Τα Κέντρα του παγκόσμιου διεθνισμού, που βιάζουν ασύστολα τη συλλογική αυτοσυνειδησία είναι τα εξής πέντε:
Α) Η Ιερουσαλήμ, η οποία είναι, όχι μόνο το θρησκευτικό Κέντρο του Ιουδαϊσμού, αλλά και η πόλη που αποτελεί το κέντρο του κόσμου, ο οποίος (κόσμος) ενώνεται με το θεό.
Β) Η Ρώμη, η οποία είναι, όχι μόνο το θρησκευτικό Κέντρο του Ρωμαιοκαθολικισμού, αλλά και η πόλη που αποτελεί το κέντρο του κόσμου.
Γ) Η Μόσχα, η «Τρίτη Ρώμη», η οποία, κατά την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, αποτελεί το θρησκευτικό Κέντρο, όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και της Χριστιανοσύνης συνολικά.
Δ) Η Μέκκα, η οποία είναι το θρησκευτικό κέντρο του Ισλάμ, που ταυτόχρονα αποτελεί και την Ιερή Πόλη- κέντρο του παγκόσμιου Ισλαμισμού- μουσουλμανισμού.
Απ’ αυτά τα τέσσερα κέντρα, που δεν είναι απλά θρησκευτικά, αλλά ταυτόχρονα πολιτικά και οικονομικά, ποδηγετείται ο κόσμος σήμερα, που το καθένα απ’ αυτά θέλει να επικρατήσει και εξουσιαστικά όλου του κόσμου, με επιδίωξή τους τον διεθνισμό -οικουμενισμό. Με άλλα λόγια, όλα αυτά τα θρησκευτικό -πολιτικά και οικονομικά κέντρα επιδιώκουν τη σταδιακή κατάργηση των μικρών εθνών και τον μετασχηματισμό τους σε μια ενιαία οικουμενική θεοκρατική κοινωνία, δηλαδή ο κόσμος να γίνει: Μία ποίμνη και εις ποιμήν», με την υπόσχεση από μέρους τους μιας ουράνιας θεϊκής δικαιοσύνης, που όμως αυτή η δικαιοσύνη είναι μόνο επίφαση, διότι δικαιοσύνη, χωρίς ελευθερία και δημοκρατία, δεν μπορεί να υπάρξει. Η μία ποίμνη είναι οι λαοί στο σύνολό τους και ο ένας ποιμήν η δικτατορία της παγκόσμιας θεοκρατικής ολιγαρχίας. Σήμερα, βιώνουμε σαν σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που, μέσα από την τρομοκρατία αφενός, την τεχνητή παγκόσμια οικονομική κρίση αφετέρου και τη «διαβολική επινόηση» της νέας γρίπης των χοίρων, επιδιώκουν να πεθάνουν τους λαούς, στους οποίους, όμως, υπόσχονται, μετά θάνατο, μια καλύτερη ζωή σε ουράνιους παραδείσους.
Ε) «Η Νέα Τάξη Πραγμάτων», με κέντρα τις Η.Π.Α και την Ε.Ε. Ένα πέμπτο παγκόσμιο διεθνιστικό κέντρο, είναι η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», η οποία συναποτελείται από έναν εσμό δυνάμεων, οι οποίες ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και τα μέσα πληροφόρησης, με βασική τους επιδίωξη την παγκόσμια επικράτησή τους, με την υποδούλωση των μικρών κρατών- εθνών και τον σχηματισμό ενός υπερκράτους με μια παγκόσμια δικτατορική διακυβέρνηση. Η «Νέα Τάξη πραγμάτων» δημιουργήθηκε, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την ταυτόχρονη επικράτηση του μονοπολικού συστήματος, ήτοι της μιας παγκόσμιας υπερδύναμης, της Pax Amerikana. O σοσιαλισμός, ο οποίος και αυτός, ως σύστημα διακυβέρνησης, υποσχόταν μεν κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά επειδή κατάργησε τις ελευθερίες και τη δημοκρατία, η οποία είναι το συστατικό στοιχείο της δικαιοσύνης, γι’ αυτό και απέτυχε με αποτέλεσμα οι λαοί που πίστεψαν στο σοσιαλισμό και σε αυτόν στήριξαν τις ελπίδες τους, να παραδοθούν στο στόματα των λύκων και των τίγρεων της άγρια Δύσης.
