ΤΙ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΕΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

(Απόσπασμα από το βιβλίο: Απολλώνιος  ο Μυστηριώδης  Άνθρωπος της Βίβλου)

Έχουν περάσει πάνω από δεκαέξι αιώνες από τότε που η Χριστιανική Εκκλησία έχει κηρύξει τη θρησκεία της στον κόσμο. Εν τούτοις όταν συλλογιζόμαστε τα φριχτά γεγονότα που έχουν συμβεί ανάμεσα σ’ αυτούς που δήλωναν «Χριστιανοί», κατά τη διάρκεια του πρόσφατου παγκόσμιου ολοκαυτώματος καταλήγοντας στο θάνατο ενός σημαντικού τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού, θα πρέπει να συμπεραίνουμε ότι υπάρχει κάτι το ριζικά λάθος σε μια θρησκεία, η οποία, παρ’ όλο που είχε κηρυχθεί και εφαρμοσθεί για τόσους πολλούς αιώνες, έχει οδηγήσει τους οπαδούς της σε μια τέτοια τρομερή κατάσταση συμβάντων, συμπεριλαμβανομένης και της μετατροπής αυτού του πλανήτη σε ένα τεράστιο σφαγείο ως αποτέλεσμα των μαζικών φόνων των Χριστιανών ενός έθνους από τους επίσης Χριστιανούς ενός άλλου έθνους, καθεμιάς παράταξης παρακινούμενης και ευλογούμενης από τους ιερείς της.

Και μια τέτοια κατάσταση έχει επικρατήσει στη Χριστιανοσύνη πάντοτε από τότε που η Χριστιανική Θρησκεία πρωτο-δημιουργήθηκε, οργανώθηκε και καθιερώθηκε το έτος 325 μ.Χ. από παγανιστές Ρωμαίους κληρικούς που συνεδρίασαν στη Σύνοδο της Νίκαιας. Κι αυτός που προΐσταται στη σύνοδο αυτή ήταν ο αρχι-φονιάς Κωνσταντίνος Αυτοκράτορας της Ρώμης, ο οποίος είχε δολοφονήσει, εν ψυχρώ, μια ντουζίνα από τους πιο κοντινούς συγγενείς του, ανάμεσά τους και η ίδια η σύζυγός του.

 Και η ιστορία του Χριστιανισμού δεν ήταν περισσότερο τιμητική από την αρχή της: από τότε που ο Κωνσταντίνος πρωτο-καθιέρωσε τον Χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της Ρώμης, η εκκλησία έχει γίνει υπεύθυνη για το θάνατο περισσότερων από πενήντα εκατομμύρια αθώων ανθρώπων, κάτω από την κατηγορία ότι ήταν αιρετικοί επειδή αρνήθηκαν να αποδεχτούν τα παράλογα δόγματα της – μαζί με περίπου τρία εκατομμύρια γυναίκες που κάηκαν ζωντανές ως «μάγισσες» σε συγκριτικά πρόσφατους καιρούς από άντρες που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους ως ιερείς της Χριστιανικής θρησκείας.

Τι θα σκεφτόταν ο ιδρυτής του Χριστιανισμού, ο ευγενικός Ναζωραίος και Πρίγκιπας της Ειρήνης για τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στους αιώνες στο όνομά Του, από μια εκκλησία που ισχυριζόταν ότι ήταν ο αντιπρόσωπός του στη γη – η Μαχητική Εκκλησία!

Τι θα σκεφτόταν επίσης για τα σαπισμένα πτώματα των πενήντα εκατομμυρίων πολυαγαπημένων του αδερφών που θανατώθηκαν από την ίδια εκκλησία επειδή αρνήθηκαν να δεχτούν τις ψευτιές της κι άντ’ αυτού προτίμησαν να ακολουθήσουν την Αλήθεια, της οποίας κι ο ίδιος ήταν ο μεγάλος υπέρμαχος; Και θα μπορούσε να αναμένεται μια εκκλησία, που η Ιερά Εξέτασή της έχει αφήσει τέτοιο μαύρο στίγμα πίσω της, να μας έχει προσφέρει γραπτά τεκμήρια (Καινή Διαθήκη) που θα γινόντουσαν αποδεχτά τοις μετρητοίς ως τα αυθεντικά λόγια ενός ανθρώπου που δίδασκε την ειρήνη, τη συγχώρεση και την καλοσύνη μάλλον αντί για αιματηρούς φόνους;

