«Η ένωση του άντρα και της γυναίκας μοιάζει με το σμίξιμο του ουρανού και της γης. Το σωστό σμίξιμό τους είναι εκείνο που χαρίζει στον Ουρανό και τη Γη την αιωνιότητα. Οι άνθρωποι έχασαν αυτό το μυστικό, γι αυτό κι έγιναν θνητοί. Μόλις όμως το γνωρίζουν ξανοίγεται μπρος τους η Ατραπός της Αθανασίας.»
Shang – Ku – San – Tai
«Εδώ σε τούτο το σώμα βρίσκονται τα ιερά ποτάμια. Εδώ είναι ο ήλιος και το φεγγάρι και όλοι οι άγιοι τόποι. Πουθενά δε συνάντησα άλλο ναό τόσο ευλογημένο όσο το ίδιο μου το σώμα.»
ΣΑΡΑ ΧΑ ΝΤΟΧΑ
«Η σεξουαλική εμπειρία δεν φανερώνει ολόκληρο το μεγαλείο της παρά μόνο σ’εκείνους που ατενίζουν τον κόσμο γενικά με καινούριο τρόπο. Από την άλλη, η σεξουαλική σχέση είναι μια κατάσταση που διευκολύνει αρκετά το πλήρες άνοιγμα του είναι, αφού είναι η πιο κοινή και δραματική περίπτωση ένωσης του εαυτού μας με κάποιον άλλον. Αλλά για να γίνει ένα μέσο μύησης για το Ενιαίο Σώμα του Σύμπαντος, χρειάζεται μια στοχαστική προσέγγιση. Αυτό δεν θα πει αγάπη χωρίς επιθυμία, με την έννοια της αγάπης χωρίς χαρά, αλλά αγάπη που δεν την προκαλεί κανείς με επινόηση ή με τη θέλησή του για να ξεφύγει από τη συνηθισμένη αίσθηση του κενού που συνοδεύει το αποκομμένο εγώ.
Αντί να πούμε ότι μια τέτοια σχέση υπερφαλαγγίζει το «απλό σεξ», ίσως θα έπρεπε να πούμε ότι η σεξουαλική επαφή διαποτίζει κάθε πλευρά της σχέσης, απλώνοντας τη θέρμη της στην εργασία και τη συνομιλία, δηλαδή έξω από την περιοχή της σωματικής συνουσίας. Ο σεξουαλισμός δεν είναι ένα ξεχωριστό διαμέρισμα της ανθρώπινης ζωής. Είναι μια ακτινοβολία που διαπερνά όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά που εντείνεται ιδιαίτερα σε ορισμένα σημεία. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο σεξουαλισμός είναι μια νύξη για τη χαρά που υπάρχει στην ίδια τη ζωή, στη βασική ταυτότητα και ενότητα του ανθρώπου με το σύμπαν. Αλλά αυτή η χαρά είναι συνήθως απωθημένη μέσα μας και η ενότητα με το σύμπαν αβίωτη.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ικανοποιητικά μια τέτοια σχέση, όπως επιχειρούν να κάνουν τα εγχειρίδια της σεξουαλικής υγιεινής, σαν να ήταν θέμα τεχνικής. Είναι αλήθεια ότι τόσο στον Ταοϊσμό όσο και στον Ταντρικό Βουδισμό υπάρχει κάτι που μοιάζει με τεχνική της σεξουαλικής επαφής, αυτό όμως, όπως και τα «μυστήρια», είναι το εξωτερικό και ορατό σημάδι μιας εσωτερικής στάσης, αφού έρχεται μόνη της και αβίαστα στους εραστές που ζουν την αγάπη τους στοχαστικά, που δεν βιάζονται να αρπάξουν κάτι απ’αυτήν.»
(…)
«Σύμφωνα με τον Ταντρικό συμβολισμό, η ενέργεια της Κουνταλίνι διεγείρεται, αλλά συνήθως σπαταλιέται στη συνηθισμένη σεξουαλική δραστηριότητα. Μπορεί, όμως, να μεταμορφωθεί σε ένα παρατεταμένο αγκάλιασμα που ανακόπτει τον αντρικό οργασμό και διοχετεύει τη σεξουαλική ενέργεια στη στοχαστική ενατένιση του Θείου μέσα στη γυναίκα. Γι αυτό οι εραστές κάθονται στοχαστικά σταυροπόδι. Η γυναίκα μαγκώνει τη μέση του άντρα με τους μηρούς της ενώ τα χέρια της τα ρίχνει γύρω στο λαιμό του. Είναι φανερό ότι μια τέτοια στάση δεν επιτρέπει καμιά κίνηση. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μείνουν και οι δυο ακίνητοι, παρατείνοντας τον εναγκαλισμό τους έτσι ώστε η ανταλλαγή των ουσιών τους να μην είναι ενεργητική αλλά παθητική και δεχτική. Δεν κάνουν τίποτα για να διεγείρουν τη σεξουαλική ενέργεια. Απλώς της επιτρέπουν να ακολουθήσει τη δική της ροή χωρίς να την αδράξουν ή να την εκμεταλλευτούν με τη φαντασία ή με τη θέληση. Ο νους και οι αισθήσεις τους δεν είναι αφημένες στη φαντασία. Απλώς παραμένουν ανοιχτές σε «εκείνο που είναι» χωρίς να προσπαθήσουν να επέμβουν.
