Το να αποδείξουμε την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας έναντι όλων των άλλων γλωσσών είναι σχετικά εύκολο. Πρώτον διότι δεν υπάρχει καμία βιβλιογραφική ή διαδικτυακή πηγή που να αναφέρει το αντίθετο και δεύτερον διότι αρκεί να επικαλεστούμε μερικές από τις δηλώσεις και τους σχολιασμούς ξένων συγγραφέων και επιστημόνων για την ελληνική γλώσσα, που μόνο κακόπιστους δεν μπορούν να πείσουν ότι αυτή είναι η ανώτερη όλων των γλωσσών.
Διότι όπως λέγει ο γλωσσολόγος Αλέξανδρος Αγγελής από την μελέτη του οποίου αντλούμε και τα αποσπάσματα που ακολουθούν, ”Τι λόγο έχουν οι ξένοι να εκθειάζουν την δική μας γλώσσα;”
1)Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ:
”Στην ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσας, όσο καμία άλλη γλώσσα”.
2)Ο Γάλλος καθηγητής του πανεπιστημίου της Σορβόννης Κάρολος Φωριέλ:
”Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης”.
3)Η Σκωτσέζα Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας: ”H γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας”.
4)Η Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ: ”Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού”.
5)Ο Φρειδερίκος Σαγκρέδο, καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας:
”Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς”.
6)Ο διάσημος αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν: ‘‘Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες”.
7)Ο καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, Ολλανδός Ντε Γρόοτ:
”Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μια δόξα, δηλαδή μια γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμα και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς-σε ένα καλούπι-το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό”.
8)Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης GilbertMurray:
‘‘Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, την Αγγλική, την Γαλλική ή την Γερμανική.
Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειότερων ανθρώπων”.
9)Ο Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός JuanJosePuhanaArza: ”Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική”.
10)Ο Ρωμαίος φιλόσοφος, πολιτικός, δικηγόρος, ρήτορας, ύπατος και συνταγματολόγος Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (106-43 προ χριστιανικής χρονολόγησης): ”Εάν οι Θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν την γλώσσα των Ελλήνων”.
Βεβαίως την ελληνική γλώσσα την έχουν εκθειάσει και πολλοί Έλληνες όπως ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νίκος Γκάτσος, ο Διονύσης Σαββόπουλος και άλλοι αλλά δεν αναφέραμε τις δηλώσεις τους σκόπιμα διότι όπως λέγει ειρωνικά ο Αλέξανδρος Αγγελής, ”Εάν πει κάτι πρώτα ένας Έλληνας δεν του δίνουμε σημασία ενώ αν πει το ίδιο ακριβώς πράγμα ξένος, τότε αλλάζει και το παίρνουμε σοβαρά”.
(Για περισσότερα σχετικά με την ακριβολογία, την κυριολεξία, την σοφία, την μουσικότητα, την αυτονομία και την ευλυγισία της ελληνικής γλώσσας, Αλέξανδρος Αγγελής, μελέτη με τίτλο ”Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας” , Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2007).
Και ενώ άπαντες αναγνώριζαν ευρέως και αναγνωρίζουν (δυστυχώς πλέον, σε μικρο – κοινωνιολογικό ακαδημαϊκό περιβάλλον), την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας η οποία αναμφισβήτητα είναι η γλώσσα των γλωσσών του κόσμου, οι παγκοσμιοποιητές που ήθελαν και θέλουν την υποταγή και τον έλεγχο της ελληνικής διάνοιας, δούλεψαν και δουλεύουν μεθοδικά, έχοντας κατορθώσει να μειώσουν την εκφραστική δυνατότητα – κατανόηση νοημάτων και συνεπώς αντιληπτική ικανότητα των νεοελλήνων, πετσοκόβοντας την γλώσσα τους στην πηγή της εκμάθησης, δηλαδή στην εκπαίδευση.
Διότι η αποδυνάμωση της έκφρασης αποδυναμώνει την σκέψη κι έτσι δημιουργείται ο ιδεατός υπήκοος που υπακούει στα ”αντιρατσιστικά” κελεύσματα εφόσον μη γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες φυλετικές του αξίες που εν προκειμένω είναι η ανωτερότητα της γλώσσας του, αποδέχεται με ευκολία την εξομοίωση του με τους άλλους λαούς.
