Υπουργέ κ. Καστανίδη, διαβάστε καλά το άρθρο μου και πράξτε εν ονόματι του λαού.
Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης,
Σήμερα δεν ενδιαφέρει άμεσα το λαό, αν θα καταργήσετε το νόμο για την παραγραφή των εγκλημάτων των πολιτικών και αν θα καθιερώσετε την κοινή παραγραφή και γι’ αυτούς. Αυτό είναι αυτονόητο πια, σωστά κάνετε, αλλά είναι για το αύριο, που επιβάλλεται οπωσδήποτε να γίνει. Σήμερα, άλλο θέλει -εδώ και τώρα- ο λαός : να παραπεμφθούν οι ένοχοι και επίορκοι πολιτικοί στη δικαιοσύνη.
Δεν μπορούν οι εγκληματίες να είναι ακόμα ελεύθεροι και να γυρνάνε στις τηλεοράσεις, κάνοντάς μας και μαθήματα ηθικής. Ο λαός είναι βαριά πληγωμένος, θιγμένος και δίκαια θυμωμένος. Μην θέλουν κάποιοι να επουλώσουν τις πληγές του λαού με προφάσεις και δικαιολογίες του τύπου: « Ή θα αλλάξουμε όλοι μαζί τη μοίρα της χώρας ή όλοι μαζί θα καταστραφούμε».
Η μοίρα του λαού και του τόπου δεν αλλάζει με ψευτοδιλήμματα, ούτε ο λαός θα επιτρέψει να καταστραφεί ο τόπος, επειδή το θέλουν κάποιοι. Η ευθύνη της καταστροφής δεν ανήκει στο σύνολο του λαού που πλήττεται σήμερα. Ανήκει σε ορισμένους πολιτικούς, που ήταν υπεύθυνοι για την άσκηση της πολιτικής της Χώρας και τη διαχείριση των οικονομικών του κράτους. Δεν είναι απλά εγκλήματα αυτά που διέπραξαν, αλλά είναι κακουργήματα σε βάρος ολόκληρου του λαού και όχι σε βάρος συγκριμένων προσώπων.
Στην εν λόγω περίπτωση, δεν ισχύει κανένας νόμος και καμιά συνταγματική διάταξη, που να παραγράφει εγκλήματα που τιμώρησαν και τιμωρούν σε έσχατη φτώχεια και πενία έναν ολόκληρο λαό. Είναι κακουργήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, που δοκιμάζεται σκληρά εξ αιτίας εκείνων που τους εμπιστεύτηκε με την ψήφο του -καλή τη πίστει- για να τού υπηρετούν τα συμφέροντά του. Αυτοί όμως, κατά παράβαση παντός κανόνος δικαίου και ηθικής, εξαπάτησαν με τρόπο δόλιο και καταστροφικό, έναν ολόκληρο λαό.
Αλήθεια, θα μείνουμε στη στερεότυπη νομικίστικη άποψη και αντίληψη ορισμένων νομικών ότι τάχα έχουμε ‘κράτος δικαίου’ και νόμους, που έχουν παραγραφεί τα εγκλήματά τους; Σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ένα κράτος δεν είναι μόνο «κράτος δικαίου», δηλαδή που έχει γραπτούς νόμους, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και «Δίκαιο κράτος».
Δεν πρέπει να εμπαίζεται ο λαός με την βαρύγδουπη φράση: Έχουμε κράτος δικαίου’. Ναι, αυτό σωστό είναι, αλλά δεν λέμε και το άλλο ότι το «κράτος δικαίου» πρέπει ταυτόχρονα να είναι και «Δίκαιο κράτος», αλλιώς, αν δεν είναι και «Δίκαιο κράτος», τότε δεν είναι και «κράτος δικαίου», αλλά «κράτος των ολίγων κρατούντων», που με τους νόμους τους, επιβάλουν τη δική τους αυθαίρετη θέληση, που δεν εκφράζει τη θέληση του λαού.
Έτσι, Το «κράτος δικαίου» των κρατούντων πολιτικών κατάργησε το «Δίκαιο κράτος» και με το «δίκαιο της άνομης ασυλίας και παραγραφής», οδήγησε στην δήθεν παραγραφή των εγκλημάτων τους.