Και δεν θα μπορούσε να είναι δυνατόν ότι, όχι μόνο οι διδασκαλίες αλλά και η ιστορία της ζωής, ακόμη και το όνομα του Ναζωραίου να έχουν αλλαχθεί, κατά το πέρασμα των αιώνων, από τους εκκλησιαστικούς αντιγραφείς της Εκκλησίας της Ρώμης προς το συμφέρον των δογμάτων της και των φιλοδοξιών για εγκόσμιες εξουσίες; Επίσης δεν θα μπορούσε ο πραγματικός Ναζαρηνός ο ειρηνικός Εσσαίος, του οποίου η καλοσύνη και ο φιλειρηνισμός έχουν επεκταθεί και στο ζωικό βασίλειο, να έχει μετασχηματισθεί από τα κομματόσκυλα του Κωνσταντίνου, τους παγανιστές Ρωμαίους κληρικούς που έγιναν οι εκκλησιαστικοί πατέρες της Νίκαιας, σε έναν άλλο άνδρα – ονομαζόμενο «Ιησού Χριστό» – που ήταν περισσότερο αποδεκτός από τον αυτοκράτορά τους; Αυτή είναι η υπόθεση που αποδεικνύεται και είναι το αντικείμενο των επόμενων σελίδων, και αφιερώνεται στη ζωή και στις διδασκαλίες αυτού του άγνωστου άνδρα.

Δυο χιλιάδες χρόνια πριν, ένας μεγάλος δάσκαλος της ανθρωπότητας έκανε την εμφάνισή του στον κόσμο. Ήταν φιλόσοφος, κοινωνικός ηγέτης, δάσκαλος ηθικής, θρησκευτικός μεταρρυθμιστής και θεραπευτής. Από τη μια άκρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως την άλλη, όπου κι αν πήγαινε, του αποδίδονταν θεϊκές τιμές – από όλους, από τον πιο ταπεινό σκλάβο ως τον αυτοκράτορα. Ήταν αναμφίβολα ο μεγαλύτερος άνδρας της εποχής του, και η χρονολογία της γέννησής του και η περίοδος των δραστηριοτήτων του συμπίπτουν ακριβώς με αυτές του Χριστιανικού Μεσσία, εκτός από το ότι η ζωή του Απολλώνιου, της αδιάλειπτης εργασίας για την ανθρωπότητα, επεκτείνεται για περισσότερο από έναν αιώνα, στη διάρκεια του οποίου διατήρησε την υγεία του σώματός του και τη λαμπρότητα του μυαλού του ανεπηρέαστες από το πέρασμα του χρόνου. Ήταν ένα ανώτατο υπόδειγμα της ανθρώπινης τελειοποίησης, σωματικά, διανοητικά και πνευματικά. Πάνω από δεκαεφτά ναοί ανορθώθηκαν προς τιμήν του σε διάφορα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το πλήρες όνομά του ήταν Απολλώνιος ο Τυανέας.

Κανένας πιο θαρραλέος ανθρωπιστής και κοινωνικός επαναστάτης δεν έχει έρθει ποτέ σε αυτό τον κόσμο για να βοηθήσει το ανθρώπινο είδος και να το λυτρώσει από τη δυστυχία. Μόνος του ο ίδιος αψήφησε τους πιο ανηλεείς τυράννους που έχουν καθίσει ποτέ στο Ρωμαϊκό θρόνο – συμπεριλαμβανόμενου του Νέρωνα και του ακόμα πιο τρομαχτικού διαδόχου του, του Δομιτιανού. Ο Απολλώνιος ατρόμητα ταξίδεψε από τη μια άκρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην άλλη, υποκινώντας επαναστάσεις ενάντια στους τυράννους και εγκαθιδρύοντας «κομμουνιστικές» κοινότητες  ανάμεσα στους οπαδούς του, που έφεραν το όνομα των Εσσαίων, των πρώτων Χριστιανών. Κι όχι μόνο δεν περιορίστηκε σε αυτές τις κινήσεις στις Ρωμαϊκές επαρχίες, αλλά μπήκε κι ο ίδιος γενναία στη Ρώμη μετά αφού όλοι οι φιλόσοφοι είχαν εξοριστεί από την πόλη, κάτω από ποινή θανάτου, από το σκληρό Δομιτιανό.

