Τίποτα! Νὰ τὸ θυμᾶστε! Τίποτα! Ἡ κρεμάλα εἶναι κάτι στιγμιαῖο. Κάτι ποὺ περνᾶ καὶ τελειώνει. Οὔδεῖς κρεμασμένος ἔζησε γιὰ νὰ μᾶς διηγηθῇ τὴν ἐμπειρία του. Οἱ ἐμπειρίες του παύουν ἐκεῖ! Στὴν κρεμάλα.
Ὅταν ὅμως δὲν εἶναι ἡ κρεμάλα τιμωρία, ὅταν ἡ κρεμάλα δὲν εἶναι ὁ δρόμος, ὅταν κληθῇ κάποιος νὰ πληρώσῃ μὲ τὸ ἴδιο νόμισμα ὅσα ὁ ἴδιος ἔπραξε, ναί, τότε καὶ μόνον τότε μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ τιμωρία.
Ἡ βουλευτὴς Ἕβρου Ὄλγα Ῥενταρῆ, μέσα ἀπὸ μία συνέντευξί της στὸ Βῆμα, μεταξὺ ἄλλων, μᾶς λέει:
«Περικύκλωσαν το βουλευτικό μου αυτοκίνητο και άρχισαν να μου πετούν πέτρες, γιαούρτια, αυγά και μπουκάλια με νερό. Ενας μάλιστα είχε και μια ντουντούκα και την έβαλε στο αυτί μου και με εξέβριζε με τον πιο χυδαίο τρόπο και χειρονομούσε εναντίον μου. Εγώ που τίποτε δεν με φοβίζει, έπαθα εκείνη την ημέρα σοκ. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι αυτοί που με προπηλάκιζαν ήταν άτομα ηλικίας πάνω από 60 ετών. Φαίνονταν “αγανακτισμένοι”, δεν είδα ούτε έναν κουκουλοφόρο, ούτε μασκοφόρο, ούτετίποτε. Ηταν ηλικιωμένοι-το καταλαβαίνετε;-αυτοί που μας πετούσαν τα αυγά και τα γιαούρτια. Αυτό ήταν το τραγικό».
Ὄχι καλή μου. Αὑτὸ δὲν ἦταν τὸ τραγικό. Τὸ τραγικὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. Κι ἔρχεται διότι τὸ μυαλό σας δὲν τὸ ἔχετε γιὰ νὰ σκέπτεστε ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπακοῦτε.
Διότι, ἡ κοινή, κοινότατη λογική, ὑπαγορεύει σὲ μίαν περίοδο κρίσεως, ἡ πολιτεία νὰ φροντίσῃ γιὰ τὴν ἀνάπτυξι. Κι ἐσεῖς ἀντὶ γιὰ τὴν ἀνάπτυξι, μή διαθέτοντας φυσικὰ στοιχειώδη λογική, ἐπιταχύνατε τὴν συρρίκνωσι.
Διότι, ἡ κοινή, κοινότατη ἠθική, σὲ μίαν περίοδο φτώχιας, ἐπιβάλλει τὴν δική σας σεμνότητα, τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴν συνειδητοποίησι τῆς εὐθύνης. Κι ἐσεῖς δὲν διαθέτετε κοινή, κοινότατα ἠθική. Ἀντιθέτως, προκαλεῖτε, προσβάλλετε, ἐρεθίζετε.
Διότι, ἡ κοινή, κοινότατη πολιτεία, (ἔςτῳ κι αὐτοῦ τοῦ αἰσχίστου εἴδους ποὺ ἐσεῖς μᾶς φέρατε) ἀξιώνει τὴν ἐνημέρωσι, τὴν συζήτησι, τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς πολίτες. Ἐσεῖς κρυφτήκατε, ὡς κλέφτες, μᾶς περιγελάσατε, ὡς «ἄρχοντες» καὶ μᾶς σκοτώνετε καθημερινῶς μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Τὴν πείνα!
Δὲν ἀξιώνω φυσικὰ νὰ σκεφτεῖτε τὰ στοιχειώδη. Ἀδυνατεῖτε! Δὲν ἀξιώνω νὰ νοιώσετε τὸν πολίτη ποὺ ὑποφέρει. Δὲν μπορεῖτε. Στέκεστε πάρα πολὺ «ὑψηλά», ἐπάνω στοὺς χρυσούς σας θρόνους. Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς ζητήσω νὰ συνεργαστεῖτε! Δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεστε ἄλλως τε!
Μπορῶ ὅμως νὰ σᾶς πῶ νὰ πάψετε τὴν γκρίνια. Δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα. Ὅπως στρώσατε κοιμᾶστε. Ὅπως κτίσατε, ζεῖτε! Ὅπως μᾶς ἀντιμετωπίσατε, ἔτσι θὰ ἀντιμετωπιστεῖτε! Εἶναι φυσικοὶ νόμοι αὐτοί!
