Η Μυθολογία και δη η Ελληνική, ανέκαθεν υπήρξε η “πηγή” μέσα από την οποία ο ειλικρινής αναζητητής της Γνώσης, μπορούσε να ανακαλύψει Αλήθειες οι οποίες με το πέρασμα των χρόνων, έφτασαν σε εμάς ως “Παράδοση”. Έτσι και εγώ επέλεξα να ασχοληθώ σήμερα με έναν μύθο, ο οποίος από μικρό παιδί με μάγευε! Τα όσα θα ακολουθήσουν, φυσικά είναι οι αυστηρά προσωπικές μου απόψεις & τα συμπεράσματα από τις προσπάθειες μου να αποσυμβολίσω αλλά και να αντιληφθώ εις βάθος τα μυητικά δρώμενα του τότε, αλλά προπαντός του σήμερα!
Από το έργο του Αισχύλου με τίτλο “Προμηθέας Δεσμώτης” καθώς και από το έργο του Ησιόδου “Έργα & Ημέραι” φτάνουν σε εμάς οι πληροφορίες για τον περίφημο μύθο του Προμηθέως. Αλλά τι εστί ΜΥΘΟΣ, τουλάχιστον από την Εσωτερική οπτική της μεταφυσικής έρευνας; Το σύνηθες που συναντούμε ως ορισμό, είναι η ταύτιση της έννοιας με εκείνη της έννοιας του παραμυθιού, της φανταστικής ιστορίας. Σίγουρα αυτός ο κοινός ορισμός, δεν έχει καμία, μα καμία εσωτερικότητα ή έστω μεταφυσική χροιά, που να μπορεί να βοηθήσει τον Αναζητητή/Εργάτη στην δια βίου εργασία του για λάξευση της λίθου του και για την ανοικοδόμηση του Ναού της Αρετής, εντός του.
Μύθος είναι η από αιώνων Αλήθειες που συνοδεύουν την ανθρωπότητα, οι οποίες αποκρύβονται επιμελέστατα από τα μάτια των βέβηλων και των αμυήτων δια των συμβόλων και των αλληγοριών, μιας και η Αλήθεια, δεν ήρθε στον Κόσμο γυμνή, αλλά ενδεδυμένη με Τύπους & Εικόνες, όπως δίδασκε χαρακτηριστικά ο γνωστικός Βαλεντίνος.
Χωρίς τον ανωτέρω ορισμό, κάθε προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τους μύθους των μυητικών παραδόσεων, της Αρχαίας Ελλάδας αλλά και τους μύθους όλων των άλλων λαών, θα καταστεί αδύνατη, αφού ο ερευνητής θα εγκλωβιστεί στην κατά γράμμα και κατά κυριολεξία ερμηνεία των μύθων, χάνοντας έτσι την ζωοποιώ δύναμη και ενέργεια από τον ΥΠΟ το γράμμα, ΥΠΟ του συμβόλου, ΥΠΟ της αλληγορίας ευρισκόμενο πνευματικό θησαυρό, έναν θησαυρό που θα μας αποκαλύψει την εσωτερική εξέλιξη του σύμπαντος, της ανθρωπότητος και τους εσωτερικούς νόμους που μας διέπουν!
Είμαι λοιπόν πεπεισμένος, ότι δεν υπάρχει έστω και μία μυθολογική ιστορία στις παραδόσεις των λαών, που να οφείλει την ύπαρξή της σε φανταστικά γεγονότα. Απεναντίας θα έλεγα ότι, οι μυθοπλόκοι ήταν (και είναι ακόμα και στις μέρες μας) μυημένοι στην Εν τω Παντί Αλήθεια, αλλά οι όρκοι που έδωσαν για την τήρηση της ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΣΙΓΗΣ από όσα γνώρισαν δια των μυήσεων τους, από την μια μεριά και η ανάγκη για μετάδοση των γνώσεων αυτών στις επόμενες γενεές των ανθρώπων, τους έφεραν στο σημείο της δημιουργίας των μύθων.
Στο παρόν κείμενό μου, θα επιχειρήσω να ξεφύγω από την μυθολογική οπτική του φυσιοκρατικού αποσυμβολισμού, δια του οποίου οι περισσότεροι προσεγγίζουν το θέμα και θα επιχειρήσω να “αποκαλύψω” (επιτρέψτε μου τη λέξη) μια διάσταση όπως προσωπικά την αντιλήφθηκα, μετά από “την κρούση μου στην Κυανή θύρα των Εργατών του Ναού”. Σας αναφέρω λοιπόν, ότι όσοι και όσες προσέρχονται σε αυτήν την Κυανή Θύρα του Ναού, όλοι ανεξαρτήτως προσέρχονται δια να αναζητήσουν το ΦΩΣ, ένα φως το οποίο, δεν το ευρίσκουν ποτέ πλήρως, διότι οι ανθρώπινοι οφθαλμοί δεν θα ηδύναντο να ανθέξουν εις την λάμψη του.
