Κοινωνική απάθεια, εθνική σύγχιση, αδράνεια, απαισοδοξία, ατέρμων διαφθορά, αλλοπρόσαλλες διεκδικήσεις και αδιαφορία για σχηματισμό οικογένειας προηγούνται ως αναγκαία στοιχεία της τελικής πτώσεως και του θανάτου ενός έθνους. Πολλά είναι τα ιστορικά παραδείγματα. Για 100 χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης είχαν παρουσιαστεί παρόμοια συμπτώματα. Οι άνθρωποι είχαν απωλέσει την διάθεση για αναπαραγωγή του γένους τους, είχαν χάσει κάθε ελπίδα για ύπαρξη και είχαν ψυχολογικά αποφασίσει να αφήσουν κάποιους, τους Τούρκους, να τους κατακτήσουν.
Ένας ιστορικός κατήφορος
Αν δεν έχουμε καταλάβει, το σύγχρονο νεο-ελληνικό γένος έχει προ πολλού πάρει τον κατήφορο, σήμερα πνέει τα λοίσθια και σε λίγο θα κηδευτεί αδόξως, αφού δεν φαίνεται να βρίσκεται μηχανισμός και δύναμη να ανακόψει την πορεία του θανάτου. Φαίνεται πως το κοινωνικό και εθνικό μας Είναι έχει αποφασίσει να χαθεί και κάθε συλλογική πράξη τείνει και οδηγεί στο θάνατο.
Το 1922 έγινε η αρχή του πρώτου δραματικού χτυπήματος, όπου το έθνος έχασε τον μισό πληθυσμό του. Η Ελλάς απώλεσε την αυτοπεπείθησή της, έχασε το όραμά της για μεγαλωσύνη και περιορίστηκε να γίνει ένα μικρομάγαζο. Είναι δε διαπιστωμένο ότι έθνη που χάνουν το όραμα του μεγάλου, το όραμα της μεγαλωσύνης στη δημιουργία, φθίνουν και καταλήγουν μοιραία στον αφανισμό.
Κατόπιν ήρθε ο παγκόσμιος πόλεμος και ο οδυνηρός εμφύλιος, όπου κι εκεί αποδεκατίστηκε ο πληθυσμός κια χάθηκε η διάθεση για κοινωνική συνοχή, για εθνική ομοψυχία, για εθνική μεγαλωσύνη εκφρασμένη σε πρόοδο. Επακολούθησε η εξαγωγή πληθυσμού είτε στην πολιτική προσφυγιά, είτε στα μεταναστευτικά σκλαβοπάζαρα. Εκεί και πάλι αιμοράγησε η Ελλάς, για να μείνει τελικά μια μικρή χώρα. Το 1922 η Τουρκία αριθμούσε ένδεκα εκατομύρια και η Ελλάδα πέντε. Σήμερα ο πληθυσμός μας είναι δέκα και της Τουρκίας ογδόντα. Ποιό εκ των δύο αυτών εθνών έχει λοιπόν μέλλον και διάθεση για συνέχεια;
Ο εθνικισμός της δικτατορίας αποδείχτηκε κίβδηλος και ο αντι-εθνικισμός της μεταπολίτευσης, ένα επίσης ιδιόρρυθμο αντίθετο της προϊούσης ανωμαλίας, έδωκε την τελική μαχαιριά στην διάθεση να υπάρχει η Ελλάς ως έθνος. Η μεταπολίτευση προσέδωσε ένα παράξενο και αλλόκοτο ορισμό στην έννοια έθνος, το ταύτισε με τον φασισμό, το έστησε στον τοίχο και το εκτέλεσε. Στη συνείδηση των ελληνοπαίδων, μέσω της μεταπολιτευτικής παιδείας, εισήλθε η κατάρα κατά του έθνους γενικώς, πράγμα που οδήγησε στην απώλεια εμπιστοσύνης για εθνική δημιουργία. Και λαός χωρίς υψηλή και υπερήφανη εθνική συνείδηση είναι ένας χαμένος λαός!
Στην μεταπολίτευση η Ελλάς ως έθνος μετετράπει σε ένα οικονομικό συναιτερισμό, χωρίς εξέχουσα κοινωνική συνείδηση και συνοχή, χωρίς την δέουσα κοινωνική ευθύνη των μελών της. Έγινε ένα παζάρι συμφερόντων, ένα πεδίο αρπαχτής, ένα μαγαζί με αλληλοσπαρασσόμενους συνιδιοκτήτες και το γενικό σύνθημα που επεκράτησε στην συνείδηση και του απλού ανθρώπου είναι, “κάτω το κράτος, κάτω το έθνος, ζήτω η αρπαχτή”. Αυτό το πνεύμα του μισαλλόδοξου οικονομικού συνεταιρισμού είναι η βασική αιτία της οικονομικής καταστροφής που βιώνουμε σήμερα.
