συνδιαλύει χωρίς να απαλλάσσεται όμως των επιδράσεων της Ύλης αλλά προσδεδεμένη εις αυ­τήν συνδυαλύεται μετ’ αυτής (ζώα πλην του ανθρώπου);

Η Φυσιογονική Δύναμη, αφού διέλθει τις προαναφερθείσες μεταμορφώσεις της στην φυτική ζωή μεταμορφώνεται σε μια δύναμη τελειότερη που ονομαζόμενη Ψυχή. Τότε εμφανίζονται τα Ζώα όλων των σταδίων στην εξελικτική τους κλίμακας που είναι αποτέλεσμα της νέας ορμής της προς τελειότερη μεταμόρφωση της ήδη εμφανισθείσης Φυτικής Ζωής.

Η ΨΥΧΗ([21]) (ή ψυχική ατομικότητα) είναι ο επόμενος και τελειότερος σταθμός στην εμφάνιση αυτοαναπαραγομένης ζωής γιατί έχει αίσθηση και μεγαλύτερη ελευθερία ενεργείας. Αποτελεί την πρώτη εμφάνιση της ψυχικής ατομικότητας και την αρχή υψηλότερης ζωής γιατί έχει την δυνατό­τητα να υποτάσσει την οργανική δύναμη η οποία διαπλάσσει τα διάφορα όργανα της ενεργείας της. Επίσης εμφανίζεται (όπως αναφέρει ανωτέρω το κείμενο) ως έχουσα όχι μόνον δύναμη Αισθη­τική, Ορεκτική και Αυτοκινητική αλλά και συνείδηση αυτών των ενεργειών της. Ως έχουσα όμως συνείδηση αυτών των ενεργειών της προσεγγίζει βαθμιαία το πνεύμα.

Αισθητική δύναμη είναι δύναμη της Ψυχής η οποία εκδηλώνεται δια του οργανισμού τον οποίο αυτή διαθέτει. Η δυνατότητα αυτή, ως ψυχική δύναμη, εκδηλώνεται ενσυνείδητα δια των πέ­ντε αισθήσεων που της εξασφαλίζει ο οργανισμός της και της επιτρέπει να αντιλαμβάνεται και αι­σθάνεται κατά ενσυνείδητο τρόπο ότι συμβαίνει στο περιβάλλον της.

Ορεκτική δύναμη είναι η δυνατότητα να λαμβάνει ενσυνείδητα την τροφή που είναι απαραί­τητη για την διατήρηση του οργανισμού της σε καλή λειτουργία ώστε να έχει (ο οργανισμός της) όλες τις απαραίτητες δυνάμεις για να δράση.

Αυτοκινητική δύναμη είναι η δυνατότητα να μετακινείται ενσυνείδητα με την βοήθεια του οργανισμού που διαθέτει είτε προς αναζήτηση τροφής, είτε για να προφυλαχθεί από κινδύνους είτε, τέλος, για την ικανοποίηση οποιωνδήποτε άλλων αναγκών της.

Θα μπορούσε να προστεθεί και η Αναπαραγωγική δύναμη (δηλαδή η δύναμη αναπαρα­γωγής ομοίων οντοτήτων) η οποία εκδηλώνεται κατά το πλείστον ενστικτωδώς.

Τέλος η ψυχή αυτή διέρχεται διαφόρους βαθμούς δράσεως και δια της φαντασίας και του συ­νειρμού των εικόνων της φαντασίας της, δια των αισθημάτων και των ορέξεών της ανυψώνεται σε ένα είδος αυτόματης κριτικής ενεργείας όπου προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτόν της από την ύλη χωρίς όμως να απαλλάσσεται από τις επιδράσεις της ύλης. Έτσι μένει προσδεδεμένη στην ύλη και πορεύεται μετ’ αυτής (αυτό αφορά τις ψυχές των ζώων και όχι του ανθρώπου).

7: Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ.