Κατά την παρούσα οπτική της προσέγγισή μου λοιπόν, ο Προμηθέας γιος του Τιτάνα Ιαπετού & της Ωκεανίδας Κλυμένης και αδερφός του ’τλαντα, του Μένοιτου και του Επιμηθέα, είναι Εκείνος που “κλέβει” και προσφέρει το Θείο Πυρ στην ανθρωπότητα, για να της επιτρέψει να προχωρήσει ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ στην ατραπό της Πνευματικής Εξέλιξης, για να την φωτίσει. (στιχ. 105-108). Τονίζω δε αυτό το ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, γιατί πιστεύω ότι η συνειδητή μας αυτή πράξη, είναι που θα μας μεταμορφώσει από το “τέλειον ζώον επί της γης” σε έναν εν δυνάμει θεό.
Η συνειδητή πράξη του Προμηθέως, να προσφέρει το Θείο Πυρ και την Φώτιση στους ανθρώπους, για μένα σηματοδοτεί αλληγορικά, την αρχική πράξη του απανταχού της γης Αναζητητή, ο οποίος κρούει ατάκτως την θύρα για να αναζητήσει το Φως. Αλλά η κυριολεκτική πράξη για τον ίδιο τον Προμηθέα, είναι και μια πράξη αντίστασης απέναντι στην αλαζονεία της θεότητας (και αναφέρομαι στον Υψηγέτη Δία), μια αντίσταση απέναντι στο κατεστημένο!
Χρησιμοποιώ τη λέξη αλαζονεία, μη γνωρίζοντας πως αλλιώς να αποκαλέσω κάποιον που αφ’ ενός λησμονεί την βοήθεια που έλαβε από τον ευεργέτη του (στιχ. 217-223) και αφ’ ετέρου μόλις κάθισε στον Ολύμπιο θρόνο του, άρχισε να μοιράζει προνόμια και εξουσίες στον εαυτό του και στα αδέλφια του, λησμονώντας το ταλαίπωρο θνητό γένος των ανθρώπων, το οποίο συν τις άλλοις, βάλθηκε να το εξολοθρεύσει! (στιχ. 227-233)
Στο σημείο αυτό, χρήσιμο θεωρώ πως είναι να παραβάλλω ή και γιατί όχι, να ταυτίσω την παραπάνω αλληγορική αναφορά του Αισχύλου, με τα όσα έκρυψε στην δική του αλληγορία ο συγγραφέας της Πεντατεύχου και μυημένος στα Αιγυπτιακά μυστήρια Χοζαρσίφ, ο γνωστός μας Μωυσής! Αναφέρομαι στο 3ο κεφάλαιο της Γένεσεως, όπου ο εκδικητικός θεός έρχεται να τιμωρήσει το γένος των ανθρώπων, να τιμωρήσει τα δημιουργήματα του, διώχνοντας τους από την φυλακή που τους είχε κλεισμένους, την “παραδείσια” εκείνη φυλακή!!!
Ας επιστρέψουμε όμως στον μύθο μας!
Από τον ίδιο τον Αισχύλο, γίνετε απολύτως ξεκάθαρο τι ακριβώς ήταν αυτό το Θεϊκό Πυρ που πρόσφερε απλόχερα στην Ανθρωπότητα ο Τιτάνας. Είναι το πυρ που θα διδάξει στους εφήμερους ανθρώπους περισσές Τέχνες! (στιχ. 253-254). Τέχνες ή Επιστήμες (όπως σήμερα τις αποκαλούμε), που μας παραπέμπουν στην Γραμματική, τη Διαλεκτική, τη Ρητορική, την Αριθμητική, τη Γεωμετρία, την Αστρονομία και την Μουσική και που όλες μαζί δημιουργούν τη ΜΙΑ και ΕΝΙΑΙΑ Ιερή ή Θεία Γεωμετρία!
Στο σημείο αυτό, ας κάνω μια σημείωση: Αφού ο Προμηθέας μετέδωσε το Θεϊκό Πυρ στην Ανθρωπότητα, δηλαδή ΔΙΔΑΞΕ ως Μέγας Διδάσκαλος τις ανωτέρω Τέχνες, άρα και ο ίδιος τις κατείχε! Κατείχε τη Γνώση και Γνώριζε, όπως άλλωστε αυτό φανερώνει κατά μία ερμηνεία και το όνομά του, Προ – Μανθάνω, δηλαδή γνωρίζω εκ των προτέρων! (στιχ. 929)
Γνώριζε όλα όσα θα συμβούν τόσο στον ίδιο (στιχ. 265-267), όσο και στον τιμωρό του! (στιχ. 756 & στιχ. 907-927)
Είναι βέβαιο, ότι ο γνωρίζων και κατέχων τις επτά αυτές ελεύθερες τέχνες στον ύψος του Προμηθέως, μπορεί και έχει όλα εκείνα τα απαιτούμενα, της διαμόρφωσης της ζωής του όπως εκείνος επιθυμεί! (στιχ. 933) Και ποια ήταν η επιθυμία του; Να διδάξει εμάς τους αμύητους & βέβηλους ανθρώπους! Να μας θυμίσει την θεϊκή μας καταγωγή, που αποδεικνύετε με τον Θείο Σπινθήρα που έχουμε εντός μας! Να μας ελευθερώσει από το φόβο του θανάτου (στιχ. 248) δια της σταυρικής του θυσίας επί της Ακατέργαστου Λίθου! Μια θυσία που όλοι οι απανταχού Αναζητητές, Εργάτες και Διδάσκαλοι βίωσαν ή θα βιώσουν στο μέλλον, διερχόμενοι της Θύρας του Θανάτου, προσπαθώντας πάντα την Ακατέργαστη Λίθο τους να την καταστήσουν Τέλεια & Κυβισμένη.