Ο λαός βοά, στενάζει και βράζει και αγωνιωδώς περιμένει, τουλάχιστον τη δίωξη των ενόχων, των καταστροφέων της οικονομίας της Χώρας μας. Είναι κατάφωρα ένοχοι και πρέπει να δικαστούν, για κακουργηματικές πράξεις και ν’ αφήσουν το γνωστό και βλακώδες σλόγκαν, που κυκλοφορούν: «Αναλαμβάνουμε τις πολιτικές μας ευθύνες».
Αφού αναλαμβάνετε τις πολιτικές σας ευθύνες να αναλάβετε και τις ποινικές σας, διότι όταν κλέβατε ή ανεχόσασταν την κλοπή και αρπαγή του δημοσίου χρήματος, πολιτικοί ήσασταν και με την ιδιότητα του πολιτικού εγκληματούσατε, έχοντας υπόψη σας το ατιμώρητο των πράξεών σας, που εσείς καθιερώσατε, με συνταγματική διάταξη, κατά παράβαση των θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος. Αν δεν διωχθούν ποινικά οι ένοχοι πολιτικοί, ο λαός θα τιμωρήσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Θα στραφεί επί δικαίων και αδίκων. Σας εφιστώ την προσοχή ότι δεν θα πρέπει ο λαός να οδηγηθεί σε πράξεις, που δεν θα ήθελε να πράξει, αλλά που όμως, εκ των πραγμάτων εξαναγκάζεται. Αν θέλετε εσείς, που έχετε σήμερα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και εξουσία, να προστατεύσετε τη Δημοκρατία, να παραπέμψετε οπωσδήποτε τους κακούργους στη δικαιοσύνη. Είναι απαίτηση του λαού.
Αφήστε τις εξεταστικές επιτροπές, που κάθε κόμμα βγάζει και το δικό του πόρισμα. Με πλειοψηφία της Βουλής, «έδοξε τη Βουλή και τω λαώ», να διαβιβαστούν οι φάκελοι, για εκείνους που θεωρούνται παραγεγραμμένα τα εγκλήματά τους με όλα τα στοιχεία, στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και να ζητήσετε, ως Βουλή, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν, τη δίωξή τους. Ο λαός απαιτεί τη δίωξή τους και το δικαστήριο ας κρίνει εκείνο ως αρμόδιο αν λόγω παραγραφής, χαρίζονται τα κακουργήματά τους. Ο λαός θέλει να ξέρει ότι οι κακούργοι ουσιαστικά δεν είναι αθώοι, αλλά για τυπικούς λόγους δεν τιμωρούνται, οπότε ο λαός ξέρει να τιμωρεί.
Η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής θα πρέπει να αντιληφθεί τούτο:
Ή θα διωχθούν οι εγκληματίες πολιτικοί, ανεξάρτητα από κόμματα, διότι, με άμεσο δόλο, οδήγησαν τη Χώρα στην καταστροφή ή το πολιτικό σύστημα θα ανατραπεί από τη βάση του ίδιου λαού. Αν θέλετε -που πιστεύουμε ότι θέλετε- να υπερασπίσετε τη δημοκρατία, την Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα, πρέπει να παραδώσετε στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες εσχάτης προδοσίας της Χώρας.
Αυτά τα εγκλήματα – κακουργήματα δεν παραγράφονται, ούτε από τη συνείδηση του λαού, ούτε από το Σύνταγμα. Το άρθρο 86 του Συντάγματος και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, δεν καλύπτει τα κακουργήματα των επίορκων πολιτικών.
Δεν καλύπτει διότι η διάταξη του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι μια ειδική διάταξη έναντι των θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος,
όπως :
α) Το άρθρο 1 παρ. 3. «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους».
β) Το άρθρο 4 που ορίζει :
1. «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».
2. «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Με βάση αυτή τη διάταξη του Συντάγματος δεν υπάρχει καμία
εξαίρεση για τους πολιτικούς, που είναι επαυξημένης ευθύνης πολίτες έναντι των άλλων απλών πολιτών.
γ) Το άρθρο 26 παρ. 3 «Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια, οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού λαού».
δ)Το άρθρο 120 παρ. 4 «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Εν προκειμένω, υπάρχει βία των επίορκων πολιτικών ενάντια στο λαό, διότι ο λαός υποχρεώθηκε από τους καταστροφείς της ελληνικής οικονομίας να στερείται, σήμερα, των οικονομικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων, που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τα παραβιάζει.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, το ίδιο το Σύνταγμα αυτοαναιρείται στις διατάξεις του, οπότε ισχύουν οι θεμελιώδεις έναντι των ειδικών ή εν πάση περιπτώσει, ας αποφανθούν τα δικαστήρια για την παραγραφή ή όχι.