 Εκεί ο ίδιος κατάγγειλε δυνατά τον τύραννο, πράγμα για το οποίο συνελήφθη και ρίχτηκε σε ένα μπουντρούμι, αναμένοντας σίγουρο θάνατο. Παρόλα αυτά κατάφερε να αποφύγει το θάνατο εξασφαλίζοντας την ελευθερία του χάρη στο θαυμάσιο λόγο του προς υπεράσπισή του και στις εκπληκτικές δυνάμεις του νου του.

Δυο αιώνες μετά το Δομιτιανό, ο εκφυλισμένος Κωνσταντίνος κάθισε στο θρόνο της Ρώμης. Ενώ οι προηγούμενοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες μισούσαν τον Απολλώνιο λόγω των επαναστατικών και κομμουνιστικών δραστηριοτήτων του, ο Κωνσταντίνος τον μισούσε ειδικότερα για τις Πυθαγόρειες διδασκαλίες του – την αυστηρή του υπ0εράσπιση υπέρ της χορτοφαγίας, της αποχής από το αλκοόλ και της εγκράτειας. Ο Κωνσταντίνος απολάμβανε το κόκκινο κρέας, το ρέον κρασί και τις όμορφες γυναίκες των μεσονύχτιων οργίων του, υπερβολικά πολύ, για να είναι πρόθυμος να δεχτεί τη θρησκεία της οποίας ο Απολλώνιος ήταν η αναγνωρισμένη κεφαλή – μια θρησκεία την οποία εισήγαγε από την Ινδία, βασισμένη στις αρχές του Κρίσνα και του Βούδα και έφερνε το όνομα του Εσσαϊκού Χριστιανισμού. Ήταν γι’ αυτό το λόγο που ο Κωνσταντίνος κατεύθυνε τα στρατεύματά του να εξολοθρεύσουν τους απόγονους των Εσσαίων οπαδών του Απολλώνιου, οι οποίοι ήταν γνωστοί ως Μανιχαίοι.

Διαπιστώνοντας πως η θρησκεία της Ρώμης βρισκόταν σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης που έχανε καθημερινά τον έλεγχό της στις μάζες, ενώ παράλληλα η λατρεία του Απολλώνιου και οι κομμουνιστικές κοινότητες των Μανιχαίων οπαδών του, παρά τις σοβαρές διώξεις, εξαπλωνόταν ακόμη, απειλώντας τα κατεστημένα συμφέροντα της Ρώμης, οι οπαδοί του Κωνσταντίνου, οι παγανιστές ιερείς της Ρωμαϊκής θρησκείας, αποφάσισαν να συγκαλέσουν συνέδριο στη Νίκαια το έτος 325 μ.Χ., με σκοπό την ίδρυση μιας νέας θρησκείας. Αποφάσισαν να εξαγοράσουν τη δημοτικότητα που απολάμβαναν οι οπαδοί του Απολλώνιου, να σφετεριστούν τις βασικές αρχές τους (αλλάζοντάς τις ώστε να μπορέσουν να γίνουν αποδεκτές από τον Κωνσταντίνο), και να αντικαταστήσουν το φιλόσοφο Απολλώνιο, του οποίου ο εγκρατής Πυθαγορισμός ήταν τόσο γνωστός και τόσο μισητός από τον αυτοκράτορά τους, από ένα υπερφυσικό μεσσία του οποίου οι διδασκαλίες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο αποδεκτές από εκείνον.

 Έτσι στη θέση του Απολλώνιου από τα Τύανα τοποθέτησαν τον πρόσφατα δημιουργημένο σωτήρα τους, τον οποίο ονόμασαν «Ιησού Χριστό», και ο οποίος, τότε και εκεί, πρωτο-συνελήφθη και δημιουργήθηκε στα μυαλά των Ρωμαίων ιερέων που αργότερα έγιναν γνωστοί ως οι Εκκλησιαστικοί Πατέρες της Νίκαιας.

Μόλις ο Ιησούς τοποθετήθηκε στη θέση του Απολλώνιου, το επόμενο καθήκον των Ρωμαίων κληρικών ήταν να καταστρέψουν όλα τα έγγραφα που αφορούσαν τον Απολλώνιο και τους πρώιμους Εσσαίους-Χριστιανούς οπαδούς του κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων, έτσι ώστε ο κόσμος θα βρισκόταν εν δυνάμει για πάντα στο σκοτάδι όσον αφορούσε αυτή την τεράστια απάτη, και θα αναγκαζόταν να πιστεύει ότι ο Ιησούς και η Χριστιανική θρησκεία προχρονολόγησαν τη δημιουργία τους τρεις αιώνες πριν την πραγματική τους δημιουργία.

