Αγάπη λοιπόν ή Φόβος. Γιατί το αντίθετο της Αγάπης είναι ο Φόβος και όχι το μίσος. Ολοι οι άνθρωποι βιώνουν αυτά τα δύο στάδια στην ζωή τους και βρίσκονται ή στο ένα ή στο άλλο με τις ποικίλες εκδοχές τους. Τι είναι όμως αγάπη και για ποιά αγάπη μιλάμε. Μήπως η αγάπη τελικά που οι περισσότεροι από εμάς μιλάμε και ζούμε δεν είναι η πραγματική αγάπη αλλά φόβος;
Και από την άλλη μήπως τελικά ο φόβος είναι η άλλη πτυχή της αγάπης;
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι γιατί ζουν στον φόβο. Στον φόβο τον αρχέτυπο φόβο της μη ύπαρξης ή της ύπαρξης των ορίων. Και με αυτόν τον τρόπο σκέψης και ζωής τα χρόνια περνούν χωρίς να συνειδητοποιούν που βρίσκονται. Μπορεί να βλέπεις φαινομενικά να χαίρονται, να αγαπούν, να είναι καλοί άνθρωποι αλλά δεν έχουν κάνει αυτό που ονειρεύθηκαν ή δεν ονειρεύτηκαν απλά.
Ο Αινστάιν είπε η φαντασία είναι πιο σημαντική από την γνώση. Που είναι άραγε η φαντασία, όταν όλη η ανθρωπότητα αναζητεί την γνώση. Υπάρχει γύρω μας τόση απογοήτευση και φόβος σήμερα. Φόβος γιατί; Βγες από αυτό που ζεις και δες το σαν εμπειρία. Γιατί δεν είναι ο κόσμος σου έτσι όπως τον θες; Μήπως δεν αγαπάς πραγματικά;
Η Αγάπη υπάρχει μόνο όταν ζείς στο τώρα γιατί εκεί η αγάπη δεν έχει όρους και όρια. Εκεί συνδέεσαι με αυτό το άπειρο ον και την αγάπη το Θεού που δεν έχει αρχή και τέλος – είναι χωρίς όρους…στο Τώρα δεν εμπλέκεσαι στην πλάνη και την ψευδαίσθηση του χώρο-χρόνου στον οποίο περιμένεις, ελπίζεις, προσδοκείς, απογοητεύεσαι, αγαπάς περιμένωντας – μπαίνεις δηλαδή στο κουτί του φόβου. Ο φόβος είναι αγάπη με όρια. Κάθε τι με όρια είναι φόβος, οπότε και η αγάπη που περιμένει επιστροφή μπαίνει σε όρια. Αγαπάμε για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας και γιατί περιμένουμε επιστροφή.
Και αυτό είναι ο.κ. εδώ που ζούμε, δεν χρειάζεται να νιώθουμε ενοχές για αυτό. Η ουσία όμως δεν είναι γιατί περιμένουμε αλλά η συνειδητοποίηση ότι η αγάπη που συνδέεται με αυτό το άπειρο που είμαστε δεν περιμένει. Απλά είναι. Δεν χρειάζεται να μας αγαπήσει κανείς. Απλά να είμαστε αγαπήσιμοι. Τι σημαίνει αγαπήσιμος. Σημαίνει απλά να είμαστε. Και εκεί σταματάνε οι προσδοκίες και οι ελπίδες. Οι επιθυμίες δεν είναι πια αλυσίδες αλλά ένα παιχνίδι, η αρχή του νήματος της Αριάδνης.
Στο Τώρα βρίσκεσαι στο κέντρο σου και συνδέεσαι με την ψυχή σου και τον ίδιο τον Θεό. Πως μπορείς να φοβάσαι όταν παύεις να γνωρίζεις και γίνεσαι Σοφία; Γίνεσαι σιωπή.