Η αρχή έγινε με μια προπαγανδιστική διάδοση και εν συνεχεία χειραγώγηση των νεοελλήνων, ότι η Εθνική Ελληνική γλώσσα έχει ταξικό χαρακτήρα και ο πλούτος του λεξιλογίου της αφορά τους πλούσιους Αστούς κι όχι τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα τα οποία πρέπει να μιλάνε μια απλοποιημένη ή για την ακρίβεια, μια απλουστευμένη γλώσσα καταργώντας μεταξύ άλλων γλωσσικών τύπων, τον πολυτονισμό και τα πνεύματα.
Έτσι διαπράχθηκε ένα γλωσσικό έγκλημα το οποίο έγινε με την συνενοχή των καπηλευτών της γενιάς του πολυτεχνείου πράγμα που οδήγησε τον Κορνήλιο Καστοριάδη να δηλώσει το 1989 τα εξής:
“Αν δεν θέλετε κύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία τότε πρέπει να αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι έκαναν. Δεν υπήρχαν στα αρχαία Ελληνικά γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτά τα κτήνη, τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα.
Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας που τελικά είναι η καταστροφή της συνέχειας.
Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ότι χτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού”.
Ακολούθησαν οι δεκαετίες του `90 και του 2000, όπου η καταστροφή του αξιακού συστήματος της ελληνικής γλώσσας ολοκληρώθηκε μαζί βεβαίως με την καταστροφή μιας άλλης εξίσου σημαντικής αξίας που λέγεται ελληνική ιστορία και που το πετσόκομμα της σε συνδυασμό με την παραποίηση που υπέστη από τα σχολικά εγχειρίδια της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, οδήγησαν τον νεοέλληνα και ιδίως τις νέες γενιές, στην άγνοια για το παρελθόν τους και συνεπώς στο ανύπαρκτο μέλλον τους.
Στερούμενοι λοιπόν αξιακού συστήματος οι νεοέλληνες έπρεπε από κάπου να ”πιαστούν” προκειμένου να δώσουν νόημα στην πνευματικά μίζερη ζωή τους κι αυτό ακριβώς το κενό ήρθε να καλύψει ο γενναιόδωρα προσφερόμενος καταναλωτισμός, διότι η ανάγκη του ”έχειν” και ”κατέχειν” έπρεπε να βρει κάποια διέξοδο. Κι όταν δεν έχω και δεν κατέχω τίποτα που να με αναδεικνύει πολιτισμικά ως οντότητα, ας έχω τουλάχιστον υλικά αγαθά για να υποκαθιστώ την δόξα με την ματαιοδοξία.
Έτσι μέσα στην μικροαστική τάξη η οποία απαρτίζεται από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και αποτελεί το 72% των νεοελλήνων, δημιουργήθηκε η κάστα των νεόπλουτων, ”μπεσεμπεζέδων” και ”σελέμπριτις”, των ”δήθεν” ενός ”λάιφ στάιλ γκλαμουριάς” που τους χαρακτηρίζει η ”κολεγιακή” ξενόφερτη ημιμάθεια και η ακρωτηριασμένη δυνατότητα έκφρασης. Αυτοί οι πνευματικά λοβοτομημένοι, μικροαστοί καθιερώθηκαν σαν ”στάτους σύμπολ” και αποτέλεσαν τους καθοδηγητές γνώμης του σημερινού ευ ζην που στηρίχθηκε στα καταναλωτικά δάνεια και οδήγησε αναπόφευκτα στην χρεοκοπία Γι` αυτό και ο γράφων διατείνεται συνεχώς μέσω της δημοσιευμένης του αρθρογραφίας, ότι η οικονομική κρίση που μας έπληξε έχει πρωτίστως τις ρίζες της στην κρίση των αξιών μας ήτοι γλώσσας και ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σύμφωνα με σχετικές μετρήσεις της εταιρείας δημοσκοπήσεων Alco, το 64,8% των κατοίκων της Αττικής χρησιμοποιεί ξενικές λέξεις στην καθημερινή του ομιλία.
Στον εκχυδαϊσμό και τον υποβιβασμό της ελληνικής γλώσσας συνετέλεσε ποσοστιαία επίσης, το άνοιγμα των συνόρων στις αρχές του `90 το οποίο ως γνωστόν έγινε χωρίς προϋποθέσεις και ασφαλιστικές δικλείδες με αποτέλεσμα την εισροή των αλλοδαπών στη χώρα και φυσικά την παρουσία των παιδιών τους στα ελληνικά δημοτικά σχολεία τα οποία υποβίβασαν ”εκ των πραγμάτων” το επίπεδο των εγκύκλιων μαθημάτων τους των σχετικών με την γλώσσα, προκειμένου λέει. να μπορούν να το παρακολουθήσουν και τα αλλοδαπά παιδάκια. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα συχνά πυκνά δημοσιεύματα του τύπου της εποχής σύμφωνα με τα οποία πολλοί γονείς έπαιρναν τα παιδιά τους από τα ελληνικά δημοτικά σχολεία και τα πήγαιναν σε ιδιωτικά ή άλλης περιοχής δημόσια σχολεία λόγω του γεγονότος της υποβαθμισμένης εκπαίδευσης που αναφέραμε.
