17 Ἰανουαρίου 2011, στὸ ῥαδιόφωνο τοῦ ΣΚΑΙ, ἀκούστηκαν κάποιες προτάσεις ἂκρως ἐνδιαφέρουσες γιὰ τὸν τόπο μας καὶ δή γιὰ τὸ τερατούργημα-πόλι τῶν Ἀθηνῶν! Κάποιος κύριος Πᾶνος Τότσικας, ἀνέλυε τίς δυνατότητες ποὺ ὑπάρχουν στὸ λεκανοπέδιο γιὰ ἀνάπτυξι κηπαρίων ὣς τε νὰ δωθοῦν οἱ κατάλληλες εὐκαιρίες στοὺς κατοίκους (καὶ μάλλιστα σὲ αὐτὴν τὴν δυσκερὴ περίοδο) νὰ ἀναπτύξουν καὶ νὰ ἀσκήσουν τὸ ἀρχέγονο δικαίωμά τους στὴν ἐπιβίωσι!
Ἐδῶ κι ἀρκετὸν καιρὸ, ἒχω ἐπισημάνει τὸν μέγιστον κίνδυνο ποὺ καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὡς κοινωνία! Τὴν ἒλλειψι τροφῆς! Κοινῶς; Τὴν πείνα!
Παράγουμε, ὡς κρᾶτος, μόλις τὸ 20% τῆς ἀναγκαίας γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας τροφῆς! Εἰσάγουμε τὸ 80%. Σὲ μίαν περίπτωσιν πτωχεύσεως (κι ὂχι μόνον!), τὶ μέλλει γενέσθαι; Θὰ ξαναζήσουμε τὶς θλιβερὲς εἰκόνες τῆς γερμανικῆς κατοχῆς; Θὰ μαζεύουμε ἀπό τοὺς δρόμους νεκροὺς μὲ φουσκωμένες κοιλιὲς ἀπό τὴν πείνα;
Ἡ ἐλπίς σὰν ἐργαλεῖο, ἀχρηστεύει τὴν δράσι! Ἐλπίζοντας νὰ ἀλλάξῃ κάτι πρὸς τὸ καλλίτερον, ἀχρηστεύουμε κάθε μας ἱκανότητα γιὰ συμμετοχή καὶ ἀναζήτησι λύσεων. Ἲσως ὃλα νὰ πᾶνε κατ’ εὐχὴν! Ἐὰν ὃμως δὲν συμβῇ; Μὲ ποιὸν τρόπο θὰ ἀντιμετωπισθῇ ὁ κίνδυνος τῶν μαζικῶν θανάτων ἀπό πείνα;
Φυσικά τώρα ἒχουμε ἓνα ἀκόμη θέμα νὰ ἀντιμετωπίσουμε! Τότε εἲχαμε τὸν Γερμανό κατακτητή ποὺ ἀφαιροῦσε κάθε δικαίωμα διαβιώσεως στὸν πληθυσμό μέσῳ τῆς κατασχέσεως τῶν διατροφικῶν ἀποθεμάτων! Ἀλλὰ ἤμασταν μόνοι μας, δίχως ἐπί πλέον ἐπαίτες καὶ «φιλοξενουμένους»!
Τώρα, δίχως πρωτογενῆ παραγωγή, μὲ μερικὰ ἐκατομμύρια πεινασμένα στόματα ἐπί πλέον, τίθεται μὲ μεγαλύτερη ἀγωνία τὸ ἐρώτημα: «θὰ καταφέρουμε νὰ τὸ ξεπεράσουμε»;
Πιστεύω πὼς ΝΑΙ!! Ἐὰν φυσικὰ δραστηριοποιηθοῦμε ἐγκαίρως πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνσι! Τὴν ἐκ νέου διεκδίκησι καὶ φυσικά ἀνάπτυξιν τοῦ δικαιώματός μας στὴν πρωτογενή παραγωγή!
