Ζούμε σε καιρούς ταραγμένους, σε καιρούς μεγάλης ρευστότητας και ανησυχίας. Ακόμα και οι πιο απερίσκεπτοι αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και η επόμενη μέρα μπορεί να φέρει τεράστιες ανατροπές. Πραγματικά, το ποτάμι των γεγονότων όλο και φουσκώνει, καθώς τρέχει ασυγκράτητο προς τις σημαδεμένες ημερομηνίες. Το χέρι της Μοίρας υφαίνει ασταμάτητα τον καρμικό ιστό της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Τι έρχεται; Τι θα συμβεί;
Οι πάντες είναι σε κατάσταση αναμονής, μιας αναμονής γεμάτης ένταση, ανησυχία και προσδοκία. Η αγωνία που έχει συγκεκριμένη μορφή και είναι φανερή στον καθένα συνίσταται στους άσχημους κλυδωνισμούς της δυτικής οικονομίας. Πίσω απ΄αυτήν την οικονομική κρίση όμως παραμονεύουν οι φρικαλέες μορφές της εξαθλίωσης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, της ανομίας, της αποδιοργάνωσης, των συγκρούσεων, της αστάθειας. Πέρα και πίσω όμως απ΄όλα αυτά κρύβεται ένα ύπουλο μαύρο χέρι που πασχίζει να στραγγαλίσει κάθε πιθανότητα προόδου προς την Εξέλιξη της ανθρωπότητας. Το χέρι αυτό του κακού κατέχει ένα πολύ δραστικό όπλο που λέγεται χρήμα. Είναι στ΄αλήθεια ένα όπλο με πολλές εφαρμογές και δυνατότητες, και χρησιμοποιείται επιδέξια και αποτελεσματικά, πότε για δελεασμό, πότε για εκβιασμό, πότε για εξαγορά και πότε σαν την τρίαινα του Ποσειδώνα, για να συνταράσσει τις κοινωνικές δομές. Έχει αρκετά ικανά και πειθήνια όργανα που εφαρμόζουν με επινοητικότητα, ζήλο και κυνισμό όλες αυτές τις πρακτικές -το τραπεζικό σύστημα και τις απανταχού οικονομικές ολιγαρχίες.
Δεν είναι καθόλου περίεργο το ότι δημιούργησε όλη αυτή την κρίση και τον συνακόλουθο πανικό αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, τη στιγμή μιας εξαιρετικά σημαντικής καμπής, κατά την οποία το παλιό πρέπει να αντικατασταθεί από το νέο. Ο παλιός κόσμος από τον Νέο Κόσμο, η παλιά νοοτροπία από τη νέα νοοτροπία -και, κυρίως, η υλιστικότητα από την πνευματικότητα, και η χωριστικότητα από την ενότητα.
Αυτό ακριβώς το Νέο, το αναγκαίο εξελικτικό βήμα σύμφωνα με το προδιαγεγραμμένο Σχέδιο, είναι στο στόχαστρο των σκοτεινών δυνάμεων. Διότι στο Σχέδιο του Φωτός οι σκοτεινές δυνάμεις αντιτάσσουν πάντοτε το δικό τους αντι-σχέδιο, με σκοπό τη ματαίωση του πρώτου. Τώρα λοιπόν, ενόψει των μεγάλων πλανητικών μεταλλαγών, έχουν βάλει σε εφαρμογή δυναμικά μέσα παρεμπόδισής τους. Με την παγκόσμια οικονομική κρίση επιδιώκουν να πετύχουν όχι μόνο την ανάσχεση της προόδου αλλά και την οπισθοδρόμηση.
Ας μη νανουρίζεται κανείς με την ιδέα ότι όλα θα εξελιχθούν κατά τον επιθυμητό τρόπο. Τίποτε δεν χαρίζεται στον Κόσμο, το καθετί κερδίζεται. Και είναι ντροπή για τους οπαδούς του Καλού να επαναπαύονται, ενώ οι οπαδοί του κακού δραστηριοποιούνται παντοιοτρόπως. Πραγματικά, ελλοχεύουν μεγάλοι κίνδυνοι για την Εξέλιξη του Σχεδίου, είτε για αναχαίτησή της, είτε για καθυστέρησή της. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι; Θα συμπαραταχθούν με τις Δυνάμεις του Φωτός ή με τις δυνάμεις του σκότους; Το παν εξαρτάται από μας. Το έχουμε πει πολλές φορές -το κακό είναι ανίσχυρο χωρίς την βοήθεια των μαζών. Γιατί, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση, της οικονομικής κρίσης, εμείς οι άνθρωποι έχουμε παίξει σπουδαίο ρόλο υπέρ της σκοτεινής -δυστυχώς- πλευράς.