Ο χώρος της παρούσης προσέγγισης, σίγουρα δεν είναι ούτε απεριόριστος αλλά και ούτε προσδόκιμος για περισσότερη και εις βάθος ανάλυση του μύθου! Αυτό είναι κάτι που ο καθένας μας που θέλει να αποκαλείτε Εργάτης Αναζητητής, οφείλει να το πράξει ο ίδιος, μόνος του και να καθίσει εν σιγή και να διαλογιστεί με τα όσα θαυμαστά θα ανακαλύψει, γιατί είναι βέβαιο ότι θα ανακαλύψει!
Κλείνοντας λοιπόν την παρούσα σκέψη μου ως προς το μύθο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και μια ακόμα διαφορετική προσέγγιση της “μυθολογικής οπτικής του φυσιοκρατικού αποσυμβολισμού”, σχετικά με το όνομα του ευεργέτη της Ανθρωπότητας, Τιτάνα Προμηθέα.
Στα Σανσκριτικά, υπάρχει η λέξη Πραμάντχα – Pramantha (λέγεται επίσης και Ουτταρανί – Uttararani) που είναι ένα κάθετο ξύλο όπου τοποθετείται σε ένα αυλάκι, το οποίο βρίσκεται σε ένα άλλο οριζόντιο ξύλο (το οποίο λέγεται Ατχαρανί – Adhararani) και που συνδυαστικά τα δυο ξύλα μαζί, χρησιμοποιούνται από τους ιερείς Μπραχμάνους (ακόμα και σήμερα) για να ανάψουν το θυσιαστικό Πυρ!
Ο τρόπος απλός: με το τρίψιμο του Πραμάντχα επάνω στο Ατχαρανί, η τριβή παρήγαγε θερμότητα και έτσι ξεπηδούσε η φλόγα.
Είναι βέβαιο ότι η διαδικασία αυτή, εύκολα μας παραπέμπει σε μια φαλλική και σεξουαλική ερμηνεία της δημιουργίας, όπου ο υλισμός της εποχής μας 
συνηγορεί υπέρ της. Εσωτεριστικά όμως, ο Πραμάντχα συμβολίζει τη θέληση στο άτομο, που είναι ακατάπαυτα ενεργό σε σχέση με το σύνολο της Ανθρωπότητας και που έρχεται για να την αφυπνίσει επιφέροντας έτσι, τη φλόγα της ζωντανής ζωής.
Η Ατχαρανί δε συμβολίζει την Αντίτι (Aditi), τη μητέρα των Θεών, το Αιώνιο Πυρ στον κόσμο του Πνεύματος, τη Μεγάλη ’βυσσο και το Χάος, τη Πρωταρχική – Αρχέγονη Ουσία, στην πρώτη απομάκρυνσή της από το Μέγα ’γνωστο και την εμφάνισή της στον Κόσμο. Μα αυτό ακριβώς ως προσωποποιημένη διαδικασία δε μας αποκαλύπτει μέσα από την αλληγορία και τον συμβολισμό του Προμηθειακού μύθου, ο επιφανέστερος των τραγικών ποιητών της αρχαιότητας και μυημένος εις τα μυστήρια Αισχύλος. Και κάτι για το τέλος που νομίζω ότι εμφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με το ιερό βιβλίο των Μπραχμάνων, τη Rig Veda, το κάθετο ξύλο κατασκευάζετε από το δέντρο Sami (Suma Mimosa), και τον οριζόντιο από το δέντρο Asvattha 
(Religiosa Ficus). Που είναι το ενδιαφέρον θα αναρωτηθείτε τώρα; Μα η Suma Mimosa είναι το λατινογενές όνομα της Πολυανθούς Ακακίας,
της Ακακίας που είναι γνωστή στους Ελεύθερους Τέκτονες!
Και η Religiosa Ficus είναι το επίσης λατινογενές όνομα του δέντρου Μπό, κάτω από το οποίο η Βουδδιστική παράδοση θέλει τον Βούδδα Σιντάρτα Γκαουτάμα να “λαμβάνει το Θείο Πυρ” και έτσι να πετυχαίνει την πολυπόθητη Φώτιση!
Σύμπτωση; 
Μπορεί, αλλά ως ένας Αναζητητής της Αλήθειας, δε μπορώ να πιστεύω σε “συμπτώσεις”.
! Το Κέλσος ο Φιλαλήθης είναι ψευδώνυμο. Το πρόσωπο πίσω από αυτό είναι αρθρογράφος και ασχολείται με την εσωτερική φιλοσοφία. Κείμενά του υπάρχουν στο έντυπο τύπο και το διαδίκτυο
