Τον Kyabje Dudjom Rinpoche
Καθώς όλες οι εμπειρίες του πόνου και της ευτυχίας προέρχονται από τις πράξεις μας και καθώς η θετική ή αρνητική φύση αυτών των πράξεων εξαρτάται από το κίνητρό μας, γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ελέγχουμε το νου μας. Και όμως η υποταγή του νου μας δεν μπορεί να επιτευχθεί με την άσκηση φυσικής δύναμης πάνω του. Πρέπει να ελέγχουμε το νου μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε ικανοί να εγκαταλείψουμε μια πράξη μόλις την αναγνωρίσουμε ως επιβλαβή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το κακό που θα προκαλέσουμε στους άλλους στην πραγματικότητα το προκαλούμε σε μας τους ίδιους – αν και αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει βραχυπρόθεσμα.
Όταν αναδύεται μια σκέψή φέρνει κι άλλη μαζί της, και μετά και άλλη μία μέσα σε μια ατελείωτη αλληλουχία Εμείς πρέπει να σπάσουμε την αλυσίδα των σκέψεων αφήνοντας τες να διαλυθούν αφ’ εαυτών. Είναι αυτή η ίδια η αλυσίδα που μας εξαπατά εξ’ υπαρχής και αν δεν την σπάσουμε θα συνεχίσει να μας εξαπατά στο μέλλον.
Ο νους είναι η βάση απ’ όπου αναδύονται οι σκέψεις. Είναι αδύνατο να τις σταματήσει κανείς. Πρέπει να παραμείνουμε άνετοι, το σώμα καλά χαλαρωμένο, ήσυχοι προσέχοντας να μην ακολουθήσουμε τις σκέψεις, είτε καλές είτε κακές. Σ’ αυτή τη κατάσταση χαλαρότητας ο νους παρατηρεί το νου. Αν παραμείνουμε σ’ αυτήν την γαλήνια κατάσταση χωρίς να κάνουμε οποιαδήποτε προσπάθεια να κατακρατήσουμε τις σκέψεις μας του παρελθόντος ή τον μέλλοντος, βιώνουμε μια γαλήνια διαύγεια που μοιάζει με έναν ωκεανό χωρίς κύματα νους μας αναπαύεται στο νου
Αφήστε το νου σ’ αυτήν την κατάσταση, σαν μια καθαρή λίμνη. Πάνω στην επιφάνεια της (που δεν κινείται) θα εμφανιστεί μετά μια αλλαγή σαν μια απαλή αύρα που αναταράζει την επιφάνεια τον νερού.
Αυτό ονομάζεται «κίνηση» και αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παρασυρθεί απ’ αυτήν, θα ξεστρατίσουμε, όπως εξηγήσαμε και πιο πάνω. Αν δεν αναγνωρίζουμε την ακινησία θα μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε τη κίνηση. Στα βάθη του νου υπάρχει κάτι που είναι σε θέση να αναγνωρίζει την ακινησία και την κίνηση ταυτόχρονα Αυτό αποκαλείται Εγρήγορση.
Κατά τη διάρκεια του διαλογισμού δεν θα πρέπει ούτε να απορρίπτουμε ούτε να ακολουθούμε τη κίνηση. Έχοντας αναγνωρίσει την ακινησία μπορούμε κάθε φορά ν’ αφήνουμε το νου να επιστρέφει εκεί. Παραμένοντα σε ηρεμία όποτε κι αν συμβεί χώρα η αλλαγή, η κίνηση θα διαλυθεί αφ’ εαυτής, όπως το κύμα που σχηματίζεται στην επιφάνεια του ωκεανού και το οποίο υποχωρεί πάλι μέσα στον ωκεανό.
