Ο Θεόφιλος Αντιοχείας συνέγραψε τρία βιβλία με τίτλο «Προς Αυτόλυκον»:
• «Τι δε ωφέλησε τον Άρατο η σφαιρογραφία του κοσμικού κύκλου η αυτούς που είπαν όμοια πράγματα μ' αυτόν, πλην της κατ' άνθρωπον δόξας, την οποίαν εκέρδισαν όχι κατ' αξίαν ; Τι αληθές είπαν; η τι ωφέλησαν τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή η τους άλλους τραγωδιογράφους οι τραγωδίες, τον Μένανδρο και τον Αριστοφάνη και τους λοιπούς κωμικούς οι κωμωδίες η τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη οι ιστορίες τους η τον Πυθαγόρα τα άδυτα αγιαστήρια και οι στήλες του Ηρακλέους η τον Διογένη η κυνική φιλοσοφία η τον Επίκουρο το δόγμα ότι δεν υπάρχει θεία πρόνοια η τον Εμπεδοκλή η διδασκαλία της αθεότητας η τον Σωκράτη ο όρκος εις τον Κύνα;.. Γιατί πέθανε εκουσίως, ποιόν και ποιάς φύσεως μισθό ήλπιζε, ότι θα λάβη μετά θάνατον; Τι δε ωφέλησε τον Πλάτωνα η παιδεία, την οποία διεμόρφωσε, η τους άλλους φιλοσόφους τα δόγματά τους…; Αυτά λέμε, για να επιδείξουμε την ανωφελή και άθεη διάνοιά τους. Όλοι αυτοί, αγαπήσαντες την κενή και μάταιη δόξα, ούτε αυτοί εγνώρισαν την αλήθεια ούτε άλλους βεβαίως προέτρεψαν προς την αλήθεια » (βιβλ. Γ , παρ. 2-3).
• «Πλάτων δε, ο δοκών Ελλήνων σοφώτερος γεγενήσθαι, εις πόσην φλυαρίαν εχώρησεν » (βιβλ. Γ , παρ. 16).
• «(Οι Έλληνες σοφοί) ουχί και περί σεμνότητος πειρώμενοι γράφειν ασελγείας … εδίδαξαν επιτελείσθαι…;» (βιβλ. Γ , παρ. 3).
• «Υπό δαιμόνων δε εμπνευσθέντες (σ.σ. οι Έλληνες ποιητές) και υπ' αυτών φυσιωθέντες (= αλαζονευθέντες ) α είπον δι' αυτών είπον· φαντασία και πλάνη ελάλησαν · και ου καθαρώ πνεύματι αλλά πλάνω» (βιβλ. Β , παρ. 8).
• «Αλλά και περί της κοσμολογίας ασύμφωνα αλλήλοις και φαύλα (=πρόστυχα) εξείπον» (βιβλ. Β , παρ. 8).
• «Πολλοί λοιπόν απ' τους (Έλληνες) συγγραφείς εμιμήθησαν (τους Εβραίους) και ηθέλησαν να συντάξουν διήγησιν περί τούτων και λαμβάνοντας από εδώ (από την Βίβλο) τις αφορμές είτε περί της κτίσεως του κόσμου είτε περί της φύσεως του ανθρώπου δεν διετύπωσαν ούτε καν ένα σπινθήρα άξιο της αλήθειας. Φαίνεται δε, ότι τα υπό των φιλοσόφων η συγγραφέων και ποιητών λεγόμενα είναι αξιόπιστα εξ απόψεως εκφραστικού καλλωπισμού· αλλ' ο λόγος τους δεικνύεται μωρός και κενός, καθ' όσον η φλυαρία τους είναι άφθονη, δεν ευρίσκεται δε σ' αυτά η τυχόν υπάρχουσα αλήθεια» (Β, 12).
• «Των προφητών μεταγενέστεροι γενόμενοι οι ( Έλληνες) ποιηταί και φιλόσοφοι έκλεψαν εκ των Αγίων Γραφών» (Α, 14).
• «Αλλά και όλοι οι νομοθέτες ευρίσκονται να νομοθετούν μεταγενέστερα. Εάν αναφέρη κανείς τον Σόλωνα τον Αθηναίο, αυτός έζησε κατά τους χρόνους των βασιλέων Κύρου και Δαρείου, κατά τον χρόνο του προειρημένου προφήτου Ζαχαρίου, ζήσαντος πολλά έτη μεταγενέστερα (του Μωυσέως). Εάν αναφέρη κανείς τους νομοθέτες Λυκούργο, Δράκοντα η Μίνωα, προηγούνται τούτων σε αρχαιότητα τα ιερά μας (=εβραϊκά) βιβλία» (Γ 23).
• «(Οι Έλληνες ήσαν ) άθλιοι και δυσσεβέστατοι και ανόητοι… και φιλοσοφήσαντες ματαίως» (Γ, 18).