Αυτή ήταν η αιτία που η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας καθώς και άλλες αρχαίες βιβλιοθήκες κάηκαν, έτσι ώστε, όλα εκείνα τα βιβλία που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια ή αναφέρονταν στους τρεις πρώτους αιώνες της εποχής μας, να καταστρέφονταν ολοκληρωτικά. Τόσο καλά πέτυχαν οι κληρικοί να εξαλείψουν τέτοια έγγραφα ώστε, για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, ο κόσμος έχει κρατηθεί στο σκοτάδι όσον αφορά το γεγονός ότι ο Απολώνιος ο Τυανέας ήταν ο αναγνωρισμένος παγκόσμιος διδάσκαλος του πρώτου αιώνα, και ότι κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων, και πριν εφευρεθεί από τη Σύνοδο της Νίκαιας σαν εναλλακτικός μεσσίας στη θέση του Απολλώνιου, κανένας άνδρας ως Ιησούς Χριστός δεν ήταν γνωστός ή είχε αναφερθεί ποτέ από κανέναν.

Δεν έχει υπάρξει καμιά μεγαλύτερη πολιτισμική καταστροφή που να έχει ποτέ συμβεί από τότε που ο Χριστιανικός όχλος έβαλε φωτιά στα χειρόγραφα και στα βιβλία της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, με σκοπό να καταστρέψει όλες τις καταχωρήσεις για τον Απολλώνιο τον Τυανέα, έτσι ο κόσμος να μείνει για πάντα αδαής για την ύπαρξή του και την αντικατάστασή του από τον προηγουμένως μη υπαρκτό και άγνωστο Ιησού. Μα ευτυχώς ένα συγκεκριμένο βιβλίο σώθηκε – το Απαγορευμένο Βιβλίο – κι αυτό ειδικά που από όλα τα βιβλία, σ’ αυτή τη μεγάλη βιβλιοθήκη, ήταν αυτό που φοβόντουσαν περισσότερο. Ήταν «Η Ζωή του Απολλώνιου Τυανέα» από το βιογράφο του, τον Φιλόστρατο.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε μυστικά στην Εγγύς Ανατολή για ασφάλεια. Και για περισσότερο από χίλια χρόνια διασώθηκε στα Αραβικά έθνη, παρά τις όλες προσπάθειες των σταυροφόρων – λόγω των συμφερόντων του Παπισμού – να το καταστρέψουν.

Με κάποιον τρόπο, πριν από τέσσερις αιώνες περίπου, αυτό το απαγορευμένο βιβλίο πρωτο-εισήχθηκε στην Ευρώπη από την Ανατολή. Δεν ήταν όμως παρά το 1801 που έγινε η πρώτη πλήρης μετάφρασή του στα αγγλικά από τα λατινικά, παρά τις αντιστάσεις του κλήρου, ο οποίος, αν και δεν ήταν πια ικανός να καταστείλει την έκδοσή του, κατάφερε να το κρατήσει ξεχασμένο και να διατηρήσει την ίδια άγνοια του κόσμου για τον Απολλώνιο και την ιστορική του σπουδαιότητα που επικρατούσε και στο Μεσαίωνα.

Τόσο καλά το κατάφεραν που, αν και μετά την εμφάνιση της πρώτης μεταφρασμένης έκδοσης της βιογραφίας του Απολλώνιου που έγραψε ο Φιλόστρατος, δοσμένη από τον Blount στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, το όνομα του Απολλώνιου ήταν στο στόμα του κάθε καλλιεργημένου Άγγλου, τώρα, έναν αιώνα αργότερα, είναι σχεδόν τελείως άγνωστος, ακόμη και στους ακαδημαϊκούς κύκλους.

Τα απομνημονεύματα των δραστηριοτήτων του έχουν παραλειφθεί από τις ιστορικές εργασίες και από τα εκπαιδευτικά προγράμματα των μαθημάτων.

Έτσι, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο μεγαλύτερος άνθρωπος του δυτικού κόσμου κατά τις δυο τελευταίες χιλιετηρίδες, έχει αφαιρεθεί τελείως από τις σελίδες της ιστορίας.