Το κοινοβουλευτικό αίσχος…

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ- ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Το κοινοβουλευτικό ΑΙΣΧΟΣ με τα «πόθεν έσχες» έχει λάβει, πλέον, επετειακή μορφή. Εορτάζεται κατ’ έτος με πολιτικές τυμπανοκρουσίες περί διαφάνειας, τυγχάνει ευρείας αναμεταδόσεως από τα συντεταγμένα μέσα ενημέρωσης και τις τετριμμένες αναλύσεις δημοσιογραφικών γραφίδων και, εν συνεχεία, ακολουθεί την πεπατημένη της λήθης και της σιωπής. Και του χρόνου…

Εφέτος, όμως, θα έπρεπε τα πράγματα να είναι διαφορετικά.

Διότι, ποια καλύτερη ευκαιρία μπορεί να αναζητήσει το απολύτως απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα, για να ανακτήσει μέρος της εμπιστοσύνης των πολιτών, από το να αναγκάσει, επιτέλους, τους ταγούς του να αποδείξουν πώς απέκτησαν τις περιουσίες που κατέχουν.

Τα πράγματα είναι απλά. Η πλειονότητα των βουλευτών ή εισήλθαν πάμπλουτοι στην πολιτική, οπότε το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως «η πολιτική αφορά τους πατρικίους», ή αβγάτισαν τις περιουσίες τους κατά τη διάρκεια της πολιτικής τους διαδρομής, οπότε ανακύπτει συντριπτικά το ερώτημα «πώς;».

Γιατί επιτυχημένοι επαγγελματίες δεν κατορθώνουν κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού τους βίου να αποκτήσουν τα εβδομήντα και βάλε ακίνητα του κ. Διαμανάκη;

Γιατί άλλοι δημοσιογράφοι με εκπομπές (στην ιδιωτική τηλεόραση, μάλιστα) δεν διαθέτουν το 1,5 εκατομμύριο ευρώ καταθέσεις της κυρίας Τσόκλη;

Γιατί οι γονείς οι δικοί μας δεν κατόρθωσαν να μας αφήσουν καμιά εξηνταριά χωράφια και οικόπεδα, όπως συμβαίνει με άλλους νεόκοπους βουλευτές, κάποιοι εκ των οποίων, μάλιστα, σιτίστηκαν επί πολλά έτη με αργομισθίες από το δημόσιο;

Γιατί λαμπροί επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου δεν διαθέτουν τους παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς πολιτικών, που έχουν εγκαταλείψει αρκετά πρόωρα -χάριν του υπουργικού θώκου- την ακαδημαϊκή καριέρα;

Σημειώνω πως ο πρόεδρος της Βουλής ξεκίνησε την πορεία του σ’ αυτό το κορυφαίο αξίωμα, πριν από ένα χρόνο, με πολλές υποσχέσεις. Ανοιξε ακόμα και λογαριασμό υπέρ των πτωχών – θυμάτων της κρίσης. Ανέχεται, όμως, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, αυτή την κοινοβουλευτική ασχημία με τα «πόθεν έσχες». Ουδείς έως τώρα έχει τολμήσει το απλούστατο: να ζητήσει να συγκριθούν οι περιουσίες των πολιτικών όταν ξεκινούν την κοινοβουλευτική διαδρομή τους με τις σημερινές περιουσίες τους.

Και να απαιτήσει να αιτιολογηθούν οι αγορές ακινήτων, οι υψηλές καταθέσεις, οι μετοχές (επ’ αυτού τίθεται και το θέμα της «εσωτερικής πληροφόρησης»), τα ομόλογα, οι off shore, καθώς και οι περίεργες μεταβιβάσεις στη σύζυγο ή οι γονικές παροχές.

Κι επειδή δεν γίνεται τίποτε απ’ όλα αυτά, η πολιτική θα συνεχίσει να σέρνεται σαν πρεζόνι. Αδύναμη, ανήμπορη και τρισάθλια…