Σήμερα οι μικροί λαοί και τα μικρά έθνη όλου του κόσμου, δεν απεμπολούν και θέλουν να διατηρούν αλώβητη, τόσο την εθνική και πολιτισμική τους ταυτότητα, όσο και την εδαφική τους ακεραιότητα, που αυτά, ως κράτη -έθνη, αρνούνται να υπαχθούν σ΄ ένα «υπερκράτος» με μια παγκόσμια δικτατορική διακυβέρνηση, που θέλουν να επιβάλλουν οι δυνάμεις της «Νέας Τάξης πραγμάτων», αφενός και αφετέρου οι λαοί των εθνών -κρατών δεν είναι διατεθειμένοι να παραδοθούν σε μια θεοκρατική αντίληψη που σχετίζεται με τον οικουμενικό σκοπό του θεού ολόκληρης της ανθρωπότητας, που θέλουν να επιβάλλουν αντίστοιχα τα θρησκευτικά κέντρα του παγκόσμιου διεθνισμού, που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Έτσι, βλέπουμε πως όλα αυτά τα κέντρα, έχουν την ίδια στρατηγική τους επιδίωξη με τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ήτοι τη μαζική υποταγή των λαών- εθνών -κρατών, με υποδαύλιση του εθνικισμού, σε μια μόνο εξουσιαστική υπερδύναμη (εγκόσμια ή θεϊκή), με διαφορετικά μεν μέσα, σκοπούς και στόχους, αλλά με μία μέθοδο, που αυτή συνίσταται στο βιασμό της «συλλογικής αυτοσυνείδησης» των λαών, πάνω στην οποία εδράζεται το Έθνος, ως ιστορική έννοια και πολιτισμική οντότητα, που είναι διαχρονική και που εκφράζει τη συνείδηση και τη θέληση των ιστορικά βιούντων υποκειμένων, δηλαδή του λαών. Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», καθώς και τα θρησκευτικά κέντρα του θεοκρατισμού επιδιώκουν, παντί σθένει και τρόπω, την κατάργηση της οντότητας έθνους -κράτους, μέσα από την πολεμική που ασκούν, κρύφια και φανερά, όσοι ασπάζονται, τόσο τις νεοταξίτικες, όσο και τις θεοκρατικές αντιλήψεις του παγκόσμιου οικουμενισμού, ενάντια σε όσους είναι θιασώτες και υπερασπιστές του Έθνους- κράτους, ως διαχρονικής πολιτισμικής οντότητας, που αποτελεί τον πυρήνα της συλλογικής αυτοσυνείδησης των λαών.
Η παγκόσμια δεξιά, σήμερα, θέλοντας να υπερασπίσει την ιδέα του έθνους- κράτους πέφτει στη φάκα της αντίθετης όψης του διεθνισμού, που είναι ο εθνικισμός, που διασπά την ψυχική ενότητα των λαών και αυξάνει τη δυσπιστία και εχθρότητα ανάμεσά τους. Έτσι, αντί να βγάλει τους λαούς από τη σύγχυση, τους δημιουργεί μεγαλύτερη, εξαίροντας μάλιστα τον φανατισμό εκείνων που στηρίζουν την ιδέα του έθνους -κράτους, αλλά που αυτό το κάνουν κατά τον πιο χειρότερο τρόπο και εξάπτουν τις συνειδήσεις των λαών, πράγμα που οδηγεί στους πολέμους και στις διαρρήξεις των σχέσεων ανάμεσα στους λαούς και που αυτό οι δυνάμεις της παγκόσμιας εξουσιαστικής επικράτησης το επιδιώκουν και το αποδίδουν ότι σε αυτά φταίει το κράτος – έθνος, το οποίο γι’ αυτό πρέπει να καταργηθεί. Δηλαδή, τελικά και η δεξιά κουβαλάει νερό στο μύλο της παγκόσμιας εξουσιαστικής επικράτησης.