16^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου Η ΛΟΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ

Αφού η Φυσιογονική δύναμις η εμπνευσθείσα άπαξ εις την κοσμογονική εκείνη ουσία υπό Δη­μιουργικού τινός πνεύματος διέλθει τις μέχρι διακριθείσες διάφορες μεταμορφώσεις, μεταμορφούται τέλος πάντων εις δύναμιν υψηλοτέραν, τιμιωτέραν και ελευθερωτέραν, την καλουμένην Ψυχήν (αν­θρώπινον συνείδησιν) η οποία αναφαίνεται ενεργούσα εν τω τελειότατα) των ζώων, τω λογικό. (Ενταύθα βλέπομεν ότι δεν ακολουθεί­ται η θεωρίο είπε και εγένετο. Έχουμε την πραγματική βαθ­μιαία εξέλιξη όπως και τη θεωρία ότι δεν κατέπαυσε η Δημι­ουργία. Μέγιστες αυτές αλήθειες επιστημονικές και οι οποίες δεν είναι καθόλου διαδεδομένες παρά τω λαώ, ένεκα της πλημελούς διδασκαλίας και δια της Παλαιάς Γραφής μορφώσεως γνώσεων παρά τω λαώ).

Η λογική λοιπόν Ψυχή υποτάσσει εις εαυτήν όλες τις κατώ­τερες δυνάμεις και υψούμενη εις Αυ­τοσυνειδησία και Αυτε­νέργεια, αυτενεργεί όχι μόνον σαν δύναμις Αισθητική, Ορε­κτική και Αυτοκι­νητική, αλλά και ως Νοητική του Αληθούς του Καλού και του Αγαθού, Βουλητική αυτού και Πρα­κτική.

Έτσι το εις εμάς γνωστό λογικό ζώο, ο άνθρωπος, παρίστα­ται ως το άνθος του μεγάλου οργανι­σμού της Φύσεως, το δε εν αυτώ πνεύμα ως ο καρπός του, ένεκα του οποίου δημιουρ­γήθηκε. (Σκοπός λοιπόν της Φύσεως είναι η Δημιουργία πνεύ­ματος), ο οποίος και περιέχει “εν εαυτώ” και σπέρμα ανωτέρας ζωής (διαβάθμησις πνευμάτων, της καθαρός πνευματικής ζωής αποχωριζόμενο της υλικής Φύσεως όπως μεταφυτευθεί.

Η Φυσιογονική Δύναμη, αφού διέλθει όλες τις προαναφερθείσες μεταμορφώσεις της (δηλαδή την φυτική ζωή και την ζωική φύση) μεταμορφώνεται σε μια δύναμη υψηλότερη, τιμιότερη και πε­ρισσότερο ελεύθερη την οποία ονομάζουμε λογική ψυχή ή ανθρώπινη ψυχή ή συνείδηση, η οποία λειτουργεί στο τελειότερο των ζώων το λογικό ζώο δηλαδή τον άνθρωπο.