Δὲν μοῦ ἀρέσει ἡ προοπτικὴ τῆς κρεμάλας. Μὲ ἀπωθεῖ. Τὸ λέω εἰλικρινῶς. Δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε ὅμως. Ἔχετε διαπράξει ὅλα τὰ ἐγκλήματα ποὺ θὰ μπορούσατε νὰ διαπράξετε. Εἶστε μία Ὕβρις μὲ πολλὰ πρόσωπα, κι ὅλοι μαζί, μὰ ὅλοι (κάθε κομματικῆς ἀποχρώσεως) εἶστε ὁ ἕνας, ὁ ἀπόλυτος Ὑβριστής!
Δὲν διακυβερνήσατε ποτὲ ἠθικῶς. Ὅσες φορὲς πήρατε τὴν ἐξουσία (ἢ τὴν παραεξουσία) τὸ κάνατε μὲ ἀμέτρητα ἀνταλλάγματα. ΠΟΤΕ μὲ ὑγιεῖς βάσεις! ΠΟΤΕ!
Ποτὲ δὲν βάλατε τὴν Πατρίδα μας (διότι ἀκόμη εἶναι δική μας Πατρίδα) ἐπάνω ἀπὸ τὰ κόμματα, τὶς ἰδεολογίες, τὰ συμφέροντα, τὶς συμφωνίες, τοὺς χρηματοδότες καὶ τὶς «συνειδήσεις» σας. Μὲ τόσο ἐλαστικὲς συνειδήσεις θελήσατε νὰ ἐξουσιάσετε… Ἀλλὰ τί κρίμα… Δὲν ὑπολογίσατε τοὺς φυσικοὺς νόμους. Δὲν συνειδητοποιήσατε πὼς εἶναι ἰσχυρότεροι ἀπὸ ἐσᾶς… Δὲν μπορούσατε ἄλλως τε νὰ τὸ φανταστεῖτε… Πῶς θὰ μπορούσατε; Δὲν γίνεται… Δὲν φτάνετε ἔως ἐκεῖ…
Δὲν βάλατε ποτὲ τὸ τὸσο μικρό σας μυαλό νὰ κάνῃ μίαν στοιχειώδη πρόσθεσι. Δὲν σᾶς ἐνδιέφερε. Ὑπογραφές, νομοσχέδια, κι ἄλλες ὑπογραφές, καὶ ψηφίσματα, καὶ ὅ,τι πῇ τὸ κόμμα, κι ὅ,τι πῇ ὁ ἀρχηγός… Ποῦ ἦταν ἡ δική σας ἄποψις; Κι αὐτὴ θυσία στὴν μεγάλη φιλοδοξία; Τί κρίμα ὅμως… Κι αὐτὸ τελείωσε… Ἡ φύσις βλέπετε… Στὴν φύσι ὅλα σοφὰ μοιρασμένα εἶναι. Ποτὲ δὲν θὰ σκοτώσῃ ἕνα ζῶο δύο θύματα γιὰ νὰ χορτάσῃ. Θὰ παραμείνῃ στὸ ἕνα. Ἀλλὰ ποῦ νὰ μάθετε τοὺς κανόνες τῆς φύσεως ἐσεῖς;
Πόσο πολὺ ὅμως ἐξυπηρετικὴ θὰ ἦταν μία πρόσθεσις; Πόσο σωτήρια; Ἀλλὰ τὴν ἀποφύγατε… Διότι εἴπαμε, τὸ μυαλό σας τὸ ἀφήσατε τότε, κάποτε, σὲ κάποιο συρτάρι… Γιατί νὰ τὸ πάρετε μαζί σας; Δὲν φτιάχνει καριέρες τὸ μυαλό… Τὸ σκύψιμο φτιάχνει καριέρες….
Καταργήσατε τὴν φυλή μὲ τὰ νομοσχέδια τῶν ἑλληνοποιήσεων. Μὲ τὰ ὀρθάνοικτα σύνορα. (Τὰ ὁποῖα, ὤωωωω, ἄρα γε, γιατί νὰ μὴν κλείνουν; Μήπως διότι κάπου θέλετε κι αὐτοὺς τοὺς φουκαρᾶδες νὰ τοὺς χρησιμοποιήσετε; Μήπως μία ἀκόμη ὕβρις θὰ διαπραχθῇ εἰς βᾶρος τῆς φύσεως καὶ τῶν νόμων της;) Πότε μᾶς ἐρώτησαν ἐμᾶς γιὰ τὸ ἐὰν θέλουμε αὐτὴν τὴν κατάντια; Πότε; Ποτέ!!!
Καταργήσατε τὸ δικαίωμα μας στὴν αὐτοδιαχείρισι. Στὴν ἐλευθερία. Στὴν διακίνησι. Ὅταν σκοτώνουν ἕναν πατέρα οἱ προστατευομένοι σας γιὰ μίαν τσάντα κι ἐσεῖς δὲν ἀποφασίζετε ἔςτῳ νὰ σφραγίσετε τὰ σύνορα, τί εἶστε; Ἐγκέφαλοι; Συνεργοί; Ἠθικοὶ αὐτουργοί; Φονιᾶδες;
Παρὰ φύσιν «κυβερνῆτες»! Αὐτό εἶστε!
