(Περικοπές από ένα απόκρυφο ευαγγέλιο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
Μακάριοι όσοι ξέρουν πως ο πόνος δεν είναι στεφάνι δόξας.
Ευτυχισμένος όποιος δεν επιμένει πως έχει δίκιο, γιατί κανείς δεν έχει ή έχουν όλοι.
Ευτυχισμένος όποιος συγχωρεί τους άλλους καθώς κι εκείνος που συγχωρεί τον ίδιο τον εαυτό του.
Κανείς δεν είναι το αλάτι της γης, μα και κανένας δεν υπάρχει που να μην ήταν σε κάποια στιγμή της ζωής του. Ευλογημένοι όσοι διώκονται για χάρη του δίκιου, γιατί τους νοιάζει περισσότερο το δίκιο απ’ ό,τι η ανθρώπινη μοίρα τους. Οι ανθρώπινες πράξεις δεν αξίζουν ούτε για την κόλαση ούτε για τους ουρανούς.
Να μην μεγαλοποιείς τη λατρεία της αλήθειας δεν υπάρχει άνθρωπος που μέσα σε μια μονάχα μέρα, να μην είπε ψέματα φορές πολλές, έχοντας κάθε δίκιο.
Εγώ δεν μιλώ για εκδίκηση, ούτε για συγγνώμη η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγγνώμη.
Μην κρίνεις το δέντρο από τους καρπούς του, ούτε τον άνθρωπο από τα έργα του μπορούσαν να’ναι καλύτερα ή χειρότερα. Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται, όμως το χρέος μας είναι να χτίζουμε σα να ‘τανε η άμμος πέτρα…
Ψάχνε, μόνο για νά ’χεις τη χαρά να ψάχνεις και όχι για τη χαρά πως βρίσκεις.
Ευτυχισμένοι οι γενναίοι, αυτοί που δέχονται με τον ίδιο τρόπο τη συμφορά ή τις δάφνες.
Ευτυχισμένοι όσοι αγαπούν κι όσοι μπορούν να ξεπεράσουν την αγάπη.
Ευτυχισμένοι οι ευτυχισμένοι.
Αποσπάσματα από το ποίημα που περιλαμβάνεται στην έκδοση Ποιήματα (εκδ. Πατάκη) σε επιμέλεια – μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (24 Αυγούστου 1899-14 Ιουνίου 1986) ήταν Αργεντινός συγγραφέας και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα. Παρόλο που είναι πιο γνωστός για τα διηγήματά του, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του φανταστικού), ο Μπόρχες ήταν επίσης δοκιμιογράφος, ποιητής και κριτικός.