Οι πολιτικοί και ο πρωθυπουργός ειδικά πιστεύουν ότι αν καλέσουν νομπελίστες της οικονομίας, θα τους λύσουν το πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα βαθαίνει. Και αυτό γιατί η Ελλάς έχει χάσει την ηθική υπόσταση του έθνους, δεν είναι πλέον έθνος, άλλα ένα άθροισμα κατοίκων που αυτοί μπορεί να είναι αφρικανοί, πακιστανοί ή κινέζοι. Η εκκλησία επίσης έχει αυτή την αλλόκοτη έννοια κοινωνίας, αρκεί οι κάτοικοι να είναι χριστιανοί.
Απωλέσαντες την εθνική συνείδηση, την υγειή έννοια της εθνικής υποστάσεως και ιδιαιτερότητας, έχουμε απωλεσθεί την έννοια της κοινωνικής ευθύνης και ουδείς πλέον είναι διατεθημένος να συνεισφέρει στην λύση του προβλήματος, ενώ το πλοίον βυθίζεται σταθερά και απαλά αύτανδρον. Ακόμη και οι διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις συνεχίζουν να έχουν την λογική της μεταπολιτεύσεως, την λογική του αλλόκοτου συνεταιρισμού συμφερόντων. Σε αυτό το πεδίο η αρπαχτή είναι προνόμιο και δικαίωμα και αυτό συνεπικουρείται από την επικρατούσα αντίληψη της ατιμωρησίας.
Ποία η μέθοδος θεραπείας
Εξ’ όσων ελέχθησαν συνάγεται το συμπέρασμα ότι η λύση και θεραπεία δεν είναι οικονομολογική, είναι εθνική. Πρέπει να ορίσουμε εξ αρχής την έννοια του έθνους μας, την έννοια της κοινωνίας, την έννοια της δημιουργίας, την έννοια της ηθικής, κοντολογής να γίνουμε και πάλι έθνος με υψηλή εθνική συνείδηση. Ας κοιτάξουμε στους Σκανδιναβούς, έχουν προηγμένη εθνική συνείδηση και υπερηφάνεια, δεν ανέχονται την κατωτερότητα και την υποτέλεια και αυτό είναι ένα τεράστιο ηθικό και ψυχολογικό κίνητρο για απεριόριστη πρόοδο.
Για να στραφούμε στο έθνος πρέπει να γκρεμίσουμε ολόκληρο το εννοιολογικό κατασκεύασμα της μεταπολιτεύσεως, συνεπώς να γκρεμίσουμε το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό της κατασκεύασμα και να ανακηρύξουμε τον Έλληνα σε υπερήφανο εθνικό άνθρωπο, την κοινωνία σε έθνική κοινωνία και την δημιουργία σε εθνική δημιουργία. Όλοι τότε συστρατεύονται κάτω από την σημαία ‘έθνος’ με καθορισμένη ηθική, ευθύνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Συνεπώς, για να επιβιώσει η Ελλάς, για να υπάρχει ελληνικός λαός, για να υπάρχει κοινωνία – κοινότητα, για να προκύψει δημιουργία πρέπει να στραφούμε στο έθνος όπως αυτό ορίζεται από το ελληνικό έθος. Αλλιώς η Ελλάς ως λαός θα ανήκει στο παρελθόν, η χώρα Ελλάς θα κατέχεται από παντίους πιστωτές και οι Έλληνες στη συνείδηση, αν δεν υποκύψουν, θα αναγκαστούν να αποδημήσουν. Και οι νόμοι της Ιστορίας, όπως οι φυσικοί νόμοι, είναι αδυσώπητοι. Έτσι αδόξως θα τερματίσει στις μέρες μας μια ιστορία χιλιάδων ετών κι εμείς θα είμαστε οι θλιβεροί νεκροθάφτες αυτού του έθνους.
Δεν μένει παρά εμείς ο λαός να σηκώσουμε μια νέα σημαία, την σημαία του επαναπροσδιοριζόμενου έθνους και ως εθνικοί άνθρωποι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να ανακόψουμε την τιμωρία της Ιστορίας, να ανακτήσουμε την έννοια της κοινωνίας, να σχηματίσουμε μεγάλα εθνικά οράματα και να καθαρίσουμε τους μηχανισμούς της φθοράς. Τότε χάνονται οι πιστωτές και οι επίδοξοι κατακτητές μας, τότε μπαίνει η ελληνική δημιουργία σε κίνηση, τότε μπορούμε να κινητοποιήσουμε έναν λανθάνονται εθνικό μηχανισμό αφυπνίσεως ενός πληθυσμού ογδόντα εκατομμυρίων δυνάμει Ελλήνων ανά τον κόσμο. Υπάρχει λύση και την λύση πρέπει να την δώσουμε εμείς στο εθνικό κέντρο.
Τρύφων Ολύμπιος
Μάνη 13 Μαΐου 2011
Πηγή: ηλ.τα.