Ὅταν ἀφήνετε τὸν βεζύρη νὰ ἁλωνίζῃ στὴν Θράκη καὶ νὰ ἀποφασίζῃ μόνος του γιὰ τὸ αὔριο τῶν Ἑλλήνων, τότε γιατί ὑπάρχετε; Γιατί δὲν ἔχετε δέσει ἀπὸ μίαν πέτρα στοὺς τρυφηλούς σας λαιμούς γιὰ νὰ βουτήξετε στὰ πιὸ βαθιὰ νερά; Πῶς τολμᾶτε καὶ στέκεστε ὄρθιοι; Πῶς τολμᾶτε καὶ ἀναρωτιέστε γιὰ τὴν ἀπαγόρευσι σας ἀπὸ τὴν ἐκλογική σας περιφέρεια; Δὲν νοεῖ οὐδεῖς ἐξ ὅσων προπηλακίζονται τὰ στοιχειώδη; Μήπως νὰ τὸ ἀναλύσω περαιτέρῳ;
Ὅταν σβήνουν τὰ ῥαντὰρ στὸ μισὸ Αἰγαῖον, γιατί δὲν ἔχετε σβήσει κι ἐσεῖς ταὐτοχρόνως; Ποῦ εἶναι ἡ Χίος; Ἡ Σᾶμος; Ἡ Μυτιλήνη; Ἡ μισὴ Κρήτη; Τὸ Καστελλόριζο; Ἡ Ῥόδος; Ἡ Κῶς; Μήπως θέλῃς νὰ σοῦ πῶ ἐγὼ; Δὲν ξέρεις; Ξέρεις. Καὶ ἤσουν ἐκεῖ ὅταν ἔσβηναν τὰ ῤαντάρ. Συνεπῶς, γιατί συζητᾶμε; Ἢ δὲν συζητᾶμε κι ἁπλῶς οὐρλιάζετε πανικόβλητοι;
Ὅταν ἐπὶ ἕνα ὁλόκληρο ἔτος τὸ κωλομνημόνιό σας δὲν ἀπέδωσε ΤΙΠΟΤΑ, δὲν ὑπῆρξε κανεῖς ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς «φωστῆρες» νὰ ἀντιληφθῇ πὼς αὐτὸς ὁ τρόπος δὲν δουλεύει; Πὼς πρέπει νὰ ἀλλάξετε κάτι; Ἴσως νὰ ἀλλάξετε κι ἐσεῖς; Ἀλλὰ εἴπαμε, the boss!!!! Ὅμως ὅλα ὅσα ὑπογράψατε, θὰ τὰ φάῃ τὸ the boss καὶ θὰ τὰ πληρώσουμε ἐμεῖς. Οὔτε αὐτὸ εἶναι κατανοητόν; Οὔτε κι αὐτό;
Μὴν σὲ ζαλίζω κι ἐσένα τώρα.. Κακιὰ ὥρα διάλεξα… Μὲ τέτοιον πανικὸ ποὺ ἔχεις, πῶς νὰ σκεφθῇς καὶ νὰ κάνῃς ἀπολογισμό; Μπορεῖς; Δὲν μπορεῖς…. Καὶ εἶναι κρίμα.. Διότι πράγματι, στὴν δική σου περίπτωσι, ἄλλοι τὰ ἔφαγαν.. Ἐσὺ τί εἶσαι; Τελευταῖος τροχὸς τῆς ἁμάξης… Ἴσως ὅμως καὶ ἡ τελευταῖα σταγόνα ποὺ ξεχείλισε τὸ ποτήρι… Ἴσως… Δὲν ξέρω..
Πάντως, μὴ φοβᾶσαι… Ἀκόμη κι ὄταν θὰ ἔλθουν οἱ κρεμᾶλες (ποὺ θὰ ἔλθουν) νὰ εὔχεσαι νὰ σοῦ λάχῃ κρεμάλα.. Θὰ εἶναι λίγος ὁ πόνος καὶ στιγμιαῖος. Μὴν σοῦ λάχουν τὰ ἄλλα… Τὰ ἐπόμενα… Αὐτὰ θὰ πονέσουν πράγματι…
Φιλονόη.
Υ.Γ. Τώρα πιὰ βλέπω τὸ τέλος τῆς παραστάσεως! Ὁλοζώντανο ἐμπρός μου. Εἶχα μίαν μεγάλη ἄρνησι! Δὲν ἤθελα νὰ τὸ δῶ! Εἶναι γεμᾶτο αἷμα καὶ πόνο! Ἴσως ἐμένα νὰ μὲ πονάῃ περισσότερο ἀπὸ τὸν κάθε ἕναν ποὺ θὰ κληθῇ νὰ πληρώσῃ! Διότι τὸ ζῶ ἀπὸ τώρα. Καὶ ξέρω πὼς δὲν μπορῶ νὰ τὸ σταματήσω. Θὰ πληρώσουν πάρα πολλοί. Ἔνοχοι, συνένοχοι, ἀκόμη καὶ κάποιοι ἀθῶοι. Δυστυχῶς. Ὅμως ξεκίνησε καὶ πλέον δὲν τὸ σταματᾶ τίποτα! ΤΙΠΟΤΑ!