Αυτή η εξελικτική πορεία της Φυσιογονικής δυνάμεως η οποία εμφάνισε σταδιακά να εμφανί­σει την ανθρώπινη ψυχή δείχνει ότι η άποψη της «παλαιάς διαθήκης» βάσει της οποίας τα πάντα έγιναν από τον Γιαχβέ με την γνωστή φράση «είπε και εγένετο» δεν ανταποκρίνονται στην πραγ­ματικότητα. Αντίθετα έχουμε αφενός μεν μια συνεχή εξελικτική πορεία αφετέρου η εκπόρευση νέων ουσιών εκ του Χάους συνεχίζεται ή άλλως η «δημιουργία» δεν περατώθηκε αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στον άπειρο χρόνο. Οι αλήθειες αυτές είναι άγνωστες σε όσους μένουν μόνον με τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει από την «παλαιά διαθήκη» και δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή τουλάχιστον έλλειψη φανατισμού ώστε να δουν την αλήθεια όπως αυτή διατυπώνεται στην ελεύ­θερη από φανατισμούς βιβλιογραφία.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΗ, υποτάσσει όλες τις κατώτερες δυνάμεις. Ανυψώνεται σε αυτενέργεια και σε αυτοσυνείδηση δηλαδή έχει την δυνατότητα να αποκτήσει την αυτογνωσία, το «γνώθι σ’ αυτόν». Η Λογική Ψυχή αυτενεργεί όχι μόνον ως Αισθητική, Ορεκτική και Αυτοκινητική δύναμη (που όπως είδαμε στο εδάφιο 14 αυτενεργούν οι ψυχές των ζώων) αλλά επιπροσθέτως και ως Νοητική δύναμη του Αληθούς, του Καλού και του Αγαθού, ως επίσης και ως Βουλητική δύναμη αυτού και ως Πρακτική δύναμη αυτού. Συνεπώς η Λογική Ψυχή του ανθρώπου έχει τις εξής επιπλέον δυ­νάμεις (τις οποίες δεν έχει η ψυχή των ζώων): Νοητική δύναμη, Βουλητική δύναμη, Πρακτική δύναμη. Σ’ αυτές μπορεί να προστεθεί και η Δύναμη της Θελήσεως την οποία διαθέτει μια λογική ψυχή στην ανώτερη, για το ανθρώπινο επίπεδο, εξέλιξή της.

Νόηση είναι το σύνολο των ενεργειών της Λογικής Ψυχής η οποία επεξεργάζεται τις πληρο­φορίες που λαμβάνει μέσω των αισθήσεων και οδηγείται στην ανακάλυψη γνώσεων. Συνε­πώς η Νόηση διαφέρει από την αίσθηση. Γενικά νόηση είναι η ικανότητα της σκέψεως με την οποία αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε τα γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μας. Δια της νοήσεως η Λο­γική Ψυχή οδηγείται στην γνώση και αφηρημένων εννοιών όπως το καλό, το αγαθό κλπ. ΝΟΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι η δυνατότητα της Λογικής Ψυχής να διακρίνει ενσυνείδητα τι είναι εννοιολογικά το Καλό([22]), το Αγαθό και το Αληθές. Η γνώση αυτή είναι το πρώτο βήμα που θα οδηγήσει την Λο­γική Ψυχή στην εξάλειψη των παθών και στην αποβολή των ψευδών δοξασιών είτε αυτές είναι κοι­νωνικές είτε θρησκευτικές, ώστε να αποκαθαρθεί και να οδηγηθεί τελικά στην αποθέωση.

Βούληση είναι γενικά είναι μια νοητική λειτουργία της Λογικής Ψυχής και τελείται σε τέσσερα στάδια: πρώτον στάδιο η επιλογή θεμάτων ανταγωνιζομένων (δηλαδή αντιθέτων μεταξύ τους) τα οποία θα μας οδηγήσουν σε μία πράξη, δεύτερον στάδιο η απόφασης με την οποία επιλέγετε ένα εκ των ανταγωνιζομένων θεμάτων, τρίτον στάδιο καταρτισμός σχεδίου δια του οποίου θα εφαρμο­σθεί στην πράξη το επιλεγέν θέμα και τέταρτον στάδιο η εκτέλεση της απόφασης. ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι η νοητική ενέργεια εκείνη δια της οποίας η Λογική Ψυχή εξάγει δικά της συμπερά­σματα, αποφασίζει ελευθέρως για τις πράξεις της και εκτελεί τις πράξεις της.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι το σύνολο των ενεργειών της Λογικής Ψυχής με τις οποίες εφαρ­μόζει και εκτελεί τις επιθυμίες της για την ικανοποίηση αναγκών της.