Όσο αφορά την παραποίηση της ελληνικής ιστορίας και τις σκόπιμες ιστορικές παραλήψεις που έχουν γίνει στα σχολικά εγχειρίδια, θα αποφύγουμε την απαρίθμηση της πλειάδας των παραδειγμάτων που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε διότι το θέμα του πετσοκόμματος της ελληνικής ιστορίας θα μας οδηγούσε στη συγγραφή ενός ολόκληρου βιβλίου. Θα αρκεστούμε μόνο στο γνωστό παράδειγμα της καταστροφής του μικρασιατικού ελληνισμού από τους Τούρκους που στο σχολικό βιβλίο μετατράπηκε σε δυστύχημα των Ελλήνων, λόγω του συνωστισμού τους στην προκυμαία του λιμανιού!
Τέλος κλείνοντας το θέμα για την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας και αφού αναφέρθηκαν οι δηλώσεις καταξιωμένων συγγραφέων και επιστημόνων γι` αυτήν, θεωρώ αξιοσημείωτη την αναφορά του ακόλουθου σχετικά με την γλώσσα περιστατικού το οποίο βίωσα ο ίδιος όταν ως καταγόμενος από την ”χαρισμένη.” στους Αλβανούς Βόρειο Ήπειρο, είχα επισκεφθεί την Αλβανία προκειμένου να α ποτίσω φόρο τιμής στο εκεί μνήμα του παππού μου.
Το περιστατικό έχει ως εξής:
Καθήμενος σε εστιατόριο με Βορειοηπειρώτες συγγενείς μου και φίλους αυτών Αλβανούς, η συζήτηση ήρθε στην ελληνική γλώσσα και οι Αλβανοί συγκατένευσαν ότι η ελληνική είναι πλουσιότερη, σπουδαιότερη κλπ από την αλβανική. Ένας εκ των Αλβανών της παρέας που είχε μείνει στην Ελλάδα επί δεκαετίας (1997-2007) και είχε μάθει σχετικά καλά την ελληνική, μου διηγείται:
” Όταν ζούσα με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου στην Ελλάδα είχαμε αποφασίσει οικογενειακώς να μιλάμε ελληνικά κυρίως λόγω των παιδιών που πήγαιναν σχολείο.
Αυτό γινότανε όχι μόνο παρουσία των παιδιών αλλά και στις μεταξύ μας συνομιλίες ως ζευγάρι. Όταν φύγαμε από την Ελλάδα και επιστρέψαμε στην Αλβανία αποφασίσαμε να μιλάμε μόνο αλβανικά για την επαναπροσαρμογή των παιδιών μας και γιατί βρισκόμαστε πάλι στην πατρίδα μας.
Αυτό βεβαίως προεκτεινόταν και στις ιδιαίτερες ερωτικές συνομιλίες με την γυναίκα μου η οποία ύστερα από κάποια ερωτική μας συνεύρεση μου ζήτησε το εξής εκπληκτικό. Τα ερωτόλογα που τις ψιθύριζα όταν βρισκόμαστε αγκαλιά προτιμούσε να τα ακούει στα ελληνικά”.
Η διήγηση αυτή εκ μέρους ενός Αλβανού για την επιθυμία της Αλβανίδας γυναίκας του να ακούει τα ερωτόλογα των σεξουαλικών τους συνευρέσεων στα ελληνικά κι όχι στην μητρική της γλώσσα επιβεβαιώνει, επαυξάνει και τελικά υπερκεράζει όλα όσα έχουν δηλώσει οι συγγραφείς και επιστήμονες για την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας.
Συμπέρασμα;
Η ελληνική γλώσσα ακόμα και πετσοκομμένη ακουμπάει τα εσώψυχα των ανθρώπων. Τίποτε άλλο.
Δρ. Λεωνίδας Μπίλλης
Οικονομολόγος Κοινωνιολόγος
Για την ελληνική γλώσσα. (Από το βιβλίο του Δρ. Λεωνίδα Μπίλλη ”Ολοι αντέγραψαν τους Έλληνες”).
Πηγή: ηλ.τα.