Η βασική αρχή είναι να μείνει αδιατάραχτη η συνείδηση από την επιθυμία της ηδονής. Έτσι οι αισθήσεις δεν συλλαμβάνουν ένα παραμορφωμένο και κερματισμένο όραμα του κόσμου.
Αν ο νους και οι αισθήσεις είναι ανοιχτές, η σεξουαλική αγάπη με αυτό το πνεύμα είναι μια αποκάλυψη.Η στοχαστική αγάπη δεν είναι θέμα τεχνικής. Γιατί δεν έχει καθορισμένο σκοπό. Δεν υπάρχει τίποτα που να πρέπει κανείς να κάνει για να πετύχει κάποιον σκοπό. Εκείνο που χρειάζεται είναι η επίγνωση ολόκληρης της σχέσης του ανθρώπου με το σύμπαν και της θέσης του μέσα σ’αυτό.
Και τότε η απλή αναμονή φέρνει τη μεγαλύτερη ανταμοιβή της. Αν δεν γίνει καμιά προσπάθεια για οργασμό, η αμοιβαία επαφή γίνεται ένας αγωγός της πιο ζωηρής ψυχικής ανταλλαγής. Η αίσθηση της ενότητας με το αγαπημένο πρόσωπο γίνεται ιδιαίτερα έντονη, αν και η κατάσταση μοιάζει με μια νέα ενότητα ανάμεσά τους, με μια ζωή εντελώς δική της. Αυτή η ζωή – θα μπορούσαμε να την πούμε Τάο – τους βγάζει από τον εαυτό τους. Έτσι νιώθουν πως και οι δυο μαζί μεταφέρονται σε ένα ρεύμα ζωτικότητας, παγκόσμιο ή αστρικό, επειδή δεν είναι πια αυτό που «εσύ» ή «εγώ» κάνουμε. Τα συναισθήματα, που στο κορύφωμα της επαφής μπορεί να νομίσει κανείς ότι είναι το απόγειο του πόθου, δεν είναι παρά η έκσταση της ευδαιμονίας που συνοδεύει το βίωμα της σχέσης, αντίθετα με την απομόνωση του εγώ. Η αίσθηση της μεταφοράς έξω από τον εαυτό μας εκφράζεται επίσης και με ευθυμία, ιδιαίτερα όταν το βίωμα, συνοδεύεται από μιαν έντονη αίσθηση πληρότητας.
Η άχρονη ποιότητα της ένωσης δεν κερδίζεται με την υπομονή ή με τη διάρκεια, αλλά με την απουσία κάθε σκοπού και κάθε βιασύνης. Ο τελικός οργασμός, που ούτε τον επιδιώκουν οι εραστές ούτε τον εμποδίζουν, έρχεται μόνος τους και δεν είναι μια πράξη, αλλά μια δωρεά κι ένα χάρισμα. Όταν έρθει ο οργασμός σε μια κατάσταση ανοιχτών αισθήσεων και αισθημάτων, δεν είναι απλώς μια εκσπερμάτωση, αλλά μια έκρηξη που οι πιο μακρινές σπίθες της είναι τα άστρα.
Όσοι βρίσκουν υπερβολική αυτή την περιγραφή αρνούνται να δουν οτιδήποτε το μυστικιστικό ή θείο με αυτή την πράξη. Αλλά με το να μεταχειρίζονται αυτή τη στιγμή σαν έναν κτηνώδη σπασμό, φανερώνουν το τεράστιο χάσμα που τους χωρίζει από τη ζωή. Σε αυτό ακριβώς το ακραίο σημείο μπορεί να ανακαλύψει κανείς ότι το σωματικό και το πνευματικό είναι ένα. Διαφορετικά ο μυστικισμός μας είναι νοσηρός συναισθηματισμός και στείρα αγνότητα και ο σεξουαλισμός μας χυδαιότητα.»
Σοφία Άντζακα – Ιερος Γαμος 1