Ἀνεξαρτήτως πάντως τῆς ὀπτικῆς ποὺ ἒχει ὁ κάθε ἓνας ἀπό ἐμᾶς, καλό θὰ ἦταν νὰ ἐνισχύσουμε ὃποιες δράσεις ἒχουν ξεκινήσει πρὸς τὴν κατεύθυνσι τῆς δημιουργίας ἀστικῶν κήπων! Εἶναι τὸ παράθυρο ποὺ χρειαζόμαστε ὃλοι! Καὶ φυσικὰ θὰ λύσῃ πολλὰ προβλήματα! Ὃπως τὴν ἀδυναμία κάποιων πολιτῶν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἐπαρχία. (Δυστυχῶς, ἡ κοινωνικὴ τομὴ ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι πάρα πολύ μεγάλη!)
Τὸ πρώην ἀεροδρόμιον, οἱ παρυφές διαφόρων λόφων καὶ ὑψωμάτων, πολλές ἐγκαταλελειμένες πλατεῖες καὶ πάρκα, κάποιες ἐγκαταστάσεις τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, οἱ ταρᾶτσες μας καὶ οἱ ἐξῶστες μας, ἀκάλυπτοι χῶροι πολυκατοικιῶν καὶ κάθε χῶρος ποὺ τυγχάνει ἐλεύθερος, θὰ μποροῦσαν σὲ αὐτήν τήν φάσι, νὰ γίνουν ἐργαλεῖα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ μας στὴν παραγωγή. Ἀρκεῖ φυσικὰ νὰ εἶναι συλλογικὲς οἱ κινήσεις!
Τέλος, ἐπεί δὴ τὸ θέμα εἶναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ, καλό θὰ ἦταν νὰ ἀποχρωματισθῇ κάθε δράσις ἀπό κομματικὰ καπελώματα! Προέχει ὃλων ἡ κοινωνική συνοχή καὶ ἡ ἒξοδος ἀπό τὴν παγίδα ποὺ μᾶς ἒχουν ῥίξει κάποιοι!
Φιλονόη.
Παραθέτω ἓνα ἀντίστοιχον παράδειγμα ἀπό μίαν ἂλλην μεριά τοῦ πλανήτου, ποὺ «ξέχασε» τὰ μικροκομματικά καὶ πέρασε σὲ δράσεις! Παράδειγμα πρὸς μίμησιν! (Γιὰ κάποιους ποὺ ἲσως θελήσουν νὰ ἐκφέρουν ἀντιρρήσεις!)
Ροσάριο: Ἡ ἐπανάστασις τῶν ἀστικῶν κήπων.
” Η πόλη του Ροσάριο µάς ήταν µέχρι τώρα γνωστή κυρίως από το ποδόσφαιρό της (από τον Κίλι Γκονζάλες και τον Λουτσιάνο Φιγκερόα που έπαιζαν σε ευρωπαϊκές οµάδες). Σήµερα πια είναι γνωστή σε όλον τον κόσµο, από τότε που ο ΟΗΕ αναγνώρισε την επανάσταση των αστικών κήπων της ως µία από τις δέκα καλύτερες πολιτικές στον κόσµο για την καταπολέµηση της φτώχειας.”