Τι δουλειά έχει η Βουλή να ασχολείται με δικαστικά καθήκοντα;
Η Βουλή στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα δεν είναι Βουλή των κομμάτων, αλλά Βουλή των Βουλευτών, που εκπροσωπούν το λαό και όχι τα κόμματα. Το Σύνταγμα είναι σαφές και ορίζει ότι η δικαστική λειτουργία ασκείται αποκλειστικά από τα δικαστήρια και μάλιστα οι αποφάσεις εκδίδονται και εκτελούνται εν ονόματι του λαού, που σημαίνει πως τα δικαστήρια οφείλουν να αφουγκράζονται το λαό και να δικάζουν, σεβόμενα το περί δικαίου αίσθημα του λαού, γιατί ο νόμος και το Σύνταγμα δεν είναι γράμμα κενό, αλλά ουσία.
Το δίκαιο δεν είναι διαταγή άρχοντος, τύπου Λουδουβίκου: «Εγώ είμαι το κράτος» προς υπηκόους ή τυφλή υπακοή στη στερεότυπη φράση του νομοθέτη, αλλά πλαίσιο μέσα στο οποίο οριοθετείται η ουσία και η αληθής έννοια του δικαίου σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Το δίκαιο δεν είναι αφηρημένη έννοια στην εφαρμογή του, αλλά συγκεκριμένη και συνοδεύεται με τη λογική του αισθήματος δικαίου του ίδιου του λαού. Άλλωστε, γιατί υπάρχει ο λαός ;
Η εκτελεστική εξουσία, που έχει τη δεδηλωμένη του λαού, εάν αδυνατεί να εφαρμόζει το νόμο επειδή συναντά διάφορα νομικά κωλύματα και τερτίπια τότε μπορεί να προσφεύγει, σε ποιόν άλλον ; Στον κυρίαρχο λαό και να τον ρωτάει: Θέλει να δικαστούν οι επίορκοι πολιτικοί ή Όχι;
Η απόφαση του λαού νομιμοποιεί κάθε πράξη της κυβέρνησης, γιατί ο λαός είναι πάνω από το Σύνταγμα. Είναι κυρίαρχος και, ως κυρίαρχος, είναι το ζωντανό Σύνταγμα και όχι το κατεψυγμένο γράμμα του.
Στις πραγματικές Δημοκρατίες, ο λαός θεσπίζει τα Συντάγματα και τα καταργεί, όταν αυτά, με τις διατάξεις τους, καταργούν δικαιώματα του λαού.
Δεν έχει καμιά κυβέρνηση το δικαίωμα να καταργεί κεκτημένα δικαιώματα του λαού, όπως είναι η περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης και οι μειώσεις των μισθών πείνας και φτώχειας, κάνοντας το λαό από φτωχό ακόμα φτωχότερο.
Δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση να δίνει αναδρομική δύναμη σε νεότερο αυστηρότερο νόμο, που καταργεί κεκτημένα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, που αποκτήθηκαν με προγενέστερους νόμους. Βέβαια, οι αδικούμενοι πολίτες μπορεί να έχουν το δικαίωμα να προσφεύγουν στα δικαστήρια και να τους επιστρέφονται τα παρανόμως αφαιρεθέντα, όπως αυτό θα γίνει, αλλά αυτό δεν είναι σωστή πολιτική πράξη, διότι εξωθεί τους πολίτες να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη, για αυτονόητα πράγματα, που πρέπει να τα αντιμετωπίζει κάθε δημοκρατική κυβέρνηση.
Επιτρέπεται να κατηγορούνται απλοί υπάλληλοι για κακουργήματα που διαπράχθηκαν κάτω από την απειλητική καταπίεση των προϊσταμένων πολιτικών τους και οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων αυτών να έχουν το ακαταδίωκτο ;
Όλοι οι πολίτες δεν είναι ίσοι ενώπιον του νόμου ;
Γράφει: Ιωάννης (Ίων) Καρακώστας, συγγραφέας, νομικός, π. Βουλευτής
Αθήνα, 22 Μαΐου 2010
Σχετική συλλογή Υπογραφών εδώ.