Θα θέλαμε να υποδείξουμε στο σημείο αυτό μερικούς από τους κινδύνους που απειλούν τη μετάβαση στο Νέο Κόσμο. Πρόκειται για τις παγίδες, τις οποίες πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε. Και για να τις αποφύγουμε, πρέπει πρωτίστως να τις γνωρίζουμε. Μια λοιπόν τεράστια παγίδα είναι να βουλιάξουμε στην υλιστικότητα, καθώς η φτώχεια και η οικονομική δυσπραγία μπορεί να μας οδηγήσουν στο να κινούμαστε μόνο στη σφαίρα του αγώνα για επιβίωση. Αν αυτός ο αγώνας γίνει ιδανικό και νόημα ζωής, αλίμονο! Το σκοτάδι θα έχει θριαμβεύσει. Το «ουκ επ΄άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» θα έχει εξοβελιστεί από τη συνειδητότητα των ανθρώπων, και ο «άρτος», δηλαδή τα υλικά μέσα επιβίωσης θα έχουν καταστεί μοναδική επιδίωξη.
Ασφαλώς, η εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και αναγκαία, αλλά δεν μπορεί ποτέ να γίνει αυτοσκοπός -αν βέβαια ο άνθρωπος θέλει να είναι άνθρωπος και όχι ζώο. Χωρίς πνευματικότητα δεν υπάρχει προοπτική στην ύπαρξή μας, ούτε ομορφιά.
Μια άλλη παγίδα, που σχετίζεται απολύτως με την προηγούμενη, είναι να οδηγηθούμε σε απομονωτισμό, ομαδικό, εθνικό ή φυλετικό, και να αναπτύξουμε πάλι ένστικτα της ζούγκλας -φανατισμό, μισαλλοδοξία, έχθρα. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν τραγική και μοιραία, και θα μας έριχνε πολύ πίσω, ίσως τελεσίδικα, καθώς η ίδια θλιβερή απόκλιση από το Σχέδιο του Φωτός έχει λάβει χώρα ξανά στο -σχετικά- πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή στον δέκατο έννατο αιώνα. Όπως επισημαίνεται στην Άγκνι Γιόγκα, στο ομώνυμο βιβλίο, το Σχέδιο προέβλεπε κατάλυση των γήινων συνόρων και εξωπλανητικές επαφές. Αλλά η ανθρωπότητα, αντί γι΄αυτό, βυθίστηκε σε εθνικιστικούς διαχωρισμούς και συγκρούσεις που προετοίμασαν το έδαφος και για τις φοβερές συγκρούσεις του εικοστού αιώνα.
Ο εθνικισμός είναι ένα μίασμα που δεν έχει καμία σχέση με την ευγενική φιλοπατρία, την αγάπη για τη γενέθλια γη. Ο εθνικισμός είναι μίασμα γιατί έχει μέσα του μίσος, χωριστικότητα, εγωισμό, έπαρση, στενοκεφαλιά και μικροψυχία. Ενώ ο πατριώτης έχει καρδιά, ο εθνικιστής, ή σωβινιστής, είναι άκαρδος και χαμηλής συνειδητότητας. Σε τελική ανάλυση, παρότι η φιλοπατρία είναι αρετή, οφείλει κανείς να αγαπά και να σέβεται και όλες τις άλλες πατρίδες, αφού δεν είναι παρά κομμάτια της μεγάλης Πατρίδας, που είναι η Γη. Είναι γελοίο και ανόητο να αγαπάει κανείς ένα μόνο κομμάτι της Γης και ν΄αδιαφορεί για όλα τα υπόλοιπα. Η αδιαφορία αποτελεί ένδειξη χαμηλού κραδασμού της ψυχικής ενέργειας. Τέλος πάντων, όλα αυτά σίγουρα είναι αυτονόητα για τον αναζητητή του Φωτός, τα επισημαίνουμε όμως γιατί αυτό το φίδι που έχει γεννήσει τόσα εγκλήματα παραμένει ζωντανό και, κατάλληλα υποκινούμενο, μπορεί να σηκώσει ξανά το κεφάλι…
Ας υποδείξουμε όμως κι έναν ακόμη κίνδυνο εκτροπής -τη βία. Η δίκαιη οργή και αγανάκτηση δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη βιαιοπραγία. Η αντίσταση στη φαυλοκρατία πρέπει να είναι ανένδοτη, αλλά δεν πρέπει να στιγματιστεί με πράξεις αγριότητας. Αυτό δεν σημαίνει ατιμωρησία, γιατί σίγουρα η ατιμωρησία αποθρασύνει τους ενόχους, καθώς και τους επίδοξους μιμητές τους. Η αποδοκιμασία, ο κοινωνικός στιγματισμός, και η αφαίρεση των άνομων κερδών είναι αρκετές ποινές, και δεν χρειάζεται να στηθούν γκιλλοτίνες.
Ολέθριες θα ήταν επίσης οι συγκρούσεις μεταξύ ομάδων και παρατάξεων, ένας σίγουρος τρόπος να κερδίσουν το παιχνίδι οι αντιδραστικές δυνάμεις, οι οποίες, αιώνες τώρα, καταφεύγουν στην προσφιλή τους, και πολύ αποτελεσματική, μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε». Είθε να μην τους δώσουμε αυτή τη χαρά.
Ας βαδίσουμε κάτω από το λάβαρα της Ενότητας, της Δικαιοσύνης, και του Κοινού Καλού.
Μπορούμε, με την εφαρμογή της Tactica Adversa, να μεταστρέψουμε το κακό σε καλό, το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα.
