Μόλις τον Φεβρουάριο του 1994 εδεήθη έν τέλει ο τότε πολιτικός κόσμος να αναγνωρίσει επιτέλους το ολοκάυτωμα και την θυσία του ποντιακού ελληνισμού και της σωρίας των εγκλημάτων εναντίον του, απο το κεμαλικό καθεστώς και την εγκληματική συμμορία των νεοτούρκων (αλλά και τις αντίστοιχες συμμορίες των νεοελλήνων απο την εδή μεριά του Αιγαίου) οι οποίοι προέβησαν σε τέτοιου είδους έκτροπα απο αυτά τα οποία δεν μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη λογική στέλνωντας στον θάνατο,άλλες φορές αστραπιαία άλλες πάλι αργά και βασανιστικά, 353.000 ψυχές επιβεβαιωμένα, κατά την περίοδο 1916-1923 και ολοκληρώνοντας το μεγάλο σχέδιο του ξεριζωμού των ποντίων απο τις πατρογονικές τους εστίες,καθώς και την υφαρπαγή του πλούτου του, ο οποίος υπήρξε μεγάλος και άλλαξε χέρια αναγκαστικώς πολλές φορές έν μία νυκτί.
Κάνοντας μία μικρή λοιπόν ιστορική αναφορά στις διώξεις αυτού του μεγάλου, δραστήριου αλλά και τόσο βαθιά προδομένου κομματιού του ελληνισμού το οποίο είχε την ατυχία να… κατοικεί σε ένα τόσο νευραλγικό κομμάτι γής, θα δούμε οτι λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, μόλις το 1461 ξεκινούν τα πρώτα κύμματα εκφοβισμού, δολοφονιών και γενικώτερα συστηματικών διώξεων τον ποντίων απο τις ιδιαίτερες τους πατρίδες με την άλωση της τραπεζούντας το ίδιο έτος, ενώ στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου, ξεκινούν οι καταστροφές και οι επιθέσεις ενάντια στους χριστιανικούς πλυθησμούς γενικότερα, για να καταλήξουν δυστυχώς απο το 1908 και εντέυθεν με την ανάπτυξη του κινήματος των νεοτούρκων και κατά συνέπεια του τουρκικού εθνικισμού και να ολοκληρωθούν “επίσημα” πλέον όπως γνωρίζουμε στις αρχές του 20ου αιωνα με την φοβερή μικρασιατική καταστροφή που έφερε πάνω απο 1.500.000 προσφυγες στην ήδη αδύναμη οικονομικά και κουρασμένη απο τους πολεμους μητροπολιτική ελλάδα, πεινασμένους, κατατρεγμένους, προδομένους απο όλους και πολλές φορές δακτυλοδικτούμενους απο τους εδώ “καθαρούς¨ έλληνες, σαν κάτι άσχημο και απρόσκλητο λές και όλοι εκείνοι ήθελαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και μάλιστα υπό τις συνθήκες υπό τις οποίες αναγκάστηκαν να το κάνουν.
Τα μέσα επίτευξης του σκοπού μιάς τέτοιας εξόντωσης που μεταχειρίστηκαν οι γείτονες πολλά και διάφορα απο ύπουλα όπως ο οικονομικός πόλεμος, διατάξεις είς βάρος του συγκεκριμένου και μόνο κομματιού του πλυθησμού, μέχρι και καθαρές δολοφονίες, τάγματα εργασίας, βιασμοί, λεηλασίες και οτι άλλο πιο άρρωστο μπορεί κάποιος (αν μπορεί τελικά να το κάνει) να βάλει με το μυαλό του , με πρωταρχικό στόχο των εκτουρκισμό της περιοχής αλλα και την αρπαγή των περιουσιών μιάς τέτοιας πλούσιας κοινότητας όπως των ποντίων.
Φυσικά τα βάσανα και οι καημοί αυτών των ανθρώπων δεν σταμάτησαν με το απλώς να γλιτώσουν την ζωή τους απο το μαχαίρι του τούρκου το 1922, αλλά τουναντίον συνεχίστηκαν και συνεχίζονται ακόμα και σήμερα απο τους εδώ εκμμεταλευτές του πόνου και των ονείρων ενός λαού υπερήφανου,εργατικού,φιλότ ιμου που στην ουσία έχω την εντύπωση οτι όσα χρόνια και να περάσουν πάντοτε θα αισθάνεται οτι με την εκδίωξη του απο τις πατρογονικές εστίες η ζωή του δεν θα είναι ποτέ η ίδια οσο και καλύτερη η χειρότερη να είναι απο εκεί.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά δεν θα έπρεπε να λείπει και μία αναφορα με αφορμή αυτήν την γενοκτονία την οποία και “εορτάζουμε¨ στις 19 μαίου, γιατί την συγκεκριμένη ημερομηνία το 1919 ο Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμσούντα και έρχεται σε επαφή με τις εκεί ομάδες οι οποίες θα αναλάβουν εγκληματική δράση λίγο αργότερα, στην άλλη μεγαλύτερη γενοκτονία των ημερών μας η οποία και στρέφεται οχι μόνο εναντίον του ποντιακού ελληνισμού αλλά του ελληνισμού γενικότερα και χρησιμοποιώντας παρόμοιες μεθόδους (ίσως πιό “επιστημονικές¨ για την ώρα και οχι τόσο βάναυσες) οδηγεί στον πνευματικό θάνατο το ελληνικό έθνος εδώ και πολλές δεκαετίες με απόγειο μάυρης δόξης τους σημερινούς καιρούς.
Αυτό το μπόλιασμα του έθνους μας με κάθε λογής σάπιο χαρακτηριστικό έξωθεν φερμένο,η αποχάυνωση του κόσμου καθώς και η καταρράκωση του εθνικού και κοινωνικού ιστού και του φρονήματος του, προς μία κοινωνία άοσμη,άγευστη και άχρωμη είναι μία μορφή φοβερά ύπουλης γενοκτονίας η οποία και μετέρχεται τα τελειότερα μέσα προς την επίτευξη του σκοπού της και σαφώς και αποτελεί την ασθένεια των καιρών μας και μάλιστα πρόκειται για μία ασθένεια σχεδόν ασυμπτωματική που νεκρώνει τα πάντα και σχεδόν ποτέ δεν γίνεται αντιληπτή εγκαίρως.
Μία τέτοια κατάσταση ζούμε απέναντι σε έναν εχθρό ο οποίος είναι πολύ καλά κρυμμένος και θα κάνει την εμφάνιση του όταν πλέον θα είναι πολύ αργά για όλους είτε είναι ακόμα υγιείς είτε προσβεβλημένοι απο αυτήν να αντιδράσουν.
Ο ορισμός του όρου γενοκτονία έχει να κάνει με την μεθοδευμένη και συστηματική εξόντωση μιάς εθνικής,φυλετικής η θρησκευτικής ομάδας και είναι αυτό ακριβώς το οποίο συμβαίνει τώρα στην χώρα, οπότε ας σταματήσουμε πλέον να “εορτάζουμε¨ καθαρά εθιμοτυπικά τέτοιες επετείους και ας τις λάβουμε σοβαρά υπόψιν για το καλό του έθνους των ελλήνων, μιάς και οι αρχές λειτουργίας ενός τέτοιου διβρωτικού συστήματος είναι πάντοτε οι ίδιες και ας μην ξεχνούμε ποτέ πως ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι και οι έλληνες είναι δυστυχώς για κάποιους πολλά…
του Νικηφόρου Βυζαντινού*
————————–
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Ελευθερη Ωρα”