Η θέληση είναι ο αρτιότερος νόμος της Λογικής Ψυχής, εις τον οποίον καταλήγουν όλοι οι άλλοι νόμοι. Ο νόμος αυτός εκδη­λώνεται ως άρτια νοητική λειτουργία έναντι της οποίας υποχω­ρούν όλα τα εμπόδια. Όταν εκδηλωθεί ο Νόμος της Θελήσεως στην Λογική Ψυχή της δημιουργείται αυστηρή προσήλωση στους Νόμους της Φύσεως. ΔΥΝΑΜΗ ΘΕΛΗΣΕΩΣ έχει μια Λογική Ψυχή όταν η Βουλητική της Δύναμη είναι σταθερά εναρμονισμένη με τους Φυσικούς Νόμους και η Πρακτική της Δύναμη δεν υποχωρεί στην εκτέλεση των πράξεών της προ ουδενός εμποδίου.

8. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

17^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Αυτή είναι η θεωρία (περί της πραγματικής αρχής της Φύ­σεως) η καλούμενη Οργανική κατ’ αντίθεση προς τις λεγόμε­νες νεκροδυναμικές, συμφωνούσα δε με τα γιγνόμενα της Φύ­σεως καθίστα­ται πασών των άλλων πιθανωτάτη.

Χαρακτηρίζει την θεωρία του αυτή ως Οργανική γιατί σε όλα τα σημεία της θεωρεί τις οργανικές μορφές ως τις βάσεις των διαφόρων βαθμίδων εξελίξεως της Φύσεως. Έτσι θεωρεί ακόμα ότι και τα Ηλιακά Συστήματα συνιστούν οργανισμούς (ιδέ στο εδάφιο 12), οι οποίοι είναι αποτέλεσμα της τάσεως της Κοσμογονικής Δύναμης ή Ψυχής του Κόσμου (π.χ. εδάφια 12 και 13). Δεν μας είναι γνωστό τι εννοεί με τον όρο νεκροδυναμικές θεωρίες. Πιθανόν να εννοεί τις επιστημονικές θεωρίες οι οποίες δέχονται ως αρχή της Φύσεως το λεγόμενο αρχικό «άτομο» το οποίο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (singularity) που είχε απεί­ρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις δια­στά­σεις ενός πρω­τονίου (δηλαδή μηδέν;) με άπειρη πυκνό­τητα και θερμο­κρα­σία και ότι η Φύση προέκυψε εξ αυτού ως αποτέλεσμα της αρχικής Με­γάλης Έκρη­ξης (Big Bang).

Ο Νάγος, στα αναφερόμενα στο κείμενο αυτό, δέχεται, όπως είδαμε, ότι η πρώτη κίνηση επιβλήθηκε έξωθεν από κάποιο απόλυτο ον και ότι έκτοτε η όλη εξέλιξη του Σύμπαντος οφείλεται στην εκ του σκοπού δράση της Ψυχής του Κόσμου. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον να δούμε πως εννοείται η Ψυχή του Κόσμου, τόσο στο εν λόγω κείμενό του όσο και στην εσωτερική φιλοσοφία γενικότερα.

ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Είναι ο Αιθέρας ή το Αιθέριο Ρευστό (εδάφιο 9) ή Αμέριστη ουσία ή Συνεχής ουσία. Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών γιατί ο Αιθέρας πληροί ολόκληρο τον χώρο του σύμπαντος και ταυτίζεται με τον χώρο. Είναι ο Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος(^[23]) των μορφών του απείρου και συνεπώς ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών δηλαδή είναι ο χορηγός και συντηρητής κάθε ζωής που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου της Ζωής και ο ατελεύτητα μεταμορφωτής που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου του Θανάτου. Είναι, τέλος, ο άνευ διακοπής συνεχίζων το όλον των δημιουργηθέντων κόσμων στις ατελευτητες μεταμορφώσεις των πλάσμάτων τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι θάνατος στη φύση (με τη βέβηλη έννοια του εξαφανισμού) δεν υπάρχει και οι γνώστες αυτών των θεμάτων με τη λέξη θάνατος νοούν τη μεταμόρφωση κάθε ύπαρξης. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως το Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος([24]) και να του αποδώσουν λατρεία.

Συνέχεια: Μέρος 1ο, Μέρος 3ο