Προσπαθώντας να σταματήσουμε τη κίνηση όταν αυτή λαμβάνει χώρα τότε αυτό κάνει τη σκέψη ακόμα πιο ισχυρή. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να ανθιστάμεθα στη κίνηση, όταν πρέπει να επιστρέφουμε από την προηγηθείσα εμπειρία της ηρεμίας στην Εγρήγορση. Ακριβώς όπως όταν οι αναταράζομε το διαυγές νερό μιας λίμνης το θολώνουμε. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα διαύγειας αν οι σκέψεις είναι διαρκώς σε αναταραχή. Ο διαλογισμός που καλείται νοητική ηρεμία, είναι η βάση όλων των διαλογισμών. Χάρη σ’ αυτή τη πρακτική καταπραΰνουμε τον κατακλυσμό των σκέψεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν να αναδύονται σκέψεις, αλλά ότι αυτές δεν Θα μας επηρεάζουν πλέον ούτε Θα διαταράζουν την γαλήνη μας. Προς το παρόν οι σκέψεις που μας επιτίθενται είναι τόσο επιτακτικές, τόσο επίμονες που αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να τις ακολουθήσουμε.
Η πρακτική της νοητικής ηρεμίας σβήνει την επιθετικότητα των σκέψεων έτσι ώστε να γίνεται προοδευτικά ευκολότερο για μας να μην αποχωριστούμε την γαλήνη. Συνηθίζοντας σ’ αυτό θα καταλήξουμε να είμαστε τόσο χαλαρωμένοι στο διαλογισμό ώστε η επιθυμία να κινηθούμε θα εξαφανιστεί. θα μας κατακλύσει μια υπέροχη αίσθηση ευδαιμονίας και θα πρέπει να ευχόμαστε να μην εγκαταλείψουμε αυτήν την κατάσταση ποτέ. Ακόμα κι αν κάνουμε τη πρακτική στο σκοτάδι, τότε η άσκηση φέρνει την εμπειρία της πλήρους διαύγειας όμοιας με το φως που εμφανίζεται την αυγή.
Αν ασκούμαστε στο διαλογισμό, αυτές οι τρεις εμπειρίες: ευδαιμονία, διαύγεια και η κατάσταση του νου χωρίς σκέψεις σε κάποιο σημείο δεν θα αργήσουν να αναδυθούν. Αν δεν συμβεί αυτό τότε αυτό σημαίνει ότι είτε δεν ασκούμαστε σωστά, ή ότι δεν έχουμε ασκηθεί αρκετά. Ίσως ανακύψει η εμπειρία ενός σκοτεινιάσματος, ένα βαρύ συναίσθημα κατά τη διάρκεια αυτής της άσκησης, σαν να σκεπάζεται το κεφάλι μας με μια κουκούλα. Αυτό μοιάζει με τη κατάσταση της πλήξης όπου δεν υπάρχουν σκέψεις.
Αν ανακύψει αυτή η κατάσταση, θα πρέπει να τιναχτούμε, να ανακαθίσουμε, για να χτυπήσει η καρδιά μας με μεγαλύτερη ένταση και να κοιτάζουμε μάλλον προς τα επάνω παρά προς τα κάτω. Η καλλίτερη μέθοδος εξάλειψης εμποδίων κατά τη διάρκεια του διαλογισμού είναι αυτή της αφοσίωσης στο Λάμα,. Χάρη σ’ αυτό, ο νους μας γίνεται ένα με το νου του Λάμα. Εδώ δεν πρόκειται για την ανάμειξη ενός πράγματος με ένα άλλο, αλλά μάλλον ότι ρίχνω νερό μέσα στο νερό. Ακριβώς όπως ο χώρος που περικλείεσαι από τις παλάμες γίνεται ταυτόσημος με τον εξωτερικό χώρο μόλις ανοίξω τις παλάμες, έτστ επίσης δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του δικού μας νου και του Λάμα. Ο δικός του δεν είναι καλύτερος, ο δικός μας δεν είναι ακάθαρτος. Τέτοιες διαφορές δεν υπάρχουν. Αυτό στην πραγματικότητα είναι το μυστικό του διαλογισμού.
Αποσπάσματα από μια διδασκαλία που δόθηκε στο Παρίσι το 1976. δημοσιεύτηκε κατόπι της ευγενούς έγκρισης της Αυτού Εξοχότητας Kyabje Dudjom Rinpoche.
Πηγή: ΛΥΚΟΜΙΔΗΣ