Η κρίση φέρνει ανεργία, η ανεργία φέρνει απόγνωση και η απόγνωση µιζέρια. Μια πόλη στη Λατινική Αµερική όµως κατόρθωσε να σπάσει αυτήν τη ζοφερή αλληλουχία, µε µια αγροτική επανάσταση όχι πια στην ύπαιθρο, όπως τις είχαµε συνηθίσει αυτές τις επαναστάσεις, αλλά στο αστικό κέντρο. Το Ροσάριο είναι η τρίτη πόλη της Αργεντινής µε πληθυσµό 1,5 εκατοµµύριο κατοίκους. Στις παρυφές της εθνικής οδού που ενώνει την πόλη µε τον Μπουένος Αϊρες, ο ταξιδιώτης βλέπει σήµερα ανθρώπους να σκαλίζουν, να ποτίζουν και να µαζεύουν τη σοδειά σε µεγάλους οπωρώνες και λαχανόκηπους, τα προϊόντα των οποίων βοηθούν τις πιο ευάλωτες τάξεις της κοινωνίας να σταθούν στα πόδια τους. Ολοι αυτοί οι κήποι εντάσσονται στη στρατηγική της δηµοτικής αρχής για την ανάπτυξη της αστικής γεωργίας. Είναι ένα πρόγραµµα που γεννήθηκε πριν από δέκα χρόνια, µέσα από τις στάχτες και τα συντρίµµια που άφησε στη χώρα το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Οι διαθέσιµες αστικές και περιαστικές περιοχές δεν παραδόθηκαν σε εργολάβους για να γίνουν τσιµέντο, όπως συµβαίνει αλλού. Εγιναν δηµοτικοί κήποι. Η δηµοτική αρχή τις απέδωσε στουςπιο φτωχούς, προµηθεύοντάς τους ταυτόχρονα τα εργαλεία, τα υλικά και τους σπόρους για την καλλιέργειά τους. Μόλις αποχώρησαν οι γύπες, αφήνοντας πίσω τους ένα υποτιµηµένο νόµισµα και στρατιές ανέργων, από το 2002 έως το 2003 η δηµοτική αρχή του Ροσάριο έκανε µια καταγραφή των διαθέσιµων γαιών της πόλης. Και ενάµιση χρόνο αργότερα, µε απόφαση του δηµάρχου, αυτές οι γαίες εκχωρήθηκαν για την ανάπτυξη της αστικής γεωργίας. Κατανοώντας ότι η φτώχεια δεν είναι ένα µεµονωµένο αλλά ένα κοινωνικό πρόβληµα, ο δήµαρχος απάλλαξε τους καλλιεργητές από τους φόρους. Και διέθεσε ένα µηνιαίο επίδοµα για τους ανέργους ως κίνητρο για τη συµµετοχή τους σε αυτό το κοινωνικό πείραµα. Πάρα πολλοί από αυτούς προτίµησαν τους αστικούς κήπους από την ανέχεια. Και πουλάνε σήµερα τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές.
Στους αστικούς… κήπους του Ροσάριο, όπως γράφει η δηµοσιογράφος Σοφί Σαπέλ, υπάρχουν σήµερα περισσότεροι από 800 όµιλοι καλλιεργητών. Η ανάπτυξη της αστικής γεωργίας δεν άλλαξε ριζικά µόνο τη δική τους ζωή αλλά και τη ζωή των καταναλωτών, που απολαµβάνουν φθηνά και υγιεινά προϊόντα. Οταν πια κόπασαν τα απόνερα της κρίσης, κάποιοι από τους καλλιεργητές εγκατέλειψαν τους κήπους τους. Οµως, οι περισσότεροι συνεχίζουν. Οπως και η δηµοτική αρχή, που µένει πιστή στον στόχο της: να κάνει τηναστική γεωργία µια πηγή απασχόλησης καιένα µέσον για τη µείωση της φτώχειας.
Η πό λη του Ροσάριο µάς ήταν µέχρι τώρα γνωστή κυρίως από το ποδόσφαιρό της (από τον Κίλι Γκονζάλες και τον Λουτσιάνο Φιγκερόα που έπαιζαν σε ευρωπαϊκές οµάδες). Σήµερα πια είναι γνωστή σε όλον τον κόσµο, από τότε που ο ΟΗΕ αναγνώρισε την επανάσταση των αστικών κήπων της ως µία από τις δέκα καλύτερες πολιτικές στον κόσµο για την καταπολέµηση της φτώχειας.
Ροῦσσος Βρανᾶς,
ΝΕΑ, 7.1.11
Σημείωσις: Ὄμορφες οἱ τριανταφυλλιές, ἀλλὰ δὲν τρώγονται!