Επίσης η αριστερά, σήμερα, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, εφόσον εμμένει στην ιδεολογία του διεθνισμού -οικουμενισμού, που συνεπάγεται την ταυτόχρονη κατάργηση του κράτους – έθνους, διότι αυτή η θέση και αντίληψη συμπίπτει απόλυτα και στηρίζει τις επιδιώξεις των ανωτέρω κέντρων του παγκόσμιου διεθνισμού – οικουμενισμού. Γι’ αυτό θα πρέπει να στραφεί ενάντια στο διεθνισμό – οικουμενισμό των κέντρων αυτών και να συμπαρίσταται στους μικρούς λαούς- έθνη- κράτη, τα οποία κινδυνεύουν να καταργηθούν, ως οντότητες και οι λαοί να χάσουν την εθνική τους ταυτότητα, την πολιτιστική τους οντότητα, την ιστορία τους, τη γλώσσα τους, την ελευθερία τους, τη δημοκρατίας τους, την ανεξαρτησία τους, όλες τις κεκτημένες αξίες τους και να υποδουλωθούν σε μια παγκόσμια δικτατορική διακυβέρνηση, είτε της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», είτε των θεοκρατικών κέντρων.
Η παγκόσμια αριστερά με τη διανόηση θα πρέπει να χαράξει έναν νέο πολιτικό λόγο, που να εισηγείται ένα καινούργιο μοντέλο διακυβέρνησης με μια άλλη μορφή οικουμενικότητας, που θα γίνει σε βάθος χρόνου με τη συναίνεση όλων των κρατών -εθνών και των λαών τους, για την εγκαθίδρυση της ειρηνικής συνύπαρξης όλων των ανθρώπων, όλων των λαών- εθνών και όλων των πολιτισμών σε μια ενιαία παγκόσμια κοινωνία με αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό στη διαφορετικότητα και την οντότητα των άλλων, είτε ως ατόμων, είτε ως κρατών -εθνών. Για όλους τους λαούς και όλα τα έθνη- κράτη να ισχύει η εξής βασική αρχή: Αυτονομία- αυτοκυβέρνηση. Δηλαδή κάθε κράτος- έθνος και κάθε λαός θα πρέπει να είναι αυτόνομος και αυτοδιοίκητος, μέσα στη Χώρα του και που ταυτόχρονα να συνυπάρχει μέσα σε μια οργανωμένη παγκόσμια κοινωνία, που να λειτουργεί με δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, χωρίς πολέμους, πείνα, φτώχεια, δυστυχία και σεβασμό στα δικαιώματα και στη διαφορετικότητα των άλλων.
Αυτό το καινούργιο μοντέλο διακυβέρνησης είναι αντίθετο από εκείνο που θέλουν ετσιθελικά και βιάζοντας τις συλλογικές συνειδήσεις των λαών, να επιβάλλουν τα παγκόσμια εξουσιαστικά και θρησκευτικά κέντρα της οικουμενικής δικτατορικής διακυβέρνησης. Γι’ αυτό θα πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους τους λαούς ότι η διαίρεση του πλανήτη γη δεν είναι ανθρωπολογική, αλλά απλά γεωγραφική και, ως εκ τούτου, δεν χωρίζει τους λαούς, οι οποίοι πρέπει να ζουν στον Αμφικτυονικό κόσμο του «Εμείς», στον ιδεατό και δυνάμενο να πραγματοποιηθεί κόσμο της οικουμενικής Συνύπαρξης. Ο πλανήτης γη, σήμερα, είναι ένα μεγάλο χωριό και όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, γλώσσα, θρησκεία κ.λ.π, είναι συγχωριανοί μας, που πρέπει να συμβιώνουμε αρμονικά, ο ένας για τον άλλον και όλοι μαζί για όλους, χωρίς πολέμους, φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Όλοι είμαστε Α-Δελφοί, διότι μας συνδέει το οικουμενικό πνεύμα των Δελφών, το Αμφικτυονικό ιδεώδες και Απολλώνιο Φως. «Ας είμαστε ρεαλιστές! Ας κυνηγήσουμε το ακατόρθωτο», όπως θα έλεγε ο μεγάλος επαναστάτης της ανθρωπότητας Τσε Γκεβάρα. Έσεται Ήμαρ.
Αθήνα, 26 Νοεμβρίου 2009
Γράφει: Ιωάννης (Ίων) Καρακώστας, συγγραφέας
