Οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση πως οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν κάποιοι αγέλαστοι, σοβαροφανείς και σκουντούφληδες δάσκαλοι. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν άνθρωποι εύθυμοι, κατά κανόνα αισιόδοξοι, χαμογελαστοί, που χαίρονταν τη ζωή σαν γνήσια παιδιά της φύσης. Ονόμαζαν «ηδονή» τη γλύκα της ζωής, και πίστευαν πως η χαρά και το γέλιο μάς απαλλάσσουν από το άγχος και τον φόβο, κάνουν καλό στην υγεία μας, παρατείνουν τη ζωή μας… Ο Αριστοτέλης έλεγε πως η μέρα που πέρασε χωρίς να γελάσουμε, είναι μέρα χαμένη. Κι ο Δημόκριτος, άνθρωπος του γέλιου και της διασκέδασης, είχε το παρατσούκλι «γελασίνος», δηλ. «γελαδερός». Στους Έλληνες άρεσαν τα αστεία και τα ευφυολογήματα. Τα θεωρούσαν ένδειξη πολιτισμού. Αλλά και οι θεοί τους δεν πήγαιναν πίσω. Οι περίφημοι «ομηρικοί γέλωτες» αναφέρονται στα γέλια που έκαναν οι Θεοί στον Όλυμπο… Έχετε σκεφτεί, γιατί τα πρόσωπα στις εικόνες του ισχύοντος δόγματος, δεν χαμογελούν ποτέ…;;; Δεν θέλει πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς γιατί συμβαίνει αυτό. Το ισχύον δόγμα νοιάζεται περισσότερο, όχι για τα καλά και τα κακά αυτής της ζωής, αλλά για την υποθετική μετά θάνατον σε κάποιο παράδεισο. Κουβαλώντας εκ γενετής το προπατορικό αμάρτημα (όπως πιστεύεται) πρέπει να εξαγνιστεί το πνεύμα για την μετά θάνατο ζωή. Αναπόφευκτα λοιπόν όλες οι μορφές που απεικονίζονται στις αγιογραφίες είναι πάντα άκαμπτες και αγέλαστες. Αυτή είναι άλλη μια διαφορά μεταξύ της θανατοκεντρικής και της ανθρωποκεντρικής κοσμοθέασης. Δυο κοσμοθεωρίες που όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν συναντώνται πουθενά.
Πηγή: ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ
